Bloggang.com : sanonoi : sodf

sodf

31 มีนาคม 2550

"มาสรุปกันอีกทีนะ ทั้งหมดสามเที่ยว สองทุ่ม สามทุ่มกว่า ๆ แล้วก็สี่ทุ่ม เที่ยวแรกเป็น Furniture 5 คน เที่ยวสอง คนนึง ใครก็ไม่รู้ หรือจะเป็นสมาชิกหนึ่งใน Furniture รึป่าวก็ไม่รู้ พี่โคอิชิไม่ได้บอกมา แล้วก็เทียวสุดท้ายคือ The Observatory 6 คน ฝ้ายไปเที่ยวแรกละกัน พาไปส่งที่พักแถว เอกมัย ซ.23 โทรหาพี่โคอิชิก่อนถึงประมาณ 10 นาทีนะ เค้าจะเดินมาจ่ายค่าแท๊กซี่ กับค่าโรงแรมเอง เอาเบอร์ที่เค้าไป" โณสรุปสั้น ๆ หลังจากลงจากสถานีรถไฟฟ้าอโศก ก่อนพวกเราสามคนจะก้าวขึ้นรถแท๊กซี่ท่ามกลางการจราจรตอนเย็นวันศุกร์ "โอเค" เราพูดออกไป แต่ในใจนึกหวั่น "นี่เราต้องนั่งแท๊กซี่กับคนแปลกหน้า ที่เป็นวงอินดี้ unknown (สำหรับเรา) หรือ"

ย้อนกลับไปวันก่อนหน้านั้น ตอนค่ำเต้โทรมาบอกว่า โณ ขอความช่วยเหลือให้ไปรับศิลปิน SO:ON ที่จะมาจากต่างประเทศสองวงคือ Furniture และ The Observatory บอกเต้ไปว่า ว่าง แต่ไม่เคยฟังเพลงของสองวงนี้นะ (แล้วมันเกี่ยวอะไร ยังงงตัวเอง) ช่วยได้ ถ้าโณต้องการ คืนนั้นกลับมาบ้าน คุยผ่านหน้าต่าง MSN กับโณ และเต้ เราสารภาพว่าไม่เคยฟังเพลงของวง และไม่เคยเห็นหน้าค่าตา โณเลยจัดแจงส่งลิ้งรูปมาให้ดู

The Observatory

Furniture

จากรูปคิดเอาเองว่า หน้าตาของสมาชิก The Observatory ดูน่ากลัว โดยเฉพาะพี่โล้นหน้ายากูซ่า และหน้าเจ๊วิเวียน (เพิ่งมารู้ชื่อทีหลัง)ดูโหดมาก เทียบกับ Furniture ที่ดูเป็นชาวบ้าน เป็นคนธรรมดา น่าจะเข้าถึงได้มากกว่าและรู้สึกอุ่นใจกว่า จึงตัดสินใจว่า ถ้าจะต้องเลือก คงจะเลือกไปรับวงอินดี้มาเลย์วงนี้

"เครื่องลงแล้วตอนเกือบสามทุ่ม" เราดูบอร์ดข้างบนแล้วบอกโณ ก่อนที่พวกเราจะจัดแจงไปยืนรอหลังราวกั้น พร้อมกับกระดาษ A4 สีขาว ที่เขียนตัวอักษร F-U-R-N-I-T-U-R-E ในรูปแบบต่างๆกันตามใจคนเขียน คนละหนึ่งแผ่น "เค้าจะมองเห็นตัวอักษรรึป่าวอ่ะ" เราถาม หลังจากหันไปเปรียบเทียบป้ายเฉพาะกิจของพวกเรา กับ ป้ายกระดาษแข็ง พริ้นต์ตัวอักษรฟอนต์ขนาดใหญ่ ของลุง และ พี่ข้าง ๆ ที่มีชื่อแปลก ๆ ซึ่งน่าจะเป็นชื่อคนยุโรปตะวันออกติดอยู่ "ไม่ต้องเป็นห่วง เรามีโปสเตอร์มา" โณกางโปสเตอร์สีดำของ SO:ON Dry Flower ให้ดู

สามทุ่มครึ่ง เรายังยืนรอด้วยความอดทน (หรือด้วยความตื่นเต้น ตื่นตาตื่นใจกับผู้โดยสารท่าทางแปลก ๆ ที่ดาหน้ากันออกมาก็มิทราบได้) ทันใดใบหน้าที่ดูละม้ายคล้ายคลึงกับหนึ่งในสมาชิกวงก็เดินออกมาให้เห็น (พร้อมกระเป๋ากีต้าร์เบสสะพายหลัง) เลยทำให้เรามั่นใจ กวักมือเรียกทันที!

เกือบสี่ทุ่ม รถแท๊กซี่สองคันเคลื่อนตัวออกจากสนามบินสุวรรณภูมิ สนามบินแห่งความภาคภูมิใจของคนไทยทั้งชาติ หลังจากวุ่นวายกับการจัดตำแหน่งให้กล่องคีบอร์ดในกระโปรงหลังอยู่ประมาณสิบนาที เราจัดแจงยื่นแผนที่ของโรงแรม (หรืออพาร์ทเมนต์ หรือทั้งสองอย่าง หรือไม่ทั้งสองอย่าง?) ให้โชเฟอร์ดู และจดจำทิศทาง ก่อนจะส่งต่อแผนที่ให้เต้ซึ่งจะนั่งไปอีกคัน กับสมาชิกในวงอีกสามคน

พ้นจากบริเวณสนามบิน พี่โชเฟอร์เปิดเพลงลูกทุ่งคลอเบา ๆ รถแล่นไปได้เรื่อย ๆ ...เอาล่ะนะ เราสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะหันไปคุยกับ สองหนุ่มสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง

"เอ่อ เราเป็นเพื่อนโณน่ะ ผู้หญิงคนมะเกี๊ย จะพาคุณสองคนไปที่พักนะ แล้วพี่โคอิชิจะมาเจอที่นั่น เราเป็นคนยะลานะ ใกล้ ๆ กับมาเลเซียน่ะ (บอกทำไมฟะ หรือจะหาแนวร่วม จริง ๆ คงเป็นการสร้างความรู้สึกเป็นเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงเพื่อทำให้คุยกันสนิทใจยิ่งขึ้น บ้ามะ)"

สองคนยิ้ม พยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นมันเหมือนภูเขาน้ำแข็งละลาย เราผ่านช่วง ice-breaking ทั้งสองคนเริ่มถามชื่อเรา และแนะนำตัว สมาชิกในวงที่มากับเราคือ Ron นักร้องนำเล่นกีต้าร์และจบวิศวะ! กับ Alia มือคีย์บอร์ดที่ยังเรียนอยู่ ครึ่งชั่วโมงที่อยู่บนรถ เราคุยกันเรื่องสัปเพเหระ อาไลยาอยากไปสวนจตุจักร และรอนอยากซื้อดีวีดีหนังไทยของพี่เป็นเอก และพี่วิศิษฎ์ จนมาเมื่อถึงที่พักพี่โคอิชิก็รอพวกเราอยู่แล้ว

(จบภาค 1)

Create Date : 02 เมษายน 2550

Last Update : 2 เมษายน 2550 22:58:48 น.

8 comments

Counter : 890 Pageviews.