สวัสดีปีใหม่

happy new year!! あけましておめでとうございます！！

คิดว่าทุกภาษาคงจะมีคำอวยพรปีใหม่แต่รู้แค่นี้เลยเขียนได้แค่นี้ง่ะ ฮะฮะ

หายไปนานหลายเดือน เป็นอีกช่วงหนึ่งของชีวิตที่เหนื่อยจริงๆจังๆ มันเริ่มมาจากตอนไปสัมภาษณ์งานเมื่อปีที่แล้ว สรุปว่าเค้าก็ตัดสินใจรับเราเข้าทำงานจริงๆ จากนั้นก็เป็นปัญหาของเราเองที่ต้องตัดสินใจว่าจะไปดีหรือไม่ ใช้เวลาคิดนานพอดู สุดท้ายเลยตัดสินใจโทรไปบอกปฏิเสธ และอยู่ลุยงานที่เดิมต่อ เฮ่อออ

สองเดือนสุดท้ายก่อนสิ้นปี งานยุ่ง หนัก เหนื่อย เชื่อหรือไม่ น้ำหนักลดลงประมาณเจ็ดกิโล หักโหมงานต่อเนื่องกันหลายสัปดาห์แทบไม่ได้พัก แถมหลังเลิกงานยังต้องรับแขกในร้านเหล้า สร้างความบันเทิงและสีสันด้วยการเมาเป็นเพื่อนแขกคร้าบบบบบบบบบบบบ กระนั้นก็เหอะ น้ำหนักก็ยังลดลงอย่างต่อเนื่อง แล้วจบลงด้วยร่างกายที่อ่อนล้า ไม่สบายอย่างหนัก ใช้เวลาหลายสัปดาห์เหมือนกันกว่ากำลังทั้งหมดจะฟื้นคืนกลับมา

ช่วงวันหยุดปีใหม่ ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนญี่ปุ่นที่อินเดีย แล้วอยู่ๆ เพื่อนก็โทรมาบอกว่า "เธอไม่ต้องมาหรอก เพราะชั้นจะไปเมืองไทย" เสียแผนหมดเลย

แต่ก็ดีเราจะได้กลับบ้านนอก ไปกอดคอกันเมากับพี่ๆน้องๆ เสียดายพ่อกินเหล้ากินเบียร์ไม่ได้แล้ว เพราะอาการป่วยเมื่อสองปีที่แล้ว ส่งผลให้พ่อต้องกินยาไปตลอดชีวิต เฮ่อออ เห็นตะกล้ายาของพ่อแล้วก็ต๊กกะใจ กินยาเป็นกะตั๊ก ขาดไม่ได้เลยแม้แต่วันเดียว พี่ชายต้องจัดยาของแต่ละวัน แต่ละมื้อ เรียงใส่กล่องแยกตามวันครบสามสิบวัน เพื่อให้ง่ายและสะดวกในการจ่ายยาให้พ่อ ฮะฮะฮะ

ก่อนกลับบ้านนอก เราไปช้อปปิ้งสุดฤทธิ์ เสียดายไม่ได้ซื้ออะไรให้ตัวเองเลย ปีนี้ไม่รู้นึกคึกอะไร เราให้ปีนี้เป็นปีแห่งกระเป๋าตังค์ ซื้อกระเป๋าตังค์ให้พ่อ แม่ ป้า ป้า ป้า ลุง ลุง ลุง น้า น้า (เขียนซ้ำตามจำนวนคน) กระเป๋าสะพายเก๋ๆ ให้น้องชายที่ยังเรียนอยู่ปีสาม และอีกใบสำหรับลูกพี่ลุกน้องที่เรียนอยู่ปีหนึ่ง จากนั้น ก็ซื้อนาฬิกาแสนแพงให้พี่ชายที่อุตส่าห์สละตัวเองอยู่บ้านนอกเพื่อดูแลพ่อแม่ ยอมละทิ้งความฝัน ละทิ้งการเดินทางที่เป็นสิ่งโปรดปรานที่สุด ตอนนี้พี่กำลังสร้างความฝันของตัวเองให้เกิดขึ้นจริงได้ที่บ้านเกิดโดยไม่ต้องเดินทางไปไหน สละให้น้องๆ ได้ออกไปโลดแล่นในโลกกว้าง วันนั้นกระเป๋าแฟบขาดไม่กี่ร้อยก็ครบสองหมื่น สุดยอด

กลับบ้านคราวนี้ เมาสะใจจริงๆ เมาเกือบทุกวัน คืนแรกก็นั่งกินเบียร์กับพี่ชาย น้องชาย และน้าชาย อยู่หลังบ้าน ท่ามกลางต้นไม้ เล้าไก่ สุ่มไก่ชน และบ่อปลาเล็กๆ เลี้ยงปลากัด นั่งคุยกันตามประสาพี่น้อง เผลอแป๊บเบียร์หมดไปหนึ่งลัง ไม่อยากเชื่อเลย

วันที่ประทับใจที่สุดคือ วันที่น้าทำแป๊ะซะปลาช่อน ถ้าใครเป็นคนอีสานคงจะนึกภาพออก มันคือการเอาปลาช่อนตัวใหญ่มาหมักแล้วนึ่ง ผักนานาชนิดเป็นกะละมัง และน้ำจิ้มรสเด็ด นั่งแช่บแกล้มเบียร์ กับครอบครัวใหญ่ พี่ ป้า น้า อา ลูกน้องบ่อนไก่ของพ่อ และหลานๆ นั่งก๊งเบียร์ เหล้า เคล้าเสียงร้องคาราโอเกะของหลานๆ ใครขึ้นร้อง พี่ๆให้ทิป ฮะฮะฮะ

เอ๊ะยังไง พ่อรินสปาย อืมมม แล้วก็จิบสปาย เฮ้ยยย พ่อกินได้ด้วยเหรอ
"หมอบอกว่า ห้ามกินเหล้ากินเบียร์ พ่อเลยกินสปาย แฮะแฮะ อดไม่ได้ เห็นทุกคนเมาเลยอยากมีส่วนร่วม"

จากนั้น แม่ก็ลุกขึ้นเต้น แม่สุดยอดมาก "สมกับเป็นพวกกินเหล้า เมากับจริงๆ" ไม่แตะแอลกอฮอล์สักหยด แต่เมาก่อนเพื่อน สงสัยจะเมากับแกล้ม แม่ลุกขึ้นรำทันทีที่ได้ยินเสียงเพลงหมอลำสุดเลิฟ

ส่วนตา ก็นั่งเฝ้าลูกๆหลานๆ เมามาย อยู่เงียบๆ

เวลาผ่านไปไม่นาน เหลือคนในวงเหล้าไม่กี่คน เรา พี่ชาย น้องชาย น้าชายสองคน กินเบียร์กันต่อ กอดคอกันเมา กว่าจะลุกไปนอนปาไปหกทุ่ม แม่เจ้า พวกเรากินเบียร์กันไปห้าลัง ใครจ่ายตังค์วะ ไม่พ้นกูอีกล่ะสิเนี่ย

วันรุ่งขึ้น รีบตื่นแต่เช้าตรู่ พ่อเดินมาปลุกให้เตรียมตัวกลับ พ่อกับแม่ไปส่งที่สนามบิน เพื่อให้เราบินข้ามเขตแดนอีสานมุ่งสู่เมืองบางกอก ถึงดอนเมืองแปดโมงนิดๆ ยืนรอกระเป๋านานมาก เดินออกมากะจะจับแท็กซี่ไปโรงแรมที่เพื่อนญี่ปุ่นพักอยู่ ให้ตายเหอะ คนยืนเข้าแถวกันเป็นร้อย อีนี่เลยสะพายเป้ หิ้วกระเป๋าหนังสือใบเบ้อเริ่มเทิ่มเดินออกไปรอแท็กซี่ที่ป้ายรถเมล์หน้าดอนเมือง ไปถึงโรงแรม เพื่อนสุดเลิฟ นั่งรออยู่ก่อนแล้วที่ล็อบบี้ มันนนนนนนบ้ามาก แรดสุดดดดดดด คิดได้ไงอยู่โรงแรมคืนละสี่พัน กูไม่ช่วยมึงจ่ายนะโว้ย แต่จะช่วยมึงนอน ฮะฮะ

เอากระเป๋าไปเก็บ นั่งพักสักครู่ มานาบุบอกว่าง่วงสุดฤทธิ์ ขอนอนแป๊บ กว่าฮีจะตื่นล่อไปสิบเอ็ดโมง จากนั้นก็ไปตะลอนๆ เมืองบางกอก ซื้อของที่ซอยละลายทรัพย์ นั่งรถไฟฟ้าไปลงสะพานตากสิน ขึ้นเรือล่องแม่น้ำเจ้าพระยา แวะชมวัดอรุณกับวัดโพธิ์ แค่สองวัดก็ทำให้สาวสวยอย่างเราเหนื่อยแทบขาดใจ ปวดขาฉิบ เมาเรืออีกต่างหาก

ตอนกลางคืนก็ไปต่อที่สีลม แวะชมพัฒน์พงษ์เล็กน้อย ทำมายยยยยพวกต่างชาติชอบมาสุมกันที่นี่จัง เดินเข้าซอยธนิยะ โหหหห มีร้านสแน็คด้วยง่ะ สาวๆยืนริมถนนรอเรียกลูกค้าเป็นภาษาญี่ปุ่น ทั้งซอยมีแต่ร้านอาหารญี่ปุ่น คลับญี่ปุ่น ทุกอย่างเพื่อปรนเปรอคนญี่ปุ่นบ้ากาม ฮะฮะฮะ

เรายัดมื้อเย็นกันที่ร้านเนื้อย่างญี่ปุ่น กินมันสุดฤทธิ์ แพงฉิบหาย ยังดีที่มานาบุเลี้ยง แฮ่ม แฮ่ม ช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักจริงๆ มานาบุมันบอกว่า "ไม่เห็นมีผู้หญิงคนไหนส่งเสียงเรียกมันเลย คงเพราะสุนิภาอยู่ด้วย แล้วเค้าคงรู้ว่าสู้สุนิภาไม่ได้" ฮะฮะ นี่มึงชมกู หรือ ประชดวะ อยากเข้าคลับญี่ปุ่นก็บอกมาเหอะ เห็นสาวๆ เป็นไม่ได้ เลือดทะลึ่งฉีดพล่านอย่างรุนแรงเชียว

กลับโรงแรมประมาณหกทุ่ม เพื่อนญี่ปุ่นของมานาบุที่มาจากอินเดียด้วยกันก็มาเยี่ยมเราที่ห้องพัก (คงอยากเห็นหน้าสาวสวย) นั่งคุยกันสักพัก ฮีก็ขอตัวกลับห้อง ส่วนเราก็นั่งจิบเบียร์ต่อที่ห้อง ดูละครญี่ปุ่นที่เพื่อนซื้อมา น้ำตาเล็ดน้ำตาล่วง ส่วนเจ้าของห้อง มันแอบย่องไปนอนเมื่อไหร่ไม่รู้ ดูละครถึงตีสอง เหลืออีกตั้งสองแผ่น แต่ไม่ไหวแล้วววว ง่วง เหนื่อย ปิดทีวี เครื่องเล่นดีวีดี เดินไปห้องนอน เปิดประตูพลั๊วะ เฮ้ยยยยย มึงนอนกางเต็มเตียงเลย แขน ขา ชี้ทุกทิศทาง อะไรวะ กว่าจะจับมานาบุเข้าที่เข้าทาง พอล้มตัวลงนอน คุณชายก็นอนดิ้นไปมา สักพักลุกเข้าห้องน้ำ สั่งน้ำมูก กินน้ำ นอนกลิ้งต่อ แล้วมันก็สั่งน้ำมูก นอนกลิ้ง โดนมันเตะ มันตบ มันกลิ้งมาทับทั้งๆที่หลับอยู่ นอนหลับๆ ตื่นๆ กว่าจะได้หลับจริงก็ปาไปแปดโมง เพราะมันลุกไปเข้าห้องน้ำ กับดูทีวีในห้องนั่งเล่น สักพักมันกลับเข้ามาที่ห้องนอน มันเป็นมารผจญกูอีกแล้วววววววว มันกลับมานอนต่อง่ะ ไอ้เพื่อนเวร

ตอนนี้มันกลับอินเดียแล้วแหละ เหลือไว้แต่หวัดเจ้ากรรมที่มันฝากไว้ให้เราเป็นที่ระลึก ขอบคุณมากเพื่อน เพราะมรึงจริงๆ ทำให้กูไม่ได้ไปทำงานวันนี้ เพราะปวดหัว ครั่นเนื้อครั่นตัวตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อคืนไข้ขึ้น วันนี้เลยโทรไปลากับเจ้านาย แฮะแฮะ เจ้านายขำ ดีจัง เจ้านายน่ารัก เจ้านายบอกว่า "ดื่มมาก เที่ยวมากล่ะสิเลยเป็นหวัด ดูแลตัวเองด้วยนะ" แฮะแฮะ รักท่านรองที่สุด

อินุ

Create Date : 05 มกราคม 2551		9 comments
Last Update : 5 มกราคม 2551 9:43:24 น.
Counter : 2781 Pageviews.
Share Tweet