อยากลงไปทันที ที่เห็นข่าว แต่ยังไปไหนไม่ได้เลยเพราะภาระบางอย่าง
คนไทยยังน่ารักมาก และคนที่มาช่วยเหลือจากหลายประเทศ ทำให้รู้สึกดี

วันนี้ตามมาอ่านทั้งหมดเลย....

วันที่เกิดสึนามื ตอนนั้นไม่คิดว่ามันจะรุนแรงมากมายเพราะแม่โทรมาหาและบอกว่า ตอนนี้ที่ภูเก็ตแผ่นดินไหว เราก็ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ว่า เอาน่า แค่แผ่นดินไหวคงไม่มีอะไรมาก แต่พอได้เห็นภาพข่าวในทีวี พระเจ้า!!!! มันเกิดอะไรขึ้น!!! เป็นภาพที่ยังจำได้ติดตาจนถึงวันนั้ ผู้บาดเจ็บ ผู้เสียชีวิต สภาพบ้านเรือน โรงแรม มันพินาศไปหมดจริงๆ เห็นแล้วน้ำตาจะไหลให้ได้ พอดีกับ ทางรัฐบาลได้ประกาศงดจัดงานรื่นเริงทั้งสิ้นในช่วงนั้น งานที่เจมส์จะต้องทำในช่วง 28-31 ธันวาคม ก็cancel หมดทุกงาน ก็เลยว่างยาว แต่ใจลึกๆคิดแล้วว่าอยากลงไปช่วยผู้ประสบภัย คือช่วยทำอะไรก็ได้ไม่เกี่ยง ขอให้ได้ช่วยเหอะ กลับบ้านไปได้แต่ดูข่าวทีวีเห็นเค้าขึ้นตัวหนังสือวิ่ง ล่างจอทีวีว่า ต้องการอาสาสมัคร ไปช่วยผู้ประสบภัย เลย รีบติดต่อไปทันที กว่าจะได้ก็ยากเหมือนกัน แต่ก็สำเร็จ ได้ไปกับมูลนิธิอาสา เพื่อนพึ่ง(ภา) ยามยาก (ถ้าพิมพ์ชื่อผิดขออภัยด้วยนะคะ) เจมส์ได้ไปช่วยที่พังงา ตะกั่วป่า ที่เป็นศูนย์กลางเลยน่ะค่ะ ทีแรกคิดว่าไปทำอะไรก็ได้ ขอให้ได้ช่วย แบกศพ ออกพื้นที่ หรือทำกับข้าว หรืออะไรก็ได้ ขอให้ได้ทำ
สรุป ก็ได้ทำสมใจ คือทำทุกอย่าง ประสานงานกับหนุ่วยนั้นหน่วยนี้ เป็นล่ามเอย รับเรื่องราวจากชาวบ้าน ประสานงานจากชาวบ้านกับเจ้าหน้าที่รัฐ รับโทรศัพท์จากฝรั่งที่เค้าโทรมาจากประเทศเค้าเพื่อถามหาครอบครัวหรือคนสนิท ไปอยู่ที่ตะกั่วป่า ก็พักที่ร้านอาหารข้างๆวัดย่านยาว คือพักตามมีตามเกิด จำได้ตอนนั้นมีเสื้อผ้าไปไม่กี่ชุดเอง คือกะว่าไปแบบไม่ได้ต้องการอะไรอยู่แล้ว แค่อยากช่วยเพื่อนร่วมโลก อบอุ่นมากตลอดระยะเวลา 7 วันทีไปช่วย ทำงานตั้งแต่เช้า ถึงดึก ทุกวัน รู้สึกเหนื่อยมากนะคะ แต่ความอิ่มอกอิ่มใจ ความตื้นตันใจ ที่ได้ช่วย ได้ทำ มันมากลบลบเลือนความเหนื่อยไปจนหมดเกลี้ยงจริงๆ เพื่อนๆพี่ๆ ที่ไปในทืมด้วยกันก็เป็นมิตรกับทุกคน เพราะทุกคนก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันคืออยากช่วย เสียดายเจมส์ต้องกลับมาทำงานกรุงเทพต่อ เพราะหัวหน้าเรียกตัวกลับ อีกอย่างต้องกลับมาทำงานเพื่อหาเงินส่งค่าแชร์ อีก(555) เลยต้องจำใจกลับมา ทั้งๆที่อยากอยู่ต่อ
จากวันนั้นถึงวันนี้ภาพทุกภาพมันยังอยู่ใจหัวเจมส์อยู่ไม่เคยลบเลือนเลยค่ะ
ถ้ามีโอกาสจะหาเวลาลงไปเยี่ยมพี่ๆที่ ที่ว่าการอำเภอตะกั่วป่า ซักครั้ง