วันนั้น...วันนี้... กับเมฆสีหม่น

วันนั้น...
เมฆสีหม่นแขวนอยู่บนปลายฟ้า
ดูราวกับว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า... น้ำตาฟ้าจะร่วงหล่น
อีกไม่ช้าสายฝนพรำจะพร่างพรม
โดยไม่สนว่าใครจะเจ็บจมน้ำตา

ฉันเองก็ไม่เคยได้รับรู้
ว่านั่นคือวันสุดท้ายที่คุณจะอยู่ให้เห็นหน้า
ไม่มีวี่แววว่าคุณจะจากลา
ทิ้งฉันไว้กับคำสัญญา...
สักวันจะกลับมา.. และบอกย้ำว่าให้รอ
แล้วฉันก็บ้าพอที่จะรอ...
ทั้งหวั่นว่าคนที่เฝ้ารอคงลับหาย
ยิ่งวันผ่านนานไป... ยิ่งเข้าใจ
ว่าสุดท้ายคงรอใครที่ไม่มีใจจะกลับมา

แต่... คุณก็กลับมาดังคำมั่น
เพียงแค่หลงลืมไปว่ามีฉันอยู่ตรงนี้
ไม่เคยแวะมาหาให้เห็นหน้าสักนาที
ไม่เคยคิดถึงแม้เพียงครึ่งห้วงคำนึงที่มี
ไม่สนใจมาใยดี... เหมือนไม่มีความรู้สึกดีที่ผูกพัน

รอ... รอ... รอ... แล้วรอหาย
เข้าใจแล้วว่าหมดความหมายเพียงเท่านี้
รอเพียงวันใดคุณมีน้ำใจเอื้อนเอ่ยคำใดสักที
กลับมานะ... กลับมาบอกกันสักคำเถอะคนดี
กลับมาบอกฉันคนนี้ว่า... ' ไม่ต้องรอ '


วันนี้...
ท้องฟ้าดูอึมครึมหม่นเศร้า
คิดถึงคุณเหมือนเก่า... คุณคงไม่รุ้
เมฆสีหม่นคล้ายวันนั้น... วันสุดท้ายที่มีคุณอยู่
แล้วใบไม้ก็ร่วงพรูลงสู่ดิน

อยากให้คุณรับรู้ว่าหวั่นล้า
ฉันกลัวอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า... หัวใจจะหยุดเต้น
ผ่านมาแรมปีที่คุณยังหลบเร้น
ไม่รับรู้และไม่เห็นกับน้ำตา

ยังรอคุณอยู่รู้ไหม ?
รอว่าเมื่อไหร่จะมีใจกลับมาหา
หากพรุ่งนี้... ลมหายใจที่ฉันมีจะจากลา
คำขอร้องสุดท้ายก่อนหลับตา
โปรดกลับมาปลดพันธนาการของสัญญา
ให้ฉันสิ้นใจอย่างช้า ๆ โดยไม่มีพันธะสัญญาของการรอ...

Create Date : 23 กรกฎาคม 2552		2 comments
Last Update : 23 กรกฎาคม 2552 11:38:23 น.
Counter : 576 Pageviews.
Share Tweet