From sex & war to the sorrorfulmoon คุณคิดว่าวินเซน แวนโก๊ะ ศิลปินชื่อก้องโลกคนนั้นเรียนจบจากสถาบันการศึกษาศิลปะที่ไหนคะถึงมีรูปวาดที่ติดอันดับแพงที่สุดในโลกหลายชิ้น? คำตอบคือ เขาเรียนศิลปะด้วยตัวเองค่ะ ซึ่งนั่นบอกอะไรเราได้บางอย่างว่าการทำงานศิลปะนั้น ไม่จำเป็นที่จะต้องไปเรียน เพียงแต่คุณมีใจรัก แล้วก็ลงมือทำมันซะ!!! เหมือนกับผู้ชายคนนี้เริงฤทธิ์ ตรียานุรักษ์ที่ฉันอยากแนะนำในสัปดาห์นี้ค่ะ ฉันรู้จักงานของเริงฤทธิ์ครั้งแรกแบบผ่านๆจากหนังสือสูจิบัตรงานนิทรรศการ Sex & War ที่ห้องสมุดหอศิลป์ตาดู โดยคุณอภิศักดิ์ สนจด ผู้อำนวยการหยิบมาให้อวดและคุยฟุ้งว่านี่เป็นงานที่จัดแสดงที่ตาดูชิ้นหนึ่งที่เขาชอบมาก พอฉันได้เปิดอ่านก็รู้สึกเข้าใจได้ทันทีถึงความภูมิใจของท่านผู้อำนวยการ เพราะงานมีพลังมาก แล้วก็รู้สึกชื่นชมมากขึ้นไปอีกเมื่อทราบว่าคุณเริงฤทธ์เป็น Self-Taught Artist ที่ไม่เคยเรียนศิลปะจากสำนักไหนมาก่อน ทำงานศิลปะเพราะใจรักและอยากทำมัน Sex &War เป็นงานนิทรรศการที่จัดแสดงเดี่ยวครั้งแรกหลังจากที่ทำงานมาตลอด 20 ปี ที่เกิดขึ้นในช่วงเมษายนเมื่อปีที่แล้ว ณ หอศิลป์ตาดู โดยนำเสนอเรื่องราวความเร่าร้อนภายในและภายนอกผ่านเรื่องเซ็กส์ และสงครามที่แสดงความหื่นกระหายของมนุษย์ทางร่างกายในความต้องการทางเพศและทางจิตใจที่แสวงหาอำนาจ ทำสงครามเพื่อแย่งชิงทุกอย่างของกันและกัน < ปีนี้เริงฤทธ์กลับมาอีกครั้งกับเรื่องราวที่ต่างไปในนิทรรศการพระจันทร์แสนเศร้า ( The Sorrowful Moon) ซึ่งกำลังแสดงอยู่ที่สถาบันเกอเธ่ โดยคราวนี้พระจันทร์กลับหัวซึ่งไม่มีอยู่ในโลกของความเป็นจริงได้เป็นตัวแทนเสนอความคิดของศิลปินที่มีต่อชีวิต สังคม และธรรมชาติ โดยมีภูเขา ป่าไม้ สายธารน้ำมาเป็นลูกคู่ประกอบ “ในจินตนาการของผมนั้นบางทีพระจันทร์ก็กลับหัวเหมือนจะบอกอะไรเราสักอย่างแต่ก็เลือกที่จะไม่พูด บางทีก็ส่งแสงกระจ่างจ้า ท้าทายความมืดของค่ำคืน บางทีก็แอบอิงอยู่ในก้อนเมฆดำ ได้แต่ส่องแสงกระจ่างจ้า ท้าทายความมืดของค่ำคืน.., ค่ำคืนที่ผมวาดมักมีภูเขา มีป่าไม้ มีเส้นทางที่ทอดยาวลึกเข้าไปในหุบเขา หรือหายเข้าไปในดงไม้เพื่อรอให้ผู้คนค้นหา .., ไม่ต่างอะไรกับชีวิตของเราที่ถูกสาบให้ต้องเดินทางไปสู่จุดหมายที่มองไม่เห็น รับใช้สิ่งที่มองไม่เห็น” งานภาพพระจันทร์และท้องทุ่งทิวทัศน์ที่สีสันสดดิบ ฉันเห็นแล้วนึกถึงงานของพวกศิลปินในกลุ่ม German Abstract Expressionism ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ที่ศิลปินเยอรมันพยายามบิดทอนความเป็นอยู่จริงเพื่อ บีบคั้นทางอารมณ์ความรู้สึก เป็นงานที่อาศัยธรรมชาติเป็นเพียงแค่รูปทรงถ่ายทอดความคิดเร่าร้อนสะท้อนภาวะภายในของศิลปินเอง ซึ่งงานศิลปะแนว Expressionism นี้มักจะเกิดขึ้นเสมอๆตอนที่สังคมอยู่ในขั้นวิกฤตตั้งแต่ยุคโบราณในสมัยกลาง ( Middle Age ) เป็นต้นมา อย่างเช่นงานในแนว Mannerismของ El Greco ที่เป็นต้นแบบมาให้พวก Expressionism ในยุคหลังๆ รวมทั้ง German Abstract Expressionism ที่เกิดขึ้นในเยอรมันและออสเตรีย โดยที่ภายหลังจากช่วงสงครามโลกครั้งที่สองที่บ้านเมืองถูกถล่มราบคาบจนไม่เหลือความสวยงามใดๆให้เขียนถึงได้อีกแล้ว จินตนาการเท่านั้นที่จะพาพวกเขาพ้นผ่านคืนวันอันโหดร้ายกับคำถามมากมายในใจที่ไฉนมนุษย์เข่นฆ่ากันเหมือนผัก ปลา ซึ่งบางทีพระจันทร์คว่ำกลับหัวของเริงฤทธิ์ที่พาเราไปสู่ดินแดนเหนือจริงในวิญญาญาณที่ไม่สามารถเข้าถึงในสภาวะจริงอาจจะเป็นการตั้งคำถามจากศิลปินถึงพวกโคตรโกงในบ้านเมืองเรายุคนี้ว่าพวกท่านเข่นฆ่า เอารัดเอาเปรียบเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเองถึงเพียงนี้ สุดท้ายเริงฤทธิ์บอกว่าการทำงานศิลปะของเขานั้นเหมือนเป็นวิธีแห่งการค้นหาตัวเองภายในที่สิ่งอื่นอาจมีหนทางเข้าไปไม่ถึง งานทุกชิ้นที่ผ่านสองมือและด้ามพู่กันเป็นการเขยิบ ทำความรู้จักจิตวิญญาณตัวเองในส่วนลึกข้างใน ตอนนี้เมื่อเราได้รู้จักงานเริงฤทธิ์แล้ว เราคงเข้าใจวินเซนต์ แวนโกะมากขึ้นว่าทำไมเขาไม่เคยหมดกำลังใจวาดรูปเลย แม้ตลอดชีวิตจะขายภาพได้เพียงชิ้นเดียวก้ตาม เพราะการทำงานศิลปะของศิลปินบางคนนั้นนั้นไม่ได้ทำขึ้นเพื่อโอ้อวด ประกาศตนแต่เป็นการทำจากความรักเพื่อชีวิตที่ลึกซึ้งและมีความหมายที่มากกว่า ........................................... นิทรรศการ The sorrowful moon จัดแสดงระหว่าง 9-31 มกราคม 2551 สถาบันเกอเธ่ สาธร ซอย 1   Create Date : 22 มกราคม 2551 13 comments Last Update : 22 มกราคม 2551 10:06:41 น. Counter : 1765 Pageviews. Share Tweet

รูปพระจันทร์กลับหัว หม่นเศร้าดีเนอะ ชอบสีน้ำเงิน ดูศิลปินเย็นลงนะ เมื่อเทียบกับงานชุดแรก   โดย: grappa IP: 58.9.183.236 22 มกราคม 2551 10:13:12 น.

น่าสนใจค่ะ จะหาโอกาสแวะไปดู เสียค่าเช้าชมไหมคะ   โดย: gluhp 22 มกราคม 2551 11:00:54 น.

ไหนรูปพระจันทร์กลับหัวค๊ะ? ดูไม่ออก....สวยดีค่ะ แต่สวยแปลกๆ ดูเร่าร้อนซ่อนอยู่ในโทนสีที่เยือกเย็น ลึกลับและน่ากลัว   โดย: nikanda 22 มกราคม 2551 19:43:30 น.

เดี๋ยวว่างๆจะชวนนุ่นไปดูดีกว่า จริงๆเราไม่ค่อยอิน expressionist ชอบเฉพาะบางงานมากกว่าแหละ ดีแล้วที่เอาต้นฉบับมาลง อิอิ   โดย: DropAtearInMyWineGlass 23 มกราคม 2551 6:32:15 น.

ติดตามมาจากบล๊อกคนข้างบนค่ะ อิๆๆ ดาวเขียนได้สนุกอย่างที่อายบอกจริงๆ ทำให้ผู้อ่านติดตามอยากไปดูงาน ติดตามอ่านต่อไปค่ะ ว่างๆจะแวะมาอีก   โดย: Special Ed. 24 มกราคม 2551 7:06:08 น.

อ่า อ่านในบล็อกดูดีกว่าในนสพ. เยอะเลย สีภาพมันก็สดกว่าด้วยครับ เออ มีเรื่องตลกเรื่องนึงครับพี่ คือผมไปยืมหนังสือห้องสมุด แล้วในหนังสือมันมีตั๋วพิพิธภัณฑ์แวนโก๊ะเสียบอยู่ด้วย พี่อยากได้เก็บไว้ไหม จะได้เก็บไว้ให้ ไปตอบแปะในบล็อกผมก็ได้เน้อ ไ่ม่ต้องส่ง sms ให้เปลืองเงินก็ได้คร้าบ   โดย: pick IP: 203.131.217.33 24 มกราคม 2551 15:52:04 น.

อ่าน et เล่มใหม่แล้ว รู้ึสึกเอียนสีเขียว ผมว่าตอนนี้ทั้งโลกเขาใช้สิ่งแวดล้อมมาทำการตลาดกันหมดแล้ว โดยส่วนตัวเลยรู้สึกรำคาญมากกับพวกที่ใช้ถุงผ้าที่ต้องมีตัวอักษรแปะว่า นี่เป็นถุงผ้านะจ๊ะ ไม่ใช่ถุงพลาสติก แต่ก็เห็นด้วยว่าเรื่องสิ่งแวดล้อมควรจะเป็นกระแสเหมือนกัน (แต่จะดีกว่านี้ถ้าเป็นกระแสให้ลดการบริโภค มากกว่าเพิ่มการบริโภค) เรื่องสถาปนิกไทยนี่เก๋มากเลยครับ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน   โดย: pick IP: 203.131.217.33 25 มกราคม 2551 9:50:35 น.

มางานเจอ ตอนมันจบไปแล้ว (อีกแล้ว)   โดย: merveillesxx 6 กุมภาพันธ์ 2551 3:18:18 น.

อ่านแล้ว มีกำลังใจ ในการทำอะไรที่ชอบ แต่ไม่ได้ร่ำเรียนมาก   โดย: แร้ไฟ 10 กุมภาพันธ์ 2551 23:40:04 น.

รู้ก่อนหน้า แต่ก็ไม่ได้ไปดูทั้งสองงานค่ะ   โดย: ม่วนน้อย 16 กุมภาพันธ์ 2551 18:31:00 น.

ดาววววววว เขาเล่น my network กัน ไปดูมั่ง   โดย: DropAtearInMyWineGlass 5 มีนาคม 2551 1:14:27 น.

ใช่ๆ ขอ add พี่ดาวไปแล้วด้วย ปล. astro.com ตรงอ่ะ นั่งดู(ฟรี)ชอบทุกหมวดแล้ว   โดย: N o o n IP: 124.120.159.254 6 มีนาคม 2551 13:08:13 น.

dear dao, i like the story and the way you put them together. wish more are on their ways...   โดย: korlorjee IP: 125.24.173.125 15 มีนาคม 2551 16:57:14 น.