Bloggang.com : ชีวิตยิ่งกว่าละคร : เมื่อทุกอย่างเริ่มจากศูนย์

เมื่อทุกอย่างเริ่มจากศูนย์

หลังจากที่ฉันคลอดผ่านไปได้2เดือนแล้ว ฉันก็ต้องรีบออกหางานทำเพราะในตอนนั้น ครอบครัวฉันจนและลำบากมากมีพ่อที่เป็นหัวหน้าครอบครัวทำงานอยู่คนเดียว... ทุกอย่างที่เคยมีก็ไม่มี ในตอนนั้นรถมอเตอร์ไซที่เคยมีก็ไม่มีเพราะโดนยึด.....เวลาจะไปไหนก็ต้องเดินหรืขึ้นรถเมล์อย่างเดียว โทรทัศน์ที่จะดูหนังหรือละครต่างๆก็ไม่มีเพราะมันเสียไม่มีภาพมีแต่เสียง ถึงจะอยากดูแค่ไหนก็ต้องจินตนาการตามเสียงเอา....ตู้เย็นก็ไม่มีเวลาที่จะกินน้ำเย็นก็ซื้อน้ำแข็งมาใส่กระติก..เครื่องซักผ้า+คอมพิวเตอร์+เครื่องเล่นcdและอีกหลายๆอย่าง...ฉันไม่มีเหมือนเพื่อนคนอื่นที่เขามีกันทุกอย่าง...ขนาดบางวันน้องไปโรงเรียนไม่มีตังให้ไปก็ต้องหยุด ฉันจึงคิดว่าฉันจะต้องทำชีวิตของฉันให้ดีกว่าที่ฉันเคยเป็นมา และในตอนนั้นสามีฉันก็เรียนด้วยแต่พ่อ-แม่สามีก็ช่วยบ้าง ฉันออกหางานไปหลายที่แต่ไม่มีที่ไหนเรียกตัวเลย คงเป็นเพราะฉันอายุน้อยและวุฒิน้อยด้วย จนพ่อฉันไปขอร้องให้ลูกพี่ฝากงานให้ฉันเพราะเค้ารู้จักกับเจ้าของร้าน และนั่นก็อาจจะเป็นเพราะเค้าเกรงใจลูกพี่พ่อด้วย ฉันจึงได้งานขายโทรศัพย์มือถือ ได้เงินเดือนสตาร์ท5000/เดือน ฉันดีใจมากที่ได้งาน แต่แปลกตรงที่ว่าคนอื่นสตาร์ท6000/เดือน ทำไมฉันได้น้อยกว่าคนอื่น(เค้าคงไม่อยากรับฉันเข้าทำงาน..แต่ขัดไม่มั้ง) ฉันคิดว่างานนี้เป็นอะไรที่ยากมากที่สุด เพราะโทศัพย์มีหลายยี่ห้อและแต่ละยี่ห้อมีหลายมาก ฉันเกือบจะไม่ผ่านงานตั้งหลายที่ ตอนนั้นฉันเก็บกดและเครียดมาก ในเดือนแรกที่ไปทำงานสามีให้เงินฉันไปวันละ100(เพราะพ่อสามีให้สามีวันละ200) แต่ฉันก็แบ่งให้น้องไปโรงเรียนทุกวัน..วันละ30บาท โดยที่ไม่ให้สามีรู้ ฉันเหลือเงิน70ไว้กินข้าวเช้าและเย็นในที่ทำงาน อยากกินขนมก็เหลือ10บาท เฮ้อชีวิต! และพอถึงสิ้นเดือนฉันต้องเอาเงินที่รับแบ่งให้แม่ฉัน เพราะแม่เลี้ยงลูกให้ และแบ่งอีกส่วนนึงไว้ซื้อนมลูกและแพมเพ็อต ทุกอย่างเป็นไปอย่างนี้ประมาณ2เดือน พอเดือนที่3ฉันรับเงินเสร็จ ก็พาพ่อกับแม่ไปซื้อทีวีเครื่องแรก21นิ้ว***ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวฉันเอง***ตอนนั้นฉันดีใจและปลื้มใจมาก ขนาดในตอนนั้นร้องเท้าที่มีอยู่คู่เดียวขาดพอควร (เพราะเวลาที่ทำงานจะต้องเดินและวิ่งเอาของให้ลูกค้าบ่อยๆ) ฉันยังไม่ยอมซื้อคู่ไหมเลย ในตอนนั้นฉันคิดแค่เพียงว่าอะไรที่จะช่วยพ่อกับแม่ฉันได้ ฉันก็อยากจะทำให้และก็ให้เงินแม่ทุกเดือน จนกระทั่งฉันเริ่มทะเลาะกับสามีบ่อยๆ เพราะเขาไม่เข้าใจว่าเงินฉันหายไปไหนหมด ฉันก็ลำบากใจมากเพราะฉันก็เคยบอกเขาแล้วว่าให้แม่ แต่เขาก็ไม้เข้าใจว่าทำไมจะต้องให้ เพราะตอนนี้เราก็มีครอบครัวและมีภาระที่ต้องรับผิดชอบ และอีกอย่างตัวเขาก็ยังไม่เคยให้เงินพ่อ+แม่เขาเลย กลับกันมีแต่พ่อ-แม่เค้าที่เป็นผ่ายให้ตลอด ฉันก็ลำบากใจมากไม่รู้จะทำไงดี...แต่ก็ไม่อยากเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง กลัวแกจะคิดมากและเกลียดสามีฉัน คราวนี้เราเริ่มมีปัญหากันบ่อยมากขึ้นในหลายๆเรื่อง ทุกๆครั้งที่ให้เงินแม่หรือซื้ออะไรให้ก็ต้องแอบให้ตลอด คราวนี้เงินเดือนฉันขึ้นมาเป็น6000บาท.. คราวนี้ฉันเริ่มแอบเก็บเงิน1000ที่ได้เพิ่ม เพื่อที่จะสะสมเอาไว้ซื้อตู้เย็นใหม่ และฉันก็ทำได้ในเวลา7เดือนเพราะตอนนี้ฉันไม่มีหนี้สิน****
แต่ในอีกไม่นานฉันกำลังจะมีหนี้สินมากมายและจะมีอะไรเกิดขึ้นต้องติดตาม...วันนี้พอก่อนนะคะ...กรุณาช่วยคอมเม้นท์กันดวยนะคะ..

Free TextEditor

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2554 22:39:29 น.

8 comments

Counter : 439 Pageviews.

ตามมาให้กำลังใจค่ะ...จงอย่าท้อถอย และอย่ายอมแพ้...อุปสรรคมีไว้ให้ก้าวข้าม...ทุกปัญหาย่อมมีทางออก ทางแก้ไข ... ทุกอย่างที่เราประสบ เป็นเหมือนบททดสอบความแข็งแกร่งของจิตใจ...คุณกตัญญูต่อบิดามารดาความดีนี้จะส่งผลให้ชีวิตคุณพบกับความสุขความเจริญแน่นอนค่ะ
ขอให้คุณโชคดีค่ะ

โดย: Chanya IP: 24.91.191.192 วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:4:23:17 น.