Bloggang.com : PeachJiKo : The Stranger Series

The Stranger Series :: Uncertainty

Uncertainty

"คุณกำลังจะตาย"

หมอพูดกับผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย พร้อมตวัดปากกาลงบนกระดาษด้วยลายมือหวัดๆ
ตามแบบฉบับของแพทย์ทั่วไป สิ้นประโยคนั้นภายในห้องจึงปรากฎความเงียบอันน่าอึดอัด
มีเพียงเสียงปากกาที่ถูกขีดลงบนกระดาษและเสียงของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานดังเบาๆ เพียงเท่านั้น

ผมกำลังจะตาย ... ?

คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในสมองซ้ำไปซ้ำมา
เหมือนผู้เอ่ยชะตาชีวิตต้องการให้ผมซึมซับเอาความหมายทั้งหมดทั้งมวลที่เขาเพิ่งโยนมากองเอาไว้ตรงหน้า
นายแพทย์วัยกลางคนค่อนไปทางสูงอายุจึงยังคงนิ่งเงียบก้มหน้าก้มตาขีดเขียนบางอย่างไม่สิ้นสุด

"นานแค่ไหนครับ" มือที่ตวัดปากกาเมื่อครู่หยุดชะงักเมื่อผมเอ่ยประโยคนั้น

"นานแค่ไหนครับ...ที่หมอพูดประโยคนี้กับคนไข้ได้โดยไม่รู้สึกรู้สา"

เขาเงียบไปอึดใจราวครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยต่อโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่ต่างจากประโยคร้ายๆ ก่อนหน้านี้

"ผมผ่านเหตุการณ์ทำนองนี้มาหลายต่อหลายครั้ง
นั่นหมายความว่าหลายต่อหลายครั้งที่ผมต้องอยู่เป็นพยานในช่วงวินาทีเปลี่ยนชีวิตของใครหลายคน
ซึ่งมันไม่ใช่แค่นั้น..." นายแพทย์สูงวัยปล่อยปากกาในมือให้หล่นกลิ่งบนโต๊ะอย่างไม่ใยดี
ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเกาอี้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำของผม อาจทำให้ชีวิตของใครบางคนต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล"

"เหมือนกับผมตอนนี้" รอยยิ้มหยันถูกจุดบนริมฝีปากผม "หมอเพิ่งพูดประโยคที่สามารถฆ่าผมให้ตายตรงนี้ได้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย
เหมือนกับฆาตกรที่สังหารเหยื่อย่างเลือดเย็น"

"ผิดแล้ว... หมอไม่ใช่ฆาตกร หมอเป็นเพียงคนที่เดินผ่านไปมาแล้วบังเอิญมาพบคุณนอนจมกองเลือดก็เท่านั้น"

"หมอแค่เดินเข้ามาตอกย้ำความจริงให้คุณฟัง"

"มันโหดร้ายเกินไป"

"แล้วถ้าอยู่ๆ มีคนนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า แล้วเขาถามคุณว่า 'นี่ผมเป็นอะไร' คุณจะโกหกเขาว่า 'คุณสบายดี' อย่างนั้นหรือ ?"

ผมนิ่ง ปราดมองไปยังดวงตาของนายแพทย์สูงวัย พบรอยบางอย่างที่ผมไม่อาจเข้าใจอยู่ในดวงตาคู่นั้น

"หมอก็เป็นเพียงแค่คนแจ้งข่าวร้าย ถ้ามาถึงจุดที่ไม่สามารถให้ความช่วยเหลือใดๆ ได้แล้ว
เพียงแต่หมอโชคร้ายเจอเรื่องแบบนี้มากกว่าคนทั่วไปก็เท่านั้น"

"มันน่าจะมีทางรักษา…"

"แน่นอน" คนเป็นหมอยิ้มมุมปาก "ถ้าคุณมาพบหมอเร็วกว่านี้"

"หมอเป็นหมอแท้ๆ แต่หมอเคยสนใจผมไหม?" น้ำเสียงกล่าวหา
พร้อมกับความรู้สึกหลากหลายเริ่มพวยพุ่งขึ้นภายในร่างกายของผมมากขึ้น...
ต่อมระงับอารมณ์ของผมเริ่มเรรวน ผมพ่นลมหายใจออกจากปากช้าๆ
อย่างจะระงับถ้อยคำเผ็ดร้อนที่อาจทะลักออกมาได้ถ้าเส้นสติของผมขาดผึง

นายแพทย์เฝ้ามองอาการนั้นด้วยความสงบ
สายตาบ่งบอกว่าเหตุการณ์ทำนองนี้คงไม่ได้เกิดขึ้นกับผมเป็นคนแรก
เขาผ่านเรื่องราวทำนองนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

"หมอไม่ใช่เทวดา หมอก็เหมือนคุณ...เป็นเพียงคนธรรมดาที่พอจะช่วยรักษาชีวิตคนธรรมดาให้เป็นปกติได้"

เขาหลับตาลงข้าๆ "แต่เมื่อเวลาที่ถูกกำหนดหมดลง หมอธรรมดาคงช่วยอะไรคุณไม่ได้..."

"หมอเย็นชาเกินไป"

"คนไข้บางคนไม่ชอบให้ใครมาสงสาร เพราะพวกเขาคิดว่านั่นคือความสมเพช
ผมจึงเลือกที่จะปฏิบัติเป็นกลางกับทุกคน ไม่เว้นแม้กับคุณ"

"แต่ผมเป็น..."

"ถ้าหมอเป็นคุณ หมอจะไม่โทษตัวเอง โทษโชคชะตา หรือโทษปัจจัยใดๆ
ก็ตามที่ทำให้ชีวิตเหลือเวลาเพียงน้อยนิด แต่หมอจะยิ้มให้กับความตายที่ลอยอยู่ตรงหน้า
คุณรู้ไหมว่าคุณโชคดีเพียงใดที่ได้รู้ล่วงหน้าว่าเวลากำลังจะหมดลง"

"ผมไม่เข้าใจ" นายแพทย์สูงวัยเลือนตัวกลับมานั่งกุมมือบนโต๊ะ
จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผมพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ ราวกับจะปลอบโยน นั่
นทำให้ผมเข้าใจ...ว่าทำไมบางคนถึงเกลียดคำปลอบโยนในช่วงเวลาที่แสนจะเลวร้าย
เพราะตอนนี้ผมอยากให้หมอหุบยิ้มแล้วกลับมานั่งทำหน้าเรียบเฉยแบบเดิมเสียดีกว่า

มันเจ็บ...น้อยกว่ากันเยอะ

"คุณยังมีพรุ่งนี้ มะรืนนี้ มีเวลาเหลือมากพอให้ทำในสิ่งต่างๆ ที่คุณอยากทำ
เพื่อที่นาทีสุดท้ายของชีวิตจะได้ไม่ต้องมานึกเสียใจถ้าคุณยังไม่ได้ทำมันก่อนหมดลมหายใจ
ต่างกับบางคนที่ต้องตายโดยที่ไม่เหลือแม้เวลาที่จะได้พูดคุยกับคนที่เขารักเป็นครั้งสุดท้าย"

"คุณพอจะคิดว่าตัวเองโชคดีขึ้นมาบ้างรึยังล่ะ ?"

ผมปิดประตูห้องตรวจแผ่วเบา ทิ้งให้นายแพทย์สูงวัยกลับไปนั่งขีดเขียนงานของเขาในห้องเพียงลำพัง
ความรู้สึกและคำพูดมากมายยังอื้ออึงอยู่ในหัว ก่อนหน้าที่จะเดินเข้าไปในห้องนั้น
ชีวิตของผมยังเต็มไปด้วยอนาคต แต่หลังจากที่ก้าวกลับออกมา...อนาคตผมถูกหันให้สั้นลงด้วยประกาศิตจากผู้ที่อยู่ในห้องนั้น

รอยยิ้มเย้ยหยันถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากของผมอีกครั้ง

อย่างน้อย... ถ้าผมจะต้องตาย ผมก็ได้พูดคุยกับคนที่ผมรักที่สุดแล้ว
ถึงแม้ว่า...เขาจะเป็นคนคนเดียวกับที่พรากเอาชีวิตที่เหลือของผมไปก็ตาม

Create Date : 24 พฤษภาคม 2552

Last Update : 24 พฤษภาคม 2552 16:08:25 น.

0 comments

Counter : 566 Pageviews.