....ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด....
ใคร คนที่เคยรู้ใจ
รอยยิ้มที่เคยรู้จัก
กำลังจะหายลับไปทุกที
คำพูดที่ซึ้งใจ
ที่เคยว่ารักมากมาย
ไม่มีอีกแล้วนับจากนี้
แต่คนจะไปก็ต้องไป
รักเท่าไหร่แต่ฉันคงทำได้เท่านี้
ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ
ไม่อาจจะวิ่งหนีความจิงที่มันโหดร้าย
จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง
จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร
เธอ เธอเคยเป็นทุกสิ่ง
จะขอขอบคุนทุกอย่าง
ที่เคยให้ฉันจนวันนี้
แต่คนจะไปก็ต้องไป
รักเท่าไหร่แต่ฉันคงทำได้เท่านี้
ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด
และฉันจะอดทนแม้แทบขาดใจ
ไม่อาจจะวิ่งหนีความจิงที่มันโหดร้าย
จะพร้อมจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนแปลง
จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเจ็บปวด
จะฝืนเดินต่อไปแต่ไร้เรี่ยวแรง
และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนานซักเท่าไร
และคงมีที่สักวันหนึ่งฉันจะเข้มแข็ง
ถึงแม้ไม่รู้ต้องนาน..ซักเท่าไรมันจะลอยๆ หรือว่าเบาบาง สำหรับใครก็ตาม
คิดว่า แค่นั้น มันก็คือแค่นั้น
แล้วแต่ จะมองเห็น
แล้วแต่จินตภาพ
ความ รู้สึก ของฉัน
มันจะ สำคัญอะไร
มันเป็นแค่นั้น จากไอ้คนที่มันไม่มีค่า
แม้แต่ความเข้าใจจะไปถึง
ไม่มีค่า พอที่ความพยายาม จะถามหา
ฉันเป็นแค่ หน้าที่ ไม่มีตัวตน
ไม่มีอะไรเลย
ในหัวที่เต็มไปด้วย ก้อนหิน
ใจที่ เต็มไปด้วย ซากของตัวมันเอง
มันล้มตาย และ เริ่มเน่า
บรรยาย ทำไม กับคนๆนี้
ที่มันไร้ ค่า แม้แต่จะแลกกับความเข้าใจ
ไม่ไช่คำพูด แค่เข้าใจ
ไม่มี มันไม่เคยมี
เรื่องราวที่ถูกลืม
มีแต่ การ replay ในหัวของฉัน
ถึงวันคืนที่มีความสุข ซ้ำไปซ้ำมา
ภาพวนเวียนให้มากที่สุด
เท่าที่จะไม่ให้มีช่องว่างให้ความทุกข์เข้ามาได้
ระบบเริ่มทำงาน
...
วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:14:54:52 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
