ที่ห้องประชุมของสถาบันวิทยาศาสตร์ เสียงจอแจของเหล่าแขกที่มาประชุมดังขึ้น เมื่อ ดร.วิชยุขึ้นมากล่าวเปิดงาน

“ ท่านครับ บัดนี้ ผมจะให้ทุกท่านพบกับ สุดยอดนักวิทยาศาสตร์เอกของไทย เจ้าของรางวัลโนเบลคนล่าสุด ผู้ที่ได้รับยกย่องว่าฉลาดสุดถัดจากไอสไตน์

เจ้าของทฤษฎี กฎแห่งกรรม ผู้ซึ่งพิสูน์ได้ว่า กฎทางธรรมชาติไม่ว่าจะอธิบายทางศาสนาหรือทางวิทยาศาสตร์นั้น เป็นเรื่องเดียวกัน เพราะความจริงแห่งจักรวาลนั้น มีความจริงเป็นหนึ่งเดียว ขอเชิญท่านพบกับ ดร.สุพจน์ ณ บัดนี้ “

เสียงตบมือดังกึกก้อง ดร.สุพจน์ขึ้นเวทีกล่าว

“ ขอบคุณครับ กฎแห่งกรรมของผมนั้น ได้รับการพิสูจน์ชัดแล้วว่า เป็นกฎทางวิทยาศาสตร์ ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางวิทยาศาสตร์อย่างก้าวกระโดด กฎข้อที่ 1 คือ กรรมของเราจะดำเนินไปเรื่อยๆเป็นเส้นตรงตามการกระทำของเรา จนกว่าจะมีการตัดกรรม กรรมจึงจะเปลี่ยนทางเดิน จึงทำให้เกิดการสร้างเครื่องมือตัดกรรม หรือที่เรียกว่าเครื่องสะเดาะห์เคราะที่ได้ผลจริงๆ”

“ อยากได้ซักเครื่อง.. “ เสียงเณรคำตะโกนขึ้น 

ดร.สุพจน์กล่าวต่อ

“กฎข้อที่ 2 คือ กรรมจะเป็นตัวเร่งให้เกิดแรงบุญหรือแรงบาป ยิ่งทำกรรมมาก แรงบุญแรงบาปที่เกิดขึ้นจะมีค่าผกผันยกกำลังสองตามแรงกรรม เราจึงได้สร้างเครื่องวัดบุญออกมาได้ ด้วยเครื่องวัดบุญโญมิเตอร์ “

“ อาตมาขอจอง 100 เครื่อง “

เสียงของพระ...องค์นึง ตะโกนขึ้นสุดเสียง

“ส่วนกฎข้อที่ 3 คือ ปฎฺิกริยาของกรรม เมื่อเราทำกรรมดี จะมีกรรมดีเป็นผลสะท้อนกลับ เหมือนแอคชั่นเท่ากับรีแอกชั่น กระเด้งกลับมา ตามหลักควอนตัม เราสามารถเปลี่ยนคลื่นกรรม เป็นอนุภาคกรรมได้ เราก็สามารถสร้างเครื่อง สแกนกรรม ที่เป็นตัวดักจับอนุภาคกรรมและตรวจวัดความเข้มข้นของกรรมออกมาได้ “

“ อยากได้เครื่องสแกนกรรมเครื่องนึง “ เสียงของ ริว จิตสัมผัสตะโกนแทรก

ดร.สุพจน์กล่าวต่อ

“ตามกฎของจักรวาล ข้อมูล ( information ) ทุกอย่างจะไม่สูญหายไปไหน ใครทำอะไรจะถูกบึนทึกไว้หมดในรูปโฮโลแกรม แต่การส่งผ่านข้อมูลถูกส่งไปที่หนใดไม่ทราบ ผมกับ ดร.วิชยุจึงได้สร้าง เครื่องท่องจิต เป็นเหมือนเครื่องนั่งวิปัจสนาไฮเทค ใช้เทคโนโลยี่ขั้นสูงในการส่งจิตไปดูกรรม ว่าไปบันทึกถึงไหน อาจจะข้ามภพข้ามมิติมหาศาล เราจะทำการทดลองกันในอีก 1ชม ข้างหน้านี้ “

แล้วการทดลองครั้งสำคัญก็มาถึง หลังจากโดนฉีดยากล่อมประสาทหลายขนาน และสวมชุดนาโนแนบเนื้อที่มีเส้นใยนาโนไฟเบอร์ เชื่อมต่อกับเส้นประสาทผิวกาย ตัดการรับสัมผัสจากผิวกายทั้งหมด จนความรู้สึกสัมผัสและความร้อนเย็นหายหมด ดร.สุพจน์ก็ถูกนำเข้าห้องนั่งสมาธิไฮเทค ที่ห้องทำด้วยวัตถุตัวนำยวดยิ่ง หุ้มด้วยวัสดุป้องกันสนามแม่เหล็กโลกไม่ให้มารบกวน ฐานของห้องทำด้วยสารปฎิสสาร ที่ต้านแรงโน้มโถ่งโลก ในห้องมืดสนิทยิ่งกว่าความมืดใดๆ เพราะมีเครื่องดักจับเม็ดโฟตรอนทำงานดักจับทุกเม็ดแสง

“ ดร.สุพจน์ เดี๋ยวใส่หมวกกันน๊อกนี้แล้ว ก็จะตัดการรับรู้ทุกอย่าง ในหมวกจะมีเครื่องส่งเสียงความถี่ต่ำมาก ส่งเป็นจังหวะเดียวกับเส้นประสาท เพื่อบังคับคลื่นสมองให้เป็นคลื่นเบต้าราบเรียบโดยเร็ว ขอให้นั่งสมาธิเพ่งจิต เพื่อให้จิตหลุดจากกาย ตามไปดูกรรม ว่าออนไลน์มาจากที่ใด ขอให้โชคดี “

แล้วดร.สุพจน์ก็เข้านั่งประจำที่ ไม่นานเมื่อเขานั่งสมาธิได้ซักพัก เขาก็รู้สึกสงบอย่างมาก คลื่นเบต้าในสมองราบเรียบ อุณหภูมิค่อยๆ ถูกลดลงไปเรื่อยๆ จนใกล้ศูนย์องศาเควิน อิเล็กตรอนในตัวเริ่มวิ่งช้าลงจนเกือบหยุดนิ่ง  ตัว ดร.สุพจน์เริ่มเปล่งแสงเป็นรัศมีออกรอบตัวคล้ายแสงออร่า

ไม่นาน ร่างของเขาก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปจากพื้น ด้วยแรงต้านแรงโน้มถ่วงจากปฎิสสาร ตอนนี้เขาไม่รู้สึกสัมผัสหนาวเย็น และไม่รู้ทิศทางบนล่างซ้ายขวาอะไรเลย ความรู้สึกเหมือนไม่มีร่างกาย

เมื่อประสาทสัมผัสตาหูจมูกลิ้นกายใจถูกปิดสนิท ตาที่ 3 ที่อยู่ต่อมไพเนียลในสมองก็เปิดขึ้น

“ จ๊าก …”

เขาร้องเสียงหลง  เมื่อเขาเห็นทุกอย่างหยุดนิ่ง และตัวเขาลอยออกมาจากร่าง ไหลไปตามกระแสกรรมไปยังมิติภพอื่น  มองเห็นพวกผีเข้ามาหลอก ผีเปรตปรี่เข้ามาขอส่วนบุญ

แต่เขาไม่สนใจ เขาเพ่งจิตตามกรรมทะลุมิติแปลกประหลาดมากมาย จนไปถึงที่นึง ที่ดูเงียบสุขสงบ ลอยล่องด้วยเมฆสีขาว เขารู้สึกมีความสุขอย่างแปลกประหลาดและรู้สึกกระชุ่มกระชวยฟิตปั๋ง

“ นี่ ที่ไหนนี่ ขอแวะดูหน่อย “

ทันใดนั้น เขาก็เห็นอะไรแว๊บๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะกระซิกๆ ดร.สุพจน์วิ่งเข้าไปดูและเริ่มตาโพลง

เมื่อภาพเบื้องหน้า คือสาวสวยจำนวนมากมีปีก แต่งตัวโป่โป๊

“ นางฟ้า …”

เมื่อเหล่านางฟ้า มองเห็นเขาเข้า ก็วิ่งหนีหัวเราะคิกคัก

“ เดี๋ยวก่อน รอสุพจน์ล่วย…..”

ดร.สุพจน์ สมาธิแตกซ่าน วิ่งไล่นางฟ้าโป๊อย่างมีความสุขสุดขีด มือคว้าเกือบจับนางฟ้าได้แล้ว คว้าโดนปีกนางฟ้า ได้ขนนกติดมือมา

ทันใดนั้น ก็มีคนวิ่งเข้ามาขวางเขา

“ หยุดก่อน …สุพจน์ เจ้ากำลังหลงทาง”

ดร.สุพจน์เงยหน้าขึ้นมอง 

“ ดร.วิชยุ…”

“ ฉันเอง  ตื่นๆ แกกำลังละเมอบ้าอะไรอยู่  เสียงดังครวญครางเชียว “

สุพจน์ ตื่นขึ้นมา ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง นี่เขาอยู่ในห้องนอนที่หอพักมหาวิทยาลัยนี่นา โดยมีนายวิชยุเพื่อนร่วมห้องเข้ามาปลุก

“ อ้าว  ฝันไปหรือนี่ เกือบฝันเปียกตอนเจอนางฟ้าแล้วเรา โธ่ ไม่น่ามาขัดเลย “

เขาลุกขึ้นมาเปิดไฟ และพบมีเศษขนนกติดอยู่ที่มือ สุพจน์ลืมตาโพลงและหัวโกร๋นในทันที