สองเดือนที่ผ่านมาเราแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ปั่นเล่ม ปั่นเปเปอร์ ทำผล ทำแลบ นึกในใจเสมอว่า คงไม่จบแน่ ๆ กลับบ้านมือเปล่าแน่ ๆ
แต่ตอนนี้ ถึงจะกลับมือเปล่า ไม่ได้ปริญญากลับบ้านอย่างใครเค้า
แต่เราได้มิตรภาพขนกลับไปบ้านเต็มกระเป๋า แค่นี้ก็พอใจแล้ว

น้องๆ พี่ๆ คนไทยที่คอยถามว่า "มีอะไรให้ช่วยมั้ย เป็นไงบ้าง ได้นอนรึยัง"
อินดรา ที่คอยบอกว่า " Noon san, I will pray for you"
น้องหนอน " Order primers, I will do PCR and sequence for you"
Mudji "Send me one sequence, I will try mannual analyse''
Aiko chan "Noon san, I will massage you 5 min only, you will not waste your working time"
Noel "Send me your first draft, I will read and try to make it as smooth as I can"
Koyama "Waiting for your graduate party.."
Steph " How are you, Did you sleep"
แมวฮิตเล่อร์ "แมววววววววววววววววว" (หวัดดีคับพี่นุ่น วันนี้ผมกินข้าวแล้วนะ ถ้าจะเอาอะไรมาเลี้ยง ขอเป็นเนื้อ ๆ นะ ผมไม่ชอบแป้ง..)
แมวสามสี "เมี้ยว ๆ " (อันนี้ไม่ได้ให้กำลังใจอะไรกับเค้าหรอก.. หล่อนแค่ถามว่า
วันนี้มีอาหารแมวมาแจกมั้ยยะ.. ชั้นกำลังหิว)

kambare, kambatte, You can do it, สู้ ๆ อีกนิดเดียว.. ฯลฯ
หลายเสียงเชียร์เหลือเกิน แค่นี้กำลังใจก็ล้นหลามแล้วจ้ะ
ยังไม่นับเสียงเชียร์จากคุณฟุ้ยและบรรดาเพื่อน ๆ พ่อแม่พี่น้องที่เมืองไทย ส่งกันมาเต็มที่ ก็จะลองสู้ดูซักตั้ง

ไม่ไหวไม่ทันยังไง.. ก็เต็มที่แล้วล่ะนะ.. สู้ตายค่ะ