ครอบครัวเป็นหน่วยพื้นฐานของสังคม บุคคลไม่สามารถพัฒนาไปได้ดีและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้หากปราศจากครอบครัวที่ดี ครอบครัวมิได้มีความสำคัญต่อการอยู่รอดของบุคคลเท่านั้น แต่ยังเป็นสถาบันที่จำเป็นอย่างยิ่งในการพัฒนาบุคคลให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ โดยผ่าน ประสบการณ์แห่งการอยู่ร่วมกัน การแบ่งปัน และช่วยเหลือเกื้อกูลกัน เมื่อทารกเกิดมายังไม่มีบุคลิกลักษณะเฉพาะตัว มีเพียงศักยภาพที่ได้จากพันธุกรรมเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไปความเป็นบุคคลของทารกจะพัฒนาขึ้นตามลำดับ จากกระบวนการที่ทารกมีปฏิสัมพันธ์กับพ่อ-แม่ และกับสมาชิกคนอื่นๆในครอบครัว เขาจะเกิดการเรียนรู้ และ สั่งสมประสบการณ์มากขึ้นซึ่งนำไปสู่การหล่อหลอมเอกลักษณ์เฉพาะตัวในที่สุด ครอบครัวเป็นหน่วยพื้นฐานแห่งการแลกเปลี่ยน สิ่งสำคัญที่แลกเปลี่ยนกันคือ “ความรัก” โดยเริ่มต้นจาก พ่อ-แม่ซึ่งเป็นผู้ให้ และลูกซึ่งเป็นผู้รับ ถ้าการแลกเปลี่ยนความรักเป็นไปในบรรยากาศที่พึงพอใจ มีทั้งการให้และการรับในสัดส่วนที่เหมาะสม พัฒนาการของบุคคลก็จะเป็นไปอย่างราบรื่น เกิดเป็นความรู้สึกไว้วางใจบุคคลในครอบครัว เอื้ออาทรต่อกันและพร้อมที่จะเสียสละให้แก่กัน แต่ถ้าสิ่งเหล่านี้ ดำเนินไปอย่างไม่เหมาะสม ก็จะก่อให้เกิดความรู้สึกทุกข์ใจ คับข้องใจ ความขมขื่นและความเกลียดชัง ความรู้สึกทางลบที่เกิดขึ้นในครอบครัวจะมีความรุนแรงยิ่งกว่าที่เกิดขึ้นในสังคมหน่วยอื่น ประสบการณ์แต่ละวันที่ได้รับภายในครอบครัวนั้น มีผลต่อสุขภาพจิตของบุคคลเป็นอย่างมาก ประสบการณ์ดังกล่าวอาจทำให้เกิดความสุขและความมั่นคง หรืออาจทำให้เกิดความทุกข์และความเปราะบางในบุคคลก็ได้ ครอบครัวเป็นเวทีที่สอนถึงความรัก คุณค่าของตนเอง ความนับถือและความเชื่อมั่นในตนเอง ความหวังและพลังที่จะก้าวไปข้างหน้า ในทางกลับกัน ครอบครัวอาจเป็นเวที ที่สอนถึงความเกลียดชัง ความด้อยคุณค่าของตน ความสงสัยในตนเอง การถอยหนี และไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งใดๆ รวมทั้ง ความสิ้นหวังในชีวิต ครอบครัวเป็นบันไดขั้นต้นแห่งการพัฒนาบุคคลและสร้างสังคมให้อยู่เย็นเป็นสุข การแก้ปัญหาสังคมไม่อาจสำเร็จได้ ถ้าปราศจากการพัฒนาคนและเสริมสร้างครอบครัวให้เข้มแข็ง ( เรียบเรียงจาก บทความของ ศาสตราจารย์ พ.ญ.อุมาพร ตรังคสมบัติ )

Create Date : 13 พฤศจิกายน 2549
Last Update : 16 พฤศจิกายน 2549 0:04:04 น.		71 comments
Counter : 689 Pageviews.
Share Tweet