ช้างน้อย ชวนคุย ตอน สำเริง สำราญ

	.เวลาคนเราเป็นโสดมักทำอะไรตามใจตัวเองได้แบบที่ไม่มีใครมาวอแวให้เหนื่อยใจ จะไปไหนมาไหนก็สบายตัว ลูกผัวไม่มีกวนใจว่างั้นเถอะ แต่อย่างว่าชีวิตของคนโสดก็ไม่เคยลิ้มรสชาติความสุขแบบคนมีคู่เหมือนกัน ถ้าจะให้เทียบกันแล้วมันคงดีต่างกัน พอคนมีคู่ก็บ่นว่าอยากโสด ส่วนไอ้คนโสดก็กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะมีคู่กับเขามั่ง แล้วอะไรล่ะที่มันพอดีสำหรับคนในที่อยากออก คนนอกที่อยากเข้า อันที่จริงเราอาจจะพอดีกับสิ่งที่ตัวเองเป็นและมีกันอยู่แล้ว เพียงแต่พอมองออกไปนอกหน้ากรอบที่ตัวเราตีมันไว้เพื่อปกป้องพื้นที่ส่วนตัวแล้วนั้น อาจจะเห็นแค่กรอบที่ห่อหุ้มคนอื่นๆ อยู่ มองจากภายนอกอะไรมันก็ดีและมีไม่เหมือนของที่เรามีไปเสียหมด เลยเป็นธรรมดาที่เราจะรู้สึก อยากมี อยากได้และอยากเป็น แบบคนอื่นบ้าง แต่อย่าลืมนะว่าความสุขในแบบของเรากับของคนอื่นมันไม่เท่ากันหรอก ความพอดีมันอยู่ที่เราดีพอจะเห็นค่าของตัวเองมากกว่าคนอื่นหรือไม่เท่านั้นเอง จะมีสักกี่เทศกาลที่ทำให้คนมารวมตัวกันนับเลขถอยหลังได้มากที่สุด นอกไปเสียจากการส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ วันเดียวที่จะเปลี่ยนทั้งปีไปตลอดกาล ทั่วโลกมีช่วงเวลานับถอยหลังต่างกัน แต่จุดมุ่งหมายเดียวกันคือ การข้ามปี 2009 ไปอย่างสง่างาม สำหรับเมืองไทยแห่งท่องเที่ยวดังทั่วภาคเหนือคราคร่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว สถานที่ Countdown ที่มีชื่อเสียงอย่าง Central World และที่อื่นๆทั่วกรุงเทพและทั่วทุกภาคของไทยมีแต่ผู้คนที่ทยอยออกมาจับจองพื้นที่ในการร่วมเป็นส่วนหนึ่งของหน้าประวัติศาสตร์ส่งท้ายปี หลายปีก่อนที่ไม่แก่เท่าหลายปีนี้ เพื่อนๆ ผู้แสนดีของช้างมักจองตัวกึ่งลากไปเที่ยวไปนับถอยหลังกะพวกมันอยู่บ่อยๆ และสถานที่ที่ช้างมาบ่อยที่สุดก็หนีไม่พ้น Central World สำหรับมะพร้าวห้าวในตอนนั้นสนุกสนานไปกับคลื่นมหาชนที่หลั่งไหลมาหยั่งกับสายน้ำ สนุกกับคอนเสิร์ตบนเวทีที่แม้จะได้ดูอยู่ไกลๆ ก็สนุกอย่าได้แคร์ ปีนึงที่ไปกับเพื่อนสาวและเพื่อนที่ร่ำเรียนมาด้วยกัน ระหว่างที่คอนเสิร์ตปาล์มมี่กำลังมันส์จาดา ด้าดำ เบื้องล่างเสียงปืนไม่ทราบขนาดแผดเสียงคำรามหลายนัดติดต่อกัน แต่มันก็ยังดังไม่พอที่จะกลบเสียง อยากจะร้องดังๆ ของปาล์มมี่ ระยะไม่ห่างจากที่ช้างยืน ชายฉกรรจ์ไม่ทราบจำนวนกำลังตะลุมบอนกัน เพื่อเป็นการหย่าศึกที่ไม่ควรจะเกิดในสถานทื่รื่นเริงแบบนี้ คุณตำหนวดกระชากปืนออกจากบั้นเอวขนาด 40 นิ้ว หันปลายกระบอกปืนขึ้นบนฟ้าและ “เปรี้ยง เปรี้ยง!! ” ลั่นไกลไปสอง สิ้นเสียงปืน นักกีฬาก็ออกจากจุด Start เย้ย ไม่ใช่..สิ้นเสียงปืนไอ้คนที่น่าจะตกใจและวิ่งหนีไม่ใช่ชายฉกรรจ์จำนวนนั้น แต่กลายเป็นคนกลุ่มใหญ่ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เพียงเสี้ยวนาทีคนต่างวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง ช้างเองก็หนี และหนีจนได้เรื่อง หลง ! ช้างหลงกับเพื่อน ตายห่านแล้วตรู!! ในขณะที่กำลังจะควักโทรศัพท์เพื่อนโทรหาเพื่อน แต่เจ้ากรรม ช้างหามือตัวเองไม่เจอ บร๊ะเจ้าโจ๊ก!! มือหายไปไหน?? หาอยู่พักใหญ่ที่แท้ในมือช้างดันถือป๋องเบียร์สิงโตอยู่นี่เอง พอหามือเจอก็ถามตัวเองเบาๆในใจว่า “ กรูจะถือมาทำไมเฟ่ะ ?? ” แทนที่มันจะทิ้งป๋องเบียร์มันดันทิ้งรองเท้ายานพาหนะของมันเอง อยากเขกกะโหลกตัวเองเหลือเกิน เอาล่ะซิ ยืนเท้าเปล่ากับกระป๋องเบียร์ พาลครุ่นคิดไปว่า จะหาประโยชน์จากไอ้ที่ถือนี้ได้ยังไง จนแล้วจนรอดก็หาทางยัดเท้าใส่กระป๋องเบียร์ไม่ได้ ฉะนั้นป๋องเบียร์จ๋าช้างลาก่อน จำนนใจทิ้งมันไปเรียบร้อย (ที่จริงควรทิ้งนานแล้วล่ะ) หลังเหตุการณ์สงบ บนเวทีไมโครยัง “ สุดท้ายคือเจ็บๆ บาดเจ็บเจียนตาย ” อยู่เลยช้างกับเพื่อนหมดอารมณ์จะดูต่อกันล่ะ กลับบ้านดีกว่า ปัญหามันเกิดก็ตรงนี้อีกนั่นหล่ะ เพื่อนถามว่า “ เมิงจะทรีนเปล่ากลับบ้านหรอ ? ” มันขมวดคิ้วเล็กน้อย เพื่อนเอ้ย อย่าว่าแต่เมิงเลยตรูก็งงกับชีวิตตัวเองเหมือนกันหล่ะน่ะ ลากเท้าเปล่ามาจนเกือบออกจากบริเวณงาน เหมือนพระมาโปรด มีรองเท้าข้างนึงจอดอยู่เดียวดาย มองซ้ายมองขวาไม่มีผู้แสดงตนเป็นเจ้าของ ช้างเก็บมาถือไว้ พลางคิดในใจตามหลักวิทยาศาสตร์ที่เรียนมาตอน ป.6 เป็นไปได้สูงว่าเจ้าของเกิบจะทิ้งอีกข้างในระยะไม่ไกลไปจากนี้แน่นอน ช้างเดินหน้าต่อไปโดยหวังว่าจะเจออีกข้างนึง จะได้เข้าคู่กันใส่กลับบ้านได้ แต่ปราฏกว่าจนเกือบจะถึงประตูน้ำ ข้างที่หาก็ไม่มีให้เห็นหน้า มีเพียงแต่อีกข้างของอีกคู่จอดอยู่ให้ชั่งใจว่าจะหยิบมาใส่แบบคนละคู่และคนละข้าง หรือจะใส่ข้างเดียวที่ได้มาแต่แรกกลับบ้าน ไม่ต้องคิดให้เยอะ ช้างหยิบอีกข้างของอีกคู่มาใส่ทันที นึกสถาพข้างนึงเป็นนันยางหูหนีบ ส่วนอีกข้างเป็นสวม มันดูมีกิมมิกก็ตรงนี้หล่ะ แต่ก็ดีกว่าทรีนเปล่ากลับบ้านล่ะ เรื่องนี้เพื่อนมันบอกว่าจะล้อช้างไปเรื่อยๆ ยันลูกช้างโต...เวรกรรมจริงๆ แถมปีหลังๆ ทุกคนคงได้เห็นข่าวไฟไหม้ซานติก้าคร่าชีวิตผู้คนไปร่วม 60 คนผู้บาดเจ็บอีกนับร้อย ทำให้การออกไปนับถอยหลังส่งท้ายปีมีหวั่นวิตกบ้างเล็กน้อย ตามกลมสันดานของช้างถ้าไม่มีคนชวนก็ไม่ออกไปไหน นอนคุดคู้อยู่กะบ้าน แต่ปี2009นี้ ฤกษ์งามยามดี คนแดนไกลชักชวนให้มาสำเริงสำราญย่านลาดพร้าว นอกจากจะเคยไปร้านนี้มาครั้งแล้วนั้น คนที่ชวนบอกว่าให้หาของมาจับฉลากด้วยราคาพอน่าคบ 100 เดียวขาดตัว หาอะไรเล่นกันสนุกๆ แถมท้ายด้วยสหายเก่าอย่าง Baileys แวะมาเยือน ก็เลยตัดสินใจไปร่วมวงกับเขาด้วย เมื่องานหลวงยังต้องทำ ช้างจึงตามไปหลังจากเลิกงานตอน 3 ทุ่ม กว่าจะไปถึงงานก็ปาเข้าไป 4 ทุ่มกว่าๆ แล้ว สมาชิกกินล้ำหน้าช้างไปไกล อาหารเกลื่อนโต ทุกจานล้วนแล้วเหลือแต่ซาก พอกล่าวทักทายทุกๆ คนได้ไม่นาน พี่เก้ก็ตามมาติดๆ เริ่มบรรเลงสั่งอาหารมากินมั่ง เดี๋ยวน้อยหน้า แล้วก็เหมือนเดิมที่พี่เก้มันจะสั่ง “ ทอดมันกุ้ง ” ช้างว่าถ้ามันชิมครบร้อยร้านเมื่อไหร่ มันอาจจะออกพ็อกเก็ตบุ๊ค “ ทอดมันกุ้งแห่งชาติ ” ได้แน่นอน เมื่ออาหารพร้อม Baileys พร้อม คนก็พร้อมเช่นกัน รสชาติดีไม่มีเปลี่ยนจากที่แรกเรารู้จักกันเมื่อเกือบ 2 ปีมาแล้วนั้น ความหวานละมุนที่แอบซ่อนความมึนเมา17% เอาไว้ยังคงมีมนต์เสน่ห์เหมือนเดิม หันไปดูอีตาคนชวนกำลังลิ้มรสบักจอห์นนี่สีดำขลับไปกว่าครึ่งขวด การมาอยู่ร่วมกันไม่ใช่มาเพื่อการร่ำสุราอย่างที่หลายๆคนคิด แต่เป็นการพบปะพูดคุยกระชับความสัมพันธ์กันมากกว่า ส่วนสุรานั้นจะทำให้มิตรกระชับแน่นขึ้นนั้นมันก็เป็นเรื่องนอกเหนือ เพราะยังมีอีกหลายคนที่ร่วมโต๊ะได้โดยปราศจากแอลกฮอล์ ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งดี ตามหลักศีลข้อ 5 “ สุราเมระยะมัชชะปะมาทัฏฐานาเวระมณี สิกขาปะทังสะมาทิยามิ ” แล้วมันก็จริงอย่างที่โก้วเล้งว่าเอาไว้ "ความจริงแล้วผมไม่ได้รักการดื่มเหล้าที่สุด ที่ผมชอบไม่ใช่รสชาติของเหล้า" หากแต่เป็นเพื่อนในวงเหล้า ยังมีบรรยากาศและความสนุกสนานในวงเหล้า "บรรยากาศเหล่านี้มีแต่เหล้าจึงสร้างขึ้นได้" เล้งเอี้ยวฮั้ว(โก้วเล้ง) พอถึงประมาณนึงช้างก็เริ่มถอนตัวจากสหาย Baileys ความที่ไม่ได้พบกันนาน แค่ 3 แก้วก็เป๋ไปเหมือนกัน จบจากเครื่องดื่มมึนเมา ก็ลางปากด้วยน้ำเปล่ากับข้าวผัดปู ที่พี่เจ้าประจำของร้านแนะนำมาว่าอร่อย งั้นก็จัดมาอย่าให้เสีย สำหรับร้านที่ช้างไปนั่งกันนี้ เป็นการต่อเติมบ้านไม้สีขาวให้เป็นร้านอาหารบรรยากาศดีกลางซอยลาดพร้าว 80 มีวงดนตรีน้อยชิ้นสลับกับหลายๆ วง และก่อนการนับถอยหลังจะเริ่มขึ้นแฟนสาวของหุ้นส่วนร้านก็เดินมาแจกอุปกรณ์หรรษาชนิดต่างๆ มีหมวก มีเปเปอร์ชู๊ต พลุไฟเย็น ให้กับทุกโต๊ะร่วมสนุก พวกเราเองก็มีพร็อพของตัวเองมาแจมเหมือนกัน ขอย้ำอีกครั้งว่าแม้อุปกรณ์เหล่านี้จะดูแล้วไม่มีพิษภัยแต่ก็อย่าได้วางใจเป็นอันขาดเพราะอุบัติเหตุมักเกิดได้จากการขาดความระมัดระวัง เพียงเสี้ยวนาทีหลังจากนั้นไม่นาน โปรเจคเตอร์ก็ฉายภาพสดจากลานหน้า Central World แหล่งใหญ่ที่สุดใน กทม ของการนับถอยหลัง เมื่อถึงเวลาสัญญาณการนับถอยหลังก็เริ่มขึ้น 5....4....3...2...1...Happy New Year !!!!! และแล้วเสียงพลุก็ดังขึ้นอย่างเอ็ดตะโร ภาพต่อมาทุกคนโผเข้ากอดกัน กล่าวสวัสดีปีใหม่ซึ่งกันและกัน เสียง sms จากคนที่ปรารถนาดีก็ทยอยส่งมาถึงมือถือของพวกเรา บ้างก็โทรกลับไปหาคนที่รักเพื่ออวยชัยให้พร แม้จะเป็นเพียงนาทีสั้นๆ ของการข้ามพ้นศักราชไป แต่ภาพความประทับใจยังคนติดตาตรึงใจเราไปอีกนาน อย่างน้อยก็อีก 1 ปี เชียวล่ะ พอทุกอย่างสู่ความสงบ พวกเราก็เริ่มจับฉลากแลกของซึ่งกันและกัน เชื่อว่าทุกคนได้ของที่เหมาะสมกับตัวเอง และคงได้ใช่มันในเวลาอันใกล้นี้แน่นอน ช้างคนนึงละใช้เดี๋ยวนั้นเลย ไม่ได้ขี้อวด หรือ เห่ออะไรนะ ก็แค่สะพายกระเป๋าใส่ขวดนมลูกติดตัวจนกลับบ้านเท่านั้นเอ๊งงง ผ่านช่วงเวลาข้ามปีไปแล้ว ก็มาถึงเซอร์ไพร์สประจำโต๊ะเรา ไม่กี่วันที่ผ่านมาเป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่คนนึง เสี่ยสั่งลุย สาขาเพชรบูรณ์ เลยตระเตรียมเค้กอร่อยๆ ไว้ให้กับเจ้าของวันเกิด พอยกออกมาทางวงดนตรีก็บรรเลงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ พนักงงานก็จัดการยิงเปเปอร์ชู๊ดกระจายเต็มโต๊ะ ไม่รู้เขาเจตนาดีรึประสงค์ร้ายก็ไม่รู้ ไอ้ตอนที่มันลอยตัวอยู่ในอากาศมันก็แลดูจะงดงาม ประทับใจดีหรอก แต่พอมันทิ้งตัวลงสู้เบื้องล่างที่เต็มไปด้วยอาหาร แก้วน้ำ บัดนี้เรากินอะไรไม่ได้เลย ต้องเปลี่ยนใหม่ยกชุด พ่อเจ้าประคุณรุนช่องเอ้ย ขอบคุณมากจริงๆ อ๊อตโต้... ตัดเค้กแบ่งกันทั่วหน้า แม้จะเหลวเพราะอากาศร้อนไปหน่อย แต่ก็อร่อยสมชื่อ แถมเอาเข้าจริงเราก็กินกันไม่ได้เยอะ เพราะกระเพาะตีบตันไปด้วยอาหารคาวก่อนหน้านั้นที่เราก็ยังไม่ได้วางมือ จนกระทั่งของหวานมาจ่อคอ กินสลับๆ กันคาวหวานแบบพระวัดป่ากันเลยทีเดียว เข้าปี 2010 มาได้ราว 2 ชั่วโมง พวกเรายังคงไม่มีทีท่าจะลุกหนีกันไปไหน สาวๆ นั่งฟังเสี่ยใหญ่จับเข่าคุยกับอ๊อตโต้ อย่างไม่มีทีท่าจะลดราวาศอก วิวาทะกันไปก็ชนแก้วกันไปเรื่อย จนอ๊อตโต้ไม่ไหวจะเคลียร์ชิ่งหนีกลับบ้านไปเสียก่อน นี่ถ้าอ๊อตโต้ยังนั่งดวลอยู่อีกล่ะก้อ มีหวังพิษสุราเรื้อรังถามหาแน่นอน เกือบตี 3 เราจำนนต่อความง่วง เลยต้องถูลู่ถูกังกันกลับบ้านใครบ้านมัน เพราะเช้าวันต่อมาต่างคนก็มีภาระต้องเลี้ยงชีพบ้าง ไปทำบุญกันบ้าง ราตรีนี้ไม่ยาวไกลไปกว่านี้อีกแล้ว ขอกล่าวคำส่งท้าย ขอให้ชีวิตมีความสุขให้มากเท่าที่ต้องการ อย่าเจ็บอย่าจน มีคนรัก คิดสิ่งใดสมปรารถนา Happy New Year ทุกคนค่ะ... ปิดท้ายด้วยบรรยากาศสองเพลงสำหรับใครที่พลาดไปชม ที่โรงเบียร์ฮอลแลนด์และโครงการบ้านแสนสิริ ขอบคุณคลิปจากคุณพี่ Jimiko ค่ะ ปล.ขอ Happy New Year ย้อนหลังนะคะ กะว่าจะลงฉลองพร้อมกันตอนตรุษจีนก็กลัวว่าจะนานไป ร้อยเรียงเรื่องราว โดย ช้างน้อย นำเสนอ โดย บูเก้ Apple & Bouquet Productions...

Create Date : 30 มกราคม 2553		7 comments
Last Update : 30 มกราคม 2553 14:14:46 น.
Counter : 879 Pageviews.
Share Tweet