คำสอนที่บุคคลนำไปปฎิบัติให้ถูกตรงได้แล้ว สามารถพัฒนาจิตให้พ้นไปจากกิเลสที่เป็นเหตุให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารได้  คำสอนที่ว่านี้คือ มรรคมีองค์ 8 นั่นเอง…มรรค 8 คือสิ่งมหัศจรรย์ทางพุทธศาสนา  เป็นแนวทางที่นำจิตวิญญาณให้เข้าถึงความเป็นอริยบุคคล ผู้ใดปฏิบัติธรรมจนเข้าถึงอริยธรรมได้แล้วย่อมนำพาชีวิตพ้นไปจากความทุกข์ทั้งปวงได้อย่างแน่นอน…การปิดอบายภูมิให้ได้บุคคลต้องพัฒนาจิตวิญญาณ ให้พ้นจากกิเลสที่ผูกมัดใจสัตว์  ที่เรียกว่า สังโยชน์ หรือ สัญโญชน์ (สังโยชน์ 10 คือเครื่องผูกจิตเอาไว้ให้ติดอยู่กับสิ่งต่างๆ รวมถึงภพภูมิต่างๆและวัฏสงสาร  ทำให้จิตไม่เป็นอิสระ ต้องตกเป็นทาสของสิ่งเหล่านั้น) …อวิชชาคือหนึ่งในสังโยชน์  ได้แก่ ความไม่รู้ในสภาวะที่แท้จริงของสรรพสิ่ง  ไม่รู้ในอริยสัจจ์ 4 คือความไม่รู้ในทุกข์ (ทุกข์) ไม่รู้เหตุแห่งทุกข์ (สมุทัย) ไม่รู้สภาวะทีพ้นจากทุกข์โดยสิ้นเชิง (นิโรธ) ไม่รู้ทางปฏิบัติเพื่อนำพาชีวิตให้พ้นไปจากความทุกข์อย่างสิ้นเชิง( มรรค)  อวิชชานี้เป็นต้นเหตุของความหลง(โมหะ) ทีผูกจิตไว้กับวัฏสงสาร  ภพภูมิทั้งปวง ความทุกข์ทั้งปวง  และผูกจิตไว้กับสังโยชน์ทั้งปวง ฯลฯ

                อริยบุคคลนับแต่พระโสดาบันขึ้นไป เมื่อทิ้งขันธ์ลาโลกไปแล้ว  หากจำเป็นต้องไปเกิดเป็นสัตว์ในภพภูมิใหม่อีกสักกี่ครั้งก็ตาม  จะไม่ลงไปเกิดเป็นสัตว์ในภพภูมิไม่เจริญ(อบายภูมิ) จนกว่าจะบรรลุนิพพาน ( ที่มา: ถึงโสดาบันในชาตินี้ โดย ดร.สนอง วรอุไร )