เรื่องอนาคตเมิง กรูก็เคยคิดเหมือนกัน ณ ปัจจุบันเห็นแกมีความสุขก็อิจฉานะ ที่สนุกกะการทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่ก็นั่นแหละ สุขมากเงินก็น้อย (มันมักจะเป็นแบบนั้นอ่ะ) เห็นแกลอยไปลอยมา ก็แอบเป็นห่วง จะเปิดกิจการของตนเองได้ก็คงต้องไปคลุกคลีในวงการพอสมควรล่ะ เราก็มีคอนเสปชีวิตคล้ายแกแหละ เงินไม่ต้องมาก แต่ทำอย่างที่มีความสุขและเป็นตัวเราอ่ะ แต่เชื่อไหม ถึงจะรู้ว่าอยากทำแบบนี้ แต่ก็ยังอดที่จะลองของใหม่ไม่ได้ ของใหม่ที่น่าสนใจและเปิดโลกของเราให้กว้างกว่าเดิม ยังสับสนในตัวเองอยู่เลย สุดท้ายเราก็แนะนำไรแกมากไม่ได้หรอก ทำได้แค่ให้กำลังใจ และสนับสนุนแกละกันนะ
ส่วนไอ้เรื่องเหงาใจเนี่ย กรูก็เซ็งเป็ดอยู่เนี่ย - -'' หมอดูไม่แม่นเลย กรูละเซ็ง 55

เศร้าเนอะ

กูก็เหมือนมึงเลยวะแป๊ะ อ่านแล้วกูเศร้า อยากทำหลายอย่างจนเลือกไม่ถูก แต่ว่าทำแล้วมันก็มีความสุขไปหมด

สู้ๆวะเพื่อนแป๊ะ เราก็สู้ด้วยวะ

finish it
แล้วเริ่มต้นใหม่

วางแผ่นดีๆ ว่าจะไปทางไหน แล้วจะทำอะไร
งานที่รักนั้น อาจจะพักไว้ก่อนก้ได้ ความฝันมันไม่เคยตาย
เก็บเอาไว้แล้วสักวันหนึ่งก็ปัดผุ่นให้มัน แล้วเริ่มต้นทำใหม่เมื่อตัวเองพร้อม

แม้แป๊ะจะจบมหาวิทยาลัยแล้ว อาจดูเหมือนเวลาที่เราจะเลือกจะเ่ล่นได้นั้นมันจบแล้ว
แต่ไม่เลย ยังมีอีกหลายคนที่เรียนจบมาหลายปีแล้ว ยังไมรู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร
แต่แป๊ะมีแนวทางอยู่แล้วนิ แป๊ะรู้ว่าอยากทำอะไร ถือว่าโชคดีนะที่รู้ใจตัวเอง
รอสักวันนึง เมื่อพร้อม เมื่อมีโอกาส
ไม่นานหรอก

สู้ๆครับ

แวะมาทักทายค่ะ ใช่แล้วค่ะ... เราเลือกคนที่จะรักเราได้ แต่เราเลือกคนที่จะมารักเราไม่ได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ

สู้ๆ นะ เป็นกำลังใจให้เสมอ

เป็นเพียงเพราะเราเลือกคนที่เรารักไม่ได้ ก็เลือกคนที่รักเราและความดีของเขาจะทำให้เรารู้ว่า ความรักก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเรามีความสุขใจ เป็นกำลังใจให้ค่ะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป

"ติดตามผลงานและชื่นชมมานาน" ในความสามารถ(ที่บางคนมี...แต่ไม่ได้สนใจจะไขว่คว้า) รอให้เวลาผ่านไปวันๆ วันแล้ววันเล่าอายุก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ความมุ่งมั่นหรือความพยายามยีงไม่เคยจะมีเลยซักนิด....คนๆนั้น คือ***เราเองแหละค่ะ *** ขอบอกว่าเกิดเดือนเดียว ปีเดียวกันเลย แต่เราเกิดวันที่ 3 ตุลาคม 2527 ค่ะ ตอนนี้ยังเรียนไม่จบเลยค่ะ... -_-" เพื่อนๆเค้ารับปริญญากันหมดแล้ว เราก็มีงานหลายอย่างที่อยากทำเหมือนกันค่ะ อยากเป็นเมคอัพอาร์ทติสท์...อยากทำงานนิตยสาร อยากเป็นแอร์โฮสเตส...อยากเป็นนักเขียน...อยากเป็นช่างภาพให้กับแม็กกาซีนที่ชื่นชอบ....แต่ไม่ได้ทำอะไรเลยซักอย่าง....
***เคยคิดว่า มีแต่เราคนเดียวที่เหงาๆๆๆๆอยู่ในเมืองหลวงอันกว้างใหญ่...*** เป็นคนราชบุรีค่ะ เป็นลูกคนโต เป็นความหวังของพ่อแม่ ยิ่งที่บ้านเป็นคนจีนด้วยเค้าย่งเข้มงวด และปะป๊าสุดที่รักที่ทุ่มเททุกอย่างทั้งเงินทองและความรักให้กับเรา....ก็คาดหวังกะลูกสาวคนนี้ซะมากมาย....ท่านไม่เคยพูดแต่พอกลับไปบ้านแล้วนั่งคุยกัยกับครอบครัว แววตาของป๊าจะมีความหวังกับลูกสาวคนนี้เสมอ...เคยพลาดที่เอนทรานซ์ไม่ติด (ตอนนั้นคิดเอาเอง...แบบคนโง่ๆว่าที่บ้านรวย...เรียนต่อเมืองนอกก็ได้หรือที่บ้านอยากให้เรียนที่จุฬา อินเตอร์สิ) คิดแบบนี้เลยไม่ได้ตั้งใจเอ็นทรานซ์เลยค่ะ แต่ผลออกมาก็ติดแต่ติดคณะ และมหาวิทยาลัยที่ไกลบ้านมากๆ (ที่บ้านค่อนข้างห่วง เราเป็นคนหัวอ่อนค่ะ) อยากจะบอกแต่อาย ที่บ้านเราทเป็นร้านถ่ายรูปและก็มีแล็ปล้างรูปดิจิตอลแต่เป็นร้านเล็กๆอยู่นอกเมืองอ่ะค่ะ แต่เราไม่เคยคิดจะจับกล้องเลย..ทั้งๆที่บ้านก็มีอุปกรณ์หลายอย่าง...ไม่เคยสนใจจะหยิบขึ้นมาดูด้วยซ้ำ...จนกระทั่งได้เข้ามาดูที่เว็บที่จีนและเจอบล็อกของคุณแป๊ะ...ติดตามผลงานมาห้าหกเดือนแล้วค่ะ *** ปะป๊าฝากชมว่าเป็นเด็กที่เก่งมากๆอนาคตไปไกลแน่นอนและก็อยากจะมีลูกเก่งๆอย่างนี้บ้าง...เกิดความละอายใจเลยค่ะ ตอนนี้ก็กำลังพยายามจะศึกษาเรื่องการถ่ายภาพอยู่ อยากจะบอกว่าคุณแป๊ะเก่งและมีพรสวรรค์มากๆ สู้ๆๆนะคะ เราเอวก็ท้อและเคว้งคว้างบ่อยๆ เวลาเหงาคิดถึงบ้านก็จะฟังเพลงหรืออ่านหนังสือเอาค่ะ *** จะแวะไปอุดหนุนที่ร้าน ซาลอนปูวูนะคะ ***

สู้ต่อไป แรงใจไม่มีวันหมดค่ะ