09-01-53

เปลี่ยน พ.ศ. ใหม่แต่ก็ยังไม่เบื่อที่จะอ่านไปยิ้มไป
กับเรื่องราวอันเป็นสาระ และ(ส่วนใหญ่)มิเป็นสาระของไดฯเล่มนี้
ทุกตัวอักษรผ่านตาไม่รู้กี่หลายสิบรอบ ก็ไม่เบื่อที่จะอ่าน
วันข้างหน้า เจ้าซันโตขึ้นมันจะชอบ รึ จะเบือนหน้าระอาใจ
อิฉันก็ไม่อาจคาดเดาได้ ช่างลูกมันแล้วกัน แม่มันสุขใจที่ได้ทำ

หนึ่งปีกะหนึ่งเดือน ไอ้ที่แม่เคยชี้นกว่าเป็นไม้  ก็เปลี่ยนไป
เริ่มเป็นตัวของตัวเอง  อยากทำในสิ่งที่ต้องการ
แม่อยากเลี้ยวขวา แต่เอ็งอยากไปซ้ายซะงั้น
อืม_อืม _ แม่ควรยินดีนี่หว่า ที่เอ็งมีความคิดของตัวเอง

วันสองวันนี้เอ็งเริ่มยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้มากขึ้น
แต่ยังไม่กล้าก้าวขา  มามะ แม่จะเติมความมั่นใจให้เอง
อย่าได้สนใจใครจะว่ายังไง  แม่ไม่ชอบให้ใครมาเปรียบเทียบเลย พับผ่าเหอะ 
ใครเค้าจะก้าวเดินกันตั้งแต่กี่เดือนก็ช่างเค้า
ถ้าเอ็งยังทำไม่ได้ ก็คือยังไม่ได้ แม่ไม่ซีเรียส
แม่แน่ใจว่าซักวันเอ็งก็ต้องทำได้  ก็มันเป็นไปตามกฎของธรรมชาตินี่นา
แหม หลายๆอย่างที่หลายล้านคนทำเป็น แม่ก็ยังไม่เป็นเลยเหมือนเค้าเลย
ก็ไอ้เรื่องขับรถนั่นแหละ คิดแล้วก็เซ็งตัวเองชะมัด ชุชิ

วันนี้พาเอ็งไปฉีดวัคซีน ไม่ร้องซักนิด  _ เจ็บตัว
แต่อยู่บ้านบางเวลาที่แม่แอบหนี ฮิ ร้องซะ _ เจ็บใจ
แหม จิตใจมันช่างอ่อนไหวกว่าร่างกายจริงๆเล้ย

เมื่อวานแม่พาเอ็งไปเที่ยวงานวันเด็กที่โรงเรียนใกล้บ้าน
วันเด็ก ___ห่างหายไปจากใจหลายปี ไม่เคยนึกถึง ไม่รู้สึกถึงความสำคัญ
ตราบจนมีลูก...........
ถึงรู้สึกว่า  “ วันเด็ก ”  เป็นวันที่สำคัญอีกวัน
ความรู้สึกแตกต่างไปจากเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว
เห็นเด็กเล่นกันสนุกสนาน เส้นประมวลความคิดในหัวแตกแขนงมากขึ้น
วันนี้เป็นวันของพวกเค้า อยากให้เค้ามีความสุข
วันข้างหน้า เด็กๆพวกนี้จะเป็นไงกันนะ
เด็กวันนี้ คือ อนาคตของชาติ
จะเป็นใหญ่เป็นโต มีหน้ามีตา
หรือจะเป็นเพียงส่วนประกอบเล็กๆของสังคม
ขอให้รักและจริงใจต่อประเทศ
ประเทศไทยคงก้าวหน้าได้ดีกว่าตอนนี้ซะกระมัง