คำนึงครวญ หวนไห้ อาลัยหา
ผ่านช่วงกาล เวลา พาถวิล
อักษรสาส์น หวานถ้อย ที่ร้อยริน
คงตรึกห้วง ดวงจินต์ ตราบสิ้นใจ
***************
แม้ วันวาน ผ่านแล้ว ดวงแก้วเอ๋ย
แต่มิเคย ลืมคำ ฝากย้ำให้
สายสัมพันธ์ ขึงแน่น ถึงแก่นใน
เป็นเส้นใย อาทร ที่อ้อนอิง
ท่วงทำนอง เทถ่าย ร่ายอักษร
มีบางตอน หวานล้ำ ทำอ้อยอิ่ง
ทั้งเย้าหยอก หลอกถาม คำท้วงติง
งามทุกสิ่ง ในพจน์ รสจนา
แต่..บัดนี้ เราสอง จำต้องห่าง
เดินบนทาง เดียวดาย แม้ใฝ่หา
รักเคยพร่ำ งามศิลป์ จินต์ลีลา
กลายเป็นม่าน น้ำตา นั้นมาแทน
โอ้..วันวาน ผ่านนี้ ฤดีแนบ
กลายปวดแปลบ เจ็บช้ำ ระกำแสน
สาส์นอักษร สลับ กลับคอนแคลน
เหมือนตกอยู่ ในแดน แสนระทม
จะจำถ้อย ร้อยเรียง เคียงสดับ
จะขานขับ กล่อมขวัญ วันขื่นขม
จะเป็นจันทร์ เสี้ยวน้อย ให้คอยชม
จะเป็นลม สวาท คอยพัดตรึง
รัก ที่มอบ จะมั่น มิหวั่นไหว
รัก ด้วยใจ ซ่านทรวง ห่วงคิดถึง
รัก เจ้าเอย เกินคำ พร่ำรำพึง
รัก เพียงหนึ่ง เท่านั้น..."นิรันดร"....
"สุนันยา"
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [
ชีวิตต้องเดินต่อไปค่ะ