รักษ์โลก รักต้นไม้ .....หนังสือเล่มหนึ่งที่ผมมักพกติดตัวเวลาไปเที่ยวไหนไกลๆเป็นบทบันทึกช่วงท้ายของชีวิตท่านกฤษณมูรติ ชื่อว่า Krishnamurti to Himself: His Last Journal บทแรกของหนังสือเล่มนี้เป็นบทที่ผมชอบเป็นพิเศษเพราะกฤษณมูรติพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติโดยยกเอาต้นไม้ต้นหนึ่งที่ท่านเห็นชื่นชมอยู่ทุกวันมาเป็นตัวดำเนินเรื่องคนหลงใหลความมหัศจรรย์ของต้นไม้ต้นใหญ่ๆ เป็นพิเศษ เห็นที่ไหนเป็นต้องเข้าไป “ทักทาย”ด้วยการพินิจพิจารณาตั้งแต่รากไปจนถึงเรือนยอดสัมผัสลำต้นที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมายาวนานเสียยิ่งกว่าชีวิตมนุษย์คนหนึ่งในแง่หนึ่งผมอดทึ่งไม่ได้ว่าไม้ใหญ่เหล่านี้ถือกำเนิดขึ้นจากเมล็ดพันธุ์เล็กๆอาศัยเพียงความชุ่มชื้นและธาตุอาหารจากแม่ธรณีหล่อเลี้ยงจนเติบใหญ่ได้ถึงเพียงนี้(ช่างต่างจากมนุษย์เราอย่างสิ้นเชิง) ในอีกแง่หนึ่งผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเหมือนอยู่กับญาติผู้ใหญ่สักคน บางทีก็แอบนึกในใจว่าถ้าพูดได้ ญาติผู้ใหญ่คนนี้คงมีเรื่องอะไรเล่าให้เราฟังมากมายว่าแต่เราพร้อมจะรับฟังหรือเปล่าเท่านั้น....

(พีระพัฒน์ พีระมน, ใน National Geographic ตุลาคม 2552)