ปถพินทร์ – ปถพี ปฐวี แผ่นดิน
ไตรตรึงส์ – ดาวดึงส์ สวรรค์ชั้นที่ ๒ แห่ง ๖ ชั้นฟ้าที่พระอินทร์ครอง
ทธิ – นมส้ม นมเปรี้ยว
วาสว - พระอินทร์
มละ – ละ
หิมวัต – (หิมวาต หิมวาน หิมพาน หิมวันต์ หิมพานต์ หิมวา) มีหิมะ หนาว
นัค - ภูเขา

คุ้ง – อ้อม นาน ยาว ตลอดไป
พยับ – มืดมัว ครึ้ม เงาแดด ภาพลวงตาอันเกิดจากเงา เช่น เห็นแต่ไกลเป็นน้ำ
ธีร – นักปราชญ์ ฉลาด มีปัญญา ชำนาญ มีไหวพริบ มั่นคง แข็งแรง
โมหะ – ความเขลา ความหลง ความโง่ ความฉงน ความมืดมน
พิชญ์ – คนมีความรู้สูง นักปราชญ์
เมธี – ผู้มีปัญญาความรู้ นักปราชญ์
อัสมะ – ไม่เสมอเหมือน ไม่มีสิ่งเปรียบ

เถกิง – สูง รุ่งเรือง ปรากฏ ขึ้น
พลุ่ง – ลอยพุ่งขึ้น อาการที่น้ำเดือดหรือควันพุ่งขึ้นไป พล่าน
อสุภ – ซากศพ ไม่งาม ไม่สะอาด ไม่ดี น่าเกลียด ไม่สวย
บูชิต – บูชาแล้ว บูชา ก็ได้
พรหมา – พรหม

ธรา – แผ่นดิน
ธร – ทรงไว้ รักษาไว้ การถือไว้ ยึดไว้
ธเรศ – แผ่นดิน, ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน
เวสส – เวสสะ พ่อค้า(ในอินเดียสมัยก่อน) บุคคลในวรรณะที่สามคือวรรณะแพศย์
นาถ – ผู้เป็นที่พึ่ง ที่พึ่ง
นระ – นร คน ผู้ชาย บุรุษ สามี
สถิร – เสถียร แข็ง แข็งแรง มั่นคง ไม่เปลี่ยนแปลง
ภูตบดี – เจ้าผี เจ้าแห่งสรรพสัตว์ อมนุษย์หรือเทวดาผู้ยิ่งใหญ่ พระศิวะ
ในที่นี้ใช้คำตามต้นคาถาพระบาลีที่ว่า
พฺรหฺมาปหู ภูตปตี ปชานํ
อดิศร – ผู้เป็นเจ้าใหญ่
อสัจ – อสัตย์ ไม่มีสัจจะ
กรณ์ – การทำ เครื่องทำ
อิสสร – อิสฺสร ผู้เป็นเจ้า พระเจ้าแผ่นดิน เจ้านายเหนือหัว พระอิศวร
สรร – เลือก คัด, สรรค์ – สร้าง แต่ง (สัค,สัคคะ – การสร้าง การแต่ง สวรรค์)
อนริยะ – ไม่ประเสริฐ ปุถุชน ไม่ใช่อริยะ