เหลือเพียงความทรงจำ ..... เราอยู่ในโลกของครอบครัวเล็กๆ 3 คนพ่อแม่ลูก จนฉันอายุประมาณ 10 ขวบ อาอี้ก็รับน้องคนรองของฉันจากบ้านอาม่ามาอยู่ด้วยกัน เพราะต้องการให้มาเรียนที่เดียวกับฉัน จากการที่เคยเป็น ลูกคนเดียวในบ้าน ถึงแม้ต้องช่วยทำงานบ้าง เหงาบ้าง... แต่ก็ทุกอย่างก็เป็นของฉันเพียงแต่ผู้เดียว ความรักความเอาใจใส่ของเตี่ยกับอาอี้ ไม่เคยต้องแบ่งปันกับใคร แต่พอน้องมาอยู่ด้วย น้องเป็นเด็กขยัน หัวอ่อน ขี้แง ร้องไห้คิดถึงแต่อาม่าที่เขาเคยอยู่ด้วย.. เตี่ยจึงรักและเอาใจใส่น้องมาก มากจนฉันรู้สึกว่า...เตี่ยไม่รักฉันอีกแล้ว...... และหลังจากนั้นไม่นาน.... น้องคนที่สาม ก็กลับมาอยู่กับเราเพิ่มขึ้นอีกคน น้องคนนี้ อาอี้จะทะนุถนอมมาก เพราะในตอนนั้นเธอยังเป็นลูกคนเล็กอยู่... (น้องอีกสองคนยังไม่เกิดมา) ลูกคนโต ที่เอาแต่ใจตัวเองและหัวดื้ออย่างฉันเลยกลายเป็น หมาหัวเน่า กลายเป็นส่วนเกินของคนในบ้านไป .... ตามความรู้สึกของตัวฉันเอง .... ทุกวันนี้...เวลานึกถึงสมัยที่ตัวเองยังเด็ก ทำไมนึกถึงภาพที่ไปเที่ยวกันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก ไม่ได้เลยนะ.....มันไม่เคยเกิดขึ้นเลย ....หรือว่า.... ฉันลืมเลือนไปเองนะ.... ภาพที่นึกได้มีแต่ ภาพที่ตัวเองอยู่กับเตี่ยเท่านั้น..... ไปขายของด้วยกัน....ไปซื้อของด้วยกัน...เตี่ยพาไปเที่ยวเขาดินในวันเด็ก......... แต่ภาพของความหลังต่างๆ ได้ขาดตอนลงตอนที่ฉันอายุ 10 กว่าขวบเท่านั้น ฉันกลายเป็นส่วนเกินไปจริงๆแล้วหรือในตอนนั้น...... มานึกถึงภาพของครอบครัวได้อีกครั้ง ตอนที่ฉันมีครอบครัวและมีลูกชายคนโตแล้ว... อาร์มเป็นหลานคนที่สองของตระกูลฝ่ายฉัน หลานคนโตคือลูกของน้องสาวคนรองของฉัน แต่ อาร์มจะสนิทกับเตี่ยและอาอี้มากกว่า เพราะบ้านเราอยู่ไม่ไกลจากกันเท่าไหร่นัก เตี่ยชอบอุ้มอาร์มนั่งตัก ป้อนข้าวต้มกับถั่ว ที่เป็นอาหารหลักของเตี่ยเป็นประจำ ฉันเพิ่งรู้ในตอนนั้นเองว่า เตี่ยเป็นคนอยู่ง่าย กินง่ายมาก...... มะม่วงน้ำดอกไม้เพียงลูกเดียว หรือ แตงโมโรยน้ำตาลเพียงซีกเดียว ก็เป็นกับข้าว 1 มื้อของเตี่ยได้แล้ว ไม่ว่าหลานจะดื้อจะซนสักแค่ไหน เตี่ยก็ไม่เคยดุหรือว่า จะนั่งมองดูยิ้มๆ และหัวเราะน้อยๆอยู่ตลอดเวลา.... เตี่ยจากฉันไปตอนที่อาร์มอายุเพียง 9 ขวบ แต่ทุกวันนี้เวลากินข้าวต้มกับถั่วลิสง อาร์มจะพูดเสมอว่า....คิดถึงอากงผอมเนอะแม่.... ...แล้วทำไมนะ...ลูกอย่างฉันถึงได้ลืมเลือนเตี่ยไปสิบกว่าปีได้ไงนะ... ... ในช่วงเวลาบั้นปลายชีวิตของเตี่ย...มีชีวิดที่เรียบง่ายจริงๆ เตี่ยไม่ต้องการอะไรมากมาย... และไม่เคยขออะไรจากลูกเลย... ทุกเช้าตื่นขึ้นมาตอนตี 5 ก็จะเดินไปออกกำลังกาย ที่วงเวียนใหญ่.... ขากลับก็หยุดแวะนั่งคุยกับเพื่อนๆของเตี่ย ที่สถานีรถไฟวงเวียนใหญ่ เดือนหนึ่งก็จะไปเยี่ยมญาติที่แซ่เดียวกัน สักครั้งสองครั้ง ....โลกของเตี่ยมีแค่นั้นจริงๆ..... เตี่ยชอบดื่มเหล้า XO. ซึ่งสมัยนั้นราคาไม่แพงเท่าไหร่.... เตี่ยจะดื่มแค่วันละเป๊กเท่านั้น ไม่ยอมดื่มมากกว่านั้น เตี่ยบอกว่า... ดื่มแล้วเจริญอาหารดี..... เวลาพวกเราซื้อให้ เตี่ยจะดีใจและเก็บมันไว้อย่างดี ค่อยๆดื่มวันละนิด ขวดหนึ่งดื่มได้นานจนลืม และเป็นของแพงเพียงสิ่งเดียว ที่เตี่ยยอมรับจากพวกเรา.... จริงๆแล้วเตี่ยมีเงินเก็บส่วนตัวของเตี่ยเอง เตี่ยจะใช้เงินส่วนตัวของตัวเอง ไม่ค่อยยอมรับเงินของลูกๆ เตี่ยบอกว่า... ...พวกลูกๆกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว ให้เก็บเงินไว้เลี้ยงลูกๆดีกว่า เตี่ยมีแล้วไม่ต้องห่วง.. เตี่ยกับอาอี้...แบ่งสมบัติกันคนละส่วนกันนานแล้ว อาอี้(แม่)จะเก็บส่วนของเขาไว้ยังไม่แบ่งให้ลูกๆ แต่เตี่ย จะเอาส่วนของเตี่ยแบ่งให้ลูกทุกคน... ยกเว้นฉัน ...เขาแบ่งกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ คงจะแบ่งให้ในช่วงที่ฉันห่างเหินกับครอบครัวของฉันไป ฉันเป็นคนที่ทำตัวห่างเหินกับครอบครัวเอง และมีระยะหนึ่งถึงกับไปอยู่กับอาม่าที่ปากน้ำ ไม่ยอมอยู่บ้านตัวเอง...ฉันกลับมาใกล้ชิดครอบครัวของฉันอีกครั้ง ตอนที่ฉันมีครอบครัวและมีอาร์มแล้ว...แค่เตี่ยรักฉัน รักอาร์ม แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉันในตอนนั้น.... ..... เตี่ยอยู่กับพวกเราจนอายุ 76 ปี เตี่ยก็เริ่มไอและเจ็บออดๆแอดๆ..... ทั้งๆที่เป็นคนมีร่างกายแข็งแรงมาตลอด...เพราะออกกำลังกายทุกเช้าเป็นประจำ ในตอนนั้น เตี่ยเพิ่งจะเลิกบุหรี่ได้ 2-3 เดือน เพราะอยากให้ร่างกายแข็งแรง อยากอยู่ดูหลานๆ 5 คน ที่กำลังเติบโต และที่ยังอยู่ในท้องของน้องสาวของฉันอีก 2 คน... พวกเราพาเตี่ยไปเช็คร่างกาย พอรู้ผลก็เหมือนฟ้าผ่าลงมาเดี๋ยวนั้น... ....เตี่ยเป็นมะเร็งปอด ขั้นที่สามแล้ว......เป็นไปได้ไง?? เตี่ยเป็นคนแข็งแรง ไม่มีอาการอะไรบ่งบอกเลยว่า โรคร้ายกำลังคุกคาม พวกเราปิดบังไม่บอกเตี่ยรู้ว่าเป็นอะไร เตี่ยถามพวกเราก็บอกว่า ปอดเตี่ยไม่ค่อยดี เตี่ยจะเชื่อพวกเราหรือเปล่า...เราไม่รู้...แต่ที่เตี่ยแสดงตลอดก็คือ ความเข้มแข็ง..... พอลูกถามก็จะตอบว่า....ไม่เป็นไร เตี่ยสบายดี รู้สึกดีขึ้นแล้ว... เราพาเตี่ยไปรักษาตัวที่ รพ.ศิริราช จนผ่านการคีโมไปรอบแรก... เตี่ยก็ถามพวกเราว่า ... เตี่ยเป็นอะไร ทำไมต้องเข้าไปรักษาแบบนี้ บอกเตี่ยเถอะ เพราะเวลารักษามันร้อนไปหมดทั้งหน้าอก ทนแทบไม่ไหว... พวกเราก็บอก...ให้เตี่ยทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น ทนอีกนิดเดียวเดี๋ยวก็หายนะเตี่ย... เตี่ยก็เชื่อพวกเรา ยอมทำทุกอย่างที่พวกเราบอกให้ทำ.....และยอมเข้ารับการคีโมครั้งที่สอง......... แต่.......หลังจากเข้ารับการคีโมรอบที่สอง...เตี่ยก็หลับไม่ตื่นอีกเลย.... เตี่ยนอนไม่รู้สึกตัวอยู่สองวัน แต่เวลาเราเข้าไปจับมือ เตี่ยยังรับรู้นะ.. พอย่างเข้าวันที่สาม......หมอก็บอกพวกเราว่า..สมองเตี่ยไม่ทำงานแล้ว ที่ยังหายใจก็เพราะอ๊อกซิเจนที่ให้อยู่ ถ้าถอดออกเมื่อไหร่... เตี่ยจะค่อยๆไปนะ.. แต่ถ้าจะยื้อต่อไป เตี่ยก็จะเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป... พวกเราเลยตัดสินใจ ให้หมอถอดหน้ากากอ๊อกซิเจนออกในคืนนั้น... แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น.......เตี่ยก็จากพวกเราไปไกลแสนไกล...... หลังจากเตี่ยจากไปแล้ว น้องของฉันก็นำเงินจำนวนหนึ่งและของมีค่าบางส่วนมาให้ฉัน บอกฉันว่า ....เตี่ยฝากไว้ที่เขาตั้งแต่เตี่ยเริ่มป่วยแล้ว...เตี่ยยุติธรรมกับลูกทุกคนเสมอ..... .....ตั้งแต่เล็กจนโต..... เตี่ยไม่เคยกอดหรือบอกว่ารักฉันเลย..... แต่.....สิ่งที่เตี่ยแสดงตลอดมา ฉันน่าจะรู้นะว่า...มันยิ่งกว่ารักซะอีก... ทำไมฉันถึงทำให้เวลาของฉันกับเตี่ย ที่ได้ไปไหนไปด้วยกัน มีแค่สิบปีแรกของชีวิต ในตอนที่ฉันยังเล็กๆท่านั้นเอง คิดได้ไงตลอดมาว่า ....เตี่ยไม่รัก..... ลืมเลือนมือที่เคยจูงฉันมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับไม้คานหาบของขายไปด้วย ในตอนฉันยังเล็กๆไปได้อย่างไรกัน.. ทำไมเราโง่ได้มากมายได้ขนาดนั้นนะ...สายไปแล้วที่จะเรียกสิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา ดิ้นรนหา ความรัก ความอบอุ่น ความเข้าใจจากคนอื่น..... แต่...ของล้ำค่าอยู่ใกล้ตัว ใกล้นิดเดียวเอง ....กลับมองไม่เห็น....   Create Date : 21 มกราคม 2554 4 comments Last Update : 1 พฤษภาคม 2554 1:39:19 น. Counter : 1509 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะคุณป้าพัด กิ่งมาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่มาฃ้ามากเพราะเน็ตที่บ้านไม่ค่อยดีค่ะ เข้าไม่ได้เลยเดี๋ยวหลุด เดี๋ยวหลุด แต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะ กิ่งรีบเข้ามาหาคุณป้าก่อนเลย มาอ่านเรื่องของคุณป้า เขียนดีมากค่ะ อ่านแล้วเห็นภาพเลย คุณป้าคะ เตี่ยท่านไปสบายแล้วนะคะ ตุณป้าทำบุญใส่บาตรให้เตี่ยเยอะๆนะคะ กิ่งขอเป็นกำลังใจให้คุณป้านะคะ บางทีความรักก็ไม่จำเป็นต้องบอกแค่การกระทำเท่านั้นก็บอกให้รู้แล้วว่ารักค่ะคุณป้า และคุณป้าก็ทำหน้าที่ของลูกดีที่สุดแล้วนะคะ กิ่งขอบคุณที่คุณป้าเข้าไปเยี่ยกิ่งบ่อยๆ ส่วนที่ห้องศาลา กิ่งไม่ลืมหรอกค่ะ แต่พักนี้เน็ตไม่ค่อยดีกิ่งเข้าไม่ค่อยได้ และอีกอย่างกิ่งก็ตอบเม้นท์ในบล็อกกว่าจะเสร็จบางทีก็ดึกแล้ว หรือบางทีกิ่งว่างจากการสอนก็แวะเข้าไปค่ะ ไม่ได้ลืมหรอกนะคะยังคิดถึงทุกท่านเสมอแต่เวลาไม่ค่อยเอื้อเลยค่ะ เพราะเสาร์อาทิตย์กิ่งไปวัดทั้งวันค่ะ ส่วน ห้าวันทำงานก็แอบเอาเวลามาเข้าเน็ตบ้างค่ะ บางทีนอนดึกมากๆไม่ไหวเลยค่ะ แล้วกิ่งจะพยายามเข้าไปเยี่ยมทุกท่านนะคะ [ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]   โดย: กิ่งฟ้า 24 มกราคม 2554 23:32:23 น.

อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณป้าคนสวย กิ่งเอากาแฟมาเสิร์ฟค่า สุข สดชื่น ยามเช้านะคะ   โดย: กิ่งฟ้า 25 มกราคม 2554 9:25:19 น.

ขอบคุณอีกครั้งค่ะคุณกิ่ง ที่ทั้งเข้ามาชมและให้กำลังใจ.. คุณกิ่งขยันจังเลยนะคะ ทั้งทำงานและไปช่วยงานที่วัดอีก.. รักษาสุขภาพและพักผ่อนบ้างนะคะ..เดี๋ยวจะไม่สบายไป..   โดย: ป้าพัด 25 มกราคม 2554 15:39:10 น.

สวัสดีตอนเย็นค่ะ คุณป้า ขอบคุณนะคะที่เตือนกิ่ง ตอนนี้งานเริ่มซาๆบ้างแล้วค่ะ เพราะว่าที่วัดนั้น นักศึกษาครูสมาธิรุ่นที่ 27 ที่รุ่นกิ่ง รุ่นที่ 26 เป็นครูพี่เลี้ยงนั้น เค้าจะสอบทฤษฎีและปฎิบัติในวันที่ 6 กุมภาฯค่ะ และวันเสาร์นี้เค้าจะหยุดกัน จะไปพร้อมกันวันอาทิตย์อีกวันเดียว พอสอบวันที่ 6 กพ.เสร็จ กิ่งก็หมดภาระกิจแล้วค่ะ คงจะมีเวลามากขึ้น กิ่งจะได้ไปแวะห้องศาลาบ่อยขึ้นช่วงนี้ยอมรับว่าแทบจะไม่ได้เข้าไปอ่านเลยค่ะ อยากไปค่ะ แต่ตอบเม่นท์ในบล็อกก็เยอะค่ะ บางคืนกิ่งหลับคาคอมฯเลยค่ะ แถมฝันว่ากำลังตอบเพื่อนๆในบล็อกอีกแน่ะ เหมือนเด็กติดเกมส์ไงงั้นเลยค่ะ อิอิ ขอให้คุณป้ารักษาสุขภาพเช่นกันนะคะ เห็นรูปกิ่งบวชแล้วยังคะ อยู่หน้าสวดลักขีบวชชีหมื่นคนค่ะอยากให้คุณป้าไปอ่านค่ะ วัดสวยมากนะคะ ขอให้คุณป้ามีความสุขยามค่ำคืนค่ะ [ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]   โดย: กิ่งฟ้า 25 มกราคม 2554 20:27:22 น.