หลังจากส่งกลับ รพ. เมื่อวันที่ 1 พ.ย. 2552   เพื่อรับการฉายแสง
ไปเยี่ยมอีกทีก็ปาเข้าไปวันที่  6 พ.ย.  2552  ได้เจ้าแม็คขับรถไปให้
คิดว่าจะไปรับกลับบ้าน แต่เค้าว่าอาทิตย์นี้ไม่กลับ
- กลับไปก็นอนอยู่ในบ้านอย่างเดียว
- กลัวเราต้องลำบากดูแล
- ต้องมาส่งกลับ กลัวลำบากเราสงสารลูก ค่าน้ำมัน ค่าใช้จ่ายอื่นๆ
ก็เลยไม่ได้แจ้งพยาบาลเอาไว้

เราเลยเตรียมของไปเยี่ยมแทน
เริ่มรู้สึกเจ็บคอ (ผลจากฉายแสง)
เมนูเปลี่ยนจากข้าวขาหมูเป็นโจ๊ก
ขนมปังก็เปลี่ยนเป็นพวกโรลที่นิ่มหน่อย
แล้วก็ยูโร่คัสตาร์ด เก็บไว้ได้หลายวัน
น้ำหวาน น้ำผลไม้ นม มะละกอ ละมุด ส้มโอ
กินได้นิดหน่อยพอหอมปากหอมคอ
บางอย่างเจ้าสี่ขาแถวนั้นก็ได้กินอิ่มท้องไป
อยู่สักพักได้เวลาเค้าใกล้ฉายแสง เราเดินไปส่งที่ห้อง
เค้าเดินออกมาส่งที่รถอีก ส่งกันไปส่งกันมา

วันพฤหัส ที่ 12 โทรคุยกันช่วงเช้า
หมออยากให้อาหารทางสายเพราะกินแทบไม่ได้น้ำหนักลดไปมาก
แต่เค้าขอหมอ เสาร์ - อาทิตย์นี้อยากกลับบ้าน จะพยายามกิน
เปรยๆอยากกินราดหน้า
เที่ยงโทรมาอีกทีคงไม่ได้กลับเพราะหมอจะเริ่มให้คีโมครั้งสาม
ไปรพ.ดีกว่า........แต่ไม่ได้บอกเค้าเหมือนเดิม
ได้น้ายุทธเป็นโชเฟอร์ เฮ้อไปแต่ละทีคนขับไม่ซ้ำกันเล้ย
ไม่เข้าใจทำไมตัวเองไม่ยอมหัดขับรถ
มีรถ มีน้ำมัน แต่ไม่มี....ปัญญา
ราดหน้าหมูนิ่ม เฉาก๊วย นม น้ำผลไม้ ที่คิดว่าเค้ายังพอกินได้
ใกล้ถึง รพ.โทรบอก  เค้าเลยมานั่งรออยู่สวนหย่อมหน้าห้องคนป่วย
งวดนี้ยายเราไปเยี่ยมด้วย เค้ายกมือไหว้ยาย
มือสั่น เสียงสั่น และน้ำก็รื้นอยู่ที่ขอบตา
........ ไม่แปลกที่ผู้ชายจะร้องไห้ ..........
บางเวลาน้ำตาก็บอกถึงสิ่งมากมายอยู่ในใจ
ตื้นตัน ทดท้อ ดีใจ กังวล ยินดี แอบเหงา
หลายอารมณ์ที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่กลับรู้สึกได้ในเวลาเดียวกัน
ยายก็มิน้อยหน้า เอากระดาษมาซับน้ำตาจนได้
ส่วนเราก็กลืนก้อนลงคอเหมือนทุกที แล้วก็บอกตัวเองเข็มแข็งไว้ไอ้จ๋า

บดเส้นราดหน้าให้ ละเอียดยิ่งกว่าที่ป้อนน้องซัน
กลืนแต่ละคำดูช่างลำบาก กินแต่เส้นกับน้ำไปไม่ถึงครึ่ง
ไม่รู้รสชาติ ต่อมรับรสถูกทำลายไปเรียบร้อย
คราวนี้อุ้มลูกไม่ได้ ที่แขนมีสายน้ำเกลือ
ก็ได้แค่พูดคุย หยอกล้อ ฝ่ายเจ้าลูกชายก็หวงตัวซะเหลือเกิน
พูดคุยกันพักใหญ่ ได้เวลาต้องกลับแล้ว

เวลาทำหน้าที่ปกติ หนึ่งชั่วโมงก็คือหกสิบนาที
แต่สำหรับคนป่วยนอน รพ. นอนเหงาอยู่คนเดียว
มันช่างยาวนาน เหมือนหนึ่งชั่วโมงคือครึ่งวัน
แต่เวลาที่มีคนมาเยี่ยม ได้เจอหน้าคนคุ้นเคย
มันช่างผ่านไปเร็ว เหมือนหนึ่งชั่วโมงมีเพียงแค่ยี่สิบนาที

เวลาแห่งความสุข บางครั้งมันช่างผ่านไปเร็ว จนเรา.....เผลอลืมตัว