Group Blog
 
<<
มิถุนายน 2553
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
27282930 
 
15 มิถุนายน 2553
 
All Blogs
 
เดินทางผิด..ชีวิตรันทด..สิ้นสุดกันเสียที





...

เมื่อก่อนคิดว่า ชีวิตคนเราท้าทายนัก มีทุกข์ มีท้อ มีล้ม มีลุก..เหมือนโดนฝึกความอดทน ยิ่งไม่ท้อ ล้มแล้วลุก ซักวันชีวิตจะสดใส...พระเจ้าอาจจะเห็นใจและเมตตาเราซักที...

แต่ตอนนี้...เข้าใจใหม่แล้วค่ะว่า...กัมมุนา วัตตตีโลโก...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม...

ไม่ใช่เราโดนฝึกกับการมีชีวิตที่เกิดเป็นมนุษย์...แต่เราเกิดเป็นมนุษย์ เพื่อชดใช้กรรม และสะสมบุญต่อกับชีวิตหน้า...

แค่เรามองไม่เห็นกรรมของตัวเอง...ไม่รู้เราทำกรรมอะไรไว้มากมายนัก...

ความทุกข์สะสมมาหลายปีตั้งแต่เริ่มมีความรัก...

ความทุกข์หนักหนาสาหัสเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่เริ่มเป็นแม่ค้า...

ที่เป็นแม่ค้าเพราะมีเหตุผลจากความรัก...รอคอยคนบางคนด้วยความหวังกับร้านค้าเล็กๆ...

แต่แล้วชีวิตกับจมดิ่งกับความหวังลมๆแร้งๆ....บวกกับการค้าที่ล้มลุกคลุกคลานมาตลอดเกือบ8ปี...

จนวันนี้...ความหวังทุกอย่างหมดสิ้น...

ความรักไม่มีอีกแล้ว...การค้าก็ดับลงพร้อมกัน...

เริ่มต้นพร้อมกันและจบลงพร้อมกัน.
...






ไดอารี่ที่แล้ว เล่าหมดสิ้นกับสิ่งที่ได้รับ สิ่งที่ได้เจอ...

ไม่เข้ามาพิมพ์ไดอารี่เลยเกือบ6เดือนเต็ม เพราะ...ที่เริ่มต้นเขียนไดอารี่มาเกือบ8 ปี เพราะหวังว่า พี่Baddog จะเข้ามาอ่านบ้าง ... ความหวังไม่เหลืออีกแล้ว นานมากแล้วที่เค้าหายไปจากชีวิตฉัน...

ชีวิตของฉันหมดหวังโดยสิ้นเชิง....

ทุกข์มาแปดปีกว่า...มันเหมือนจะหลุดได้ทันที...ที่ต้องยอมรับความจริงซักที...อย่าหวังและรอคอยอีกเลย...

ตั้งแต่เดือนกย. ปีที่แล้ว...เงินหมดไม่เหลือซักบาท กับการค้าที่กรุงทอง 2 อดทนอยู่กับการค้าที่ไม่มีเงินเข้ามานาน จน เงินไม่เหลือซักบาท ... ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก...

คนที่เค้าหมดสิ้นหนทาง...ทางออกของชีวิตคืออะไรคะ...

ทางเดินมันมืดหมดแล้ว..

"การฆ่าตัวตาย" เป็นการทำลายโอกาส...ฉันไม่ทำหรอกค่ะ...

ไม่มีร้าน ไม่มีที่ทำมาหากินอีกแล้ว...เงินหมดทุกบาททุกสตางค์ หมดลงในสถานที่นี้...ร้านสุดท้าย ลงทุนมากที่สุด หวังว่าร้านนี้เป็นบ้านหลังสุดท้ายที่จะพึ่งพิง ทำมาหากินจนวันตาย...ด้วยสัญญาที่เค้าบอก เซ้งล้านเก้าแสนสัญญา 30ปี...

สัญญาใจ สัญญาปากเปล่า ไม่มีหลักฐาน...

สรุป..โดนหลอกค่ะ...หลอกให้มาลงทุน แล้วค่อยๆบีบให้ผู้ค้าที่มาเซ้งร้านทนกับสภาพร้านร้างไม่ไหวแล้วถอนตัวออกไปด้วยการเลิกสัญญา..คืนเงินให้เพียงล้านเดียว....

เรื่องเก่า...เล่าเหมือนเดิม...ไดอารี่ก่อนๆก็พูดถึง...

เงินล้านเก้าแสนไม่ใช่เงินของฉัน...ฉันทิ้งเงินก้อนนี้ไปไม่ได้..แต่ฉันทนกับสภาพร้านที่ไม่มีเงินเข้าเลยนานเป็นปีๆ ไม่ได้เหมือนกัน...




14/06/10...

ฉันจำเป็นต้องเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับตัวเอง...และต้องปิดร้านนี้ทันที...เงินหมดแล้ว ไม่มีเหลือไว้ทำทุน ไม่เหลือซักบาทที่จะต่อชีวิต...

สถานที่ตั้ง ทำเลของห้างนี้ถือว่าเป็นทำเลทอง...แต่คนบริหารไม่มีความสามารถ ไม่มีประสิทธิภาพ หรือเป็นความตั้งใจทำให้ห้างตัวเองเจ๊งเพื่อจะได้เซ้งห้างต่อให้กับนายทุนใหม่ เท่ากับได้เงินสองเท่า ก้อนแรกได้จากลูกค้าอย่างพวกเราจ่ายให้เค้าคนละล้านเก้าแสน.....ตอนนี้ผู้ค้าถอนตัวคืนห้องยอมเสียเงินเปล่าไปหลายสิบรายแล้ว...ดีกว่าต้องทนชักเงินเก่าออกมาจ่ายให้เค้าอีก..ค่าเช่ารายเดือนก็ต้องจ่าย ค่าลูกจ้าง..ค่าไฟ...ยิ่งอยู่นานเงินยิ่งหมด....ฉันนี่แหละคนหนึ่งที่อยู่ทน จนเงินหมดไม่เหลือซักบาท...ปิดบัญชีธนาคารไปเรียบร้อยแล้ว....

เงินคือพระเจ้า..จริงๆ...ไม่มีเงิน ก็หมดหนทางทำมาหากิน...

ท้อเหรอ...ไม่เลย....ทุกข์เหรอ...ไม่รู้สึกแล้วค่ะ...

ชีวิตที่ผ่านไปไม่กี่ปี....สะสมความทุกข์มานานมาก นานจนความรู้สึกว่าเป็นทุกข์มันฝังอยู่ในใจลึกจนขุดออกมาไม่ได้อีกแล้ว....ทุกข์หนักจน..ต้องปลง...ปล่อยวาง....ยอมรับชะตากรรม....

ตั้งแต่วันที่ได้รับคำปฏิเสธความช่วยเหลือจากเจ้าของห้าง..หลังจากนั้นสองวัน เห็นภาพการแต่งงานของคนที่ฉันเฝ้ารอมา8ปี... วันนั้น...ชีวิตของฉันจบลงแล้ว.....

การงาน และ ความรักของฉันพังลง จบลงพร้อมๆกัน...

ฉันไม่โทษชะตาชีวิตอีกต่อไป....และจะเดินตามชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้...

ฉันมีชีวิตให้หมดไปวันๆ....

เวลานี้ฉันยังมีลมหายใจ...ยังมีชีวิตอยู่ จะสุขหรือทุกข์ ฉันไม่รู้สึกอีกต่อไปแล้ว.....ชีวิตของฉันเหลือแต่หน้าที่....หน้าที่ที่เป็นลูก....ฉันทำให้พ่อแม่ทุกข์มามากพอแล้ว.....กรรมที่ทำให้ชีวิตของฉันตกต่ำเพียงนี้อาจเป็นเพราะกรรมที่ทำกับพ่อกับแม่มั๊งคะ...

ฉันทุกข์ พ่อกับแม่ก็ทุกข์มากกว่าฉัน...ฉันร้องไห้ พ่อกับแม่ก็แอบร้องไห้เมื่อเห็นฉันทุกข์....ฉันไม่ยิ้ม พ่อแม่ก็ไม่ยิ้ม...

ตั้งแต่วันที่ฉันหมดสิ้นทุกอย่าง...ฉันก็เลิกปฏิบัติสิ่งดีๆที่เคยทำ...ฉันเลิกสวดมนต์ทุกคืน...เลิกเข้าวัด และไม่ทำอาหารให้พ่อแม่ทาน เกือบ6เดือน...

เดือนธค.ปีที่แล้วเกือบทั้งเดือนฉันใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆ ไม่ไปร้าน อยู่บ้านกินแล้วก็นอน...ทำตัวเหมือนคนไร้ค่า....ไม่ค่อยอยากพูดคุยกับใคร ...ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ไม่ไหลซักหยด...ร้องไห้ไม่ออกแล้ว... ตื่นมาไม่นอนต่อก็เล่นเกมส์ในเฟชบุ๊ค ..เล่นเกมส์ทั้งวันทั้งคืน นอนตีสามตีสี่... จะได้ตื่นบ่ายซะเลย....เพราะตื่นมาก็ไม่มีอะไรทำ....

แค่ตื่นมามีข้าวทานครบสามมื้อ...พอแล้ว...ไม่อดตาย...

ช่วงปลายๆเดือนธค..ตัดสินใจไปเรียนงานquit เรียนทำกระเป๋าดีกว่า...รู้สึกที่ผ่านมาทำตัวไร้ค่ามานานพอแล้ว...พ่อแม่ คุณป้า อาจ๋า...สนับสนุน ให้เงินทุนพวกเราสามคนไปเรียนทำกระเป๋างาน quit ..เนื่องจาก ตกงานก็ตกพร้อมกันสามคน...

พอที่จะทำกระเป๋าเป็นหลายแบบ...พี่ทราย (ลูกพี่ลูกน้อง)ก็ช่วย...ออเดอร์กระเป๋าหลายใบ....คุณป้า อาจ๋าก็ออเดอร์อีกหลายใบ....พี่เจี๊ยบ พี่จิ๋ม คุณป้าอาจารย์ ข้างบ้านก็ออเดอร์กระเป๋าของพวกเราอีกหลายใบ...

ราคากระเป๋าไม่แพงหรอกค่ะ...แต่ แต่ละใบใช้เวลาทำนาน...เป็นงานฝีมือ...

ขออวดกระเป๋าที่พวกเราไปเรียนกันมานะคะ..
















ยังมีอีกเยอะนะคะ...แต่ไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้


ฉันก็เป็นคนที่ ..ถ้าชีวิตกำลังตกอยู่ในอาการหมดหวังสิ้นหวัง..ถ้ามีอะไรทำ ก็จะตั้งหน้าตั้งตาทำ ไม่ให้เวลาว่างซักวินาทีเดียว...

ฉันทำกระเป๋า ทำๆๆๆจน นิ้วล็อกอีกครั้ง....ตื่นเช้ามากำมือไม่ได้อีกแล้ว..ต้องเอามือแช่น้ำร้อนแล้วดัด....พอทำซักพัก มือเริ่มกำได้ ก็ทำกระเป๋าต่อ...กลางคืนตอนนอนจะต้องพยายามรู้สึกตัวทุกชม..เพื่อมาขยับนิ้ว ไม่ให้มันตึงมาก นอนหลับๆตื่นๆทุกวัน เพื่อคอยดัดนิ้ว... จน..เป็นหนักเข้า..ถ้าปล่อยไว้แบบนี้จะทำกระเป๋าต่อไม่ได้แน่นอน..เลยให้พ่อพาไปฉีดยา..เหมือนที่เคยทำ....แต่คราวนี้ไม่ขอผ่า...เพราะเคยมีประสบการณ์ไม่ดีกับหมอที่เคยผ่าให้....

หลังจากฉีดยาที่นิ้วทั้งสองข้าง...ก็พักหนึ่งอาทิตย์..ทำกระเป๋าต่อไม่ได้...ช่วงพักหนึ่งอาทิตย์นี่แหละ...แทบจะร้องไห้ทุกวัน...รู้สึกเหมือนคนพิการ..มือใช้งานไม่ได้...เครียดมาก...ถ้ามือทำอะไรไม่ได้ ชีวิตก็เหมือนคนไร้ค่าอีกครั้ง.....

ผ่านไปไม่นาน...นิ้วเริ่มดีขึ้น...เริ่มทำกระเป๋าต่อทันที...ทำทั้งวันทั้งคืนอีก...

เหตุการณ์นี้เคยเป็นเมื่อ8ปีที่แล้ว....การแต่งงานครั้งแรกของพี่Baddog คนที่ฉันเฝ้ารอ....ช่วงนั้นไปเรียนสารพัดเรียน...เรียนเพ้นท์แก้ว..เรียนทำดอกไม้ด้วยดินบ้าง...ทำด้วยถุงน่องด้วย...เรียนจนครูไม่มีอะไรจะสอน....เรียนไปหลายเดือน....นั่นแปดปีที่แล้ว....

คราวนี้ก็เหมือนเดิม...เห็นภาพการแต่งงานครั้งที่สองของคนคนเดิม...ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน พอเป็นแล้วก็ทำๆๆไม่ให้ว่าง...แต่คราวนี้หนักไป.คือ กระเป๋างานquitนี่ ใช้มือทำเกือบทั้งใบ...มีโอกาสนิ้วล็อกมาก..และทุกวันนี้นิ้วก็ยังเจ็บเหมือนเดิม...คงไม่หายแล้วละ ช่างมัน.....ทำๆหยุดๆ...

ที่เล่าข้างบนนั่นเพียงแค่ช่วงเดือนมค.นะคะ...


กลางเดือนมค.ทางห้างเห็นว่าเราไม่ไปเปิดร้านเลย ...เลยมีข้อเสนอใหม่ให้ทดลองขายของใหม่ที่ชั้นสอง...ก็ถือว่าทำเลดีนะ....กลางเดือนมค.ถึงกลางเดือนกุมภา...ยอดเงินขายได้6000บาท...แค่ทุนที่ลงใหม่สำหรับร้านนี้คุณป้าให้มา10,000บาท...จ่ายเงินเดือนเจ้ากล้วยก็เจ็ดพัน......เกือบหมดแล้วทุนหนึ่งหมื่นที่คุณป้าให้มา....
อ่ะสู้ต่อ.....

เดือนมีนา...ยอดเงินขายได้หมื่นกว่า.....ก็ยังดี...ไม่หักทุนกับกำไรนะคะ....

ทางเจ้าของห้างก็กรุณานะให้ขายต่อได้ แต่ต่อทีละเดือน...ถ้าต่อให้ทีละเดือนแบบนี้...เราไม่รู้อนาคตเลยว่า เกิดวันดีคืนดี เราต้องจ่ายค่าเช่าเต็มละ..จะเอาเงินที่ไหนจ่าย....ลำพังค่าใช้จ่ายตัวเองก็ไม่มีแล้ว...มีแต่เงินเดือนเจ้ากล้วยเท่านั้นที่พอจะหาได้......ส่วนร้านของฉันที่อยู่ชั้นใต้ดิน....เพื่อนๆแถวร้านทำการคืนห้องและฟ้องเรียกร้องค่าเสียหายกัน....แล้วฉันละ ..จะทำยังไงต่อ......ไม่มีอะไรที่แน่นอนเลย ทางห้างไม่ได้ทำสัญญาให้ฉันขายของชั้นสองต่อได้ถึงเมื่อไหร่.....เราไม่ไว้ใจคนพวกนี้หรอกค่ะ....คนรวยน่ะ เงินทองน่ะเข้าแล้วไม่ยอมออก....ฉันเลยตัดสินใจตามเพื่อนๆแถวร้านชั้นใต้ดิน เพื่อจบปัญหาสภาพชีวิตที่ไม่มีเงินเหลือใช้ กับความไม่แน่นอน...

แต่ก่อนที่ฉันจะคืนห้องให้กับห้าง....วันจันทร์ที่ 31พค. กล้วยไปลงชื่อขอไปขายของที่พัทยา ที่ทางททท.เค้าจัดเพื่อช่วยเหลือผู้ที่เดือดร้อนช่วงที่เสื้อแดงออกมาชุมนุม....สำหรับฉันเหรอ...ฉันเดือนร้อนมาสองปีกว่าแล้ว...คราวนี้เป็นโอกาสของฉันที่จะเอาสินค้าค้างสต็อกไประบาย...แต่แล้วทางห้างกับกลั่นแกล้ง...ขีดชื่อร้านเราออกไป...ไม่ให้ไปขาย.....ทั้งๆที่วันที่กล้วยไปลงชื่อ เรายังไม่ได้ทำการคืนห้องเลย.....กล้วยไปเจรจากับเค้า ยังไงๆเค้าก็ไม่ให้เราไป...เรารู้ค่ะว่าคุณได้สิทธิ์ทั้งหมด30ร้าน...แต่วันที่เค้าแจ้งทางเราว่าเราไม่มีสิทธิ์ไปขายที่พัทยาเพียงร้านเดียวนั้น เค้าอ้างว่า เค้าได้สิทธิ์แค่27ร้านค้าเท่านั้น.ทั้งๆที่กล้วยไปลงชื่อเป็นลำดับที่3 ...
.เค้ากับขีดชื่อเราออก....

เราเข้าใจค่ะว่า...ถ้าคนจะแกล้ง ยังไงเค้าก็ไม่ยอมเราหรอก....ไม่เป็นไร ไม่ให้ไปก็ไม่ให้ไป....ฉันเบื่อจะสู้รบตรบมือกับใคร....ฉันปลงชีวิตแล้ว....มีโอกาสได้ไปขายก็จะไป...ไม่มีก็ช่าง....แค่มีลมหายใจทุกวินาที...นอนตื่นมาเห็นท้องฟ้าสว่าง เห็นหน้าพ่อแม่ พี่น้อง....มีอาหารเช้า กลางวัน เย็นวางที่โต๊ะอาหาร......พอแล้ว ชีวิต...เลิกดิ้นรน เลิกไขว่ขว้า....ยุติความทุกข์ซักที......ไม่โกรธ ไม่แค้น ....จะแกล้งกันก็ทำไป.....ให้อภัยค่ะ...

แต่เจ้ากล้วยไม่ยอม.....พวกเราไม่มีหนทางทำมาหากินเพราะพวกเค้านะ..เราหมดเงินให้กับที่นี่เกือบสามล้านบาท....

ไม่เป็นไรไม่ให้เราไป เราก็ขอแจมกับร้านอื่นที่ได้ไป...วันศุกร์ที่ 5 มิย. ทางห้างให้ไปประชุมตกลงเวลาและตำแหน่งที่ได้ไปขายที่พัทยา...กล้วยก็ไปประชุมกับเค้าด้วย...ไปในตำแหน่งตัวแทนของอีกร้าน.....เอ น้องข้างร้าน ทำการจองให้เราค่ะ.... กล้วยไปดูรายชื่อคนที่มีโอกาสได้ไปขาย ทั้งหมดมี30ร้านค่ะ....ไม่ใช่27ร้านอย่างที่เจ้าของห้างบอกกล้วย.....และร้านที่28-30 เค้าให้กับพนักงานออฟฟิตของตัวเอง....ให้ญาติของพนักงานไปขายค่ะ...และประกาศให้ร้านอื่นที่อยากไปให้มาลงชื่อเพิ่ม.......

เป็นยังไงคะ....คนแบบนี้เราสมควรคิดที่จะอยู่ทำการค้าที่ห้างนี้กับเค้าต่อหรือไม่คะ.....เราเดือนร้อนแทบตาย..เค้าก็รู้ ...ใครๆก็รู้....สภาพร้านของฉันเป็นยังไง...เอาเถอะค่ะ.....เราเห็นแล้วว่าใครเป็นยังไง.....




เอาเป็นว่า เรามีสิทธิ์ได้ไปขายของที่พัทยาวันเสาร์ที่6 กับ วันอาทิตย์ที่. 7.มิย.ที่ผ่านมาค่ะ.. เต้นท์ของเราอยู่ที่พัทยากลาง...ติดทะเลเลย....

ดูรูปก่อนนะคะ
....









ขนราวเหล็กไปหลายอัน..ขนสินค้าไปหลายกระสอบ...ช่วยเอาสินค้าของข้างๆร้านไปขายให้เค้าด้วย...วันนั้นมีสินค้าทั้งหมดสี่ร้านค่ะ...เราสามคนช่วยกันแบก ช่วยกันขน.....ออกจากบ้านตี3 คืนนั้นเราไม่ได้นอนค่ะ....ไปถึงพัทยาตีห้า.......

ทำการลงของ ยกราวเหล็ก8อัน ลงจากรถมาประกอบ...และขนสินค้าหลายกระสอบลงจากรถ......หนักนะคะ....หนักมาก....อย่างว่า..คนที่เค้าต้องสู้ชีวิต หนักยังไงก็ต้องทำ...แรงมันมาเองละค่ะ....

นอนก็ไม่ได้นอน...ลุยต่อทั้งวันจนถึงเที่ยงคืน....เที่ยงคืนเก็บของทั้งหมดในสภาพเดิมที่เอามา....แต่ด้วยความโชคดีของพวกเราที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีกับเพื่อนข้างร้าน....เราไม่ต้องขนราวขึ้นรถกลับโรงแรม....เพื่อนข้างร้านอาสาเฝ้าราวเหล็กทั้งหมดให้...เพราะเค้ามาช่วยกันหลายคน มีสองคนนอนเฝ้าของที่นั่นเลย....เราเกรงใจเลยฝากแต่ราวเหล็กทั้งหมด ส่วนสินค้าเราแบกกลับขึ้นรถค่ะ.....กว่าจะเก็บของเสร็จก็ตีหนึ่งกว่า....พอไปถึงโรงแรม ขาแทบทรุด....ปวดมาก.....ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว...สู้ตายค่ะ.....เช้าวันรุ่งขึ้นลุยต่อ...

แต่วันอาทิตย์เราไม่ไปจัดร้านตอนตีห้าแล้ว....รู้แล้วว่า คนเค้าจะมาเดินซื้อของกันก็ตอนบ่าย....นอนให้เต็มอิ่มดีกว่า....พ่อจองโรงแรมให้หนึ่งห้อง พักฟรี เพราะพ่อเป็นที่ปรึกษากฎหมายของโรงแรมนี้......ช่วงนี้อะไรประหยัดได้ก็ต้องประหยัด พักฟรีนี่ดีจริงๆ....ส่วนรถก็ยืมรถวิชของน้องน้อท เพราะใช้แก๊ส ประหยัดกว่าน้ำมันเยอะ.....ส่วนอาหาร เราก็ซื้อตามรถเข็นซิคะ...สามสิบบาทเท่านั้น.....แต่หมดค่าน้ำหวานไปเยอะมาก อากาศร้อนกินแต่น้ำหวานทั้งวัน.....

เอาละ ได้รสชาติของชีวิตดี...สมัยก่อนไม่เคยลำบาก ใครจะไปคิดถึงว่า....คุณหนูอย่างเราๆ ต้องมาลำบากกันขนาดนี้.....รู้ไว้เลยว่า...ไม่มีอะไรแน่นอนเลยชีวิตนี้....อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอนจริงๆ...

เข้าใจชีวิตแบบนี้ ก็ไม่คิดมากแล้วค่ะ...บอกแล้วเดินตามชะตากรรม...

มีโอกาสก็รีบรับไว้...ไม่มีโอกาสก็นิ่งเสีย....

สองวันขายได้เกือบสองหมื่น....แต่เป็นเงินที่ขายได้รวมกันสี่ร้านนะคะ....เราช่วยเอาสินค้าร้านอื่นไปขายให้ด้วย....อีกข้อที่อยากบอกคือ...เรามีชีวิตอยู่ด้วยความมีน้ำใจ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน....เราช่วยเค้า เค้าก็ช่วยเรา....อย่างน้อยสินค้าร้านอื่นที่เราเอาไปขาย เราก็พอจะได้กำไรตัวละ 20-40 บาทต่อตัว...ส่วนสินค้าของพวกเราเอง เราขายไม่เอากำไร เอาแต่ทุนคืนมาเท่านั้นค่ะ....




กลับมาถึงบ้านคืนวันอาทิตย์เที่ยงคืนครึ่ง....พักวันจันทร์ที่8หนึ่งวัน...และวันอังคาร9ถึงวันศุกร์ที่ 12 มิย. ก็ขนของออกจากร้าน เพราะเราทำเรื่องคืนห้องเค้าภายในอาทิตย์นี้.....ใช้เวลาขนของหลายวัน เพราะของเราเยอะมาก เฟอร์นิเจอร์เยอะมั๊กมาก...ก็กะอยู่ยาวนิคะ...ก็บอกเราว่าสัญญา30ปี.. เรากะจะปักหลักที่นี่ที่เดียวและที่สุดท้าย....พอเอาเข้าจริงๆ ไม่มีสัญญาเป็นหลักฐานให้พวกเรา....แถมตอนที่ขึ้นศาลของกลุ่มอื่นๆที่ทำการฟ้องร้อง...กลับบอกว่าไม่เคยบอกว่าสัญญา30ปีเลย.....
นี่แหละที่เป็นเรื่อง......

โดนหลอกเต็มๆเลยค่ะ.....ช่างเถอะ....ให้เป็นเรื่องของศาลไป....

จะรวบรวมรูปร้านตั้งแต่เปิดขายวันแรกเดือนกุมภา51 จนถึงวันสุดท้าย


12/06/10..

ดูความตั้งใจที่จะทำการค้าของพวกเรานะคะ.....









วันสุดท้ายของการค้าที่นี่... .12/06/10




ต้องทาสีกลับให้เหมือนเดิม...


นี่แหละชีวิต.....พอกันซักที....




ต่อค่ะ ..สู้ต่อ....วันเสาร์ที่12 มิย.... ไม่หยุดพักเลย....ไปขายของที่ถนนสีสมต่อ ..เป็นงานของกทม.จัด....ทีแรกเรากะไม่ไป เพราะสินค้าของพวกเราเป็นงานปัก ราคาสูง คนไทยไม่ใส่กันหรอก....แต่...ร้านเอซิคะ...เจ้าของร้านเอ..ทำการจองร้านได้1ล็อก....เราไม่ไปแจมก็กระไรอยู่....โอกาสอยู่ข้างหน้าแล้วนิ....ไปก็ไป.....ออกจากบ้านเช้าวันเสาร์ หกโมงเช้า....

คราวนี้ชีวิตทรหดสุดๆ...ทรหดกว่าไปขายที่พัทยาอีก...เพราะ รถจอดไกลจากล็อกที่เราได้ ... ขนราวเหล็กมากกว่าเดิมอีก เพราะเอาไปเผื่อร้านเอ กับอีกร้านด้วย..เรามีรถนิคะ..ช่วยได้ก็ช่วย....แต่เราไม่ได้ใช้รถเข็นลากของทั้งหมด เพราะรถเข็นของเราเล็กมากน่ะค่ะ.....และด้วยหนทางที่ต้องเดินจากรถไปถึงล็อกที่ได้....แทบขาดใจ.....เราเลยใช้วิธี.ขนของเดินขึ้นสะพานลอยข้ามทางรถไฟฟ้า....แบกของหนักสุดๆ..เดินขึ้น เดินลงหลายรอบ เพราะของเยอะมาก.....งานนี้ไม่ใช่เล่นๆเลย.....ลำพังเดินทางปกติก็จะแย่แล้ว....นี่แบกของขึ้นสะพานลอยอีก....น้ำตาแทบร่วง...แต่อดทนค่ะ....

จัดร้านเสร็จสิบโมง....พอดีล็อกนี่เรามีหลายร้านรวมกัน คนขายเลยเยอะ...ฉันกับพี่เนกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าก่อน บ่ายสองก็กะจะไปสลับกับคนอื่น เราไปขายต่อ แล้วคนอื่นจะได้กลับไปพักผ่อนบ้าง ... แต่สรุป ไม่มีใครกลับ เพราะไปๆมาๆ หมดเวลาพอดี...เลยผลัดกันไปนั่งทานอาหารที่ห้องแอร์....พี่เซี๊ยมกับโก้ว..ไปก่อน ไปนั่งหาอะไรกินที่ร้านแม๊ค...หายไปนานเหมือนกัน....

ฉันก็ให้กล้วยกับเอ ..อ้อ น้องส้มอยู่ๆก็โผล่มาเยี่ยม....อันนี้ช่วยไม่ได้นะคะ...เราไม่ให้ส้มกลับก่อนหรอก โดนเรายึดตัวไว้ให้ช่วยเก็บของ ขนของตอนกลับด้วยอ่ะ......เราให้สามคนนี้ไปนั่งรับแอร์ที่ร้านกาแฟดอยตุงก่อน...ส่วนฉันกับพี่เนอยู่เฝ้าร้านให้.....ผ่านไปชม.กว่าเกือบสองชม..พี่เซี๊ยมกับโก้วกลับมาสลับ...เค้าบอกว่าที่หายไปนาน เพราะหลับไปงีบนึง...มันเหนื่อยมากจริงๆ..บวกกับอากาศร้อนมากด้วย....

เอาละเหนื่อยกันจนขนาดนี้แล้ว...มาดูยอดขายกันมั๊ยคะ.....ร้านฉันกับร้านเอขายได้ 0 บาทค่ะ....ไม่ได้พิมพ์ผิดนะคะ....มันเป็นความจริง....เราไม่ได้ขายซักตัว.....ร้านค้าเยอะมาก แต่กลับไม่ค่อยมีคนเดินเลย.....ร้านอื่นๆก็เป็นเหมือนกัน.....คนขายของกิน แย่หน่อย ต้องขนกลับเยอะมาก .. ส่วนพวกเราเหรอ....ไม่เป็นไร....ขายไม่ได้ก็ขายไม่ได้ เราไม่เครียดกันหรอกค่ะ....มาเอามันส์ เอาความสะใจ ทำชีวิตให้สุดๆกันไปเลย......

ดูหน้าตาของพวกเราซิคะ...









...อ่ะ ..ไหนๆก็ขายไม่ได้แล้ว เหนื่อยฟรี...วันอาทิตย์เลยไม่มีใครไปขายแล้วค่ะ...สละสิทธิ์... ตั้งใจไปขายของแต่กลับใช้เงินไปเยอะ แทนที่จะได้กลับเสีย...เฮ้อ.......คิดซะว่า..ประสบการณ์ชีวิตครั้งหนึ่งพวกเราเคยลุยกันขนาดนี้.....


พอแล้วค่ะ......ขอพัก....เหนื่อยติดกันหลายวัน...แขนขาไม่มีแรงกันแล้ว....

เรื่องร้ายยังไม่หมด...ร้านเพื่อนที่สวนลุมไนท์ทำการปิดกิจการตั้งแต่ต้นเดือนเมษาที่ผ่านมา...สินค้าที่เราฝากขายเยอะมาก..ต้องขนกลับบ้านหมด สินค้าที่พอขายได้บ้าง พี่ไก่ไม่มีเงินให้เรา ฉันเข้าใจค่ะ เข้าใจดี เหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านไปช่วงนั้นทำให้ทุกคนเดือนร้อนเรื่องเงิน..พอขายได้ก็ต้องเอาไปใช้ก่อน....แต่ถ้าพี่ไก่ไม่มีเงินคืนเราจริงๆ..ก็ไม่เป็นไรค่ะ...เพราะที่ผ่านมาหลายปี พี่ไก่ช่วยขายสินค้าที่เราฝากไว้ พอจะช่วยชีวิตของพวกเราได้เป็นปี....เงินส่วนนั้นเราขอให้เป็นค่าแรงที่ผ่านมา พี่ไก่ไม่ได้ตั้งใจจะไม่คืน แต่เค้าไม่มีจริงๆ....เราเข้าใจค่ะ...




ไม่เป็นไร ต่อไปนี้เราสามคนต้องอยู่บ้าน...ตกงานจริงจังแล้วค่ะ....

คิดไม่ออก เงินไม่มีลงทุนอีกแล้ว...ชะตาชีวิตคงลิขิตไว้แล้วมั๊ง....

บังเอิญฉันทุกข์สุดๆมานานแสนนาน...จนปลายปีที่แล้วทุกข์ที่สุดของที่สุดประดังเข้ามาพร้อมกัน.....

ฉันผ่านสิ่งเลวร้ายที่สุดของชีวิตไปแล้ว....ต่อจากนี้ไปอะไรจะเกิดก็เกิด...

ไม่สุข ไม่ทุกข์แล้วค่ะ.....

ฉันพอทำใจได้แล้วละ....เพราะจนป่านนี้น้ำตายังไม่ไหลเลยซักหยด...

ฉันจะผ่านมันไปให้ได้...

ไม่คิดถึงอนาคต ไม่นึกถึงอดีต .... รู้สึกแต่ปัจจุบัน รู้สึกตัวตลอดเวลาว่า ตอนนี้เราทำอะไรอยู่ เราเห็นอะไร ได้ยินอะไร ได้กลิ่นอะไร ในขณะนี้เท่านั้น .... ไม่มีอดีต และอนาคตค่ะ......

ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ...ก็คงโกนหัวเข้าวัดบวชชีตลอดชีวิต....

ถึงจะไม่มีอนาคต...แต่ฉันก็ยังคิดจะสะสมบุญต่อไปเพื่อชาติหน้า...

ชาตินี้มีครอบครัวที่ดี มีพ่อแม่ที่รักลูกมากที่สุด ..มีญาติ พี่น้อง เพื่อนๆ ที่ดี..มีแต่คนรัก .... ก็ถือว่าบุญเก่ายังมีอยู่บ้าง....แต่กรรมก็คงหนักเหมือนกัน เพราะช่วงวัยกลางของชีวิตกลับมีแต่ความทุกข์ ไม่ประสบความสำเร็จอะไรซักอย่าง ความรักที่เราวิ่งไขว่คว้ามันก็วิ่งหนี หายไป ๆ จนคว้าไม่ถึง ... การงานก็ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง....พยายามมากแค่ไหน ก็ ไม่ประสบความสำเร็จ....ในที่สุดก็เหลือศูนย์ ทุกสิ่งทุกอย่าง.....

อ้อ ยังเหลือความรักจากพ่อแม่ พี่น้อง ลุง ป้าน้า อา พี่ๆ ลูกพี่ลูกน้อง เพื่อนๆ น้องแถวบ้าน เพื่อนแถวร้าน...โอ๊ย...มากมายนับไม่ถ้วน......

สิ่งดีๆยังคงมีอยู่เสมอ....ใช่มั๊ยคะ
......













...
วันที่7 เดือน7 ปี2010

Happy Birthday to me ....ชีวิตเกิดใหม่แล้วค่ะ

การเดินทางช่วงครึ่งชีวิตจบลงแล้วค่ะ...จบลงแบบคนไม่เหลืออะไรเลย...

การงาน..ความรัก..ความหวัง...ไม่มีอีกแล้ว...จบลงซักที..ความทุกข์ แปดปีกว่า..แบกไว้นานเหลือเกิน..ถึงเวลาที่ต้องวางลงซักที....

วางได้แล้ว..สมองโล่งจริงๆ..ตอนนี้ไม่ใช่ว่ามีความสุขนะคะ.แต่พยายามลืมความทุกข์ทั้งหมด....ต่อไปข้างหน้ารับได้ทุกสถานการณ์จริงๆค่ะ...ผ่านเรื่องหนักสุดในชีวิตไปแล้วนิคะ....

อย่างน้อยแปดปีที่ผ่านมาได้อะไรมากมาย...ประสบการณ์ชีวิตเพียบ..น้อยคนจะได้รับประสบการณ์ชีวิตแบบฉัน....

ไม่มีความทุกข์ ก้อไม่แสวงหาทางดับทุกข์...

ธรรมะช่วยได้ค่ะ...มากด้วย....ขอบคุณความทุกข์...ขอบคุณพี่baddogที่เข้ามาในชีวิตฉัน..ไม่งั้นฉันคงไม่รู้จักการสร้างบุญ สะสมบุญ .. ก่อนหน้าที่จะรู้จักพี่baddog วัดไม่เคยเข้า..ไม่เคยสวดมนต์ ไม่เคยฟังเทศน์ ฟังธรรม ไม่สนใจเลยซักนิด..เอาแต่เล่น สนุกไปวัน..ไม่ได้โทษพี่นะคะ..ถ้าเชื่อเรื่องกรรม จะเข้าใจว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันทั้งหมด..ได้ถูกกำหนดไว้แล้วค่ะ...มีคนบอกว่า..ชาติก่อนฉันสาบานว่า ชาติหน้า(หมายถึงชาตินี้) ฉันจะปฏิบัติธรรมสะสมบุญต่อ...จากเหตุที่เกิดขึ้นภายในระยะเวลาแปดปีกว่า...ทำให้ชีวิตของฉันเข้าไปผูกพันกับธรรมะได้ อย่างไม่ต้องสงสัย...พี่Baddogมีส่วนสำคัญมากที่สุด..ที่ทำให้ฉันพ้นทุกข์ได้...ถ้าไม่รู้จักพี่Baddog ก้อจะไม่ได้ทำการค้า..ถ้าไม่ทำการค้าก้อจะไม่รู้จักปัญหาและอุปสรรค...ทุกสิ่งนี่มันเกี่ยวโยงกันหมดเลยนะคะ...

ถ้าเราไม่ยึดมั่นถือมั่นอะไร เราก้อจะไม่ทุกข์ ลดความอยาก ก้อจะไม่ทุกข์ ...แบกความทุกข์ไว้ทำไมหลายปี ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ...ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน..เป็นอนัตตา...

เอาละค่ะ....ชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไปในวันพรุ่งนี้....เริ่มจากศูนย์..แล้วค่อยๆก้าวทีละก้าว นับหนึ่งใหม่ ค่อยๆไปไม่ก้าวยาวอีกแล้วค่ะ..ตอนนี้ไม่สามารถจะก้าวได้..ก้อหยุดอยู่นิ่งๆ...รอ ได้แต่รอ...รอวันศาลตัดสิน...รอเงินก้อนเดียวที่มีอยู่..เงินก้อนนี้เป็นความหวังของหลายชีวิตเลยนะคะ...

ส่วนอีกครึ่งชีวิตที่เหลือ...ก้อจะใช้ให้คุ้มค่า .. เดินตามชะตากรรม...

ไม่มีความเกลียดชัง ไม่มีความโกรธ...ไม่มีความแค้น..ไม่อิจฉา...ไม่จองเวร...มีแต่ความรัก และจะแผ่เมตตาให้ทุกคนหลังจากนั่งกรรมฐานเสร็จค่ะ..

วันนี้เริ่มกลับไปปฏิบัติธรรมใหม่แล้วค่ะ....สะสมบุญไปเรื่อยๆทุกชาติๆ...จะถึงนิพพานรึป่าวไม่รู้นะคะ...









Create Date : 15 มิถุนายน 2553
Last Update : 25 กรกฎาคม 2553 1:39:19 น. 46 comments
Counter : 1924 Pageviews.

 
ยังไงต้องมีซักที่ ซักวันที่จะทำให้เราดีขึ้น และรวยๆๆๆ
ไม่เชื่อว่าเราหมดหนทาง ขอเพียงแค่เรา ขวนขวายหาทางรอด ยังไงเราก็ต้องรอด
ตื่นๆๆ ตื่น ก ความคิดว่า หมดแล้วหนทาง

สู้ต่อไป ไอ้(เจ๊)มดแนน คล้ายๆ ไอ้มดแดง


โดย: กล้วยปิ้งสีชมพู IP: 118.173.94.152 วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:14:03:59 น.  

 
โห...อ่านแล้วจุกแทนเลย...

สู้ๆนะคะ ยังไงก็ต้องสู้สุดใจ ต้องมีซักวันที่เป็นของเรา

เป้นกำลังใจให้ค่ะ ...


โดย: ซซ วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:14:19:41 น.  

 
เรียนคุณน้องครับ
พอดีหลงเข้ามา คิดว่าพอจะช่วยได้บ้างเรื่องข้อมูลต่าง ๆ
เคยเป็นอยู่เหมือนกันเหมือนคุณน่ะ แต่ช่วยเหลือตัวเองได้ค่อนข้างมาก
อันดับแรก นิ้วล็อกนี่ต้องไปหมหมอวิชัยครับ search net ดูก็ได้ เสียตังค์ไม่มาก แก้ได้ดีทีเดียว และต้องระวังให้มาก ๆ นะครับ เพราะร่างกายไม่มีอะไหล่ ร่างกายมันไม่ได้ผิด จิตใจมันก็ไม่ได้ผิด อย่าไปรังแกร่างกายและจิตใจเลย มันไม่ดีครับ
แล้วขอแนะนำให้ไปปฏิบัติธรรม เริ่มจากหาหนังสืออ่าน แนะนำให้อ่านของอาจารย์กำพล ทองบุญนุ่มครับ
จะพบว่าเรื่องของคุณนี่มันไม่เท่าไหร่เลย
แล้วก็อ่านซักร้อยรอบนะ เพราะมันจะได้เข้าใจและอินเข้าไปข้างในจริง ๆ
หลังจากนั้นลองหาหนังสือของหลวงพ่อปราโมทย์มาอ่าน
เข้าไปฟังธรรมที่ //www.fungdham.com นะ
รับรองช่วยได้มากเลย
เป็นกำลังใจให้เพราะเคยเป็นมาก่อน แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้วและชีวิตก็ดีกว่าเดิมมากแล้วด้วย
สู้ ต้องสู้จึงจะชนะ เหมือนเจิน ๆ ว่าครับ
ลอง mail มาคุยกันก็ได้
endophinize@hotmail.com ครับ
โชคดีนะครับ


โดย: endophine IP: 60.50.163.138 วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:14:27:59 น.  

 
ขอให้คุณซ่อนทรายแก้ว เจอแต่สิ่งดี ๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เรื่องราวของคุณอ่านแล้วสุด ๆ เลยนะคะ
สู้ต่อไปค่ะ--สักวันต้องไปได้ดีแน่ ๆ ค่ะ ฟ้ามีตานะคะ--


โดย: ลึกสุดใจ IP: 125.26.50.208 วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:14:41:37 น.  

 
ขอแสดงความนับถือในความมุมานะ และ อดทน ผ่านแล้ว ผ่านไป เริ่มใหม่ ขอให้รวยๆๆๆ นะ


โดย: ซ่อนกลิ่น IP: 124.122.182.224 วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:14:49:43 น.  

 
เห็นด้วยกลับ คอมเมนต์ ที่ 3 นะคะ
แล้วอีกอย่างคุณยอมรับว่า สัตว์โลกยอมเป็นไปตามกรรม
แต่

นอกจะรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว คุณยังมีความสามารถ
ที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้น

เป็นกำลังใจให้สำหรับการต่อสู้กับชีวิตคะ
ท้อได้ค่ะแต่ต้องสู้ อะไรหนักมากพะรุงพะรังมาก
ก้อวางบ้าง เดินตัวเบาๆ สบายกว่าค่ะ


โดย: goyajang วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:15:01:00 น.  

 
แวะเข้ามาอ่าน เป็นกำลังใจให้น่ะคะ
สู้ๆๆๆค่ะ


โดย: pa_jeab วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:15:45:36 น.  

 
บังเอิญได้เข้ามาอ่านค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ
ถึงจะมีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นมากมาย แต่คุณยังมีสิ่งดีๆ ที่ถือว่าโชคดีที่สุดแล้วคือ ครอบครัว และรอบตัวคุณที่ยังมีเพื่อนที่หวังดีกับคุณอีกมากมายหลายคน (จากที่อ่านน่ะค่ะ)
ในโลกนี้มีคนอีกมากมายที่ทุกข์มากกว่านี้ ขออย่ายอมแพ้ และที่สำคัญต้องรักตัวเอง หวังดีกับตัวเอง (ต่างจากการเห็นแก่ตัวน่ะค่ะ)
ขออนุญาตสอนนิดนึงค่ะ เรื่องการหักโหมจนร่างกายเราแย่ เช่น ทำจนนิ้วล๊อค ถือเป็นการซ้ำเติมตัวเราเองวิธีหนึ่งน่ะค่ะ ไม่เป็นผลดีกับตัวเราเลยค่ะ
ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆ ได้โดยไว ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
เคยได้ยินและใช้กับตัวเองเมื่อเจอปัญหา "ทุกครั้งที่เจอปัญหา เหมือนประตูใดๆ ปิดหมด ไม่มีทางออกใดๆ เลย จงเชื่อเถอะว่าพระเจ้าจะเปิดหน้าต่างเล็กๆ บานหนึ่งเสมอ" เป็นความเชื่อของคริสต์มั้งค่ะ แต่ก็ใช้ได้ดีสำหรับเราชาวพุทธ
"สติมา ปัญญาเกิด"
และ "ชีวิต ไม่สิ้นหวัง"




โดย: smile IP: 172.27.79.148, 58.147.70.130 วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:16:11:40 น.  

 
เป็นกำลังใจให้นะ


โดย: ริวคิ-mawin-maji-minic วันที่: 15 มิถุนายน 2553 เวลา:17:05:51 น.  

 
เป็นกำลังใจให้นะครับคุณซ่อนทรายแก้ว ผมว่าสิ่งที่ผ่านมาไม่หายไปไหนหรอกครับ ถือโอกาศนี้พักยาวๆ ได้ดูแลพ่อ แม่ก็ดีนะครับ ผมว่าเรื่องราวมันยังดูไม่จบนะ ผมชอบที่มีคนเค้าว่าไว้ At the end everything will be ok. If its not ok so its not end yet. ยังอยากได้ยินได้อ่านเรื่องราวตอนต่อไปนะครับ

สู้สู้


โดย: เด็กดอย IP: 125.25.173.224 วันที่: 17 มิถุนายน 2553 เวลา:0:22:31 น.  

 
ขอโทษทีนะคะ ที่ตามมาอ่านช้าไปหน่อย.... พอดีกลับบ้านซะหลายวันค่ะ แล้วก็ย้ายร้าน ปิดร้าน หาบ้านเช่า เก็บของกันพลาง ๆ... เลยไม่มีเน็ตด้วยน่ะค่ะ... แต่ตอนนี้มีแล้วค่ะ

..... ก่อนอื่นต้องบอกว่า.... เห็นด้วยกับ คุณ คคห. ที่ 8 มาก ๆ ค่ะ ตรงที่ว่า...ถึงจะมีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นมากมาย แต่คุณยังมีสิ่งดีๆ ที่ถือว่าโชคดีที่สุดแล้วคือ ครอบครัว และรอบตัวคุณที่ยังมีเพื่อนที่หวังดีกับคุณอีกมากมายหลายคน
ในโลกนี้มีคนอีกมากมายที่ทุกข์มากกว่านี้ ขออย่ายอมแพ้ และที่สำคัญต้องรักตัวเอง หวังดีกับตัวเอง (ต่างจากการเห็นแก่ตัวน่ะค่ะ)

การมีครอบครัวที่อบอุ่น เข้าใจเรา และมีเพื่อนที่หวังดีกับเราเสมอ ถือเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดเลยนะคะ.... ตรงนี้ไมไ่ด้หา หรือมีกันได้ง่าย ๆ นะคะ.... แถมน่าอิจฉามาก ๆ นะคะ....

แต่ละคนก็มีเรื่องทุกข์ มีปัญหาแตกต่างกันไป.... ค่ะ

รัตน์น่ะ อิจฉาพี่แนนมาก ๆ เรื่องครอบครัว พ่อแม่ พี่ น้อง และเพื่อน ๆ... ที่เข้าใจ รัก และหวังดีกับเรา... ตรงนี้ รัตน์ไม่เคยมีเลยค่ะ

.... ถ้าในเรื่องของธุรกิจ ร้านค้านี่.... รัตน์ขอไม่ออกความเห็นแล้วกันนะคะ... เพราะพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ เจอแบบนี้....

แต่พี่แนน พี่เน และกล้วย มีฝีมืออยู่กับตัว ยังไงก็ไม่อดตายแน่ ๆ ค่ะ... ซึ่งตรงนี้ คนจำนวนมากมาย ไม่มีนะคะ....

ตอนนี้ ไม่มีร้าน... พี่แนนน่าจะลองขายทางเว็บไซต์ดูนะคะ... กระเป๋าน่ารักมาก ๆ..... ถ้าราคาไม่สูงเกินไป ยังไงก็ขายได้แน่ ๆ ค่ะ... ช่วงนี้ กระแสกระเป๋าผ้ามาแรงด้วยนะคะ.... ลองเอารูปลงขายตามเว็บ ตามบล็อก หรือในเฟสบุ๊คดูสิคะ... หรือในพันทิพย์อะไรพวกนี้.... ยังไงก็ขายได้ค่ะ....

ส่วนพวกเสื้อผ้านี่ ก็ขายตามเว็บได้เหมือนกันนะคะ.... เรือ่งทำเว็บไม่เป็น ไม่ใช่ปัญหาค่ะ เดี๋ยวนี้ มีเว็บไซต์สำเร็จรูป ให้ขายของเยอะแยะไปหมดค่ะ....

ไหน ๆ ก็ทำบล้อก เล่นเกมแล้ว ... ลองดูสิคะี่พี่

..... ส่วนเรื่องสุดท้าย ที่อยากจะบอกพี่แนนก็คือ..... บอกตรง ๆ เลยว่า รัตน์ไม่เห็นด้วยกะพี่แนนมานานแล้วค่ะ ที่พี่แนนปิดกั้นตัวเอง แล้วมัวแต่หวัง รอคอย... กับคนที่ัมันไม่มีท่างเป็นไปได้.... สรุปแล้ว เราเองเท่าั้นั้น ที่ต้องทนทุกข์มานานแสนนาน.... โดยที่เค้าไม่ได้มาเห็นใจเราเลย....

ไม่ใช่ว่ารัตน์สมหวังในความรัก แล้วจะพูดได้นะคะ.... แต่อยากให้พี่แนนมองถึงโลกแห่งความจริงน่ะค่ะ.... คนอย่างพี่แนน ไม่ใช่จะไม่มีใครสนใจนี่คะ....

ไม่รู้สิคะ ไม่รู้จะบอกยังไงดี... แต่ทุกครั้ง ที่อ่านเรื่องการความรักของพี่แนนกับผู้ชายคนนั้น แล้วมันสลดใจ บอกไม่ถูกค่ะ...

.... คือที่เป็นทุกข์เรื่องนี้ เป็นเพราะใจพี่แนนเองหรือเปล่าคะ

รัตน์พูดตรง ๆ แบบนี้ หวังว่าพี่แนนคงไม่โกรธนะคะ.... คืออยากให้พี่แนนมีความสุข หมดทุกข์เรื่องความรักซะทีน่ะค่ะ

คนเราก็ทุกข์ต่างกันไปค่ะ.... ของรัตน์มีความสุขก็จริง แต่ลึก ๆ แล้ว.... ก็มีเรื่องที่ต้องทุกข์เหมือนกันค่ะ... แล้วเป็นเรื่องที่บอกใครไม่ได้ ต้องเก็บงำไว้คนเดียว มันก็ทรมานใจค่ะ
..........................................

ยังไงก็เห็นใจ และจะคอยเอาใจช่วยพี่แนน พี่เน และกล้วยนะคะ..... มีฝีมืออยู่กับตัวกันทุกคน.... แบบนี้ ตกงานได้ไม่นานหรอกค่ะ

จะเป็นกำลังใจให้นะคะ

ดูแลร่างกายและหัวใจตัวเองให้ดีนะคะ...... ด้วยความเป็นห่วงพี่สาวเสมอค่ะั

ป.ล. อย่างน้อยพี่แนนและคณะ ยังมีครอบครัวที่อบอุ่นนะคะ... (ตอนนี้ที่ร้่านรัตน์ก็สุด ๆ ไปเลยค่ะ แต่ก็ยังมีกำลังใจสู้กันต่อไปค่ะ)



โดย: นู๋็รัตน์ ณ กระบี่ IP: 118.173.60.119 วันที่: 30 มิถุนายน 2553 เวลา:23:47:40 น.  

 
ขอบคุณค่ะน้องรัตน์...

จริงๆแล้วเรื่องความรักน่ะ..ที่พี่พิมพ์ไปมันคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพี่ที่ผ่านไปอ่ะค่ะ...

ตอนนี้..พี่ปลงทุกเรื่องแล้วละคะ...กะว่าชีวิตที่เหลือก้อมุ่งมั่นปฏิบัติธรรม..ถ้าไม่มีโอกาสไปวัดบวชชี(โกนผมไปเลย)หรือ บวชชีพราหมณ์...ก้ออยู่บ้าน หรือไปไหนๆ...พี่จะพยายามฝึกสติตลอดเวลาค่ะ...อ่านหนังสือธรรมะบ่อยมาก อ่านแทบทุกวัน ..

อะไรจะเกิดก้อเกิดพี่รับได้หมดแล้วค่ะ..

ร้านไม่มีแล้ว..งานไม่มีทำ...เงินไม่มีเข้า...ไม่เป็นไร..

แค่ทำให้พ่อกับแม่ไม่ทุกข์ใจเรื่อง..ถ้าท่านเห็นเราทุกข์เรื่องไม่มีงานทำ..ท่านยิ่งทุกข์กว่า..ฉะนั้น..พี่ไม่ทุกข์ พี่ไม่ท้อ...ใจยังสู้...ตอนนี้โอกาสยังไม่มา..พี่ก้อทำหน้าที่ของลูกค่ะ หัดทำอาหารอร่อย หาเมนูใหม่ๆทำให้พ่อแม่ทานเกือบทุกวัน...แถมไปลงเรียนทำสเต็กด้วยนะคะ...

พี่ทุกข์ไม่ได้ ท้อไม่ได้แล้ว...อยากให้พ่อกับแม่มีความสุข สบายใจ....มีชีวิตอยูกับพี่นานๆ...

ความจริงพี่กะว่า...ถ้ามีโอกาส พี่อยากไปโกนผมบวชชี..ขอแม่แล้วละคะ...ถ้าพี่ได้บวชชีจริงๆ พ่อกับแม่จะได้บุญมาก.....พี่ยังคิดอยู่ว่า ถึงเวลาที่พี่จะโกนผมบวชชีรึยังน่ะค่ะ...

พี่ไม่โกรธ ไม่แค้น เจ้าของห้าง...พี่ขอแค่..ให้เค้าเห็นใจและสงสาร...เงินล้านเก้าแสนเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่พี่มีไว้เป็นทุนที่จะหากิจการทำ...เงินก้อนนี้สามารถช่วยชีวิตหลายชีวิตไม่ใช่ แค่พี่ ยังมีพี่เน กล้วย และพ่อแม่ของพี่ด้วย....

ไม่มีเงินก้อทำอะไรไม่ได้...ตอนนี้ก้ออยู่บ้านทั้งสามคน...หาที่เรียนทำอาหารไม่แพงหรอกค่ะ แค่พันกว่าเท่านั้น..นอกนั้นก้อหาสูตรเมนูอื่นๆทางเน็ต...

เราทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุดค่ะ....

วันนี้ไปคุยกับพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง) พี่เค้าเล่าให้ฟังว่าครอบครัวของเพื่อนพี่ชายคนนี้ก้อเจอปัญหาไม่มีงานทำ...ภรรยาของเพื่อนพี่คนนี้ผูกคอตายเลยค่ะ..เค้าเครียดมากเพราะไม่มีเงินเลี้ยงลูก...แต่พี่เค้าช่วยไว้ทัน...ฟังแล้วน้ำตาจะไหล....เรายังดีมีบ้านอยู่ มีพ่อมีแม่ พี่ไม่มีภาระเหมือนพี่คนนั้น....พี่ยังโชคดีกว่าเค้าเยอะ...

เอาเป็นว่า..ใจพี่ยังสู้ค่ะ...ไม่ท้อแน่นอน...ปัญหาอุปสรรคเจอมาเยอะมากแล้ว....ต่อไปนี้ไม่ว่าเจอเรื่องร้ายๆอะไรมันก้อไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพี่อีกต่อไปค่ะ....

และขอขอบคุณทุกกำลังใจที่เข้ามาคอมเม้นนะคะ...

ยังไงแนนก้อเชื่อในเรื่องของบุญกรรมค่ะ..

เรื่องราวของอาจารย์กำพล ทองบุญนุ่ม แนนเคยเปิดเน็ตฟังมาแล้วค่ะฟังเยอะมาก..เวปฟังธรรมก้อเปิดฟังจนแทบไม่เหลือเรื่องที่จะฟังแล้ว...แต่ถ้าเปิดธรรมะอ่าน แนนอ่านไม่ไหว เพราะมีปัญหาทางสายตา..จะแสบตาถ้าอ่านตัวหนังสือเล็กๆที่หน้าจอ...แต่หนังสือธรรมะก้ออ่านนะคะ..หลายเล่มที่อ่านซ้ำไปซ้ำมา...

ธรรมะนี่ละคะ..ทำให้แนนไม่คิดฆ่าตัวตาย...

ก่อนหน้านี้แนนทุกข์มาก ทุกข์จนต้องพึ่งธรรมะ เข้ามาช่วยให้จิตใจของแนนนดีขึ้น...

ไม่ทุกข์ก็ไม่เห็นธรรม...อย่างน้อยก้อขอบคุณความทุกข์นะคะ...ที่ทำให้เราเดินทางที่ถูก....

สุดท้ายก้อขอขอบคุณทุกกำลังใจอีกครั้งนะคะ..


โดย: ซ่อนทรายแก้ว วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:1:54:07 น.  

 


โดย: panwat วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:05:41 น.  

 


โดย: veerar วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:23:45 น.  

 

สุขสันต์วันเกิด ขอให้พบกับสิ่งดีๆ ในชีวิตนะค่ะ




โดย: brackleyvee วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:3:49:50 น.  

 


โดย: นนนี่มาแล้ว วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:5:41:03 น.  

 
คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...
มีความสุขในวันคล้ายวันเกิดมากมายนะคะ


โดย: เรือนเรไร วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:8:34:20 น.  

 

สุขสันต์วันเกิด..ขอให้ได้รับพรดีๆๆ..ได้รับแต่สิ่งดีๆๆเข้ามาในชีวิตตลอดไปนะคะ


โดย: รุ่งฤดี วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:9:04:43 น.  

 
..บรรจงเขียน..ความรัก..ฝากลมหนาว
..ฝากดวงดาว..จากฟ้า..มาให้เห็น
..เอาความรัก..คิดถึง..ฝากเดือนเพ็ญ
..มามอบเป็น..ของขวัญ..วันเกิดเธอ

..ขอศรัทธา..ความดี..ที่มีมั่น
..จงช่วยสรรค์..สร้างชีวี..ให้สุขขี
..ช่วยแก้ไข..ปัญหา..นานามี
..ให้เธอนี้..มีสุข..ทุกข์อยู่ไกล

..ให้ร่างกาย..เข้มแข็ง..อย่าลาร้าง
..ในคืนวัน..อ้างว้าง..ให้หายเหงา
..ในวันที่..มีทุกข์..สุขบรรเทา
..ให้หายเศร้า..มีสุข..ทุกทุกคืน

..หากมีรัก..ขอให้..จงหนักแน่น
..ไม่คลอนแคลน..เพื่อนสนิท..มิตรสัตย์ซื่อ
..เกียรติยศ..ชื่อเสียง..โลกเลื่องลือ
..ทั้งหมดคือ..ความจริงใจ..มอบให้เธอ

..วันเกิดเธอ..คนดี..วันนี้แล้ว
..ขอให้แพร้ว..เพริศพริ้ง..กว่าปีก่อน
..ถ้ามีรัก..ขอให้รัก..นิรันดรณ์
..นี่คือพร..มอบให้..ด้วยใจจริง.

ขอให้มีความสุข..ในวันเกิดมากๆนะ


โดย: *~ต้นกล้า...ของหัวใจ~* วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:9:47:52 น.  

 
สุขสันต์วันเกิดนะคะ....




โดย: nootikky วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:9:57:27 น.  

 
สุขสันต์วันเกิดครับ ขอให้มีสุขภาพร่างกายที่เเข็งเเรง
คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนา ร่ำรวยเงินทอง
เเละมีความสุขยิ่งๆขึ้นไปทุกวันครับ


โดย: Don't try this at home. วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:35:44 น.  

 
[ Click Me ]


สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ มีสุขภาพแข็งแรงทั้งกายและใจ ทำสิ่งใดก็ขอให้ประสบความสำเร็จทุกประการค่ะ

ได้อ่านเรื่องราวข้างบนแล้ว ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจนะคะ ยังดีกว่าแม่น้องแปงแปงมากมาย มาโดน layoff หลังจากลาคลอดกลับไปทำงานได้แค่ 2 วันเอง ช๊อคเลยตอนนั้น หางานอายุมากเป็นแม่ลูกอ่อนที่ไหนก็ไม่ได้ ทุกวันนี้กลายเป็นแม่บ้านจำเป็นถาวรเลย ทำแต่งาน off. มาค้าขายก็ไปไม่เป็นเลย ทุนก็ไม่มี ไหนจะหนี้สินอีกเยอะแยะ เมื่อก่อนเป็นรายได้หลักของครอบครัว ตอนนี้ถึงขนาดต้องขึ้นโรงขึ้นศาลก็ขึ้นมาแล้ว ชีวิตไม่เคยเจออะไรแบบนี้ก็ต้องมาเจอ ก็ต้องทำใจยอมรับสภาพไปจนชินแล้วค่ะ ก็คิดว่ามันคงจะผ่านไปได้เอาใจช่วยนะคะ เชื่อว่ายังมีคนที่แย่กว่าคุณอีกหลายคนค่ะ


โดย: แม่น้องแปงแปง วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:59:20 น.  

 
คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...


โดย: no filling วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:33:24 น.  

 



สุขสันต์วันเกิด จ้า

พรใดที่เป็นของชาวโลก

สุขใดที่ช่วงโชติของชาวสวรรค์

รักใดที่อมตะและนิรันดร์

ขอรักนั้นและพรนั้น จงเป็นของ จขบ. จ้า



โดย: หน่อยอิง วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:48:43 น.  

 
คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...



โดย: Tree Rose วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:25:10 น.  

 
Happy Birthday มีความสุขมากๆ ร่างกายแข็งแรงนะคะ


โดย: อะตอมกลมๆ วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:52:13 น.  

 
็ฺHBD


โดย: ๋ JK (ขอยืม login) IP: 58.8.133.4 วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:14:00:39 น.  

 
เป็นนักสู้จริงๆ เลยนะคะ
ขอแสดงความนับถือค่ะ ถ้าเป็นฉัตรตกอยู่ในสภาพแบบน้ั้นคงไม่ทราบเลยว่าจะทำอย่างไร
ขอให้สู้ต่อไป และประสบความสำเร็จในเร็ววันค่ะ

วันนี้วันเกิดของคุณ
ฉัตรเข้ามาอวยพรค่ะ
สุขสันต์วันเกิด พรใดเลิศ พระใดประเสริฐขอให้เกิดกับคุณนักสู้คนนี้นะคะ ^ ^


โดย: ณ ปลายฉัตร วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:08:38 น.  

 
สู้ ๆ นะคะ นักสู้จะไม่มีวันแพ้ค่ะ

มีความสุขมาก ๆ นะคะ
สุขทั้งกายและใจ
รวมไปถึงทุกคนที่คุณรักด้วยค่ะ


Happy Birthday


โดย: นางพญา...ผู้สง่างาม วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:27:46 น.  

 
มีความสุขมากๆนะครับ
สุขสันต์วันเกิดครับ


โดย: มตรีก2 IP: 114.128.161.118 วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:18:56:30 น.  

 
สุขสันต์วันเกิด "
สุข เกษมเปรมปรีด์ในชีวิต
สันต์ สนิทสมมารถปราถนา
วัน และคืนร่ำรวยทรัพย์นับคณา
เกิด เรี่ยวแรงแข็งกล้าอายุยืน
ชีวิตเป็นของเรา ชะตาชีวิตอยู่ในกำมือของเราเอง
ตัวเราเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิต มีคนมากมายที่ด้อยกว่าเรา แต่ชีวิตพวกเค้าก็ยังสู้ยังมีรอยยิ้ม
เราขอเป็นกำลังใจให้คุณ อย่าได้ท้อ อย่าได้ถอย
สิ่งที่ผ่านมาอย่ารื้อฟื้น สิ่งที่ยังมาไม่ถึงอย่าไปฝันใฝ่
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เกิดเป็นคนมีความโชคดีอยู่ในตัวอยู่แล้ว มีสติ มีปัญญา ใช้มันให้เกิดประโยชน์กับสังคม
โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ชีวิตแค่ลมหายใจเข้าไม่ออกก็ม้วย ตายไปอาระยก็เอาไปไม่ได้ นอกจากความดี
ทำความดีให้ถึงที่สุดนี่ละเรียกว่า เกิดมาคุ้มค่าที่สุด
เป็นกำลังใจให้นะครับ


โดย: leqiang วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:58:23 น.  

 


โดย: ส้มแช่อิ่ม วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:05:41 น.  

 


โดย: จีนี่ในกระจกแก้ว วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:22:41 น.  

 
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอค่ะ เป็นกำลังใจให้ขอให้พบกับสิ่งดีๆในชีวิตนะคะ

สุขสันต์วันเกิดค่ะ

Photobucket


โดย: pinkyrose วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:32:58 น.  

 


ป้าเชิญนางฟ้า...มาอวยพรวันเกิดค่ะ
ขอให้พบแต่สิ่งดีๆ คนที่ดีมีจิตใจดี
และเหตุการณ์ดีๆรวมทั้ง...
ความรักที่ดีที่สุดในชีวิตนะคะ
หวังว่าคงจะไม่ช้าไปนะคะ
*********
*******
*****
***
*





โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:34:22 น.  

 
สุขสันต์วันเกิดค่ะ


โดย: teansri วันที่: 7 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:10:54 น.  

 
งั้น..สู้ต่อไปเพื่อวันของเราที่ดีกว่าเก่า สู้ๆ ค่ะ
แต่ตอนนี้นอนหลับฝันดีนะคะ


โดย: ณ ปลายฉัตร วันที่: 8 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:53:17 น.  

 
ขอบคุณที่ไปทักทายป้านะคะ...

ว่างๆก็แวะเวียนไปเที่ยว ที่บล๊อกป้าอีกนะคะ


glitter-graphics.com



โดย: ป้าหู้เองจ่ะ (fifty-four ) วันที่: 12 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:39:35 น.  

 
สวัสดีครับ
ผมกลับบ้านไปจังหวัดปัตตานีหลายวันครับ
เพื่อไปบำเพ็ญกุศลให้แก่ยายเป็นครั้งสุดท้าย
เมื่อส่งยายเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินทางกลับ
ถึงสมุทรสาครเมื่อเช้านี้เองครับ......ผมขอ
กราบขอบพระคุณเพื่อน พี่ น้อง ชาว BG
ทุกๆท่าน ที่เข้าไปให้กำลังใจครับ...ขอให้
มีความสุขสมหวังอันเป็นนิรันดร์ครับ......
.............................................................
แล้วผมจะเข้ามาเยี่ยมใหม่นะครับ


โดย: panwat วันที่: 13 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:04:18 น.  

 
ตะเอ้...หลับยังคะ
ยังไงก้อขอให้นอนหลับฝันดีนะคะ ^__^


โดย: ณ ปลายฉัตร วันที่: 14 กรกฎาคม 2553 เวลา:23:33:07 น.  

 
สวัสดีครับคุณแนน
ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ เอาใจช่วยครับผม....



โดย: เพลงดาบกระบี่เดียวดาย วันที่: 16 กันยายน 2553 เวลา:13:40:06 น.  

 
สวัสดีครับคุณแนน
แวะเข้ามาทักทายนะครับ เป็นไงบ้างครับ สบายดีไหมครับ...




โดย: เพลงดาบกระบี่เดียวดาย วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:11:28:47 น.  

 
สวัสดีครับคุณแนน

ณ กาลครั้งนี้ ได้มีบุญมาฝากครับ...




โดย: เพลงดาบกระบี่เดียวดาย วันที่: 1 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:46:50 น.  

 
อ่านแล้วนะครับ


โดย: BAD DOG IP: 124.120.74.67 วันที่: 2 มกราคม 2554 เวลา:14:38:48 น.  

 
เก่งมาก อดทนได้เก่งสุดๆ
จนอยากพูด คุยด้วย
เพื่อเอาเป็นแบบ อย่างคะ


โดย: เบว IP: 182.52.30.43 วันที่: 18 พฤษภาคม 2554 เวลา:17:51:56 น.  

 
เก่งจังเลยเพื่อนแนน เพิ่งรู้ว่าเพื่อนเราสู้มากๆ ทำอะไรก็แล้วแต่ขอมีเพียงทัศนคติที่ดี(คิดบวก) เราจะผ่านพ้นไปได้ถ้าเรามองแต่ปัญหาเราก็จะเห็นปัญหา ถ้ามองแต่อุปสรรคเราก็จะเห็นแต่อุปสรรค ถ้าเรามองแต่ทุกข์เราก็จะเห็นแต่ความทุกข์ เพราะฉะนั้นเรามามองว่าชีวิตมีแต่ความสุขเราก็จะเห็นแต่ความสุขอยู่รอบตัวเรามากมายเต็มไปหมด ฉะนั้นทุกอย่างอยู่ที่เราคิด ทุกอย่างเป็นไปได้ตามความคิดของเรานะแนน


โดย: ยุ้ย สวนดุสิต เองจ้า IP: 125.25.73.68 วันที่: 26 พฤษภาคม 2554 เวลา:21:35:40 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ซ่อนทรายแก้ว
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
















สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเรา...ก้อคือชีวิตเรา
สิ่งที่ มีค่าที่สุดในหัวใจเรา...ก้อคือหัวใจเรา
อย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตไปยกให้ ใคร
อย่าเอาใจทั้งใจไปยกให้ใครคนเดียว
อย่ายกสิ่งที่มีค่าที่สุดของเรา ไปให้ใครดูแล
เพราะไม่มีใคร...ที่จะดูแลมันได้ดีไปกว่าตัวเราเอง
อย่าปิด กั้นความรู้สึกของหัวใจ
อย่าบอกว่าเราเกิดมาเพื่อจะรักคน ๆ เดียว
คนใจ แคบเท่านั้นที่เกิดมาเพื่อที่จะรักคนได้คนเดียว
เราสามารถที่จะรักใครได้มากมาย
ขอเพียงให้รู้จักหน้าที่ของความรัก
หน้าที่ที่จะปฏิบัติต่อคนที่เรารัก
รัก ต่างแบบ...ปฏิบัติในหน้าที่ต่างกัน
แล้วเมื่อวันใดวันหนึ่งคนบางคนไม่แยแสกับ ความรักที่เรามีให้
เราก็ยังคงเหลือใครต่อใครอีกมากมาย
และไม่เห็นจะต้องเจ็บเจียนตาย
ถ้าเรามั่นใจ...ว่าเราทำหน้าที่ให้กับรักนั้นสมบูรณ์และเต็มที่แล้ว
ถ้าอากาศร้อนอบอ้าว...ลองออกมายืนคุยกับแสงแดด
อากาศหนาวแทบขาดใจ...ลองออกมาหาไออุ่นลมหนาว
เราจะรู้ว่าร้อนหรือหนาวก็ต่อเมื่อเราได้ไป สัมผัสกับมัน
ก็เหมือนกับความรัก ....
ถ้าอยากรู้ว่ารสชาดเป็นอย่างไรก็ต้อง ไปสัมผัสกับมัน
แต่อย่าทรมานตัวเองโดยการออกไปยืนตากแดดนาน ๆ
หรือยืนต้านทานลมหนาว ถ้ารู้ว่าร้อนนักก็หลบหาที่ร่ม
ถ้ารู้ว่าหนาวก็ก่อเตาผิง
ความรักจะ ไม่ทำร้ายเรา ถ้าเราไม่ทำร้ายตัวเอง
...ถ้าคุณรู้จักรัก..
แสงแดดจะทำให้คุณอบอุ่น
ลมหนาวก็จะทำให้คุณหลับสบาย...















Color Codes ป้ามด



โหลดเพลง คลิปวีดีโอ นิยาย การ์ตูน


ธรรมะไทย



ผู้ชมทั้งหมด คน
Friends' blogs
[Add ซ่อนทรายแก้ว's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.