เรื่องของจิต ตอน 4 จบ
ตอน 4 ขณะนี้ผมเป็นบุคคลที่อยู่ในโลกของความเป็นจริง ในโลกของผมที่เต็มไปด้วยคนหลากหลายชนิด ทุกคนล้วนแสวงหาในสิ่งที่มีบนโลกใบนี้ ทุกคนพยายามอย่างถึงที่สุดในการใช้ซึ่งความสามารถที่มี (ผมไม่เลือกความสามารถว่าเป็นปัญญา เพราะปํญญาในความหมายของผมคือการใช้ความรู้และความคิดอย่างบริสุทธ์ใจเพื่อตนและผู้อื่น แต่ความสามารถคือการประสมประสานระหว่างเล่เหลี่ยมและปัญญาเพื่อบรรลุต่อสิ่งที่ต้องการ) เพื่อที่จะช่วงชิงเอาสิ่งเหล่านั้นมาเป็นของตนไม่ว่าจะเป็นวิธีการใดก็ตาม คนที่มีมากอยู่แล้วในสายตาและเหตุผลของคนอื่นนั้น แต่กับตนเองมันกับมีไม่เคยพอและน้อยนิดอยู่เสมอ มันเป็นหลักประกันในความมั่นคงของตน แต่ไม่ใช่หลักประกันของความสุข ผมก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านี้ แต่ผมทำทุกอย่างไม่ใช่เพราะผมต้องการจะรวยหรือมีเงินมากมาย แต่เพราะผมได้ตั้งเป้าหมายไว้ที่จุดนั้นเท่านั้นเอง เพราะถ้าผมไร้ซึ่งจุดหมาย ผมจะเป็นคนๆหนึ่งที่ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ชีวิตอย่างไรบนโลกใบนี้ เมื่อผมได้กำหนดเป้าหมาย ในแต่ละวัน ในแต่ละชั่วโมง ผมล้วนต้องไตร่ตร่องหาวิธีการในการช่วงชิง ในการช่วงชิง ผมยังต้องการสภาพจิตที่สงบนิ่งที่สุด ผมเป็นคนเช่นนี้ละครับ ผมจึงไม่สามารถบอกตนเองได้ว่าผมเป็นคนดีอะไร