ปรากฏว่า พอเข้าไป

หนังตรึงเราไว้กับเก้าอี้ ได้ตลอดเวลา ที่หนังฉาย

ชอบ อาจารย์ จิทาโร่ กับ เฉดมาก

อาจารย์ จิ นี้ แสดงได้ลื่นไหล ไม่มีสะดุด

ออกมากี่ฉาก ก็ ขโมยซีน ตลอด

ส่วน เฉดนี้

เวลาเห็นเฉด แล้ว ยังสะกิดบอกเพื่อน

เฮ้ย ท่านี้ มันของ นิมบัส 2000 นิหว่า

เห็นเฉด แล้วเหมือนเห็น นิมบัส


ชอบบทพูดในหนังเรื่องนี้น่ะ

วีว่า มัน เป็นธรรมชาติ เหมือนเวลาเราคุยกับเพื่อน

แต่โคตรรักเอ็งนี้

เหมือน เอาคำพูดสวยๆๆ มาจับยัดเข้าไปในฉากอ่ะ

ตอนนี้ ก็ดูไป 2 รอบแล้ว

กะว่า มี รอบที่สามแน่นอน

ที่นี้มาเข้าเรื่องกัน

จะเล่าให้ฟัง ว่า ทำไมหายหัว ไปนานมาก

ไม่มาอับบล็อคตัวเอง


เรื่องมันผ่านไปแล้ว

เลยคิดว่า คงพูดถึงได้

แต่ช่วงที่เรื่องกำลังเกิด

พูดหรือนึกถึงไม่ได้เลย

เครียดมากกกกกกกกกกกกกก

กินไม่ได้ นอนไม่หลับ

เหมือนในหัว มีลูกไฟ 2 ลูกวิ่งสวนกันตลอดเวลา

มันวาบไป วาบมา

สมองไม่ได้หยุดคิดเลย

เหมือนไมเกรนขึ้นตลอด

นอนก็ไม่ค่อยหลับ

บางทีเผลอหลับไป

ตื่นขึ้นมา จำไม่ได้ว่า ตัวเองอยู่ที่ไหน

คือ รู้สึกตัวน่ะ แต่บางทีทำอะไรไปบ้างก็ไม่รู้

มันเหมือนงงๆๆ เหมือนอยู่ในหมอก

หึหึหึ

พูดว่า ชีวิตบัดซบ ได้เต็มปากเลยล่ะ

เริ่มจากเรื่องงาน ก่อนละกัน

วี ทำงาน อยู่แผนกออกแบบ ของบริษัทแห่งหนึ่ง

วันหนึ่ง MD แผนกของวี ก็เกิดงัดข้อ กับ MD แผนกการเงิน

ก็ไม่ใหญ่ ไม่โต อะไร

แค่ ใครแพ้ ก็โดนยุบแผนกเท่านั้นเอง


ช่วงระหว่าง ประลองกำลังภายใน นี้แหละ

เครียดมาก เครียดจนหัวจะระเบิด

ที่ทำงาน เหมือน กับดับมรณะ

หรือไม่ก็ ทุ่งสังหาร

ประมาณ ใครอย่าได้ พลาดมาเชียว

ตาย กับ ตาย และตาย

ความกดดัน ไม่ต้องพูดถึง

อัดกันกระหน่ำแหลก

พอเครียดมากๆๆ คนมันก็ไม่ไหวกัน

เริ่มหันมา กระทบกระแทกกันเองแล้ว

นึกถึงภาพ งู ที่ถูกขัง ให้ กล่องเล็กๆๆใบเดียวกันซิ

ยิ่งนานวัน ทั้งความแคบ ความเครียด ความหิว

มันก็เริ่ม ฆ่า กันเอง

ตัวที่แข็งแรงเท่านั้นจะอยู่รอด

เป็นเหมือนแบบนี้ไม่มีผิด


บางวันที่มัน ไม่ไหว

ก็มีการทิ้งระเบิด แล้ว ออกจากออฟฟิสกันไป

แล้วเช้าค่อยกลับเข้ามาเครียร์กัน


ช่วงนั้น วี จะหน้าตาเป็นศพทุกวัน

อารมณ์นี้ผันผวน เป็นพายุกันเลยทีเดียว

แต่ก็ไม่พูด

ไม่อยากพูด

นัดออกไปกินข้าวกับน้องนี้

น้องจะห่วงมาก

บอกว่าให้เราบ่นเถอะ

เราจะได้สบายใจ

แต่ยิ่งพูดมันยิ่งจมน่ะซิ

ยิ่งบ่นก็ยิ่งนึกถึงปัญหา


ที่แย่ก็คือ กลัวแม่จะเป็นห่วง

กลัวแม่จะรู้ว่า ลูกจะตกงาน

เลยทำเป็นเฉยๆๆ

แต่ หน้าตา นี้ไม่ให้แล้วอ่ะ


แล้วก็ตั้งใจว่า เรื่องนี้ จะไม่ให้ใครรู้เด็ดขาด

แต่มีวันหนึ่ง ไปกินเหล้ากะเพื่อน

มันเหมือนเขื่อนแตก

รับโทรศัพท์เพื่อน ไปยืนคุยในห้องน้ำ

รู้สึกตัว อีกที

ซัดแบบ โฮ โฮ โฮ ไม่อายใครแล้ว

ตกลงเพื่อน 20 กว่าคน เลยรู้กันหมด

ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเรา

555


มิตรภาพดีๆๆ หาได้ในห้องน้ำน่ะ

มีแต่คนนึกว่า อกหัก

บอกกันใหญ่ ว่า ไม่เป็นไร ผู้ชายคนเดียวหาใหม่ได้

อยากจะบอกว่า ป่าว ไม่ได้อกหัก

ก็หมดแรง มัวแต่น้ำตาไหล พูดไม่ออก

พอมีคนมาตบบ่า ยื่นทิชชูให้ ยิ่งพูดไม่ออกใหญ่เลย

มีคนถามว่า จะกลับบ้านไหวไหม


อยากจะบอกว่า ขอบคุณมาก แล้วก็ซึ้งใจทุกคนน่ะ


อ้อ THANKS G&G to be in my life

หุหุ เด๋วมา เฉลยว่า G&G คือใคร


อ่ะมาต่อเรื่องงาน

เค้าจะให้เราไปฟังผลทุกวันศุกร์ ว่า

ออฟฟิสจะรันต่อได้ไหม

หรือเราจะหันหัวเรือกันไปทางไหน

นี้แหละยิ่งทำให้จุดเดือด ต่ำๆๆ ของวี ยิ่งแตกง่าย

บอกมาเลยดีกว่า ว่าจะเอายังไง

แต่ให้มารอ แล้วรอ แล้ว รอนี้

ฆ่ากันเลยดีกว่า

จบกันไป ง่ายดี

แต่ให้รอผล


มันเหมือนคนไข้อ่ะ

หมอก็ยึกยัก ไม่บอกซักที

ว่าเป็น ha อะไร จะตาย ยังไง

ไอ้คนรอก็จินตนาการไปเรื่อย


สุดท้าย ประมาณว่า อารมณ์มันตายอ่ะ

เหมือนเด็กเรือพัทยา เวลาฝรั่งมาเช่าเรือ

แล้วยังไง ก็พูดได้แค่นี้ อ่ะ

จะเอาไงก็ว่ามา

แบบว่า ตุ้ยภาษาไปเลย

เช่าไม่เช่า เรื่องของเอ็ง

กรูพูดได้แค่นี้อ่ะ

555


เพื่อนก็ปลอบว่า

น่าน่ะ ถึงตกงานก็ได้ 3 เดือนน่ะ

บางวันคิดได้ ก็โอ๊ย ไม่สนแล้วว้อย

ไปทำงาน เหมือนไปฆ่าเวลา

บางวันตื่นมาทำใจไม่ได้

ก็ต้องเรียก น้องออกไป กินข้าวเป็นเพื่อน


คือ พูด มา เหมือน สั้นๆๆ แต่กินเวลาประมาณ

เดือนหนึ่งได้

1 เดือนใน นรก น่ะ

ความทุกข์ที่ต่อเนื่องยาวนาน

เหมือนไม่มีวันจบ

ช่วงนั้น ประมาณว่า อย่าน่ะ

ใครอย่าได้แหยมมาเชียว

วีเอาตายอ่ะ

ตะก่อนจะเกรงใจ เลขาท่านประธานมาก

แต่ช่วงเดือนหนึ่งนั้น

หึหึหึ

เห็น ช้าง ตัวเท่าหนูมั้ง



ส่วนของงาน แปะไว้แค่นี้ก่อน

จะเล่าส่วนอื่นให้ฟัง แล้วค่อยสรุปชีวิตทีเดียวเลย

ครอบครัว

คิดว่ามีส่วนมาจากงานด้วยแหละ

อารมณ์มันไม่คงที่

เวลาใครทำอะไร ก็กระทบใจได้ง่าย


รักน้องคนดีมากที่สุดน่ะจ๊ะ

มากเท่าที่ไอ้พี่ ห่วยๆๆ คนนี้มันจะรักได้

ถ้าวันหนึ่ง เราต้องจากกัน

พี่วีอยากให้น้องอดทนรอซักแป๋บหนึ่ง

แล้วพี่วี จะตามไปอยู่เป็นเพื่อน

เราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้งน่ะจ๊ะ

ที่นี้ก็อาจจะอย่างที่เค้าว่ากัน

เวลาชีวิตบางด้านห่วย

มันก็จะมีบางด้าน

มาประคองไว้

ให้สมดุลกัน


วี เจอ G 555

ตลกมาก เล่าแล้วยังเขินไม่หาย

(หน้าด้านยังงี้ ยังมีเขินอีกเรอะ 555)

ไปกินข้าวกัน

เสร็จแล้วก็นั่งคุยเรื่อยเปื่อย

อยู่ดีๆๆ วีก็ได้ยินเสียง เหมือน

เอาเป็นว่า มันดัง ซี่ๆๆๆ อ่ะ

เสียงเหมือน ของเหลวมันไหลอ่ะ

เหมือน เวลา เราฉีดน้ำ นั้นแหละ

ในหัวของวีเอง

วีหันไปถาม G ว่า ได้ยินเสียงอะไรไหม

G บอกว่าไม่ได้ยิน

ได้ยินก็แปลกล่ะ

นั่งในร้านอาหารได้ยินเสียงน้ำนี้น่ะ

555

หันไปเห็น G อีกรอบ

วี นึกในใจ

อืมห์ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้เจอเค้าอีก เราจะอยู่ไงว่ะนี้

5555

อันนี้วี ไปเล่าให้ G ฟังตอนหลัง

G หาว่า วี เน่า

แต่แอบทำหน้าปลื้มสุดชีวิต

555


แต่ ประทานโทษ รักเราไม่เก่าเลย

เพราะ เราบอกเลิกกันทุกวัน

ครั้งแรก วี อึ้งไปเลยน่ะ

ตอน G บอกเลิก

แต่สรุปว่า

เราจะเลิกกันตอนเที่ยงคืน

แล้วเราก็จะดีกันไหม

55

อยากไปดูความน่ารักของวัยใสนะค่ะ..

ทำให้นึกถึงสมัยเรียนนะ.....แต่มายมีใครมาจีบเลย

รร.หญิงล้วนนะ5555555555

ที่นี้ ก็คงเข้าใจแล้วน่ะ

ว่าทำไม หายหัวไปนานมาก

หนังสือไม่ได้อ่านเลย

ช่วงนั้น ก็ได้ G นี้แหละ

แต่วี ก็ไม่ได้บ่นอะไรน่ะ

ไม่ได้บอกเค้าด้วย

ช่วยที ชีวิต วี ห่วยแตกอ่ะ

ก็เจอกันบ้าง เป็นบางที

ไม่ถี่ด้วย

แต่มันก็รู้สึกดี เวลาได้เห็นเค้าในสายตา

เดี๋ยวอะไรๆ ก็จะดีขึ้น ใจเย็นๆ นิดนึง

เป็นกำลังใจให้นะคะ

ปล. แล้ว G นี่คือใครเหรอ

เฮ้อ ชีวิตวัยรุ่นของเราทำไมมันไม่มีเรื่องแบบนี้บ้างวะ
ม.ต้น ก็ชายล้วน ปวข. ปวส. ในโรงเรียนมันก็มีหญิงนะ แต่

สรุปเรื่องงาน

ตอนนี้ บริษัท ก็แยกกันแล้ว

สบายใจขึ้นนิดหน่อย


ครอบครัว

ก็ประคับประคองกันไป

ครอบครัวนิเนอะ


ส่วน G

เพราะเธอมีอยู่จริง

เอาน่า ชีวิตมันไม่ได้โหดร้ายไปตลอดหรอก ขึ้นลงเป็นธรรมดาของชีวิต มีใครบ้างไม่เคยเจอเรื่องร้ายๆ คิดซะว่าสร้างภูมิต้านทานให้ชีวิต

มาอ่านแล้วก็ถอนหายใจค่ะ

ตอนนี้ตัวเองก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต จะเอายังไงกับชีวิตต่อไปดี?



กะว่าจะไปทำบุญ ทำอะไรดีๆ ซะหน่อย เผื่อความรู้สึกตัวเองจะดีขึ้น

ขอบคุณน้องนก

มันก็เป็นบางวันอ่ะน่ะ

ไม่รู้ซิ


พี่เหยี่ยวเงิน

ภูมิต้านทานมาแบบนี้

วีกลัว วีจะตายก่อน จะแข็งแกร่งอ่ะดิ

วันนี้ มีอีก

คนนั่งข้างๆ หาว่า เราพิมพ์งานเสียงดัง

ทำลายสมาธิเค้า

เลยไปฟ้องนาย ขอย้ายที่นั่ง

ฮ่วย ชีวิต อะไร จะ ขนาดนี้

น้อยใจเหมือนกันน่ะ

เวลาโดนแบบนี้

แต่นึกอีกที เออ ไปก็ดี

ต่างคนต่างอยู่ได้ไม่รำคาญกันไปมากกว่านี้

หึหึหึ


คุณสาวไกด์

ฮึดๆๆ แล้ว ตัดสินใจเลย

วัดหัวลำโพงก็ดีน่ะ

มีทำบุญโลงศพด้วย

อุ้มเกาทัณฑ์มาให้กำลังใจ

ดู 2 รอบเหมือนกันค่ะ หนังน่ารักดี ชอบ..
แต่อีกเหตุผลคือต้องไปดูกะเพื่อน 2 คนอ่ะ

ขอบคุณพี่ tiara งับ

ถ้าให้ดี วี ขอกอด จอมยุทธ์น้อยด้วยดีกว่า พี่



องุ่น สนใจ รอบสามม้า

ไปดูกะวี ไง

หุหุหุ

เข้ามาให้กำลังใจจ๊ะ สาวน้อย

เรื่องงานนี่ ต้องทำใจ เจ่เจ๊ก็เจอมาแล้วค่ะ
ปี 2547 เป็นการปรับเปลี่ยนครั้งใหญ่ของบริษัท
งานมันหนักมาก แล้วก็นะรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่โดดเดี่ยว
ร้องไห้เกือบทุกวัน หลายเดือน
น้ำหนักลงไป 4 โลในเวลา 3 เดือน ไม่นับว่าเยอะ
แต่แบบว่า โทรมสุดๆ จนตัวเองยังรู้สึก
กว่าจะผ่านวิกฤตนั้นได้ ก็ปีถัดไป
ตอนนี้ก็กำลังจะเข้าสู่ภาวะคล้ายๆ 2 ปีก่อนอีกละ

แต่ว่านะนึกถึงหน้า พ่อ-แม่ พี่น้อง เพื่อนๆไว้
สู้ สู้ สู้ นะคะ มีกำลังใจอยู่รอบตัวเลย

อ้อ เรื่องมันเป็นยังงี้นี่เอง

ยังไงก็ยินดีด้วยนะจ๊ะที่อะไรๆ มันผ่านไปได้ด้วยดี

แล้วที่สำคัญ การไปไหว้พระทุกวันพฤหัส นี่ได้ผลจิงๆแฮะ

ส่วนหนังก็ไปดูมาแล้วเหมือนกัน ดูจบแล้ว ต้องไปชวนเพื่อนๆมานั่งคุยย้อนรำลึกถึงอดีต ครั้งเมื่อสมัยยังเรียน ม.ปลายกันอยู่ ก็นะมันอินน่ะ

ขอบคุณงับ เจ่เจ้

แต่วีว่า มันไม่ไหว เท่าไร

นึกถึงหน้า ครอบครัว ยิ่งเครียด

ไม่อยากให้เค้ารู้

กลัวเค้าเป็นห่วง


ท่าน poser

ไปไหว้ ครั้งเดียว

แล้วมันก็ไม่ได้ดี อย่างที่ท่านคิดหรอก

ลุ่มๆๆ ดอนๆๆ มากกว่ามั้งท่าน

งั้นเอาธรรมะเข้าข่ม นั่งสมาธิ อ่านหนังสือธรรมะ

ไอ้วีนี่ย่อมาจากชื่อจริงหรือ

งั้นเอาใหม่จ๊ะ
มองฟ้า มองดาว มองธรรมชาติ

สำหรับเจ่เจ๊ ฟังบทสวดภาษาธิเบตไปเลย ฟังแล้วสบายใจดี


ที่ว่าให้นึกหน้าพ่อ-แม่ หมายถึงเพื่อเป็นกำลังใจนะคะ
แต่เวลากลับบ้านเจอหน้าท่านก็ยังต้องยิ้มไว้ไง
เรื่องเครียดๆ ไม่เอาไปใส่หัวให้ท่านคิดมากอีกหรอกค่ะ

เอาน่านะ ยังมีเพื่อนๆคอยให้กำลังใจอีกเยอะนะจ๊ะ

แถมคนพิเศษข้างตัวที่กล่าวถึงด้วยเอ้า

แล้วอะไรๆ ก็จะดีขึ้นเอง ก็ท้องฟ้ามันยังเป็นสีฟ้าอยู่นี่นา

พี่เหยี่ยวเงิน

วี เป็นชื่อเล่นน่ะพี่

อ้อ ถ้าจำไม่ผิด วี เคยเล่าเรื่อง G ให้พี่ฟังแล้วนิ

หึหึหึ


ขอบคุณเจ้เจ๊ คับ

วีใช้วิธี เล่นเกมส์น่ะ

เวลาต้องเอาชนะ หรือทำลายล้างอะไร

แล้วจิตมันจดจ่อ รู้สึกเป็นสมาธิ ไม่คิดอะไรดี

คนข้างตัว ลุ่มๆๆ ดอนๆๆ น่ะพี่


พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วเนอะเจ้เจ๊


ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรแล้ว

อยู่ได้เท่าไร ก็เท่านั้น

ประมาณหนังจีน

ฆ่าเพิ่มได้อีกคน ก็ถือว่า กำไร น่ะ
5555


วี ป้ำเป๋อ เหม่อลอย

หรือคราวซวยไม่รู้

อ้อ ความซวยไม่มีในโลก

แต่เรื่องร้ายๆๆๆ มักเกิดกับ "เรา"


3 วัน มานี้ หวิด โดน มอเตอร์ไซต์ ชน มา 2 ครั้ง

รู้สึกเลยว่า

ชีวิตเอาแน่นอนอะไรไม่ได้

ใครอยากบอกรักใคร

ก็รีบบอกไปเลย

มันไม่แน่ว่า จะมี พรุ่งนี้ สำหรับ "เรา"

นกรักพี่สงครามนะ

และก็เป็นห่วงพี่สงครามเสมอ

ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้าทุกวัน

แสดงว่าเราต้องเผชิญหน้ากับอะไรอีกหลายๆ อย่าง

เราก็ต้องสู้ และ ฝ่าฟันกันไป

เป็นกำลังใจผ่านพ้นสิ่งที่ไม่ดีๆ ไปได้นะคะ

คุณวีสู้ ๆ นะคะ

น่านะ ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง สู้ ๆ แล้วกัน
ชีวิตย่อมมีหนทางเสมอ

ขอบคุณ พี่รี จ้า


ครู วีไม่ใช่ ไดโนเสาร์ใกล้สูญพันธ์น่ะ

แหม ชีวิตย่อมมีหนทางเสมอ

นี้มันคำพูดเดียวกับ jurassic park ภาค 1 เลยอ่ะ

เข้าใจละว่าเป็นไง..แต่เมื่อวานก็ไม่โทรม
นี่นา..คาดว่าคงเบาใจขึ้นเนอะ...

ไปดมหนังสือที่พึ่งได้ไปเมื่อวานดีก่า 55555
คิดถูกจริงๆที่สอยแบบปรู๊ฟให้อ่ะ

ดูแลตัวเองเด้อ...สู้โว้ยยยยย

ขอบคุณงับ พี่มังกร

นอนดมหนังสือ หอมชื่นใจ

555

มันไม่โทรม เพราะเป็นวันอังคารไงพี่

อยู่คนเดียว

ทำบ้าอะไรก็ได้

ไม่มีใครมากดดัน

555

สู้ๆน่อครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ

หายไปนานน่อครับ