Bloggang.com : ศรีสุรางค์ : *...วามเวหน...บทที่ ๔...*

*...วามเวหน...บทที่ ๔...*

วามเวหน

บทที่ ๔

แก้วกัญญ์ลืมตาขึ้นแล้วกะพริบตาอย่างงุนงง รู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อย สับสนว่ากลับมาอยู่ในห้องพักของตนเองได้อย่างไร

ไม่มีทะเล ไม่มีคลื่น ไม่มีชุดดำน้ำและอุปกรณ์ใดๆ ราวกับเพิ่งตื่นนอนขึ้นมาในตอนเช้าวันนั้น

หญิงสาวมีที่พักของตนเองเป็นห้องชุดอยู่บนตึกเล็กๆ ตึกหนึ่งซึ่งสร้างอยู่ติดกับโรงแรม ห่างกันเพียงแค่สวนต้นไม้คั่น มีห้องพักสำหรับผู้บริหารและแขกส่วนตัวของผู้บริหารอยู่จำนวนหนึ่ง

ห้องนอนของเธอหันหน้าสู่ทะเล ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกยาวจากพื้นจดเพดาน มีประตูเลื่อนออกสู่ระเบียง แลเห็นเก้าอี้อาบแดดสีขาวสะท้อนแสงแดดเที่ยงจ้าเข้าตา พื้นห้องปูพรมขนยาวหนานุ่มสีฟ้าอมเขียว เตียงขนาดหกฟุตตั้งอยู่กลางห้องคลุมผ้าห่มนวมสีครีม

แก้วกัญญ์ใช้ศอกยันกายขึ้นนั่ง งุนงงที่ตนกำลังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำยาวสีเขียวเข้ม เธอจำได้ว่าแขวนมันไว้ตรงประตูห้องน้ำเมื่อเช้านี้ แล้วนี่เธอกลับมาอยู่ในห้องราวกับไม่เคยออกไปเลยได้อย่างไร

การเคลื่อนไหวที่ข้างเตียงทำให้หญิงสาวหันไปดู

ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่บนพรมสีเข้มนั้น เขาสวมเสื้อยืดสีขาวสะอาด กางเกงยีนเก่าๆ ซีดจาง เรือนผมหยักศกสีน้ำตาลเป็นเงามัน ปลายผมคล้ายกับโดนแดดจนสีอ่อนลงเล็กน้อย เขาก้าวเข้ามาก้าวหนึ่ง และเมื่อเขาเคลื่อนไหว กรอบของโครงร่างละม้ายเหมือนที่เคยเห็นในฝันทำให้แก้วกัญญ์ตื่นตกใจ

ไม่ใช่...ไม่ใช่หรอก หญิงสาวละล่ำละลักบอกตนเองก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งที่เผอิญมีรูปร่างคล้ายกับชายในความฝันเท่านั้นเอง

ทุกครั้งเธอเห็นเพียงด้านหลังของเทวดามีปีก ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมชายหนุ่มผู้นี้จึงทำให้แก้วกัญญ์นึกไปว่าเขาคือเทวดาตนนั้นไปได้

บางทีอาจเป็นเพราะผิวเนื้อเนียนละเอียดสีน้ำตาลจาง ซึ่งแสงจัดจ้าจากฟ้ายามเที่ยงสะท้อนบนผิวสีสวยให้เรืองรองราวจะเปล่งประกายรัศมีออกมาได้ หรือดวงตาสีอำพันทองคู่นั้น ซึ่งอบอุ่นวับวามละม้ายพลังแห่งเปลวเพลิงที่เก็บกักไว้ในอัญมณี

นางเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เวหนตระหนักในใจ มิใช่จาร์ตีดรุณีน้อยที่เขารักผู้เดิมอีกแล้ว หญิงสาวคนนี้คือสตรีผู้เกิดมาในโลกยุคใหม่ เติบโตหล่อหลอมมาในครอบครัวซึ่งมีความคิดความเชื่อแตกต่างไปมากมาย ไม่เหลือเค้าจาร์ตีที่เขาเคยรู้จัก

พริบตาแรกที่ได้พบ จิตสัมผัสอันแม่นยำของพญาปักษาก็ทราบทันทีว่านี่คือวิญญาณของนาง คือดวงจิตของนางซึ่งได้ข้ามภพชาติ ผ่านกาลมาสี่ร้อยกว่าปี ก่อนจะมาเป็นหญิงคนนี้ ผู้ที่เขาได้ยินมนุษย์แวดล้อมเรียกว่า...กัญญ์...แก้วกัญญ์

เขามาถึงเมื่อเวลาเกิดอุบัติเหตุพอดี พรางกายมาในร่างโปร่งใส ไม่มีผู้ใดสามารถเห็น เวลาฉุกละหุกเช่นนั้น เขามัวตกใจ ไม่อาจทราบแน่ว่านางเป็นอันตรายมากหรือไม่ จึงรีบฉวยพาหญิงสาวออกมาจากที่นั้นทันที ยังไม่ได้ตริตรองถ้วนถี่ก็สะกดมนุษย์ทุกคนในอาณาบริเวณให้จดจำไว้เพียงว่า มีนายแพทย์ผู้หนึ่งซึ่งนำเรือเร็วมารับผู้ป่วยด้วยเหตุทางน้ำอีกรายในสถานที่ใกล้เคียงอยู่พอดี ได้ยินวิทยุขอความช่วยเหลือ จึงแวะรับแก้วกัญญ์กลับมากับเรือเร็วด้วย

จากนั้นเขาก็พานางมารักษา โล่งใจเมื่อได้ตรวจดูอย่างละเอียดว่าเป็นการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“คะ...คุณเป็นใคร!?”

คำถามแฝงแววตระหนกตกใจทำให้เวนไตยในร่างบุรุษรีบตอบ

“ข้า...เอ่อ...ผม...เป็นหมอคนที่รับตัว...คุณ...มาจากเรือที่หินฉลาม”

ปักษาแปลงพยายามรวบรวมความคิด เพื่อพูดภาษาไทยในยุคปัจจุบันอย่างถูกต้อง ตามที่เคยได้ยินอมาลและเฟื่องโมราใช้สื่อสารระหว่างกัน

“แล้ว...ฉะ...ฉัน...เป็นอะไรไปคะ”

แก้วกัญญ์คิดว่าเธอคงถูกแพลตฟอร์มเรือกระแทกใส่ หรืออาจเป็นบันได หากถึงตอนนี้หล่อนก็ไม่แน่ใจเสียแล้วว่าได้ไปดำน้ำมาหรือเปล่า

เธออาจจะฝันไปทั้งหมดนั่นก็ได้ ในเมื่อผมของเธอไม่เปียกเลยสักนิด หัวก็ไม่ปวด หญิงสาวยกมือขึ้นคลำศีรษะตน พบว่ามีผ้าก๊อซรูปสี่เหลี่ยมแปะอยู่ข้างหนึ่ง มีแถบผ้าโอบพันทับรอบอีกชั้น แต่เหมือนกับเขาไม่ได้ตัดผมเธอออกเลย

“ยังปวดศีรษะอยู่หรือ”

หญิงสาวเงยขึ้นมองเขา ไม่ค่อยกล้าสบสายตาคู่นั้นนานนัก

“มะ...ไม่ค่ะ เพียงแค่มึนนิดหน่อย” ที่จริงแล้วไม่หน่อย หล่อนรู้สึกมัวๆ เหมือนอยู่ในฝันมากกว่า

“ไม่เป็นไรแล้วละ”

แก้วกัญญ์ต้องมอง ‘คุณหมอ’ ของหล่อนอีกรอบ

“แปลว่าอะไรคะ ไม่เป็นไรแล้ว”

แลเห็นคุณหมอขยับกายเล็กน้อย ขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดหาคำตอบอย่างหนักหน่วง หญิงสาวกวาดสายตาดูเสื้อกับกางเกงยีนสีซีดจางของเขา และเท้าเปล่าเปลือยบนผืนพรมคู่นั้น นึกสงสัยครามครันว่าเขาดูไม่ค่อยเหมือนนายแพทย์สักเท่าไหร่เลย นอกจากแต่งตัวเซอร์ไปนิดแล้ว เสื้อยืดพอดีตัวยังทำให้เห็นกล้ามเนื้อแข็งแรงประหนึ่งครูสอนดำน้ำซึ่งยกถังอากาศวันละสิบๆ ถัง และว่ายฝ่ากระแสน้ำเป็นประจำ

“ศีรษะแตก แผลไม่ยาวนัก ผมสมานแผลให้แล้ว พันผ้าไว้อย่าให้ถูกน้ำสักสองวันค่อยเอาออก”

เวหนไม่ค่อยมายังภพมนุษย์บ่อยนัก และหากมีธุระต้องมา ก็มักไม่เสวนากับพวกมนุษย์ ทว่าเขาก็มิได้กล่าวเท็จกับหล่อน ตลอดเวลาหลายปีที่เขาผ่านความสำนึกผิด ทุกข์ทรมานใจ เขาได้ศึกษาศาสตร์ด้านการเยียวยารักษาบาดแผลทุกชนิด โรคภัยทุกอย่างที่เกิดกับนาค อมนุษย์ และมนุษย์ทั้งหลาย รวมถึงการรักษาพิษ และการบำบัดทางจิตด้วย

พูดได้ว่า เขาทุ่มเทเวลาศึกษาแพทย์ศาสตร์มาแล้วทุกแขนง

“เย็บกี่เข็มคะนี่” แก้วกัญญ์แตะผ้าพันแผลเบาๆ อีกครั้ง ลูบไปทั่วศีรษะตัวเองอย่างสำรวจตรวจตรา สังเกตว่าคุณหมออึ้งไปอีกแล้ว

สุบรรณหนุ่มในร่างเทวบุตรที่ไม่มีปีกกำลังใคร่ครวญว่าควรตอบเช่นไรดี เขาใช้พลังจิตในการรักษาหญิงสาว ไม่ได้ใช้เข็มกับไหมอย่างมนุษย์ ขณะนี้แผลของนางปิดสนิทแล้วเหลือเพียงรอยแดงเส้นเล็กๆ เท่านั้น มันคงจะหายสนิทในหนึ่งวัน แต่เขาให้นางพันแผลไว้นานกว่านั้นจะได้ไม่น่าสงสัย

ชายหนุ่มลองนึกประมาณวิธีที่มนุษย์ใช้แล้วตอบว่า

“สี่เข็ม...เอ้อ...ห้าเข็ม...ครับ”

ดวงตาดำสนิทล้อมขนตางอนยาวตวัดขึ้นมองเขา หญิงสาวหมดสติไปไม่นาน ที่จริงเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น หากเขาสะกดให้นางหลับจนกระทั่งพามาถึงที่นี่ได้ พญาปักษาไม่มีเวลาเตรียมตนเตรียมใจเลยแม้สักนิด ก่อนที่จะได้พบกับนาง สตรีที่เขารอคอย หลังจากเฝ้าหวัง และสิ้นหวังมาหลายร้อยปี

อมาลยังโชคดีได้รู้ล่วงหน้า ตั้งแต่ก่อนเฟื่องโมราเกิด เจ้าชายนาคมีเวลาตระเตรียมทุกสิ่งดูแลทุกอย่าง เฝ้ารอคอยด้วยความหวัง

ส่วนเขายังมิทันคิดว่าจะได้พบนางอีกในรูปใดภพไหน จะเป็นนางฟ้านางกินรีหรืออื่นใด เขาได้รู้ในที่สุดเมื่อมีเวลาตระเตรียมใจไม่ถึงหนึ่งนาทีก่อนที่จะได้พบกัน ไม่ทันใคร่ครวญอะไรให้ถี่ถ้วนแม้ก่อนจะตอบคำถามง่ายๆ ให้แก่นางเลย

“ตกลงคุณหมอเป็นคนเย็บแผลให้กัญญ์รึเปล่าคะนี่”

เสียงถามอย่างสงสัยของหญิงสาวราบรื่นขึ้นทุกที ไม่ตะกุกตะกัก ไม่มึนงงตกตะลึงอีกแล้ว แสดงถึงสมองและจิตใจที่แจ่มใสเป็นปกติขึ้นเรื่อยๆ หล่อนกำลังจ้องเขาอย่างพินิจพิจารณากึ่งหาเรื่องจับผิด

ท่าทางมั่นใจในตนเองจนคล้ายหยิ่งในความเป็นตัวของตน ราวกับเจ้าหญิงมองดูอาคันตุกะผู้มาใหม่ หรือข้าราชบริพารที่มีหน้าที่ดูแลเอาใจ ไม่เหมือนจาร์ตี

ไม่มีความอ่อนหวานอ่อนเยาว์ บริสุทธิ์สดใสแห่งดรุณีวัยแรกรุ่น ไม่มีดวงตาตื่นเต้นเป็นประกายอย่างสุขใจเมื่อได้พบเขาอีกแล้ว มีแต่ความฉลาดเฉลียว รู้จักสถานการณ์และรู้เท่าทันมนุษย์อยู่พอตัว ถึงกระนั้นหล่อนผู้นี้ก็ทำให้เวหนต้องหายใจสะดุด

สวยงามเหลือเกิน จาร์ตีคนใหม่ของเขา งามสง่าสูงค่าราวกับภาพวาดราชินี ยังมีเค้าจาร์ตีคนเดิม หากสวยบาดใจกว่า

ผิวขาวใสดุจครีมสดคล้ำเพราะถูกแดดจนเป็นสีแทนอมชมพู ผมดำยาวตรงยิ่งกว่าไหมแพร ดวงตาเหมือนประกายนิลดำขลับ ปากเต็มตึงสีชมพูใสราวสีของดอกอุษา และรูปร่างอ่อนช้อยที่เขารู้ว่าอบอุ่นอ่อนนุ่มเพียงไหนเมื่อโอบอุ้มไว้แนบอก

ตั้งแต่พบกันเป็นต้นมา พญาปักษามัวห่วงกังวลใจอาการบาดเจ็บ ยังมิได้ใช้เวลาเพ่งพิศผิวนวลลออละเอียดแม้สักน้อย เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หล่อนโดยใช้จิตสลับเสื้อคลุมยาวกับชุดดำน้ำอย่างมีมารยาทดี ไม่แอบมองหรือสัมผัสแตะต้อง

ในใจออกกระวนกระวาย หวั่นอยู่ลึกๆ ด้วยซ้ำ

เขารอมานานเหลือเกิน นานจนทดท้อ เกรงตลอดมาว่าพบกันอีกครั้งนางจะเกลียดเขา จะโกรธเขาเมื่อพบหน้า กลัวว่าเรื่องราวเก่าก่อนที่ฝังอยู่ในความทรงจำดวงของวิญญาณจะพานพาให้หล่อนรู้สึกไม่ถูกชะตากับเขา อาจรังเกียจที่จะสนทนา หรือว่าไม่อยากแม้แต่อยู่ใกล้ชิดกัน

ความกลัวเหล่านั้นลดน้อยถอยลงไปแล้ว กลับเกิดความกลัวอย่างใหม่ขึ้น

แก้วกัญญ์จำเขาไม่ได้เลย

เวหนเกรงว่านางอาจไม่มีวันจำเขาได้เลยก็เป็นได้

“ผมเป็นผู้รักษาคุณเอง” เขายืนยัน

แก้วกัญญ์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย เธอสงสัยหลายอย่างประดังประเดจนเลือกถามไม่ถูก ทุกๆ สิ่งมันดูผิดปกติ ผิดที่ผิดทางไปหมด แม้แต่คุณหมอผู้แปลกหน้าคนนี้รวมถึงคำตอบของเขาด้วย

“แล้วกัญญ์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ ใครพามา ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กัญญ์...ต้องมีคนไขกุญแจให้คุณเข้ามาในห้องกัญญ์ ใชไหมคะ” หญิงสาวกะพริบตา ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง “ควรจะมีพยาบาล หรือผู้ช่วยของคุณ และเราก็ควรอยู่ที่โรงพยาบาล”

ชายหนุ่มสามารถเปลี่ยนความทรงจำของมนุษย์ได้ ใช้จิตสะกดให้เปลี่ยนความคิด เวหนมีความสามารถพิเศษแข็งแกร่งในด้านนี้ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถใช้ได้กับทุกคน ผู้ที่มีสติแจ่มใส จิตใจมั่นคงแข็งแรงจะถูกสะกดยาก และเขายังไม่เห็นความจำเป็นที่จะใช้วิธีนั้นกับแก้วกัญญ์...ยังไม่อยากใช้ เพราะเขาไม่อยากให้นาง...เธอ ลืมเขา

เขาควรจะหัดคิดและฝึกใช้ภาษาแบบปัจจุบันให้แคล่วคล่องกว่านี้ เพื่อไม่ให้เผลอใช้คำผิดยุค

“ผมขอแนะนำว่าคุณไม่ควรคิดอะไรมาก นอนพักผ่อนให้สบาย”

หญิงสาวหันมาจ้องเขาทันที คำพูดของคุณหมอคนนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนคิดมากเกินไป ทั้งที่มีสิ่งต้องสงสัยควรให้คิด ดังนั้นเธอจึงเริ่มไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้ขึ้นมา

แม้ว่าเขาจะทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคย ค่อนข้างตื่นเต้นกับการปรากฏตัวของเขา อย่างที่แก้วกัญญ์ก็ไม่ชอบใจตัวเองนัก แต่เขาก็เป็น ‘ผู้ชาย’ จึงเป็นประเภทที่เธอไม่ควรไว้ใจและคุยเล่นสนิทสนมด้วย ยิ่งในสถานการณ์แปลกประหลาดอย่างนี้ หญิงสาวจับได้ว่าเขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่ตอบคำถาม

“ทำไมถึงไม่ควรคิดล่ะคะ คุณเป็นหมอจริงหรือเปล่า ดูท่าทางไม่เหมือนหมอเลยสักนิด”

นั่นไง หล่อนเริ่มพูดจาตรงไปตรงมาอย่างตัดรอนออกไปแล้ว ปฏิกิริยาอัตโนมัติที่ฝึกฝนมานานปีจนชำนาญ...การปฏิเสธไมตรี

“ผมยืนยันกับคุณได้ว่าเป็นแพทย์ที่มีความรู้ความสามารถเพียงพอ” เขากล่าวอย่างอ่อนโยนราบเรียบ แม้จะไม่มีคำลงท้าย ที่จริงแล้วจะหานายแพทย์สักคนบนโลกนี้ซึ่งมีความรู้ความชำนาญใกล้เคียงหรือเทียมเท่ากับหมอผู้เล่าเรียนฝึกฝนมาสี่ร้อยกว่าปีเช่นเขา คงหามิได้ง่าย

หากคำถามอื่นๆ ก่อนหน้านั้น เวหนเห็นว่าไม่ตอบจะดีเสียกว่า

ชายหนุ่มมองไม่เห็นทางออกอื่นใด เขาเสร็จสิ้นการรักษา หมดหน้าที่แพทย์แล้ว ควรขอตัวออกไปจากห้องของคนไข้สตรีอย่างมีมารยาท แม้ว่าใจอยากพูดคุยต่อ แต่ก็ไม่เห็นข้ออ้างที่จะทำอย่างนั้นโดยหญิงสาวไม่สงสัยในพฤติกรรมของเขาขึ้นมา

มิใช่แค่สงสัย ที่จริงนางอาจไม่พอใจก็ได้

เขาขยับจะเอ่ยลา หากวาจากลับไม่ยอมพ้นริมฝีปากออกมา

ต้องลาแล้วหรือ...สี่ร้อยกว่าปี รอเวลาเช่นนี้ แล้วเขาก็กลับไม่สามารถใช้เวลาอันสั้นซึ่งแสนมีค่านี้ได้อย่างดีเพียงพอ จากนี้ไม่รู้เลยว่าจะหาโอกาสเช่นนี้อีกได้หรือไม่ นางจะให้โอกาสอย่างนี้กับเขาอีกไหม

Create Date : 21 มีนาคม 2556

Last Update : 4 มิถุนายน 2556 8:01:02 น.

5 comments

Counter : 1080 Pageviews.