"ในเมื่อเราเป็นคนเท่าๆกันแล้ว  เราจะเอาอะไรมาตัดสินว่าใครดีกว่าใคร...

คนจบป .4 ที่มากวาดถนนกับคนที่เรียนจบปริญญาเอกและไม่มีงานทำนั้นใครสำคัญกว่ากัน

เด็กปั๊มที่เติมน้ำมันรถซึ่งตัวเองไม่มีวันได้ขับกับคนที่ขับรถสปอร์ตราคาแพง ที่ไม่เคยรู้ว่ายางอะไหล่รถอยู่ตรงไหนนั้นใครเก่งกว่ากัน

เราอาจรู้ในเรื่องหนึ่ง แต่ไม่มีวันรู้ทุกอย่าง ความรู้ของเราอาจมีประโยชน์ในเวลาหนึ่ง แต่อาจไร้ค่าในบางโอกาส เราทุกคนล้วนเป็นศาสดาของตัวเอง เราเดินด้วยขาตัวเอง  เราสร้างความสุขในแบบของเราเอง เราสร้างปัญหาให้ตัวเราเอง

เราแก้ปัญหา เราทำความเข้าใจ และเรายอมรับมันได้ในวิถีทางของเราเอง แล้วเราจะไปนับถือผู้ที่มาบอกในสิ่งที่ยังไงเราก็ต้องคิดเองได้อยู่แล้ว หากให้เวลากับตัวเองมากพอไปทำไม

ฉันไม่ได้บอกว่าวิธีคิดของฉันนั้นดีที่สุด ถูกที่สุด แต่ก็ไม่มีใครมาตัดสินได้ว่าฉันผิด เพราะเขาจะมาตัดสินและจากไป ก่อนจะทิ้งฉันไว้ให้อยู่กับความรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าตลอดกาลไม่ได้.....ฉันไม่ยอม

ทั้งหมดที่เขียนมานี่คือคำตอบต่อคำถามหรือเปล่า? ฉันไม่รู้..มันอาจจะใช่ หรือมันอาจจะไม่ตอบอะไรเลยก็ได้เช่นกัน"

---คัดลอกจากส่วนหนึ่งของบทความจากทราย เจริญปุระ มติชนสุดสัปดาห์ หน้า79 ฉบับประจำวันที่ 4-10 กุมภาพันธ์ 2554 ปีที่ 31 ฉบับที่ 1590---

พี่ทราย หนูมีอะไรจะบอก ว่าอย่างน้อยมีหนูคนนึงที่คิดเหมือนพี่ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านใจหนูแล้วเขียนออกมา จากที่เคยรู้สึกเฉยๆกับพี่ทราย แต่พอได้อ่านบทความของพี่ทรายหลายๆ ครั้ง รู้สึกว่า หนูมีความคิดคล้ายกับพี่ทรายจนน่าตกใจ

แต่ไม่ได้หมายความว่าเราคิดแบบนี้จะหมายถึง เราเป็นคนก้าวร้าวใช่ไหม เราแค่เชื่อในการตัดสินใจและตัวของเราเอง หวังว่าซักวันจะมีโอกาสได้สนทนากับพี่ทรายตัวเป็นๆ !!! นานๆ จะเจอคนพันธุ์เดียวกันซักที ดีใจอ่ะ