ยังทำงานบ้าเลือด----

"หม่าม๊าขา เมื่อไหร่จะไปบ้านบอลอีก"

"..........."

ได้แต่นิ่ง ไม่ตอบคำถามหล่อน ชั่งใจ-----เอ๊า ไปก็ไป

จูงมือหล่อนไปโลตัสใกล้บ้าน เสียงหล่อนกรี๊ดๆ มีความสุขเหลือเกิน

ความสุขหล่อนช่างราคาถูกเสียจริง แค่สามสิบบาท ----

หล่อนเล่นจนเหงื่อท่วม ....ออกมาจากบ้านบอล แววตาหล่อนยังวิบวับๆ

"สนุกมั๊ยคะ?"

"สนุกค่ะ"

"ไปเดินเล่นกันก่อนเนอะ พักหน่อยเดี๋ยวค่อยมาเล่นอีก--"

"พอแล้วหม่าม๊า ไม่ต้องเล่นอีก"

โอ๊ะ ---ช่างง่ายดายปานนี้เชียว

ใส่หล่อนในรถเข็น แล้วทอดน่องเดินช้าๆ หยิบโน่นนี่นั่น

รวมจ่ายไปเก้าร้อยเศษๆ---ได้แต่ของไร้สาระมาทั้งนั้น ห่ะๆๆๆ

ฝาครอบชักโครกเด็ก ชุดจาน แก้วน้ำ ของหล่อน

ซูชิ ขนม ไอติม เฟรนฟรายด์ หนังสือหัดเขียน 2 เล่ม ทิชชู่

สรุปว่าเป็นของเจ้าหล่อนเกือบทั้งหมด...เพื่อลูกๆ ปลอบใจตัวเองไว้

(เพราะตัวเองไม่ได้อยากได้อะไรเลย---ซื้อเพราะหล่อนชี้ชวนให้ซื้อ)

หยุดเรียน 3 วัน เพิ่งได้ออกจากซอยวันนี้แหละ

จริงๆ ควรไปวัดให้เหมือนชาวโลก แต่เราขอนอกกรอบ...

เนื่องจากเราท่องบทสวดมนต์และไหว้พระกันแทบทุกวันอยู่แล้ว

และทำบุญทุกวันศุกร์---คิดว่าพอ---แหะ แหะ

....

....

งานยังดำเนินไปด้วยดี เพราะมีผู้ช่วยแสนขยัน อิ๊อิ๊

ถึงจะไปลั่นล้า แต่งานยังเดินนะ  ไม่ได้ปิดร้านเหมือนทุกที

....กลับมาเก็บเล็กเก็บน้อยได้อีกพันหก เบาใจไปหน่อยนึง

เอาๆ ....กำขี้ดีกว่ากำตด (เปรียบสะเหม็นเลย ฮ่าๆๆๆๆ)

....คนรวยทำไรไม่น่าเกลียด (ยืมพี่บีมาใช้หน่อย ..)

ว่างั้น