Bloggang.com : ซ่อนทรายแก้ว :

เมื่อถึงวันที่หัวใจสลายจริงๆ

... (¯`°•.¸♥♥¯`°•..เมื่อหัวใจสลาย•°´¯♥♥¸.•°´¯)

...14 สค. 2550

...อาการหลอกตัวเอง..ไม่ยอมรับความจริง..เป็นอย่างนี้นี่เองนะคะ...

พี่Baddogก็ให้คำตอบแนนตรงๆว่า "ยังไงเราก็เป็นพี่เป็นน้องกันเท่านั้น"...มันสะเทือนใจแนนยังไม่ไม่รู้....แต่แนนพอเข้าใจค่ะ...จริงๆพี่Baddogไม่ได้ให้ความหวังแนนมานานแล้ว...เพียงแต่..แนนรู้สึกไปเองว่า แนนชอบพี่มาเป็นเวลา6 ปีกว่า....ถ้าถามว่าแนนหวังมั๊ย..

แนนตอบได้เลยค่ะว่า "แนนแค่หวัง..หวังว่าวันหนึ่งพี่เค้าคงจะชอบแนนกลับ..ซักวัน.."ก็เพราะดวงนั่นล่ะค่ะ....แนนดันปักใจเชื่อดวงว่า เนื้อคู่แนนมีลักษณะ สูงใหญ่ ผิวผสมออกคล้ำ การงานดี ขยันทำงาน สุภาพ มีเกียรติมีหน้ามีตา...ที่สำคัญ เป็นคนดี ...ไม่ว่าหมอดูที่ไหนๆก็พูดเหมือนกันหมด.....

บุคคลิกที่ว่ามันตรงกับพี่Baddogทั้งหมด...และแนนก็ไม่เจอใครอีกแล้วในเวลาเกือบ7 ปีที่ผ่านมา.....ในไดอารี่แนนเกือบทุกเรื่องจะมีชื่อพี่ในไดอารี่....แต่พี่เค้าก็ไม่เคยอ่าน....

เรารู้จักกันมา 6 ปีกว่าแล้วนะคะ....เรื่องราวที่ผ่านมาแนนไม่พูดถึงดีกว่า....

เอาเป็นว่า ก่อนที่แนนจะไปเที่ยววันแม่ .. แนนเขียนเมลล์ไปให้พี่เค้าอ่าน..เขียนไปก็เยอะอยู่ แต่เขียนแบบสบายใจนะคะ.....แต่พอกลับมาจากเที่ยวคืนวันที่ 13สค. แนนมาเปิดดู...พี่Baddogเขียนตอบแนนมาค่ะ....เขียนมาอย่างสุภาพ....แนนเข้าใจที่พี่เขียนค่ะ....แต่ไม่รู้ทำไม วันนั้นแนนอ่านจบน้ำตามันไหลออกมาเอง......ทั้งๆที่แนนเขียนบอกไปว่า แนนทำใจได้แล้ว แต่พออ่านจบทำไมน้ำตามันไหลไม่หยุด....คืนนั้นแนนแทบไม่ได้นอน..มาหลับจริงๆตอนตี3...แต่มารู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังนอนร้องไห้อยู่...พอรู้ตัวแล้วว่าเราฝัน ละเมอนินา..จำได้ลางๆว่าฝันว่า แนนไปบ้านอาม่าเดินเข้าไปที่บ้านอาม่าคนเดียว ...แต่แนนมองเห็นคุณป้า อาจ๋า พี่น้ำ พี่ทราย และหลายๆคนเต็มบ้านไปหมด...แนนเดินเข้าไปด้วยอาการของคนกำลังเสียใจ แต่จำไม่ได้ว่าฝันว่าเสียใจเรื่องอะไร...พอเห็นคนเยอะ แนนไม่อยากให้ทุกคนเห็นแนนร้องไห้ แนนเลยเดินหลบเข้าไปในห้องทำงานห้องอากง(แนนฝันถึงบ้านสมัยก่อน..ก่อนที่จะทำใหม่อ่ะค่ะ)

แนนหลบไปร้องไห้คนเดียว...ซักพักฝันเห็นพี่เนเดินมาหา แล้วมากอดแนน ตอนนั้นแนนร้องไห้มากแล้ว ในฝันนะ แนนไม่ได้พูดอะไรกับพี่เนเลยเอาแต่ร้องไห้ พี่เนก็สงสารแนนมาก กอดแนน...ก่อนที่แนนจะรู้ตัวแล้วตื่นขึ้นมา ตอนนั้นแนนร้องบอกพี่เนว่า "จะหาแม่ แม่อยู่ไหน แนนจะหาแม่"....แค่นั้นละค่ะ แนนรู้สึกตัวจริงๆแล้วตื่น ตื่นในสภาพที่กำลังนอนร้องไห้อยู่น้ำตาไหลมาจริงๆอ่ะค่ะ.. พอรู้ตัวก็ร้องไห้ต่อ นอนร้องไห้ต่อเกือบชม. คงเป็นเพราะอ่านคำตอบของพี่พี่Baddogมันทำให้แนนเสียใจมาก มากขนาดฝัน...พอ7โมงเช้าก็คิดว่าหลับต่อดีกว่า เดี๋ยวไปร้านไม่ไหว....กว่าจะนอนหลับได้ก็8โมง.. 8.30 กล้วยก็โทรมาปลุกตามปกติ.....ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัว ตาบวมปูดเลยค่ะ...

ลงมาข้างล่างร้องหาแม่ก่อนเลย....." แม่....แม่... แม่อยู่ไหน ..."......แม่เดินมา ""แม่อยู่นี่.." แนนเข้าไปกอดแม่เล่าเรื่องฝันให้แม่ฟังว่า แนนร้องไห้ไม่รู้ร้องไห้เรื่องอะไร แล้วก็ร้องหาแต่แม่จนตื่น ตื่นมาก็ร้องต่อ".....แม่ก็กอดแนนแล้วพูดว่า "โธ่......ยังเป็นลูกแหง่อยู่เลย..ดูซิ ....." แล้วแม่ก็กอดแนน .......

...แล้วก็ไปร้าน ไปทำงานของตัวเองตามปกติ อาการก็ปกติ คุยเล่นกับกล้วยก็ปกติ....

พอถึงร้าน...แนนเปิดคอม...พอดีเจอพี่แอ้ที่เอ็ม เลยเล่าให้พี่แอ้ฟัง...ยิ่งพิมพ์น้ำตามันก็ไหลออกมาเองอีกแล้ว....(เอ๊ะ ก็บอกตั้งนานแล้วไงว่าทำใจได้ตั้งนานแล้ว..ไม่หวังตั้งนานแล้ว ทำไมน้ำตายังไหลอีก)....แนนไม่เข้าใจตัวเองจริงๆค่ะ ก็แนนไม่ได้ต้องการอะไรจากพี่Baddogเลยนินา แค่ต้องการมิตรภาพท่ดีก็พอแล้ว...พี่เค้าก็ยังเป็นพี่ที่ดีของแนนอยู่....แต่ทำไมแค่ตัวหนังสือไม่กี่บรรทัดที่พี่Baddogเขียนมา แนนถึงรู้สึกเสียใจขนาดนี้... แนนไม่เคยมีอาการแบบนี้ ยิ่งคุยกับพี่แอ้เรื่องพี่Baddog น้ำตาแนนยิ่งไหล..แนนเลยบอกพี่แอ้ว่า...แนนคุยเรื่องนี้ต่อไม่ได้แล้วค่ะ.......ขอเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า.....เพราะรู้ตัวแล้วว่า ถ้ายิ่งพูดถึงพี่เค้ามากเท่าไหร่น้ำตาแนนยิ่งไหลเพิ่มขึ้น....อยู่ที่ร้านด้วย,,,ลูกค้าก็ดันเข้ามาบ้าง...ซักพักพี่แอ้ก็ขอตัวไปนอน เพราะประเทศที่พี่แอ้อยู่มันตีสองแล้วล่ะค่ะ...

พอแนนไม่ได้คุยเรื่องนี้ แนนก็อาการปกติ...เล่น หัวเราะกับกล้วยต่อ...แนนไม่ได้นึกถึงเรื่องนั้นก็อาการดีขึ้น...ซักพัก แนนทักโบว์ที่เอ็ม ก็อยากบอกเพื่อนว่า "โบว์เพื่อนรัก..เราอกหักอย่างรุนแรงซะแล้ว..." โบว์ก็ถามว่ามันเป็นมายังไง.... แต่แนนบอกโบว์ว่า "เราไม่อยากพูดเดี๋ยวร้องไห้".....แต่โบว์เป็นห่วงแนน โบว์ก็จะปลอบให้แนนไม่เศร้า...แต่ที่โบว์เขียนมาปลอบ แนนไม่สามารถอ่านได้ เพราะพออ่านน้ำตาก็ไหลอีก...เลยบอกโบว์ว่า "เปลี่ยนเรื่องเถอะ...เราไม่สามารถคุยเรื่องนี้ได้...เราร้องไห้ไม่หยุดแล้ว."....แนนก็ส่งรูปไปเที่ยวให้โบว์ดูดีกว่า...คุยเรื่องเที่ยวดีกว่าเพื่อน.....อ่ะ พอคุยซักพักลูกค้าแขกบ้าเข้าร้าน......

มานถามว่า "ตัวนี้SIZE 32 มีบ่ "(มานพูดภาษาอังกฤษนะคะ แนนแปลให้เลยนะ) กล้วยบตอบว่า "มีค่า...ตัวนี้ฟรีไซน์ค่า.."......ไอ้แขกมันไม่ฟังคำตอบเลยยยย....มันพูดขึ้นมาว่า " can not.....can not....."แล้วมองมาทางแนน.....แนนก็บอกว่า "can 32 can wear..."....ไอ้แขกบ้านี่ก็พูดอีกว่า "can not ....can not"....
ชะ ชะ ชะ ...กวนประสาทฉันหรอ....คนกำลังอารมณ์ไม่ดีนะ.....โดนแน่ไอ้แขกซวยแน่....สงสัยไม่เคยเจอแม่ค้าประตูน้ำด่า...มันก็จะเจอคราวนี้แหละ..คนยิ่งอยู่ในภาวะอารมณ์ไม่ปกติอยู่......เลือดขึ้นหน้าแล้วนะ....ตาฉันก็ยิ่งแดงๆอยู่ น้ำตายังติดที่ตาอยู่เลย........แนนก็ลุกขึ้นมาพูดว่า...."ก็ฉันบอกแล้วว่า can.....can....can....ยูก็พูดแต่คำว่า can not....can not.....แล้วตกลงยูจะเข้ามาซื้อของรึป่าว ....ถ้ายูมัวแต่ can not ....can not ยูไม่ได้ซื้อของที่เมืองไทยหรอก...เพราะยูไม่สามารถซื้ออะไรได้เลย เพราะยูพูดแต่คำว่า can not ...can not ....เข้าใจมั๊ยเนี่ยที่ฉันพูดเนี่ย".....ยาวเลยค่ะ แนนพูดยาวมาก แถมพูดแบบดุๆ แต่น้ำตายังติดที่ตาอยู่เลย.......แขกมานทำหน้างง....แล้วเดินออกไป.....
ก็เลยไม่รู้ว่าที่เดินออกไปเข้าใจหรือไม่เข้าใจก็ไม่รู้ มานแปลภาษาแนนออกรึป่าวหว่า....อ่ะ แขกไปแล้วกลับมานั่งหน้าคอมต่อ....

อีกแระ.....อะไรอีกฟ่ะเนี่ย!!! ทำไมที่อินทราเค้าเปิดเพลงอะไร อกหักๆ...."อกหักก็ยังแข็งแกร่ง.....หัวใจมันแตกสลายไม่มีชิ้นดี.." เพลงอะไรเนี่ย.......น้ำตาไหลอีกแล้ว........เราเป็นอะไรไป เพลงพวกนี้เราก็ไม่ชอบฟังอยู่แล้ว ทำไมพอได้ยินเพลงแบบนี้ดันร้องไห้อีก..วันนั้นกระดาษทิชชูหมดไปเกือบม้วน....ไม่เอาแล้ว ...คนผ่านไปผ่านมาเห็นแนนร้องไห้หมดแล้ว อายเค้า ลูกค้าก็คงจะงง ...เธอคนนี้นั่งร้องไห้หน้าคอมอยู่ได้....... แนนรีบเปิดเพลงของตัวเองที่คอมฟัง...เปิดกลบเสียงเพลงอกหักๆอะไรเนี่ยซะ...พอไม่ได้ยินก็ไม่ร้องแระ.......

คราวนี้รู้แล้วว่าถ้าพูดถึงเรื่องคำตอบเมื่อวานเมื่อไหร่ จะต้องร้องไห้ ไม่พูดดีกว่า....จนบ่ายวันนั้นไม่พูดถึงอีกเลย...และแนนก็ไม่เป็นอะไรเลย ไม่ร้องไห้ ไม่เศร้า....ปกติ พูดคุย เล่นปกติ.........หายแล้วแหะเร็วดี.....วันนั้นชวนพี่เนไปทานอาหารภัตตาคารอร่อยๆทานกันดีกว่า วันเกิดกล้วยด้วย ไปเลี้ยงกล้วยกันดีกว่า.... คิดไม่ถึงว่าแนนจะกินลง...ทีแรกนึกว่า อกหักรุนแรงขนาดนี้ทานข้าวไม่ลงชัวร์ ....อยากรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรมากรึป่าวเลย ชวนพี่เนไปเรือนเพชรซะเลย.. สรุป...กินลงแหะ ทานเยอะด้วย อร่อยด้วย.....แปลกแหะ...แสดงว่า เราหายแล้วจริงๆ เราไม่เป็นอะไรซักหน่อยนินา.........วันที่14ก็ผ่านไปด้วยดี....

วันที่15,,,แนนต้องไปสอนเปียโนวันนี้ ไปช่วงบ่าย ก็ไปสอนตามปกติ....แต่กะว่ากลับจากสอนจะบอกแม่เรื่องนี้...เพราะแม่กับพ่อเป็นห่วงแนนมากเรื่องพี่Baddog..ห่วงมาตลอด....แนนเลยต้องบอกแม่ว่า...ตอนนี้ชีวิตแนนไม่เหลือความหวังแล้ว..แนนบอกแม่ว่า แนนไม่อยากพูดถึงพูดแล้วร้องไห้ แต่จะบอกว่า พี่เค้าบอกแนนว่า ยังไงก็เป็นเพียงแค่พี่กับน้องเท่านั้น...แนนไม่อยากพูดต่อ เพราะแค่พูดแค่นี้ก็ร้องไห้โหซะแล้ว........

ตอนนั้นนั่งคุยกับแม่ ..... แนนเพิ่งรู้ตัวหรือคิดได้ทันทีว่า.....ทำไมก่อนหน้านี้แนนถึงคิดว่าตัวเองสบายใจแล้ว ทำใจได้แล้ว ไม่ได้หวังอะไรกับพี่Baddogแล้วจริงๆ....แนนเพิ่งคิดได้ค่ะว่า

"คนที่แนนรักคือ..คนที่บ้าน ..พ่อ แม่ พี่เน แน๊ต น้อท...แนนรักมาก.แต่ใช่ว่าคนที่แนนรักจะทำให้แนนมีความสุขตลอดเวลาหรือ หรือไม่ก็คนที่แนนรักก็นำความทุกข์มาให้แนนหลายต่อหลายครั้ง...น้องน้อท แนนรักมากที่สุดให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าต้องการ...แต่สุดท้ายตอนนี้น้อทดุมาก ชอบดุแนนอยู่เรื่อย ดุแนนที่ไรแนนเสียใจร้องไห้ทุกที.....แต่แนนก็ยังรักน้องน้อทอยู่ดี.....แน๊ตก็ทำให้แนนเสียใจหลายต่อหลายครั้ง แนนก็ยังรักและห่วงน้องอยู่ดี...พี่เนก็ทะเลาะกับบ้าง..น้อยใจกันบ้าง...แนนก็รักพี่เนที่สุดอยู่ดี.........แต่...แนนรู้ตัวว่าแนนมีความสุขทุกครั้งทุกเวลา ที่พี่Baddogตอบเมลล์แนน โทรหาแนน ติดต่อแนน....เวลาแนนได้คุยกับพี่เค้าไม่เคยทำให้แนนทุกข์เลยซักครั้ง.........แต่ที่ผ่านมา6 ปี แนนรู้สึกทุกข์ทุกครั้งที่พี่Baddog หายไปนานๆ...เพราะถ้าพี่หายไป ไม่ติดต่อแนนนานมาก แนนจะทุกข์ พี่เค้าไม่ได้ทำอะไรแนนหรอกค่ะ แนนดันรู้สึกว่ามีทุกข์ไปเองตลอดเวลา.....

รู้มั๊ยค๊ะ ...ถ้าพี่ตอบเมลล์แนน แนนจะมีความสุขไป 3วัน.....ถ้าพี่โทรหาแนน แนนจะมีความสุขไป 1อาทิตย์.....ถ้าพี่มาเจอแนน แนนจะมีความสุขไปเป็นเดือน....แนนเลยสรุปได้ว่า.......ความจริง แนนไม่ได้รักพี่Baddogเลยนะคะ...แนนจะรักได้ยังไงเพราะแนนยังไม่รู้จักพี่เค้าเลย รู้แค่ผิวเผิน..แต่ที่แนนรู้คือ เวลาพี่Baddog ตอบเมลล์แนน โทรหาแนน แค่นี้ก็ทำให้แนนยิ้มได้หลายวัน อารมณ์ดีสุดๆหลายวัน.....อารมณ์ดีขายขอก็ดีด้วย.....แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่พี่เค้าหายไปเป็นเดือนเกิน1เดือนเมื่อไหร่ แนนเริ่มมีอาการแย่แล้ว ... ทุกข์อีกแล้วซิ.....ความสุขของแนนแค่พี่Baddog ติดต่อแนนมานิ๊ดดดดนึง แนนก็มีความสุขแล้วค่ะ.........

เอาเป็นว่า แนนสรุปตัวเองได้แล้วล่ะค่ะว่า ..แนนไม่ได้รักพี่Baddog แต่แนนชอบ ชอบหลายๆอย่าง และที่สำคัญ แนนต้องการแค่ ถ้าพี่ติดต่อแนนมาบ้าง อย่าหายไปนาน แค่นี้พอแล้ว.....แนนไม่ต้องการให้พี่Baddog มาคบแนนเป็นแฟนหรอกค่ะ....เดี๋ยวถ้าแนนรักขึ้นมา...แนนก็จะเพิ่มความทุกข์ขึ้นมาอีก....มีห่วงเพิ่มขี้น

มีรัก 1 ทุกข์1 // มีรัก 2 ทุกข์ 2 ..........มีรัก 10 ทุกข์10......มีรัก100 ทุกข์100...

ขอแค่ความสุขแบบนี้พอแล้วค่ะ...

ตอนนี้แนนรักพ่อ รักแม่ แนนก็กลัว กลัวว่าวันหนึ่งเราจากกันไป แนนรับไม่ได้ แนนรักพ่อกับแม่มาก....แนนกลัวทุกข์ตรงนี้ที่สุด......แนนรักพี่เน แน๊ต น้อท....แต่บางทีเราก็ทะเลาะกัน ความทุกข์ก็เข้ามาอีก.........แต่แนนคิดว่า....ตอนนี้พี่ยังไม่ได้ทำให้แนนทุกข์...แค่พี่ติดต่อแนนมา แนนก็มีความสุขแล้ว.....แนนขอแค่ติดต่อแนนเท่านั้นอย่าหายไปเลย แนนต้องการเพียงแค่นี้จากพี่เค้าเท่านั้น ...ไม่ได้ต้องการให้พี่มารักแนนซักหน่อย.....แนนก็ไม่ได้รักพี่เลยด้วยซ้ำ.... เพียงแต่แนนรู้ตัวว่าอะไรที่ทำให้แนนมีความสุขมากที่สุด.....คือ แค่พี่ติดต่อแนนแนนก็ไขว้คว้า..โดยการเขียนๆๆๆเมลล์ไปให้พี่อ่านบ่อยๆ...แม้ว่าจะตอบเมลล์แนนมาเพียงประโยคเดียว แค่นี้แนนก็ยิ้มได้สามวันแล้ว ถ้าโทรมายิ่งอารมณ์ดีเป็นอาทิตย์.......ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดชีวิตก็ดีน่ะซิค๊ะ........

แนนมีความรักมากมาย...และแนนก็รู้ตัวว่าอะไรที่ทำให้แนนมีความสุข ก็แค่เท่านี้เองที่แนนต้องการ ชีวิตคนเราสั้นจะตาย...แถมตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้....แนนเลยอยากจะทำให้ชีวิตตอนนี้มีแต่ความสุขตลอดเวลา....

จริงๆความรู้สึกมันมากกว่านี้ ถ้ายิ่งเขียนก็ยิ่งไปกันใหญ่ .....เอาเป็นว่า......แนนไม่ได้อกหัก...เพียงแค่เสียใจกับคำพูดตรงนั้น.......อยากให้พี่Baddog เข้าใจแนนใหม่จังเลยว่า.......แค่พี่ติดต่อแนน พี่ก็ได้บุญแล้ว เพราะพี่ทำให้คนคนหนึ่งมีความสุข........ก็แสดงว่าพี่ได้ทำบุญแล้วล่ะค่ะ ....แค่นี้เองค่ะ.....

แล้วแนนก็เป็นเจ้าแม่เหมือนเดิม.....ไม่ร้องไห้เลย แปลกจริงๆ.....สงสัยอาการแบบนี้เค้าเรียกว่า บรรลุแล้ว..บวชชีได้แล้วมั๊งเนี่ย.....ไปนอนดีกว่าค่ะ ง่วงมากๆ..

จบข่าว

...27 สค. 2550

ตั้งแต่วันที่ 14 จนถึงวันนี้ วันที่ 27 ...นับแล้ว14 วัน...ความจริง คนเราก็แปลกนะคะ...พยายามหลอกตัวเองมาตลอด แต่ลึกๆในใจ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเราร่างกายเราแสดงออกไปเลย.....

ก่อนหน้านี้ แนนคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ แค่รู้สึกเสียใจแล้วร้องไห้ คิดว่าร้องไห้แล้วหลังจากนั้นคงจะหายสนิท ......

เพิ่งจะเข้าใจตัวเองว่า ...ผ่านมา 14 วัน มันเป็นเวลาที่ทรมานมาก ...กลางวันแนนทำงาน ต้องไปร้าน ก็ไม่ค่อยจะคิดอะไรมาก แต่พอตอนกลางคืน ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ แนนแทบไม่ได้นอนหลับเลยค่ะ ... 14 วัน แนนนอนสะดุ้งตลอดทั้งคืน พอหลับได้ไปกี่นาที ก็รู้สึกว่าตัวเองสะดุ้งอย่างแรง ทำให้ตื่นทุกที และไม่หลับอีกเลยจนเช้า....เวลาอยู่ร้าน แนนก็ไปนอนค่ะ แนนมีเก้าอี้ยาวไว้นอน ตั้งแต่วันนั้นแนนนอนที่ร้านทีไร ตัวแนนจะสะดุ้งหรือกระตุกตลอดเวลา.....แนนไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยนอนผวา...ตั้งแต่วันที่ได้อ่านประโยคของพี่Baddog วันนั้น แนนรู้สึกว่า ร่างกายแนนมันอ่อนแอลงทันที สุขภาพร่างกายแนนค่อยๆแย่ลงค่ะ..ทั้งๆที่ตัวเองคิดว่า ฉันไม่เห็นเป็นอะไรซักหน่อย...

แนนเพิ่งรู้ตัวเองจริงๆค่ะว่า แนนกลายเป็นคนสิ้นหวัง หมดหวัง ตั้งแต่วันที่13 ที่แนนอ่านคอมเม้นของพี่baddog ..... แนนรู้สึกว่า คนเรามีชีวิตอยู่ด้วยความหวังกันทุกคนนะคะ.....ไม่ใช่อยู่อย่างหมดอาลัยตายอยากไปวันๆ ...แค่มีลมหาย มีข้าวทาน ก็มีชีวิตที่มีความสุขแล้ว..นั่นน่าจะเป็นคนที่ปลงชีวิตได้แล้วจริงๆ....แต่สำหรับคนธรรมดาอย่างแนน....ส่วนใหญ่จะคิดถึงอนาคตของตัวเอง วาดฝันไว้บ้างไม่มากก็น้อย....เพื่อให้เราสามารถดำเนินชีวิตให้ไปสู่เป้าหมายที่เราหวัง....ไม่ว่าจะหวังเรื่องงาน เรื่องความรัก หรือครอบครัว....เราทุกคนตั้งความหวังของตัวเองได้ค่ะ....

แต่สำหรับแนน....ชีวิตแนนไม่ต้องการอะไรมาก อยู่ใกล้พ่อใกล้แม่ ได้ดูแลท่านตลอดนี่คือสิ่งที่แนนคิดว่า แนนเกิดมาเพื่ออะไร .... แต่สำหรับความสุขของแนนจริงๆ...มันคือ เวลาที่ได้พูด ได้คุยกับพี่Baddog คนเดียว ...มันเป็นความสุขที่ลึกมาก มันเหมือนรางวัลของชีวิตที่แนนทำดีอยู่ทุกวันนี้.....แนนคิดว่ามันเป็นรางวัลชีวิตจริงๆ เพราะแนนไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่านี้แล้วค่ะ.....แนนขอแค่ความสุขเหมือนจะเล็กน้อยที่พี่baddog จะให้กับชีวิตเล็กๆ1ชีวิต...เหมือนเป็นการต่อความสุขให้แนน....ถ้าพี่เค้าหายไปนานๆ แนนจะรู้สึกว่าโลกนี้ไม่น่าอยู่แล้ว แนนมีความทุกข์อีกแล้ว ทุกข์ที่พี่เค้าหายไป ทุกข์มากจริงๆ พูดไปก็คงจะเข้าใจยากค่ะ เพราะบางคนมองว่า ไร้สาระรึป่าว ชีวิตเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนคนเดียวซักหน่อย.....

ใช่ค่ะ...ใครๆก็คิดได้แบบนี้...แต่แนนเองไม่ได้มีชีวิตที่จะไขว่คว้าความสำเร็จมากมายทางหน้าที่การงาน แนนต้องรวยเป็นมหาเศษรฐี แนนขอแค่มีชีวิตถึงวันที่แนนไม่ต้องมีภาระดูแลพ่อแม่ .... วันที่แนนไม่เหลือท่าน แนนก็จะไปจากโลก ... แนนหมายถึงอาจจะบวชชีตลอดชีวิตค่ะ.........ถ้าแนนตายแล้วสามารถไปดูแลผู้มีพระคุณทุกคนได้ แนนตายดีกว่าค่ะ แต่ถ้าตายแล้ว กลายเป็นว่าแนนไม่เจอใครเลยหลังจากความตายมันไม่คุ้มน่ะค่ะ......บวชชียังพอได้สร้างกุศลมากกว่า...

เพียงระยะเวลาก่อนที่แนนจะไปจากโลกนี้....แนนอยากได้ความสุขมากที่สุด....ขอแค่ความสุขเท่านั้น.......นั่นคือสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตแนนมีความสุขได้คือ...แค่พี่baddog พูดคุยกับแนน ..... แต่ถ้ามาเจอแนนจริงๆ ปีละครั้งก็ยังดี มันเหมือนว่า ชีวิตแนนรอคอยวันที่จะได้เจอพี่ 1ปี ครั้งเดียว แนนจะตั้งหน้าตั้งตารออย่างมีความหวัง......แนนไม่ได้หวังว่าพี่จะต้องมาชอบ มารัก หรือเป็นแฟนแนนค่ะ.....แนนรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้....เพราะแนนกับพี่baddog มีอะไรที่ตรงกันข้ามหมดทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลย.....ที่สำคัญ แนนไม่ใช่สเปกพี่เลยด้วยซ้ำ.......

แต่แล้วสิ่งที่แนนหวังมันพังลง....เพราะแนนเองค่ะ.....แนนไม่น่าจะเขียนไดอารี่ยาวๆไปให้พี่อ่าน....จุดประสงค์ที่เขียนในไดอารนี่เพียงแค่บอกให้รู้ว่า วันนั้นวันที่2สค. พี่โทรหาแนน แค่นั้นมันก็ทำให้แนนมีความสุข อารมณ์ดี ขายของดีมากๆ ค่ะ....แต่สรุปแล้ว แนนยิ่งเขียนอะไรมากมายมันกลับกลายเป็นแย่ลงสำหรับพี่Baddog ได้อ่าน ...... แนนสื่อทางตัวหนังสืออาจจะไม่ค่อยชัดเจนนัก...แนนไม่โกรธ ไม่โทษที่พี่ตอบแนนชัดเจนมากแบบนั้น..แนนรู้สึกโทษตัวเองมากกว่า ไม่เขียนตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง....ทุกวันนี้ก็หลอกตัวเองไปวันๆให้มีความหวังงว่า น่านะ วันหนึ่งพี่อาจจะไม่มีอไรทำ..ช่วงว่างสุดๆ...แล้วโทรมาชวนแนนไปเที่ยว ทานข้าว ดูหนัง .... ซักวันคงจะมี แนนได้แค่เฝ้าหวังตลอดเวลา เลยทำให้แนนมีชีวิตชีวาตลอดเวลา.....แนนเตรียมตัวพร้อมเสมอถ้าพี่baddog โทรมา เพราะแนนดูแลตัวเอง ไม่ให้อ้วนเด็ดขาด ...ยาลดความอ้วนน่ะกินเข้าไปๆๆ ให้ในท้องมันมีแต่สารพิษเพื่อความสวยในวันที่จะได้เจออีกครั้ง ...แล้วค่อยหยุดกิน .....เพราะเจอครั้ง1แล้วกว่าจะเจออีกคงจะเป็นปี...ฉะนั้น ต้องอดทนจนกว่าจะได้เจออีกครั้ง....

พี่รู้มั๊ยคะแนนฝึกเล่นเปียโนเพลง home ที่พี่อยากให้แนนเล่นให้เพราะ..........เพื่อซักวันพี่จะมาฟังแนนเล่นเปียโนที่บ้านอีก.....

เพียงแค่คืนเดียวกับประโยคที่พี่เขียนตอบแนนมาวันนั้นวันเดียว.....พี่เขียนเพื่อให้แนนหยุดหวังในตัวพี่ มันไม่มีทางเป็นไปได้ที่เราจะเป็นแฟนกัน......

แนนก็ไม่ได้หวังนิค๊ะ เลิกหวังนานแล้ว.....แนนมีชีวิตอยู่แค่เวลาไม่ยาวมากนัก...แนนไม่ต้องการมีครอบครัว ไม่ต้องการมีห่วง แค่คนที่บ้าน แนนก็ห่วงทุกคนจะแย่อยู่แล้ว.....แต่แนนต้องการความสุขในช่วงที่แนนยังดำเนินชีวิตอยู่บนโลกเท่านั้น...ความสุขที่หาไม่ยาก ไม่ลำบาก เพียงแค่ พี่baddog คิดว่า ทำบุญให้กับผู้หญิงคนหนึ่งบนโลก ทำบุญง่ายมาก ไม่ยากเหมือนกัน ..... ปีหนึ่งทำบุญครั้งหนึ่งก็ถือว่าได้ทำนะคะ....แนนตั้งหน้าตั้งนานรอเจอพี่ทุกๆวันเกิดของทุกปี...คิดซะว่า วันที่ 7 เดือน 7 ของทุกปี ....พี่เป็นหมาป่าที่สามารถแปลงร่างเป็นคนได้วันเดียวใน1ปี.......แค่เนี่ย ขอแค่นี้เท่านั้นจริงๆ........เหมือนพี่กำลังช่วยชีวิตคนป่วยที่ไม่สบายมากเท่านั้นเองค่ะ........ถ้าแนนป่วยจริง ใกล้ตายจริง พี่คงทำให้แนนได้...บังเอิญแนนดันไม่เป็นอะไร ไม่ได้นอนรอความตายอยู่ในรพ..เลยไม่ได้รับบุญตรงนั้นเลยนะคะ.....

เดี๋ยวนี้เวลานอนไม่หลับต้องพกน้ำที่มีแอลกอฮอล์ผสมด้วย ดื่มแล้วหน้าจะชาๆ แล้วมึนๆ หลับไปเลย แต่หลับไม่ถึงครั้งชม.ก็สะดุ้งอีกแล้ว ตื่นอีก เป็นอย่างงี้มา 2อาทิตย์ ทางยานอนหลับก็ไม่หลับซักที ทานตี1 มันดันออกฤทธิ์ตี4 แล้วก็สะดุ้งอีกที 6 โมง...เป็นอันว่า นอนไม่ได้ตามเคย......

จนวันนี้เช้าวันที่27 แนนรู้สึกว่า สภาพร้างกายของตัวเองแย่แล้วจริงๆ...ปวดหัวแทบจะระเบิด ปวดติดต่อกันมาหลายวัน บวกกับช่วงนี้การค้าแย่ลง เท่ากับเวลาว่างแนนมากขึ้น แนนเลยฟุ้งซ่านมากขึ้น งานก็ไม่มี ของไม่ได้ขายเลย เงินก็ไม่มีใช้เลยเหมือนกัน....ทุกอย่างตอนนี้มันมารวมกันอีกแล้ว.....แนนเริ่มจะรับสภาพแบบนี้ไม่ไหวแล้ว รู้แต่ว่าสมองจะระเบิด ปวดหัวมาก ทรมานมาก 7โมงว่า แนนลุกไปหาพ่อ แนนร้องไห้ แนนไม่ไหวแล้วค่ะพ่อ แนนเครียดมากแล้ว แนนอยากไปโรงบาล อยากได้ยาที่หลับได้สนิท อยากนอนหลับซัก10 ชม. อยากพักผ่อนสมอง....ตอนเช้าแนนเครียด ปวดหัวมาก ตัวเกร็ง มือ แขนชาถึงข้อศอก...หนาวแต่เหงือออก มือสั่น พูดก็เสียงสั้น แนนรู้ว่า แนนเป็นหนักมากแล้วจริงๆ....

แนนไม่อยากให้พ่อกับแม่เครียดเวลาเห็นลูกกำลังทุกข์....แนนอยากทำให้พ่อกับแม่สบายใจตลอดเวลาเพื่ออายุจะได้ยืน .... แนนเลยต้องหาวิธีรักษาตัวเองให้หายจากความเครียดซะก่อน....ไม่งั้น เวลาแนนเครียดมากทีไร พ่อกับแม่จะไม่สบายทุกที พ่อกับแม่จะปวดท้องโรคกระเพาะทันที.....แนนยิ่งจะทำให้สุขภาพพ่อกับแม่แย่ลงป่าวๆ........เมื่อเช้า แนนเลยตัดสินใจบอกพ่อกับแม่ว่า แนนไม่สบายจริงๆ จิตใจแนนมีปัญหา ปัญหาเรื้อรังมา 6 ปี ......แนนต้องการไปรักษา แต่ไม่รู้จะรักษายังไงตอนนี้ขอแค่ ยาให้แนนได้หลับ ได้พักยาวๆ หลังจากไม่ได้นอนมา2อาทิตย์เต็มๆ...แล้วค่อยตื่นแล้วลุกมาคิดกันใหม่ว่าจะหาทางแก้ปัญหา รักษาโรคเรื้อรังของตัวเองได้ยังไง.........

แต่ซักพัก แนนได้นอน พ่อกับแม่มานั่งนวดมือนวดแขนให้แนนหายชา ... พ่อนวดหัวให้แนนหายปวดหัว เพราะเส้นเลือดที่หัวมันกอดกันเป็นก้อนไปแล้ว แนนปวดมาก..........แม่เช็ดตัวให้แนน แนนเหงือออก แต่รู้สึกเย็นต้องห่มผ้า ......

จนแนนรู้สึกว่าตัวตัวแนนไม่เกร็งแล้ว แขนหายชาแล้ว แนนดีขึ้นแล้ว....นอนซักพักก็ขอพี่เนไปร้านด้วย แนนห่วงร้าน จนถึงวันนี้แล้วยังไม่ได้ค่าเช่าร้านเลยเหลืออีก 4 วันเท่านั้น ..... ตอนนี้ขอแค่ให้ลูกค้าเข้ามาแล้วต่อราคา ต่อเท่าไหร่ให้หมดค่ะ...ลด แลก แจก แถม จริงๆ ขอให้ได้ค่าเช่าที่ก็พอ .....

เที่ยงแนนกลับบ้านพร้อมแน๊ต เพราะต้องกลับมาพัก มานอน แนนแค่อยากไปดูร้าน ได้เห็นร้าน แนนก็สบายใจ มันเหมือนเป็นชีวิตของแนนอีกชีวิต ..... แนนภูมิใจที่ทำได้ถึงขนาดนี้.........แนนทำเพื่อให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวแนน และจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแนนเรื่องงาน ..... ทำเพื่อให้พ่อกับแม่สบายใจ หมดห่วง หมดกังวล กับเรื่องงานของลูก............แคนั้นจริงๆ .... แต่ขอแค่ ทำแล้วไม่ขาดทุน พอมีเงินเก็บบ้าง มีให้พ่อกับแม่ทุกเดือน ...พอมีใช้จ่ายของตัวเองบ้างเท่านั้น.....แต่แล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนที่เราคิดไว้......ทุกอย่างต้องมีอุปสรรค มันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ได้อย่างไม่เจออุปสรรคอะไรเลย....ไม่งั้นพระเจ้าจะส่งให้พวกเราเกิดมาทำไมละคะ....

พระเจ้าส่งเรามาเกิดเพื่อให้เราได้รู้จักหาทางแก้ปัญหา ให้เราคิดหาวิธีแก้ด้วยตัวเราเอง เพียงแต่ท่านมองดูเราอยู่ตลอดเวลา คอยช่วยเหลือ ถ้าเกิดอะไรหนักมากจริงๆ ท่าจะคอยช่วยเราอยู่ห่างๆ มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่คนเราตัดสินใจว่าจะทำทางไหนดี......ทำในทางที่ดี หรือ เลือกอีกทางที่ตรงกันข้าม ....หลายอย่างมักจะให้เราต้องตัดสินใจเสมอว่าจะทำอย่างไหนดี จะเดินทางไหนดี .... เราต้องเลือกตลอดเวลา.....ตลอดทั้งชีวิต.......เราอยากสุขอยากทุกข์ เราเลือกเองได้ พระเจ้ามองเราอยู่ว่า เราจะตัดสินใจกับชีวิตของตัวเองยังไงจริงๆนะคะ.....เพราะแนนรู้สึกเสมอว่า ทุกครั้งที่ชีวิตแนนกำลังจะแย่สุดๆ เหมือนมีอะไรมาดึงแนนให้ลุก ดึงแนนให้รอดพ้นจากวิกฤษร้ายๆตรงนั้นทุกที......แนนรอดมาได้ตลอดทั้งๆที่หลายครั้งดูแล้วว่า ชีวิตแนนกำลังจะตกสุดแล้ว วินาทีสุดท้าย ก็มีอะไรมาช่วยแนนทุกที.......

นี่แหละค่ะ...ที่แนนคิดตอนที่มีชีวิตอยู่ทุกวันนี้ จริงๆ....แนนไม่ต้องการไขว่คว้าความมั่งคั่ง ..... ขอแค่ความสุขเล็กๆน้อยๆ เพื่อต่อชีวิตให้มีความสุขไม่ทุกข์เท่านั้นเองค่ะ......

และต่อไปนี้ แนนคงต้องหาวิธีรักษาใจตัวเองจริงๆ หาทางออกให้ได้ ... พยายามทำทุกวิถีทางให้ตัวเองพ้นทุกข์ให้ได้ ต่อไปแนนอยากจะทำให้ทุกคนมีความสุข แนนจะช่วยให้ทุกคนมีความสุข ถ้าแนนคิดว่าตัวเองสามารถพ้นทุกข์ได้แล้วจริงๆ...แนนจะช่วยทุกคนค่ะ ถ้าใครกำลังตกในสภาพความทุกข์เหมือนของแนน แต่ต้องให้แนนหาทางช่วยตัวเองให้พ้นทุกข์ให้ได้ซะก่อนนะคะ......กำลังหาทางรักษาตัวเองอยู่จริงๆค่ะ.......

ทั้งนี้ทั้งนั้น พี่baddog ไม่เกี่ยวอะไรเลยค่ะ ...พี่เค้าคงงงนะคะว่า อะไรจะขนาดนี้...มันเป็นไปได้ค่ะ เพราะมันคือกรรม .... แนนก่อไว้เมื่อชาติก่อนมั๊งคะ.....แนนไม่ได้อยากให้มันเป็น แต่มันเกิดขึ้นเอง นานมากแล้ว 6ปีกว่าแล้วค่ะ ..... แนนต้องทำให้ทั้งพี่และแนนหลุดออกจากกรรมของกันและกันให้ได้ ไม่งั้นชาติหน้าถ้ามีจริง เราต้องมาเจอกัน อีก อาจจะพากันทุกข์อีกไม่ว่าคนใดคนหนึ่ง ... แนนต้องปล่อยพี่ให้ได้จริงๆค่ะ...จะได้ไม่ต้องผูกกรรมกันอีก......ทั้งหมดแนนก่อขึ้นเองคนเดียวจริงๆ ค่ะ..........

...รูปเหมือนพี่Baddogค่ะ หน้าตาคล้ายกันนะ แต่พี่แจงดองกันในรูปผิวขาวกว่าพี่Baddogอ่ะค่ะ

Create Date : 16 สิงหาคม 2550

0 comments

Last Update : 22 พฤศจิกายน 2550 23:39:47 น.

Counter : 1172 Pageviews.