สายลมหวลชวนเศร้าปวดร้าวจิต
พรหมลิขิตขีดไว้คล้ายสับสน
ให้พบแต่ปวดร้าวจำเฝ้าทน
ผ่านหลายฝนหลายหนาวต้องร้าวราน
บนเส้นสายปลายทางระหว่างนี้
ไร้บทเพลงกวีวจีขาน
ด้วยระทมถมท้อทรมาน
สิ้นเบิกบานหวานรื่นชื่นอุรา
โอ้..โอ๋ใจหวั่นไหวให้วิตก
เปรียบวิหคผกผินบินถลา
ไร้กิ่งคอนพฤกษ์ไพรให้พึ่งพา
ทรมาดวงจินต์แทบสิ้นใจ....
"สุนันท์ยา"
เพลงก็เพราะจับใจ
พรุ่งนี้มาโหวตให้ค่ะ