ต่างจาก"มเหสีมายา" ผู้เป็นแม่ที่ให้กำเนิด...ที่ผูกพันเพียงสายเลือด...
ยามเมื่อพบหน้ากัน...ต๊อกมานแทบไม่มีความรู้สึก"รัก" แต่กลับเป็นความเคลือบแคลงสงสัย..
ต๊อกมานไม่เคยเรียกมเหสีมายาว่า "แม่" ลึกๆ เรารู้สึกสงสารมเหสีมายา..
เพราะต๊อกมานก็คือเลือดเนื้อก้อนหนึ่งของพระนาง....
พระนางพร้อมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ลูก...กลับมาสู่อ้อมกอดของตนเอง
เสื้อผ้าหลายชุด และเครื่องประดับที่พระนางทำให้ต๊อกมาน แม้ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่..
เป็นความรู้สึกของแม่...ที่เฝ้ารอลูก...ไม่ว่าเวลาจะผ่านเลยไปกี่ปีก็ตาม
"ขอข้าได้จับมือนางอีกหน...ขอให้ข้าได้มองหน้านางอีกครั้ง"
ส่วน "มีซิล"...ที่แทบดูไม่ออกเลยว่านางยังเฝ้ารอ "พีดาม" ลูกที่ทิ้งไปตั้งแต่แบเบาะ...
"พีดาม" อาจเป็นเพียงจุดเล็กๆ ที่ยังติดในใจของมีซิล...
แต่เป็นรอยชัดเจน...ที่ฉายความมีมโนธรรมในใจที่แข็งกร้าวของนาง
..ภาพความรัก แววตาและความปราถนาดีที่มีต่อพีดาม
..ตัวตนที่หนักแน่น มั่นคงในจุดยืนของมีซิล...ไม่ได้บั่นทอนความรู้สึกที่มีต่อลูก...ลงไปแม้เพียงนิด..
ลึกๆ แล้วความรักของแม่อย่าง "มีซิล"..กลับไม่ต่างอะไรจากโซวาและมายา....ที่ทำเพื่อลูกได้แม้แลกด้วยชีวิต....
แต่ความรักแบบที่มีซิลเลือกปฏิบัติ..กลับกลายเป็นเหล็กแหลมทิ้งแทงใจลูกอันเป็นที่รักของนาง
..ให้เจ็บปวด อ้างว้าง...มากกว่าใคร..
...ไม่ว่าจะเป็นรักของแม่แบบไหนที่เกิดขึ้น..ไม่ได้จืดจางกว่ากัน
...สายใยของความรัก...มักเหนียวแน่นและเชื่อมโยงด้วยความปราถนาดี...
..."ลูก"...จึงเปรียบเสมือนลมหายใจ...และอนาคตของแม่...ที่มอบให้ลูกได้เสมอ....
| Create Date : 31 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 9 กันยายน 2553 8:55:30 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 793 Pageviews. |
 |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
สิบหน้ามาใหม่
...แม่รักลูก....
ลูกก็รักแม่จ๊ะ
ใกล้จบแล้วนะ...ต๊อกมาน...
....ชอบชอบ...