ช่วง...ช่วง

	ช่วง...ช่วง เราไม่ได้กำลังจะเขียนถึงเจ้าหมีแพนด้าทูตสันถวไมตรี แต่เรากำลังจะพูดถึงผู้หญิงคนนึงที่ชอบเปรียบตัวเองเป็น หลินฮุ้ย แพนด้าอีกตัวที่ส่งมาจากเมืองจีนพร้อมๆกับเจ้า ช่วง ช่วง พี่คิ้ม เจ้าของวลีที่ว่า “อ้วน แก่ ตอแหลเก่ง” คือคนที่มักจะเปรียบตัวเองเป็นเจ้าหมีแพนด้า งานไหนๆถ้ามีผู้คนรุมล้อม พี่คิ้มจะปล่อยมุขเด็ดอันนี้และสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากกลุ่มคนดูได้ในทันที ยิ่งงานไหนมีเด็กๆเข้ามาขอจับมือ ถ่ายรูป ก็เป็นอันเข้าแผน แต่ที่เราจะเล่าให้คนอ่านได้ฟังต่อไปนี้เป็นอีก “ช่วง” นึง ที่เราได้เจอกับพี่คิ้ม และเป็น “ช่วง” ที่พี่คิ้มกำลังโด่งดังสุดขีด วันศุกร์ที่ 25 มกรา ใครหลายๆเงินเดือนออก คงเป็นอีกวันที่มองหาสถานที่เที่ยวยามวิกาล The Forty Pub and Restaurant บรรยากาศดี พื้นที่กว้างขวาง คุณสามารถเงยหน้ามองเห็นท้องฟ้า ดวงดาว และเครื่องบิน!! ที่บินผ่านหัวคุณในทุกๆนาทีได้ ช่วงเวลานั้นผู้คนพลุกพล่าน ทุกๆอณูในร้านถูกจับจองเต็มตั้งแต่หัวค่ำ อย่างที่บอกว่าทุกพื้นที่ในร้านเต็ม สำหรับใครที่ไม่จองโต๊ะต้องแสดงความเสียใจด้วย เพราะทางร้านไม่สามารถใหเข้าไปยืนได้ 1 โต๊ะ สำหรับ 4 ท่าน ถ้าต้องการเพิ่มต้องจ่าย 250 เพื่อเก้าอี้ 1 ตัว แต่หลายๆคนก็พร้อมจะจ่ายเพื่อจะเจอพี่คิ้ม เราเกือบถอดใจเพราะคิดว่ายังงัยคงอดเจอพี่คิ้มแน่ๆ แต่โชคก็เข้าข้างพวกเราอีกครั้งเมื่อพนักงานแจ้งว่าเหลืออีกหนึ่งโต๊ะข้างเวที ติดกับซุ้มที่ทางร้านจัดให้พี่คิ้ม “เอาคะ” เราตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก เมื่อได้โต๊ะสมใจก็รอแค่เพียงสมาชิกอีก 1 คนที่กำลังตรงดิ่งจากทาวอินทาวมาเพื่องานนี้ ขณะที่นั้งรอเรากับเก้ก็สั่งอาหารมาประทังชีวิต สักพักต้มยำรวมมิตร กับ ข้าวสวยร้อนๆรูปหมีก็วางอยู่ตรงหน้า 2 สาวก้มหน้าก้มตาฟาดกันแบบไม่รักษาภาพ ทำงัยได้ก็หิวนี่หว่า ไม่นานพนักงานหนุ่ม (รึเปล่า) รูปหล่อก็เดินเข้ามาถามว่าจะรับเครื่องดื่มแบบไหน (ชู่วส์!!..อย่าเอ็ดไป ทางร้านบังคับให้เปิดเหล้าน่ะ ซึ่งเป็นผู้สนับสนุนของงานนี้) “ขอ On the rock แก้วนึงกับ ปั่นแก้วนึง” เป็นอย่างนี้อยู่พักใหญ่รู้ตัวอีกที แก้วก็เกือบเต็มโต๊ะ ไฟในหม้อต้มยำก็มอดลง พี่แก้วก็เดินทางมาถึงพอดิบพอดี ดูเวลาก็ดึกพอสมควรแต่ยังไร้วี่แววพี่คิ้ม ช่วงนั้นเราสามคนก็เม้าท์ เรื่องพี่คิ้มกันออกรส สำหรับพี่แก้วเป็น Managerบริษัทรับจัด Event แห่งนึง เป็นพี่สาวน่ารัก อัธยาศัยดีอีกหนึ่งคน เวลาผ่านไปเกือบ 4ทุ่มครึ่ง สักพักเห็น Staff เดินกันขวักไขว่ เราเลยจับพิรุธได้ว่าพี่คิ้มต้องมาแล้วแน่ๆและก็เป็นไปตามที่คาดที่กำลังตีโค้งเข้าร้านมาเป็น Honda Jazz สีขาวที่ภายในบรรทุกพี่ๆนักดนตรี ไม่นาน Toyota สีดำก็เลี้ยวโค้งเดิมเข้ามา พี่นุช พี่เกด พี่ข้าวตู และ พี่คิ้มก้าวท้าวลงจากรถ โป๊ะเช๊ะ!!เราโทรหาเก้ “ป้ามาแล้ว ฉันทายชุดถูกด้วย ฮา ฮ่า”พี่คิ้มมาในชุดเดรสสั้นสีเขียว ใส่เร็กกิ้งสีดำ “รีบเข้ามาด่วนเลย กลับมาที่โต๊ะเดี๋ยวนี้ ”เก้ บอกให้เรารีบอพยพย้ายไขมันกลับโต๊ะด่วน พอเรามาถึงโต๊ะ พี่หยาม พี่เบ้งก็อยู่ในซุ้มเรียบร้อย เราสองสาวโบกมือทักพี่หยามมือกีตาร์ของวง คล้อยหลังไม่นาน พี่ข้าวตูเดินนำหน้าจับมือพี่คิ้มฝ่าฝูงชน ตามหลังด้วยพี่นุช พี่เกด “หวัดดีคะ พี่ไก่” เราเอ่ยทัก “อือๆ” “หวัดดีคะ พี่ข้าวตู” “ต๊าย!!” พี่ข้าวตูร้องซะเราตกอกตกใจ พี่คิ้มจะหันมายิ้ม และเดินเข้าซุ้มไป สักพักพี่ข้าวตูพาพี่คิ้มไปเข้าห้องน้ำ ขากลับพี่จิ๊บมือเบส วงทาเคชิ เดินนำหน้าพี่คิ้มมา “พี่จิ๊บๆ หวัดดีค้า” เรากับเก้ตะโกนเรียก “อ้าว มาด้วยหรอ” พี่จิ๊บยิ้มให้ ขณะที่พี่คิ้มซึ่งเดินตามหลังมาก็ทักเรากับเก้ “มางัยล่ะ” พี่คิ้มทัก “เมื่อวานถามถึงหนูใช่มั๊ยล่ะ” เราถาม “ก็ไม่เห็นเด็กๆ ก็เลยถามถึง” พี่คิ้มตอบ “เมื่อวานไกล ไปไม่ไหว พี่ไก่ นี่บ้านเปิ้ลอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เอง” “ดีแล้ว ไกลๆก็ไม่อยากให้ตามไป” บทสนทนาจบลงตอนที่พี่ staff เรียกให้พี่คิ้มเตรียมตัว เป็นที่ตกลงกันว่าพี่คิ้มจะร้องบนเวทีประมาณ 2-3 เพลง หลังจากนั้นพี่คิ้มจะต้องเดินลงมาถ่ายรูปกับแขกในร้าน เพลงแรกที่ถูกเลือกมาร้องก็เป็นเพลงประจำตัวไปซะแล้ว “คิดถึงเธอ ทุกทีที่อยู่คนเดียว” สลับกับการคุยเล่น เพลงต่อมา “ไม่เสียใจที่รักเธอ” ของสุเมธแอนด์เดอะปั๋ง จากนั้นก็ลงมาเดินสัมผัสกับแฟน ๆ เดินไปตรงไหนก็จะได้รับเสียงกรี๊ดต้อนรับอย่างอบอุ่น กว่าจะวนครบพี่คิ้มก็หมดสมาธิร้องเพลงไปในที่สุด ดูได้จากที่พี่คิ้มเอ่ยชื่อเพลง “ไม่รู้จักฉัน ไม่รู้จักเธอ เป็น ไม่รู้จักเธอ ไม่รู้จักฉัน” สรุปแล้วทั้งเธอและฉันก็ไม่รู้จักกัน ! ซะที ปกติแล้วพี่คิ้มจะร้องเพลงเร็วเช่น Music Lover / เช้าไม่กลัว ได้ค่อนข้างดี และจะตามใจแขกที่ขอเพลง แต่งานนี้ใครที่ขอเพลงเร็วและต้องใช้พลังเสียงเยอะๆเช่น I’m telling you I’m not going / Unbreak my heart / One night only คงต้องกินแห้วกระป๋องใหญ่ เพราะพี่คิ้มน่าจะไม่สบาย และออกปากกับคนดูว่า “ช่วง” นี้เดินสายเยอะจัด ของบางอย่าง เพลงบางเพลงก็ทำได้ไม่กี่ครั้ง ก่อนมาที่นี่ก็รับไปหลายงาน อาจจะดูเหมือนเป็นเรื่องสนุก แต่เราว่าพี่คิ้มคงเหนื่อยเอาการอยู่เหมือนกัน เมื่อขึ้นไปอยู่บนเวทีก็ไม่วายที่จะพยายามลงมาถ่ายรูปกับบางคนจนได้ ชายหนุ่มรูปงามนายนึงส่งมือให้พี่คิ้ม “โอ๊ย มือนุ๊ม นุ่ม หน้าตาก็ดี” พี่คิ้มหัวเราะพร้อมส่งมือให้ชายหนุ่มปริศนาคนนั้น ก่อนจะก้าวลงจากเวทีอีกครั้ง เมื่อการถ่ายรูปเสร็จสิ้น (ซะที) พี่คิ้มก็ขึ้นมาร้องเพลงสุดท้าย “เธอคือใคร” ปิดท้ายก่อนจะจากกันพี่คิ้มร้องสดเพลง “สายลม”ให้ฟัง เพราะได้อีกนะพี่คิ้ม เรียกเสียงปรบมือได้เกรียวกราว “ดิฉัน เจนนิเฟอร์ คิ้มและวงทาเคชิแบนด์ ขอขอบคุณและลาไปก่อนคะ” พี่คิ้มเดินลงจากเวที เราหันไปสบตาพี่จิ๊บให้เรารับผิดชอบเหล้าให้ที พี่จิ๊บยักหน้า ตอนนั้นคนเริ่มลุกขึ้นมาขอพี่คิ้มถ่ายรูป (อีกแล้ว) “เปิ้ล ว่างัยล่ะ” พี่คิ้มหันมาถามเรา “ปาล์มฝากมาถามว่าคอนเสิรต์ Devil มีเมื่อไร” “อะไรนะ” พี่คิ้มขยับหัวเข้ามาใกล้ “เอ๋อ เดือนมิถุนานู่นเลย” พี่คิ้มพูดไปกระดกน้ำไป “โห งี้คอนเสิร์ตเดี่ยวก็เลื่อนออกไปอีกซิ” เราถาม “อือๆ” พี่คิ้มยักหน้าตอบ จังหวะนั้นพี่แก้วจะขอถ่ายรูปคู่ อย่างที่บอกก่อนหน้านี้ว่าพี่แก้วเป็นระดับ Manager ติดต่องานกับพี่เกดบ่อยๆ พอพี่เกดหันมาเจอพี่แก้ว ก็เลยได้ทักทาย ก่อนที่พี่เกดจะสะกิดให้พี่คิ้มมาถ่ายรูปด้วย “อู้ย ไม่เห็นต้องซื้อขนมมาให้เลย คราวหน้าไม่เอาแล้วนะคะ มันเปลืองตังค์” พี่เกดคงเคยเล่าให้พี่คิ้มฟังว่าพี่แก้วฝากขนมไปให้ “มากับใครละคะ นั้งโต๊ะไหน” พี่คิ้มถามพี่แก้ว “มานั้งโต๊ะเดียวกับเปิ้ลกับเก้” พี่คิ้มหันมามองโต๊ะที่เรานั้ง “มาๆถ่ายรูปกัน” “เปิ้ลหันหน้าตรงไหนดี” พี่คิ้มหันรีหันขวาง “ตรงนี้เลยพี่ไก่” แชะ!! ได้มาหนึ่งรูปพี่แก้วและพี่คิ้ม ก่อนที่พี่คิ้มจะเอื้อมมือมาจับพุงเรา แล้วเดินจากไป เราหยิบเหล้าที่ถูกกินไปไม่ถึงครึ่งให้พี่จิ๊บ “ช่วยกินหน่อยนะ เปิ้ลไม่กิน” “ไม่กิน ! แล้วทำไมต้องเปิด” พี่จิ๊บสงสัย พี่จิ๊บมาเดินนั้งคุยที่โต๊ะเรา “เดี๋ยวกลับล่ะพี่จิ๊บ” เราลา “เฮ้ย รีบไปไหน ” “’งั้นวันที่ 30 เจอกัน ฝากความคิดถึงปูนด้วย” พี่คิ้มยังไม่เลิกขี้หลี “พี่จิ๊บ พี่เกด พี่ข้าวตู พี่นุช กลับล่ะคะ หวัดดีคะ” “กลับบ้านดีๆนะเด็กๆ” พี่นุชพูด “บ้านเปิ้ลอยู่ฝั่งตรงข้ามเอง” “อ้าว งั้นวันที่ 1 ก็ไปนะซิ” “30 ก็ไปคะ” “’งานอะไรอ่ะ” “เปิดอัลบั้ม AM:PM คะ” “หรอ แล้วเจอกัน” เราลาพี่ๆทั้งหมด เดินแซงหน้าพี่คิ้มออกจากร้านไป ไม่ว่า “ช่วง” ไหน พี่คิ้มยังคงวุ่นวายกับชีวิตที่ไม่เคยสะกดคำว่า “พักผ่อน” เป็น เรื่องราวในชีวิตอาจจะซ้ำซาก จำเจ บางช่วงบางตอนของชีวิตอาจไม่ได้สำคัญที่ตอบเริ่มต้น แต่สำคัญที่ว่าเราจบแต่ละวันด้วย “ช่วงเวลาดีๆ” รึเปล่าเท่านั้นเอง ร้อยเรียงเรื่องราว โดย ช้างน้อย นำเสนอ โดย บูเก้ Apple & Bouquet Productions...

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2551		6 comments
Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2551 23:40:05 น.
Counter : 682 Pageviews.
Share Tweet