------------------------------

                รถเก๋งสีเทาคันเล็กวิ่งไปตามถนนหลวงด้วยความเร็ว 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง หญิงสาวคนขับในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนพองทรงตุ๊กตา สวมแว่นกันแดดสีดำสนิท ไม่เปิดให้ใครได้เห็นถึงแววตาอ่อนล้าและขอบตาดำคล้ำของตน ผ้าพันคอสีเขียวไข่กาพันหลวมๆ อยู่รอบเรือนคอบางระหง เธอตั้งใจเลือกเสื้อและผ้าพันคอผืนนี้เพื่อเขา... เพื่อวันนี้โดยเฉพาะ

                ชาลิสาไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอะไรกับการขับรถทางไกล อันที่จริงเธอคิดว่าตัวเองคงจะลืมไปแล้วว่าการ “มีความรู้สึก” นั้นเป็นอย่างไร

                หญิงสาวขับรถออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่ฟ้าสาง โดยไม่ได้แวะพักข้างทาง รถยนต์คู่ใจคันเล็กวิ่งเรื่อยเอื่อยไปตามถนนคอนกรีต แม้จะถูกรถข้างหลังบีบแตรไล่ แต่ก็หาสนใจไม่ รถยังรักษาความเร็วคงที่ของมันต่อไป อาจจะเป็นความอ่อนล้าในจิตใจของคนขับกระมัง ที่กัดกร่อนพลังชีวิตจนไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะเหยียบคันเร่งให้จมลึกได้มากกว่านี้

                ไม่รู้ว่าจะต้องขับไปอีกไกลแค่ไหน ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ เธอไม่ได้กะเกณฑ์ ไม่ได้วางแผนใดๆ รู้แต่เพียงว่าจุดหมายปลายทางของการเดินทางในครั้งนี้คือ...เพื่อเธอจะได้พบเขา...อีกครั้ง

                “เมธา...สาคิดถึงคุณ รอสานะคะ”

                หญิงสาวพร่ำประโยคนี้ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะพารถเคลื่อนไปข้างหน้า มันคงเป็นหนทางเดียวที่จะปลุกปลอบตัวเองให้มีกำลังใจเพียงพอที่จะพาตัวเองไปถึงจุดหมาย เท้าบนคันเร่งยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป สองมือซีดขาวชื้นเหงื่อก็ยังคงประคองพวงมาลัยรถเอาไว้ ตาทั้งสองมองตรงนิ่งไปข้างหน้า แต่สมองกลับประมวลภาพความทรงจำมากมายเกี่ยวกับ “ผู้ชายของเธอ” ไหลวนเวียนเป็นน้ำวนอยู่ในหัว ทั้งสุข เศร้า สับสน ว้าวุ่น จนชาลิสาอยากจะกรีดร้องระบายออกมาดังๆ มันคงดีกว่านี้ ถ้าหากเธอจะสามารถปลดปล่อยความปวดร้าวออกมาได้ หวังเป็นที่สุดว่าน้ำตาจะช่วยชำระบรรเทาความเจ็บปวดในหัวใจได้

                แต่การร้องไห้ก็เหมือนกับยากเย็นเสียเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากทำ แต่เธอแค่ทำมันไม่ได้ ชาลิสารู้ว่าเธอสูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเองในหลายๆ ด้าน ตั้งแต่เธอเริ่มสูญเสีย...เขา

Create Date : 08 กรกฎาคม 2553
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2554 20:26:35 น.		0 comments
Counter : 370 Pageviews.
Share Tweet