****เมื่อฉันเป็น SLE**** เมื่อโรคร้ายเกาะกุมเข้ารุมเร้า ขาดคนเย้าหยอกเอิน ให้เพลินหาย ไร้รักมอบปลอบทรวง ห่วงเยี่ยมกราย ปล่อยให้ฉันเดียวดาย กลายระทม ทนสู้อย่างอดสูอยู่เปล่าเปลี่ยว ยากจะเหลียวหาใคร ใจขื่นขม นี่หรือค่าชีวิตลิขิตพรหม เขาชี้ให้ ฉันตรม ทับถมมา SLE คิดพล่า คร่าชีวิต เป็นเหมือนพิษติดลาม ที่ถามหา กำลังใจ เหลือน้อย ก่อนคล้อยลา ไม่รู้ว่าโอกาสนี้ มีเท่าใด โอ้..น้ำใจเพื่อนพ้องเกินร้องขอ น้ำตาคลอท้อนัก สุดหักไหว กลัวมิได้สั่งเสีย ก่อนเพลียใจ หากสิ้นไป ตาไม่หลับ กับกังวล อีกลูกน้อย กลอยใจ ให้ห่วงนัก แม่สุดหัก ห้ามใน ใจสับสน เจ้าจะอยู่อย่างไรในทุกข์ทน ท่ามฝูงชน..เดียวดายไร้มารดา ไม่รู้เป็น กรรมใด ที่ได้ก่อ ให้รับต่อ ชาตินี้ มีบาปหนา วอนเจ้ากรรม นายเวรที่เป็นมา โปรดเมตตาผ่อนปรน พ้นบ่วงกรรม "สุนันยา"           Create Date : 01 มีนาคม 2556 15 comments Last Update : 1 มีนาคม 2556 20:34:57 น. Counter : 1630 Pageviews. Share Tweet

พี่..ยังเป็นกำลังใจให้เสมอ รักสุ..นะ (เพลงนี้..พี่น้ำตาซึมและไหลในที่สุด) .......๑๐๙๑๓.......   โดย: พี่เองนะจ๊ะ IP: 110.168.178.135 1 มีนาคม 2556 13:47:18 น.

พี่เดินทางปลอดภัยทั้งไปและกลับนะคะ ไม่ต้องมีของฝากให้สุนะคะ มีพี่มาฝากก็พอ..   โดย: สุนันยา 1 มีนาคม 2556 13:53:54 น.

เพลงนี้ลุงชิกงเขียนดีมากๆเลยค่ะ สุชอบเพลงนี้มาก เสียดายว่า สุป่วย เสียงยังไม่คืนเท่าที่ควร แต่ก็พยายามเต็มที่แล้วค่ะ   โดย: สุนันยา 1 มีนาคม 2556 14:06:41 น.

****เก็บระทม ข่มไว้ อยู่ในอก น้ำตาตก ร่ำไห้ ไม่กล้าเผย ปั้นหน้ายิ้ม พริ้มพราย ผู้หมายเชย ใครเล่าเอย รู้นัย ดวงใจตรม ต้องเสแสร้ง ให้เห็น ว่าเป็นสุข ทั้งที่ทุกข์ ปลุกท้อ ก่อทับถม ด้วยชีวิต คิดวาง ทางสังคม เขาชื่นชม เพียงเปลือก จึงเลือกทำ สิ้นรักจริงอิงแอบแนบไออุ่น ด้วยความคุ้น มากมี ที่ถลำ มองภายนอก ออกฉาก วิบากกรรม พบหมองช้ำ กล้ำกลืน สะอื้นครวญ บทสุดท้าย ปลายทาง ร่างทรงรัก ต้องเสียหลัก หักจิต คิดไห้หวน จบชีวิต ติดสลัก รักเรรวน สิ้นเสสรวล เปรมปรีดิ์ ....ใช้หนี้กรรม... “สุนันยา” สุขอวางกลอนนี้ไว้ให้เพื่อนๆพี่ๆและน้องๆได้อ่านกันด้วยนะคะ สุเขียนไว้ที่บ้านกลอนไทยค่ะ //www.klonthaiclub.com/index.php?topic=20635.msg165608#msg165608   โดย: สุนันยา 1 มีนาคม 2556 15:00:18 น.

น้องสุ กลอนเพราะมาก อ่านแล้วน้ำตาซึม แต่อยากบอกว่าพยายามทำใจให้สดชื่นนะคะ เข้มแข็งนะ   โดย: วลีลักษณา 1 มีนาคม 2556 15:13:38 น.

ขอบคุณมากค่ะพี่วลี สุทำอยู่ค่ะ แต่อยากเขียนกลอนไว้บ้าง จากความรู้สึกส่วนเล็กๆเองค่ะ   โดย: สุนันยา 1 มีนาคม 2556 16:19:10 น.

ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ บอกเล่าเก้าสิบล็อกอินของคุณให้เพื่อนได้รู้ และล็อกอินที่ชื่นชอบเป็นพิเศษ กิจกรรมดีดีของเรา บล็อกนี้ เราเปิดกว้าง เพื่อคุณ ^^   โดย: Rinsa Yoyolive 1 มีนาคม 2556 16:41:39 น.

ขอบคุณมากค่ะคุณRinsa Yoyolive   โดย: สุนันยา 1 มีนาคม 2556 18:01:35 น.

เป็นกำลังใจให้ครับ คนเราเกิดมาต้องสู้กันทุกคนนะครับ จะหนักจะเบาแล้วแต่กรรมของเราเนาะ หากเป็นไปได้ขอเอาใจช่วยให้ผ่านพ้นโรคภัยไปด้วยดีนะครับ   โดย: แต้ม... IP: 118.172.50.183 1 มีนาคม 2556 21:28:07 น.

ขอบคุณค่ะคุณแต้ม สุก็พยายามอยู่ค่ะ มันบอกไม่ถูก ว่าทำไมมม..แค่อยากจะเขียนกลอน ระบายความรู้สึกลึกๆเท่านั้น เพราะเราไม่มีใครที่จะรับรู้ความรู้สึกนี้ได้นอกจากตัวเราเอง   โดย: สุนันยา 1 มีนาคม 2556 21:50:41 น.

“เมื่อ...ตะวันลับฟ้า” ***** สุรีย์ใกล้ ลับลง ตรงภูเขา วิหคเคล้าคู่บิน คืนถิ่นฐาน ไผ่เสียดก่อ พลิ้วไหว อยู่ใกล้ธาร เย็นลมผ่าน รวยรื่น ฉ่ำชื่นจินต์ ***** เสียงหรีดหริ่ง เรไร ทักทายทั่ว ยามฟ้าหลัว ตะวันคล้อย คอยถวิล บทบรรเลงกล่อมสรวง ห้วงเมฆินทร์ เคล้าเสียงริน หลั่งไหล สายธารา ***** เมื่อแสงสูรย์ ลับลา จากฟ้ากว้าง ดาวระยิบ พราวพร่าง กลางเวหา ดาระดาษ สาดส่อง ท้องนภา แทนแสงจันทร์ ที่ลา คราข้างแรม ***** ได้แต่คิด ครวญคำ ลำนำเศร้า ความเงียบเหงา ระทม ทับถมแต้ม ถึงคู่เย้า เคยหยอก บอกรักแซม ประคองแก้ม เชยชิด จูมพิตปราง ***** สัญญาใจ ฝากฝัน จะมั่นรัก ไม่เหหัก ห่างหาย ให้หม่นหมาง แต่..บัดนี้ ไฉน ไกลเลือนราง ลืมรักที่ เคยสร้าง เส้นทางใจ ***** โอ้..รักเอย เปลี่ยนผัน ไม่หันกลับ ตะวันลับ ยังคืน ชื่นฟ้าใส คนเคยรัก ปักทรวง ห้วงหทัย กลับไม่เหลือ เยื่อใย มอบให้กัน.... ***** “สุนันยา   โดย: สุนันยา 1 มีนาคม 2556 22:26:27 น.

เป็นกำลังใจให้หายป่วยเร็ววันนะคะ เจอคุณสุนันยาที่ถนนนักเขียนบ่อยมากเลยค่ะ แต่งกลอนเพราะมาก ชอบเข้าไปอ่าน บางทีก็ไม่ค่อยได้เมนท์ ^^   โดย: lovereason 1 มีนาคม 2556 23:40:56 น.

สวัสดีค่ะคุณ lovereason ขอบคุณมากค่ะ กำลังใจจากเพื่อน เป็นยาวิเศษจริงๆนะคะ   โดย: สุนันยา 2 มีนาคม 2556 14:40:32 น.

เมื่อได้รับรู้ว่าตัวเองเป็นโรค SLE (โรคพุ่มพวง) แม้นจะรู้ว่าถ้าได้รับดูแลการรักษาที่ดีก็อาจมีชีวิตที่ยืนยาวอีกต่อไปได้ แต่กระนั้น ตั้งแต่ได้รับการรักษามา เกือบ2 เดือน ทำให้รู้ว่าผลข้างเคียงมากมายเหลือเกิน การใช้ยารักษาโดยการกดโรคไว้ไม่ให้เจ็บปวด กับทำให้ร่างกายเกิดอาการบวม ไม่มีแรง ไม่รู้จะพูดอย่างไรว่าอาการ มันดีขึ้นหรือแย่ลง เมื่อบวมมากๆหมอก็ให้ยาลดบวมและยาขับปัสวะอาการบวมค่อยๆลดลงแต่มีความรู้สึกว่ากล้ามเนื้อก็อ่อนแรงลง สุพยายามสร้างแรงใจหากำลังใจให้ตัวเอง เพื่อจะไม่คิดมาก ..แต่ว่าใครไม่เป็นไม่รู้หรอกว่ามันทำยากแค่ไหน ในเมื่อเรารูอยู่เต็มอกว่าเราเป็นโรคร้ายซึ่งไม่มีทางรักษาหายได้ ฐานะอย่างเราก็คงต้องตกอยู่ในสภาพสมยอมแค่ไหนก็แค่นั้น การที่ทำบล็อคนี้ขึ้นมาเพื่อต้องการระบายความรู้สึกเท่านั้น เพราะว่าทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ระบายเป็นตัวหนังสือเพราะ..ต้องอยู่คนเดียวทุกวัน ไม่ได้พูดพุยกับใครนอกจากเขียนกลอนเพื่อให้เพลิดเพลินไปจะได้ลืมอาการที่เป็นอยู่ได้บางช่วงเวลา ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาเม้นท์และให้กำลังใจด้วยค่ะ   โดย: สุนันยา 2 มีนาคม 2556 14:55:47 น.

พี่รอสุ..... กลับมาเร็วๆนะ...   โดย: ๑๐๙๑๓ ของสุ IP: 115.67.68.22 20 มีนาคม 2556 23:06:25 น.