คนเรานี่ก็แปลก ให้อภัยคนอื่นได้ตั้งมากมาย แต่ให้อภัยตัวเองไม่ลง

วันนี้เจอเหตุการณ์แย่ๆ ที่ทำให้ตัวเองเสียความรู้สึกมากๆ
น้ำหอมเนี้ย เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยม ที่สุดอย่างหนึ่งของโลก
แต่ควรระวัง อย่าใส่หอมกลิ่นเดียวกับ ที่เพื่อนทำหก

ก็เห็นแล้วล่ะ ว่าเพื่อนเอาน้ำหอมไปเล่น
เรายังนึกสนุกไปทาเพื่อนเล่น หอมดีนะ
แต่ไม่คิดว่า เพื่อน.. มันจะบ้าบอทำหก

ห้องแอร์นะคุณ แล้วกลิ่นน้ำหอมฟุ้งขึ้นเรื่อยๆ
เพื่อนเริ่มด่า ใครเอาน้ำหอมมาเล่นฟร่ะ
กลิ่นยังกะงานศพ
(ปากคน นั้นย่อมยาวกว่าปากกา เพราะปากกา
ไม่มีวันแทงถึงหัวใจคน ได้เร็ว เท่าคำพูดคน)
แล้วก็ด่า กู... ที่ใส่มา ที่เอามาให้เพื่อนเล่น
ไม่ด่าตรงๆ ด่าอ้อม ให้กูแอบเคือง

แต่สถานการณ์เลวร้ายมาก
มีหลายคนไม่ไหว ถึงขนาดต้องไปอ้วก
แม้กระทั่งกูเอง ยังคลื่นไส้ อ่ะ
แล้วกูก็ผิด ในใจก็นึก กูผิดอีกแล้วเหรอว่ะ

ผิดอีกแล้ว กู กู กูทุกที

พอเดินกลับเอาน้ำหอมคืน เฮ่อ.. กูนี่แหละผิด

ไม่วายโดนเพื่อนด่า ใส่น้ำหอมซ่ะฉุนเชียว



แล้วก็รู้สึกไม่ดีทั้งวันเลย เหมือนมันไม่น่าเลย
ตอนนี้แทบจะขว้างน้ำหอมทิ้ง เกลียดกลิ่นนี้มาก เหมือนเป็นกลิ่นที่ทำให้เราต้องอับอาย

ไม่ชอบเลย ที่ตัวเอง ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
พยายามบอกกับตัวเอง ว่าเรื่องเล็กนะ
เพื่อนก็บอกว่าเรื่องแค่นี้ไม่มีใครเขาเก็บเอามาคิดมากหรอก อย่าคิดมามากว่ะ

แต่ไม่รู้ทำไม ใจมันอ่อนแอ รู้สึกผิดจัง
บอกตัวให้อภัยตัวเองซ่ะ ลืมๆ มันไป
ทำไมมันช่างยากเหลือเกิน

สังเกตตัวเองมาหลายหนแล้ว ว่าเดียวนี้ทำใจยอมรับอะไรยากเหลือเกิน อย่างมีเทคโนโลยีใหม่ ก็วิตกจริต ว่ามันดีแบบนี้ แล้วต่อไปจะมีคนไว้ทำไม (คิดไปนู้นนนน)
ต่อไปคนมันก็ไม่ประโยชน์อีกต่อไป (คิดไปนั่นนนนน)

หรือเรามันแก่ แต่อายุเราก็ไม่เท่าไหร่เอง นี่หว่า

จำได้เลย ว่าเพื่อนนี้ชอบด่าประจำ ว่าแกอ่ะ ทำไมไม่แคร์ใครเลยว่ะ เขาด่า ก็เฉยๆ ไม่คิดจะปรับปรุงตัว หรือทำอะไรก็ได้ไม่ให้เรา

เราก็ย้อน

คนเรานะ คนที่อยู่กับเราไปชั่วชีวิตก็คือตัวเราเอง ไม่ใช่ใครอื่น สมมุติว่าฉันเปลี่ยนแปลงไป แล้วแกคิดเหรอ ว่าการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจะไม่มีใครด่า มันก็ต้องมีคนหาส่วนเสีย มาด่าฉันอีกจนได้ ฉันเป็นแบบนี้ ฉันมีความสุข ฉันสบายใจ ส่วนคนอื่นจะทุกข์จะร้อนอะไร ก็ช่างเขา เพราะเขาไม่รู้จักปล่อยวาง แกเองก็เหมือนกัน รู้จักปล่อยวางบ้างเถอะ ทำไมต้องไปแคร์คนอื่นด้วย เอาเวลามา แคร์ตัวแกเองเหอะ คนอื่นเขาด่าเสร็จเดียวเขาทนไม่ได้ เขาก็จะไป ถึงทนได้ ก็ดูสิ ว่าจะทนได้สักกี่น้ำ ปล่อยให้หมามันเห่าไป เดียวหมามันก็เหนื่อยเอง

ตอนเด็กๆ พ่อเคยเล่านิทานให้ฟังว่า
มีพ่อกับลูก พ่อเป็นพ่อค้า จึงต้องไปตามเมืองต่างๆ วันหนึ่ง ชื้อม้า หมายจะขนของ พอขนของ ก็นั่งอีกได้แค่คนเดียว พ่อก็ให้ลูกนั่งแล้วพ่อจูง

เมืองแรก ชาวบ้านเห็นก็ออกมาติติงว่า ลูกนี้ไม่กตัญญู ปล่อยให้พ่อเดิน พ่อจึงนั่งบ้างแล้วลูกจูง

เมืองที่สอง ชาวบ้านเห็นก็พูดออกมาว่า ลูกนี้ยังเล็กนัก เหตุใดจึงปล่อยลูกเดินเล่า พ่อใจร้าย คราวนี้ พ่อกับลูกจึงนั่งขึ้นไปด้วยกัน

เมืองที่สอง ชาวบ้านเห็นก็ติติงนินทา พ่อลูกนี่โง่บรรลัย ปล่อยให้ม้าแบกของหนัก แล้วยังขึ้นขี่ทั้งสอง เดียวม้าจะหมดแรง ตาย พ่อลูกแอบได้ยิน จึงเอาของขึ้นหลัง แล้วเดินไปโดยไม่นั่งขึ้นมา

เมืองที่สี่ ชาวบ้านเห็นก็หัวเราะ ขบขัน ว่าสองพ่อลูกนี่ ช่างไม่รู้อะไรเลย ม้านั่น มีไว้ขี่ ยังมีที่ว่างอีก แต่ไม่นั่ง กลับเดินมา

นิทานเรื่องนี้ พ่อไม่เคยบอกว่าสอนอะไร ใช้เวลานานมาก กว่าจะเข้าใจ คล้ายๆ กับเรื่องหนึ่งที่เคยอ่านในอินเตอร์เน็ต

น้ำพุคนบ้า

ที่หมู่บ้านหนึ่ง มีน้ำพุขึ้นห่างกันอยู่สองที่ แห่งแรก เป็นน้ำพุคนบ้า ห้ามไม่ให้ใครกิน แต่ก็มีคนอยากลองของ ในที่สุดกินแล้วก็เป็นบ้า

เมื่อเป็นบ้า เขาก็ไล่ไปให้พ้นๆ คนบ้าจึงโมโห เอาน้ำพุแอบมาใส่รวมกับน้ำดื่ม สุดท้ายก็เห็นคนบ้ากันไปทั้งหมู่บ้าน

เมื่อบ้าทุกคนแล้ว ก็สั่งห้ามไม่ใครใครไปน้ำพุแห่งที่สอง ซึ่งเป้นน้ำพุแก้บ้า แต่ก็ไม่วายมีคนอยากหายแก้บ้า ก็เลยมาดื่ม ด้วยความหวังดีอยากให้ทุกคนหายบ้า เลยเอามาใส่น้ำดื่มส่วนรวมกัน ทุกคนจึงหายบ้า และสั่งห้ามให้ใครเอาน้ำพุคนบ้ามาดื่มอีก

คำถามก็คือ แล้วจะรู้ได้ไง ว่าใครบ้า ใครไม่บ้า กันแน่ แล้วอะไรคือความบ้า

ฉันเชื่อว่าในโลกนี้ วันนี้ต้องมีคนทำผิดเหมือนฉัน ไม่ได้หมายถึงทำน้ำหอมหก แต่หมายถึง คนเราทำผิดได้ทุกวัน ทุกโอกาส ตั้งใจบ้าง ไม่ตั้งใจบ้าง

แต่ถ้ารู้ว่าผิด ก็จำไว้ แล้วก็ให้อภัยตัวเอง ก็แค่นั่น ไม่ต้องไปสรรหาน้ำพุแก้บ้ามาดื่มหรอก เพราะอย่างไง โลกนี้มันก็บ้าๆ บอๆ ด้วยกันทั้งนั้น

อีกไม่กี่วัน ไม่กี่เดือน ไม่กี่ปี ก็จะสิ้นชีวิตแล้วปลงๆ เสียเถอะ

Create Date : 17 มกราคม 2549		4 comments
Last Update : 17 มกราคม 2549 23:46:01 น.
Counter : 2730 Pageviews.
Share Tweet