เสน่หาตราใจ : ปราณธร

ชื่อหนังสือ : เสน่หาตราใจ
เขียนโดย : ปราณธร
พิมพ์ครั้งที่ ๒ : เมษายน ๒๕๕๖
สำนักพิมพ์ : แจ่มใส
จำนวน ๓๙๒ หน้า ราคา ๒๓๙ บาท

กระซิบก่อนอ่าน

   ‘สัภยา’ คือดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงให้กับดาวเคราะห์ดวงเล็ก ๆ อันไร้ค่าอย่าง ‘คารม’ เพราะตั้งแต่วันที่เธอได้ช่วยให้เขารอดพ้นจากความตาย... หญิงสาวก็คือเจ้าชีวิตและเป็นเจ้าของหัวใจ

    แต่แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองนั้นต่ำต้อยเกินอาจเอื้อมดึง ‘สัภยา’ ลงมาชิดใกล้ ทว่าให้ตัดใจ ‘คารม’ ก็ไม่อาจทำได้เช่นกัน แต่สังคมไม่ได้กำหนดที่ให้คนอย่างเขายืน ชายหนุ่มจึงยอมทำทุกทางแม้ความผิดร้ายแรง ทำเรื่องผิดกฎหมาย ใช้ชีวิตแบบไม่มีหัวใจ ทำตัวเองให้เป็นใหญ่ในหมู่คนเลว เพื่อดิ้นรนหาหนทางจะเผยอผยองขึ้นไปเทียบข้างเธอ

   หากเปรียบความดีและความเลวเป็นถนนคนละสาย ปลายทางที่เขาและเธอจะได้บรรจบ ช่วงเวลาที่จะได้อยู่เคียงข้าง... จึงอยู่ห่างไกลเหลือเกิน

ขอบคุณรายละเอียดและภาพปกจาก... แจ่มใส ... นะคะ

แวะเคาะประตูร้านหนังสือ

เขียนความรู้สึก...บันทึกหลังอ่าน

   สำหรับเขา...คงมีเพียงเธอคนเดียวในโลกที่มองเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เขาไม่ผิด...ไม่เคยผิด แต่สำหรับคนอื่นแล้ว มันตรงกันข้ามกัน และคงมีเพียงเธอคนเดียวในโลกที่เป็นแรงผลักดันให้เขาพยายามทำทุกทุกอย่าง ทุกวิถีทาง แม้ใครจะมองว่าผิด แม้สังคมจะตราหน้าว่าเลว แต่เพื่อเธอ คารม พร้อมที่จะทำทุกสิ่งอย่าง ดิ้นรนทุกหนทางเพื่อให้ได้เผยอตนไปยืนเคียงข้าง สัภยา นางฟ้าหน้าบูดที่เขายอมมอบชีวิตไว้ในกำมือ แม้เธอจะไม่เคยต้องการชีวิตอันแสนแปดเปื้อนของคนเลวเช่นเขาก็ตาม

   และแล้วก็ได้ฤกษ์ เสน่หาตราใจ กับเขาเสียทีค่ะ เรื่องนี้ได้ยินแว่ว ๆ ว่าพล็อตจะคล้าย ๆ Zombie Prince... รักลวงใจ คือตัวเอกของเรื่องนั้นใช้ชีวิตอยู่ในโลกมืด เป็นใหญ่ในหมู่คนเลว สองมือแปดเปื้อนไปด้วยคราบเลือด พัวพันกับการกระทำที่เรียกว่า 'ผิดกฎหมาย' ทว่า... กลับต้องการแสงสว่างเล็ก ๆ ในชีวิต แสงสว่างที่พยายามเอื้อมคว้ามาแนบใจ แตกต่างกันก็ตรงที่ ปาณิสรา หรือ คุณหมอนิด นั้นใจแข็งกว่า สัภยา มากนัก

   อย่างที่บอกล่ะค่ะ สัภยา หรือ หมอน้อย ใจไม่แข็งเท่า คุณหมอนิด จาก Zombie Prince... รักลวงใจ แม้ปากจะพร่ำบอกว่าต้องการคนดี จะไม่รักคนที่มือเปื้อนเลือด แต่สุดท้าย คุณน้อย ก็ใจอ่อนไม่สมกับที่เคยประกาศกร้าวต่อหน้า คารม ว่า...
   "ก็รู้อยู่ว่าพี่ไม่เคยคิดร้ายอะไรกับคุณน้อย"
   "แค่นั้นไม่พอหรอก น้อยเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าน้อยต้องการคนดี"
   "คนดีบ้า ๆ" เขาเหยียดริมฝีปาก "โลกนี้จะมีคนดีเหลือมาเจอเราสักกี่คนกัน รอบตัวคุณน้อยมีใครบ้าง หรือว่ามีคนดีอยู่เยอะ"
   ...
   ...
   ...
   "น้อยจะไม่รักคนโหดอำมหิต จะไม่รักคนที่มือเปื้อนเลือด"

   ...

   "ทำไมคุณน้อยถึงยึดติดนัก คนเราผิดพลาดกันทั้งนั้นล่ะ"
   "ใช่ค่ะ แต่ต้องไม่ผิดซ้ำซาก น้อยเคยบอกคามแล้วใช่ไหมว่าน้อยเป็นเด็กมีปมด้อย น้อยเบื่อ น้อยเอียนกับความกลิ้งกลอกโสมมรอบตัว มันจะอ้วก ! น้อยอยากมีความสุข ซึ่งน้อยไม่ต้องการสิ่งที่น้อยกว่านั้น ไม่อย่างนั้น...น้อยจะไม่เอาเลย"

   และการเลือกที่จะอยู่ในตมของ คารม ...ต่อให้มันเกิดเพราะความจำเป็นของชีวิตที่บีบคั้นเข้ามา บทสรุปสุดท้ายก็คือทางที่ตนเลือกเองทั้งสิ้น ผู้ที่เอาแต่โทษว่าคนเลวเป็นฝ่ายฉวยโอกาสคือคนน่าสมเพช เพราะแม้กระทั่งความผิดของตนยังค้นหาไม่เจอ และเพราะไม่เคยคิดโทษว่าเป็นเพราะแรงผลัก แรงดันจากใคร เมื่อไม่ต้องการที่จะจมอยู่ในตมไปจนชั่วชีวิตก็ต้องแสวงหาโอกาสในการหลุดพ้น ทว่า... โอกาสที่ได้รับมานั้นไม่ได้สวยงามนัก เมื่อต้องการก็ต้องลงทุนลงแรงบ้าง เพราะไม่มีอะไรในโลกที่ได้มาฟรี ๆ เมื่ออยากได้ก็ต้องลงทุนไขว่คว้า ลงแรงตะเกียกตะกายให้ได้มา จะมานั่งงอมืองอเท้าแล้วสรรหาข้ออ้างว่าจำต้องทำเพราะจำเป็นคงไม่ได้
   ใช่...คนเราไม่อาจอ้างความจำเป็นเพื่อทำร้ายผู้อื่นหรือมีสิทธิ์ดึงคนอื่นให้ตกลงสู้ห้วงทุกข์ แต่ควรแล้วหรือที่เราจะปล่อยให้คนตาบอดคลำหาทางออกโดยลำพังคนเดียว
   "เขาพยายามกลับมาหาใครสักคนที่จะทำให้เขาลืมชีวิตที่ไม่ต้องการ สองปีครั้ง สามปีครั้ง สุดท้ายเขาก็ตั้งใจจะหันหลังกลับ แต่คุณไม่เพียงไม่ช่วย ยังเฝ้ารอให้เขาพลาด นั่นคงเป็นวิธีการของคนอย่างคุณ"
   "พอได้แล้ว !" ทรงภพหันมาตวาดด้วยความสับสนและโกรธเคือง "คุณเองก็เป็นคนนอกสำหรับผมเหมือนกัน คุณไม่รู้หรอกว่าผมทนทุกข์ทรมานกับพวกค้ามนุษย์นี่มากแค่ไหน !"
   "แล้วยังไง" สัภยาเลิกคิ้วทั้งน้ำตา "คำสัญญาของคุณจึงมีไว้เพื่อตัวคุณ ไม่ควรค่าจะมีไว้เพื่อคนที่คุณตกปากสัญญาอย่างดิฉันใช่ไหม น่าขำ...ผู้ชายที่พร้อมจะตระบัดสัตย์เพียงเพื่อความจำเป็น ถามหน่อยเถอะ คุณต่างจากพวกที่คุณเยาะหยันตรงไหน"
   ทรงภพหน้าชาดิก ความชังพุ่งขึ้นสู่ผิวเบื้องบน
   เขาเกลียดผู้หญิงฉลาด ๆ อย่างเธอ และเกลียดเป็นเท่าทวีคูณเพราะแม่คุณยืนอยู่ข้างอาชญากร !
   "คำขอของคุณมันตีเป็นมูลค่าไม่ได้นะคุณสัภยา และเพื่อการนั้นหมอนั่นต้องลงทุนลงแรงบ้าง แล้วไม่ดีเหรอ เขากำลังเพื่อจะได้กลับมาอยู่กับคุณอย่างสงบสุขไง !"

   อ่าน ๆ ไปก็รู้สึกว่า คาม เป็นคนที่น่าสงสารอยู่เหมือนกันนะคะ เพราะ ทุกคน' ผลักให้เขาทำ สั่งให้เขาเป็น และสุดท้ายก็คิดจะฆ่าเขาทิ้ง แต่... ความน่าสงสารที่มีให้ คาม นั้นมันคนละแบบกับที่มีให้ สีหราช ใน Zombie Prince... รักลวงใจ ค่ะ อย่างน้อย ๆ แม้จะถูกผลักให้ต้องทำ ต้องเป็น แต่ คุณน้อย ก็พร้อมจะให้อภัย คาม เสมอ

   เรื่องนี้มีตอนพิเศษอยู่ ๒ ตอนด้วยกันค่ะ หนึ่งคือ... ฝันมลาย จากที่เคยชังกับนิสัยของ ทรงภพ อยู่นิด ๆ พออ่านตอนนี้จบแล้วก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ก็มีมุมที่น่ารักอยู่เหมือนกันค่ะ อย่างน้อยเขาก็เป็นคนกล้าที่จะยอมรับความเป็นจริงอย่างตรงไปตรงมาว่า...
   "...ผมร้องไห้ให้กับความโง่ของตัวเอง"
   "เอ้อ...ก็นึกว่าจะบอกว่าฝุ่นเข้าตาอยู่เหมือนกัน"
   "มุกตื้น ๆ" ทรงภพหัวเราะเสียงขื่นแล้วลุกขึ้นยืน "กลับกันเถอะคุณสร"

   ...
   ...

   "กลับไปนี่คุณจะเป็นอะไรไหมน่ะคุณภพ" นักธุรกิจหนุ่มถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
   ทว่าทรงภพกลับมองตรงไปข้างหน้าอย่างคนที่มีสติดีขึ้น แม้จะยังหลงเหลือเศษพิษติดอยู่ในอก "...ไม่เป็นอะไรหรอกคุณสร คนเราหายสับสนเมื่อไรก็ไม่หนัก ตอนนี้ผมคิดเพียงแต่ว่าจะหาอะไรเป็นของขวัญให้คนที่หลุดจากความสับสนไปก่อนหน้าผมดี"
   ที่สำคัญคือ... เจ้าคิดเจ้าแค้นได้น่ารักดีอะค่ะ

   อีกหนึ่งตอนคือ... รักสุดใจนายใหญ่คารม ซึ่งตอนนี้หวานเย็นว่าน่าจะชื่อตอนว่า รักสุดใจนายใหญ่คามิน มากกว่าอะนะคะ
   ตอนนี้จะมีเหตุการณ์ชวนขำอยู่ ๓ เหตุการณ์ เหตุการณ์ที่หนึ่ง : กิ่งทองใบตำแย ถ้าใครอยากรู้ว่าคนที่หลุดจากความสับสนไปก่อนหน้า ทรงภพ ได้รับอะไรเป็นของขวัญ ห้ามพลาดเหตุการณ์นี้เด็ดขาดเลยนะคะ อ่านแล้วฮาดีค่ะ

   เหตุการณ์ที่สอง : เจ้าของไร่ต้องแก้ปัญหา และ เหตุการณ์ที่สาม : เชื่อสิว่าเป็นคนดี๊คนดีแค่ไหน ๒ เหตุการณ์นี้ต้องยกให้ โบวี่ หนุ่มน้อยร่างเล็กขึ้นแท่นพระเอกแทน คาม แล้วล่ะค่ะ คารมในการจิกกัดไม่เบาเลยนะคะ อ่านแล้วขำก๊ากเลย

   ปิดท้ายด้วย จากใจนักเขียน หวานเย็นเห็นด้วยกับ พี่กก (ปราณธร) นะคะว่า 'มันเป็นแฟนตาซีนะคะ การที่พระเอกเลว แต่นางเอกก็ยังรัก...'

   และถ้าถามว่าการที่ คุณน้อย รัก คาม นั้นเป็นการยืนยันว่า ผู้หญิงชอบผู้ชายเลว ๆ หรือเปล่า ? หวานเย็นมองว่า... ผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายเลว ๆ หรอกค่ะ เพียงแต่ผู้หญิงสามารถยอมรับความเลวของคนที่ตัวเองรักได้ และพร้อมที่จะใช้คำว่า รัก เป็นเหตุผลในการให้อภัยคนที่ตนรักได้เสมอ... ก็เท่านั้นเองค่ะ

   และหากถามว่า... ถ้าหวานเย็นเป็น คุณน้อย หวานเย็นจะยังคงรัก คาม ไหม ? เมื่อตัวเองมีอนคตที่สดใสกว่ารออยู่ จะยังยึดติดกับ คาม ทั้ง ๆ ที่การศึกษาและสังคมของตัวเองกว้างขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า ? คำตอบของหวานเย็นคือ... 'รัก' ค่ะ แต่ 'รัก' ในฐานะเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเคยเป็นกำลังใจให้กันในวันที่ถูกคนรอบข้างรุมรังแกอย่างไม่เป็นธรรม รักในฐานะคนที่เคยผ่านเรื่องร้าย ๆ มาด้วยกัน แต่จะไม่มีวันเดินร่วมทางในฐานะคนรัก เพราะมันห่างไกลความเป็นจริงที่จะอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขดังที่เคยคาดหวัง โลกไม่ได้สวยงามเหมือนในนิทานก่อนนอนนี่คะ ก็อย่างที่ ทรงภพ ว่าล่ะค่ะ
   "เลิกประชดผมเสียทีเถอะ คุณก็รู้ว่าโลกนี้มันไม่มีแค่สีขาวกับสีดำ อย่าว่าแต่สีเทายังมีตั้งหลายเฉด ถ้าคุณพยายามจะเข้าใจทุกอย่างในโลก คุณจะเป็นบ้า"

   และทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมา... หวานเย็นสรุปง่าย ๆ ได้เลยค่ะว่า ชอบเรื่องราวของ เสน่หาตราใจ แม้จะไม่มากเท่า Zombie Prince... รักลวงใจ แต่ก็ไม่น้อยกว่าเรื่องไหนที่เคยอ่านผ่าน ๆ มาเลยจริง ๆ ค่ะ

Create Date : 23 กันยายน 2556		11 comments
Last Update : 23 กันยายน 2556 23:25:53 น.
Counter : 3120 Pageviews.
Share Tweet