อยู่กับ FIP ตอนที่ 2 : ไอ้ตัวจิ๋ว

"จริงๆแล้ว จิ๋วก็ไม่ได้จะทุกข์หรือกังวลอะไรหนักหนาที่ป่วย แต่คนที่ทุกข์ร้อนและกังวลใจมากๆจนเกือบจะล้มป่วยคงเป็นจ๊ะเองนั่นแหละ"

พี่ที่รักและสนิทมากๆคนหนึ่ง พูดขึ้นมา หลังจากที่ฟังจ๊ะเล่าเรื่องจิ๋วให้ฟังมาสองสามครั้ง



ก็คงจริงอย่างที่พี่เขาพูดมา เพราะสักก่อนหน้านี้ จ๊ะเหมือนทุ่มเทใส่ใจให้กับจิ๋วอย่างมาก ทุกอย่างต้องจิ๋วมาก่อน กังวลถึงขนาดแทบจะไม่อยากหางานทำ (แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เริ่มหางานทำเท่าไรเลย) อยากจะอยู่เฝ้าจิ๋วตลอดเวลา แต่พอตามติดจิ๋วมากๆ สิ่งที่สังเกตได้อย่างหนึ่ง ก็คือ จิ๋วก็ยังใช้ชีวิตเป็นปกติ จริงอยู่ จิ๋วอาจเปลี่ยนพฤติกรรมบางอย่างไป เช่น

+ บางวันตอนเช้าก็ไม่ลุกมาปลุกเช่นเคย ทั้งที่ปกติต้องปลุกจ๊ะทุกเช้าไม่เคยขาด

+ เดินตามขึ้นมานอนเฝ้าจ๊ะที่หน้าห้องน้ำชั้น 4 ทั้งที่ปกติจะกลัวทองคำแกล้ง จนไม่ขึ้นมาชั้น 4 เลย

+ เปลี่ยนที่นอน ไม่นอนบนฟูกข้างๆเตียง แต่ย้ายมานอนบนเตียงข้างๆตัวจ๊ะ มานอนซบด้วย

+ ไม่กระโดดขึ้นโต๊ะโดยตรง แต่จะไต่ขึ้นบันไดข้างๆก่อน แล้วค่อยเดินไต่มาที่โต๊ะ (อาจจะเพราะหนักท้องที่บวมก็เป็นได้)



รูปถ่ายจิ๋วเมื่อประมาณวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2550 ที่ผ่านมา ดูจากรูปก็ว่าไม่ผอมเท่าไร แต่ถ้าได้เห็นตัวจริงจะรู้ว่าผอมมาก (จับแล้วเจอกระดูกเลย) ที่เห็นเหมือนยังอวบๆตรงท้อง ก็เพราะเชื้อ FIP ทำให้มีน้ำออกมาที่ช่องท้อง (ตอนนี้อวบเกือบเท่าวันแรกที่พาไปหาหมอแล้ว)





ยกเว้นเรื่องผอมลงแต่ท้องบวม และพฤติกรรมบางอย่างที่เปลี่ยนไป นอกนั้นจิ๋วก็ยังเป็นจิ๋วเหมือนเดิม คือ ยังร้องขอกินแล้วแหงนคอมองหน้าเรา ยังเลือกกินมากๆ ยังเดินมาเบียดเวลาอยากจะอ้อน แต่ไม่ชอบให้อุ้ม และยังรักจ๊ะเช่นเดิม......



ย้อนกลับเมื่อประมาณ 9 ปีกว่าๆที่ผ่านมา ประมาณเดือนตุลา 2540


วันแรกที่เจอจิ๋ว คือ วันที่กลับจากทำงานพร้อมกับเฮีย เราสองคนกลับมาก็ดึกแล้ว พอขึ้นห้องพักไปได้สักพัก เลี้ยงข้าวไอ้โม่แล้วก็เล่นๆกับโม่พอให้หายเหงาที่ทิ้งไว้ตัวเดียวทั้งวัน "เอ๊ะ เสียงลูกแมวที่ไหนร้องนะ" สองคนพี่น้องต่างพร้อมใจกันเงียบเงี่ยหูฟัง ในที่สุดก็ตัดสินใจเดินไปตามหาที่มาของเสียงนั้น เดินลงไปตามบันไดหนีไฟ จนถึงชั้นล่างสุด ใต้บันไดหนีไฟ ก็เห็นลูกแมวมอมๆตัวกระเปี๊ยกโผล่มาแว่บหนึ่ง ร้อง "เมี๊ยววววว" แล้วก็แว่บหายไปในกองกล่องกระดาษและกองของมากมาย


เลยมองหน้ากัน ตัดสินใจกลับขึ้นไปหยิบนมกะอาหารเม็ดของไอ้โม่มาแบ่งให้ไอ้ตัวเล็กจิ๋วกิน แต่พอเรานั่งเฝ้านั่งมอง มันก็ไม่ค่อยจะกล้าออกมากิน เลยต้องแอบหลบหลังประตู พอมันไม่เห็นเราอยู่ มันก็ออกมากินพรึ่บๆๆใหญ่เลย แล้วพอได้ยินเสียงอะไรดังนิดๆหน่อยๆ มันก็แว่บหายเข้าไปในกองของคืน


เราสองคนพี่น้อง รวมถึงแฟนเฮียด้วย ก็แอบเลี้ยงข้าวไอ้ตัวจิ๋วอยู่เป็นสัปดาห์ พอได้คุ้นๆเห็นหน้ากันชัดๆ เลยได้เห็นว่าไอ้ตัวจิ๋วถูกตัดหนวดซะเตียนเลย วันหนึ่ง จ๊ะไม่มีเรียน ไม่ต้องไปช่วยงานเฮีย จ๊ะก็แอบไปตะครุบไอ้ตัวจิ๋วขึ้นมาบนห้อง เอาขึ้นมาแล้วก็เห็นว่ามอมเหลือหลาย กลัวจะมีหมัดด้วย เลยจับอาบน้ำซะเลย พออาบน้ำเสร็จ ถึงเห็นว่าไอ้ตัวจิ๋วไม่ได้เป็นสีเทามอมๆ แต่เป็นสีขาวๆครีมๆ หน้าตาก็น่ารักดี แต่โวยวายเก่งเหลือเกิน แล้วก็ตะกละมากๆด้วย แย่งของกินไอ้โม่หมดเลย ไอ้โม่ก็ได้แต่ขู่แฟ่ดๆๆ แต่พอน้องเดินไปหา ก็โดดโหยง วิ่งไปหลบซะ พอเล่นกับโม่ได้สักพัก เราก็พาไปส่งคืนที่ใต้บันไดหนีไฟ เพราะพี่รปภ.เล่าว่า พี่ผู้จัดการไม่ให้เลี้ยงไว้ที่ใต้บันได แต่มีร้านหนังสือแถวนั้นเขาอยากได้ไปเลี้ยงไว้จับหนูแล้ว เราก็ดีใจว่าไอ้ตัวจิ๋วจะมีบ้านอยู่แล้ว เย้


แต่แล้ววันหนึ่ง พอกลับมาถึงอพาร์ทเม้นท์ตอนค่ำ พี่รปภ.ก็บอกข่าวร้ายว่า พี่ผู้จัดการบอกให้พรุ่งนี้เอาไอ้ตัวจิ๋วไปทิ้งที่อื่น ไม่ให้เลี้ยงไว้ที่ใต้บันไดแล้ว เราก็ถามกันว่า อ้าวแล้วร้านหนังสือที่ว่าจะรับไปเลี้ยงล่ะคะพี่ พี่รปภ.ก็บอกว่า เขาไม่เห็นมาเอาไปเลย คงไม่เอาแล้วมั้ง


ขึ้นไปบนห้องพัก เล่นๆกับโม่ไป ใจก็เป็นกังวล เลยเปรยๆกับเฮียว่า สงสารไอ้ตัวจิ๋วจัง ไม่อยากให้มันต้องถูกเอาไปปล่อยทิ้งเลย เพราะก่อนจะมาอยู่ใต้อพาร์ทเม้นท์นี้ มันก็หัวซุกหัวซุนถูกเด็กวิ่งไล่มา จนพี่รปภ.สงสารต้องเก็บมาเลี้ยงไว้ใต้บันได ถ้ามันต้องไปเร่ร่อนอีก มันจะเป็นยังไงเนี่ย โธ่ น่าสงสารจริงๆเลย


ว่าแล้ว ก็หันมามองหน้ากัน "ไป๊ ไปเอามันขึ้นมาเลี้ยงอีกตัวก็ได้" เหอๆๆ เราสองคนพี่น้องก็ย่องลงจากตึกตอนตีสอง เพื่อหลีกเลี่ยงการเจอผู้คน (เพราะที่เลี้ยงไอ้โม่อยู่ ก็แอบเลี้ยงอยู่แล้ว แหะๆ) หยิบกล่องไปใบหนึ่ง พอไปถึง ไอ้ตัวจิ๋วก็วิ่งออกมาหาเช่นเคย เลยคว้าคอมันใส่กล่อง ปิดฝา รีบย่องกันกลับขึ้นมาบนห้อง สำเร็จ เสร็จไอ้ตัวจิ๋ว ฮ่าๆๆ



ช่วงแรกๆที่จิ๋วมาอยู่ด้วย เล่นเอาโม่ปั่นป่วนไป แต่เมื่อผ่านสัปดาห์แรกแห่งการหยั่งเชิงกันแล้ว ในที่สุดไอ้สองตัวก็กลายเป็นลิงสองตัว วิ่งไล่จับกัน ปล้ำกัน ทั้งวัน ไม่เว้นแม้ยามกลางคืน มันก็เอาเตียงนอนเป็นเหมือนสมรภูมิรบด้วย วิ่งไล่กันตุ๊บตั๊บๆอย่างเมามัน ไม่ได้สนใจคนนอนบนเตียงเลย ปัญหาอีกอย่างหนึ่งที่เจอก็คือ ไอ้จิ๋วชอบคุ้ยขยะมากๆๆ ขนาดถังขยะมีฝาปิด มันก็ล้มถังขยะลง แล้วคุ้นๆๆของออกมา ทั้งที่ก็มีของกินเทไว้ให้ตลอด จนต้องแก้ปัญหาด้วยการหาอะไรมาครอบถังขยะไว้อีกชั้นหนึ่ง เวลาเราไม่อยู่บ้าน เพราะไม่งั้นกลับมาต้องเจอถังขยะล้ม ขยะระเนระนาด แต่ในที่สุด จิ๋วก็เข้าใจได้ว่า ในถังขยะไม่มีอะไรให้กินเลย สู้ไปกินในชามอาหารง่ายๆดีกว่า แล้วหลังจากนั้นจิ๋วก็ไม่คุ้ยถังขยะอีกเลย



ไม่ค่อยมีรูปถ่ายจิ๋วตอนเด็กๆเลย ไม่รู้เพราะอะไร มีรูปถ่ายตอนโตขึ้นแล้ว ชอบมานอนซุกกับโม่บนหัวเรา





นิสัยของจิ๋วนั้นต่างจากโม่มากๆ โม่จะเป็นแมวไม่กลัวใคร ใครแกล้งโม่ โม่ต้องเอาคืน ด้วยการดักซุ่มไปกัดเท้าหรือกัดขา โม่ชอบออกไปผจญภัย แต่จิ๋วแม้จะอยากรู้อยากเห็น แต่พอได้ยินเสียงดังๆขึ้น จิ๋วจะรีบวิ่งจู๊ดหาที่ซุกหลบทันที และด้วยนิสัยที่ขี้กลัวมากๆของจิ๋วนี้เอง ที่ทำให้ครั้งหนึ่งจิ๋วต้องกินยาคลายประสาท (จำชื่อยาไม่ค่อยได้ แต่รู้ว่ากินแล้ว จะทำให้จิ๋วหลับ ผ่อนคลายลง)


เหตุการณ์เกิดขึ้นตอนที่จ๊ะซื้อรองเท้าแตะแบบใส่ในห้องมา แล้ววางไว้ โม่กับจิ๋วก็ผลัดกันเข้าไปดมๆสำรวจๆ แต่จิ๋วจะเข้าไปแบบกลัวๆกล้าๆ จดๆจ้องๆ ตอนนั้นจ๊ะก็ไม่คิดอะไร นึกสนุกแกล้งจิ๋วด้วยการโยนรองเท้าไปตรงหน้าจิ๋วให้จิ๋วตกใจเล่น แหะๆ ผลที่ได้ก็คือ จิ๋วเริ่มเครียด เริ่มกลัวรองเท้าอย่างเห็นได้ชัด จ๊ะโทรไปเล่าให้เฮียฟัง พอเฮียกลับมา เฮียก็นึกสนุกเหมือนกัน แหะๆ ก็เลยโยนรองเท้าใส่จิ๋วอีก แต่คราวนี้ จิ๋วไม่แค่กลัวอย่างเดียว จิ๋วเครียดแล้วหลบหนีหายไปซ่อนตัวในห้องน้ำ ไม่ยอมออกมานอน ไม่ยอมกินข้าวกินน้ำเลย ไม่อึไม่ฉี่ ตาดำโตกลมตลอดเวลา ก็คิดว่าไม่น่าเป็นไรมาก วันรุ่งขึ้นคงจะบรรเทาเอง แต่วันรุ่งขึ้นก็แล้ว ผ่านไปถึงเที่ยงก็แล้ว จิ๋วก็ยังเครียดมากๆเหมือนเดิม เลยโทรไปปรึกษาสัตวแพทย์ สัตวแพทย์แนะนำให้นำมาตรวจดีกว่า เพราะอาจจะเป็นการกินสารพิษเข้าไปก็ได้ เลยรีบบึ่งไปโรงพยาบาลกับแฟนเฮียสองคน หมอตรวจดูแล้ว และประมวลจากเหตุการณ์ที่เราเล่าให้ฟัง ในที่สุดหมอก็จ่ายยาคลายประสาทมาให้จิ๋วกิน 1 สัปดาห์ จิ๋วได้ยาไปแล้วก็ไม่ยอมจะหลับดีๆ ยังกังวลยังระแวงอยู่ พอตาเคลิ้มๆจะหลับ แต่ได้ยินเสียงดังปุ๊บ จิ๋วจะตาโตขึ้นปั๊บ กว่าจะหาย ก็ต้องปลอบต้องโอ๋กันอยู่เป็นสัปดาห์ เข็ดแล้วจ้า ไม่แกล้งจิ๋วอีกแล้วจ้า



รูปจิ๋วตอนอายุได้เกือบปี ยังละอ่อนอยู่เลย





ในที่สุดก็มีอันต้องย้ายอพาร์ทเม้นท์ไปอยู่บ้านเช่ากัน ก็หอบหิ้วแมวๆสองตัวไปด้วย และแล้วไอ้โม่ก็เลือกนาย โม่เลือกไปนอนกะเฮีย ส่วนจิ๋วเลือกมานอนกะจ๊ะ แล้ววันหนึ่ง โม่ก็เลยต้องย้ายออกไปอยู่กะเฮียและแฟนเฮียที่บ้านใหม่ จริงๆ ไม่ใช่ว่าโม่รักเฮียหรือเฮียรักโม่มากมายอะไรหรอก แต่เป็นเพราะมีวันหนึ่ง มีเหตุว่าโม่กะจิ๋วต้องแตกคอกัน เจอหน้ากันเป็นกัดกันเป็นประจำ เพราะโม่มันเกิดอารมณ์หวงจ๊ะขึ้นมา ตั้งแต่เฮียแต่งงานย้ายไปอยู่บ้านใหม่ ก็เหลือจ๊ะดูแลโม่กะจิ๋วคนเดียว เพราะเจ๊ก็ไม่ได้ชอบแมวเลย พอไอ้โม่อิจฉาจิ๋ว หวงจ๊ะ โม่ก็เลยกระโดดเข้าฟัดจิ๋วทุกครั้งที่เห็นหน้ากัน ซึ่งจิ๋วมันสู้โม่ไม่ได้อยู่แล้ว ทำให้จิ๋วต้องไปพึ่งเจ๊ ย้ายไปนอนหน้าห้องเจ๊ เจ๊ก็สงสารจิ๋วมากกกกก แล้วไอ้โม่ดั๊นไปกัดฟัดที่ขาเจ๊ซะยับเยินๆ เจ๊เลยประกาศว่าถ้าไอ้โม่ยังอยู่บ้านนี้ เขาก็จะไม่อยู่ เดือดร้อนเฮีย ต้องรีบมารับโม่ไปอยู่ด้วยเลย



หลังจากวิกฤตการณ์ โม่ทะเลาะกับจิ๋วบ้านแตกแยกกันไปแล้ว จ๊ะก็เลยได้เลี้ยงจิ๋วตัวเดียวมาเกือบปี ไม่คิดจะเอาแมวใหม่มาเลี้ยงเป็นเพื่อนจิ๋วเลย เพราะห่วงสภาพจิตใจจิ๋ว จิ๋วจะเครียดง่ายถ้าเห็นลูกแมวหรือแมวโตที่แปลกหน้าที่จ๊ะพามาไว้บนบ้านชั่วคราว เวลาเห็น จิ๋วจะกระเจิงวิ่งหนีไปซ่อนตัวไกลๆ ไม่กล้าออกมาฉี่อึ หรือกินข้าวเลย จ๊ะเลยต้องตัดใจว่าจะไม่หาเพื่อนใหม่ให้จิ๋ว แต่แล้ววันหนึ่งในเดือนมิถุนา ปี 2548 เป็นช่วงฝนตกติดต่อกันหลายวัน จ๊ะก็ได้ยินเสียงลูกแมวตะแง๊วๆๆ ร้องหาแม่ ใจก็คิดแว่บถึงลูกแมวบนหลังคาตัวหนึ่งที่แม่แมวพามากินข้าวที่จ๊ะให้ เลยรีบวิ่งออกไปมองทางหลังบ้าน ก็เห็นลูกแมววิ่งวนๆๆอยู่บนพื้นหลังบ้าน แต่ในอยู่ฝั่งบ้านถัดไป เฮ้ออออออ


เลยต้องวิ่งออกไปตามเก็บไอ้ลูกแมวซื่อบื้อตกหลังคาตัวนั้น กว่าจะได้ตัวมาก็ล่อหลอกกันอยู่นาน เลือดตกยางออก แต่ก็ได้ตัวมาคืนแม่แมวบนหลังคาจนได้ ก็ผ่านไปอีกสัปดาห์ เสาร์อาทิตย์ไม่อยู่บ้านไปเที่ยวกลับมา เห็นหลังคาบ้านเปียกๆ ใจก็แว่บถึงไอ้ลูกแมวซื่อบื้อตัวนั้น คิดแว่บหนึ่งว่า อย่านะ อย่าบอกว่ามันตกหลังคาอีกนะ ความคิดยังร้อนระอุอยู่เลย หูก็ได้ยินเสียง "ตะแง๊ววววว" ของไอ้ตัวเดิม เอิ๊กกกกกกก



คราวนี้ไม่ง่ายเหมือนคราวที่แล้ว ไปก้มๆเงยๆหาๆอยู่สองวันกว่าได้ จนเริ่มท้อใจว่า มันกลัวคน มันไม่ยอมออกมา แล้วจะหามันเจอได้ยังไงล่ะเนี่ย จนเย็นวันที่สาม ได้ยินเสียงมันร้องอีกแล้ว คราวนี้เลยภาวนาขอให้หาเจอด้วยเถิ๊ดดด ปรากฎว่าแค่แหวกไม้ออกมา ก็เจอมันนั่งย่อตัวหลบอย่างเรียบร้อย ประหนึ่งว่ามันคิดว่าเราคงไม่เห็นมันแน่ๆ เลยหิ้วคอใส่ตะกร้าเก็บขึ้นมาบนบ้านอย่างง่ายดาย อิอิ



หน้าตาของไอ้ลูกแมวซื่อบื้อ ตกหลังคาสองรอบ
v
v




เห็นหน้าตาแล้ว ก็เลยตัดสินใจไม่โยนกลับไปบนหลังคาคืนแล้ว เอาไปหาบ้านให้ดีกว่า ก็ตั้งชื่อให้ชั่วคราวก่อนว่า "แตงกวา" แล้วแตงกวาก็ได้บ้านค่ะ แต่พี่เขาบอกว่าพี่จะเอาไปเลี้ยงบ้านแม่ที่ต่างจังหวัด ขอฝากไว้ก่อน ประมาณวันแม่ พี่จะกลับบ้าน จะรับไป แต่แล้วเรื่องก็พลิกผัน ผ่านไปเดือนกว่า พี่เขาก็มาบอกว่าเขาไม่สามารถรับแตงกวาไปเลี้ยงได้แล้ว เราก็เลยตัดสินใจเลี้ยงไว้เอง เพราะ......



ช่วงที่พี่เขาฝากเราเลี้ยงนั้น ด้วยความขี้เกียจของเรา คือ ตอนแรกก็แยกเลี้ยงกับจิ๋ว เอาใส่กรงไว้ชั้นล่าง มีกะบะทรายใส่ไว้ให้อย่างดี แต่พอนานหลายวันเข้า จ๊ะชักขี้เกียจ เลยว่า เอาขึ้นมาเลี้ยงกะจิ๋วดีกว่า เพราะดูๆแล้วเจ้าแตงกวาก็เรียบร้อยดี คงไม่แกล้งจิ๋ว คงจะพอเข้ากับจิ๋วได้ เลยลองเอาขึ้นมาเลี้ยงด้วย ผลก็คือ ช่วงแรกๆ จิ๋วก็เครียดตามระเบียบ หลบๆหนีๆ แต่พอผ่านไปสักสัปดาห์หนึ่ง จิ๋วก็ดูผ่อนคลาย เพราะแตงกวาเล่นด้วย แต่เล่นไม่แรง พอจิ๋วขู่ แตงกวาก็หยุด แล้วแตงกวาก็ขี้อ้อน แตงกวาชอบเลียขนให้จิ๋ว ผ่านๆไป จิ๋วก็ยอมรับแตงกวาได้ ทั้งสองตัวก็เลยเข้ากันได้ดี กลายเป็นพี่น้องที่รักกัน



แตงกวาในปัจจุบันค่ะ





จบลงดื้อๆเท่านี้ก่อน เพราะดูท่าทางจะไถลออกนอกเรื่องไอ้ตัวจิ๋วไปซะแล้ว



เอาเป็นว่า จบด้วยรูปของไอ้ตัวจิ๋วในวันนี้ที่กลายเป็น "จิ๋ว FIP" แม้ว่าจิ๋วจะกลายเป็น "จิ๋ว FIP" แต่จ๊ะก็เชื่อว่า จิ๋วยังมีความสุขที่ได้อยู่กับจ๊ะ และจ๊ะจะทำให้ช่วงสุดท้ายของชีวิตจิ๋วนี้ เป็นจิ๋วที่มีความสุขยิ่งกว่าเดิม

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2550 Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2550 21:38:32 น. Counter : 998 Pageviews.		4 comments
Share Tweet