ชวนมาอ่าน :: ไปมาเหมือนลมพัด (หนังสือเดินทาง) ----- ขอบ่นก่อนแนะนำหนังสือครับ ----- BloG นี้เป็น BloG แรกในรอบเกือบๆสองเดือน หลังจากคิดว่าคงจะเลิกเขียน BloG แล้วด้วยเหตุผลส่วนตัว (ไม่รู้จะบอกทำไมเนอะ) วันนี้กลับมาเขียนใหม่เหมือนกลับไปกลับมาไงไม่รู้นะ แต่ช่างมันเถอะ...ไหนๆก็ตัดสินใจแล้วก็ทำไป ทำไปเหอะ ที่กลับมาเขียนใหม่สาเหตุก็เกิดจากสองสามวันมานี้ได้คุย MSN กับเพื่อนคนนึง ปรกติเป็นคนไม่คุยกับใครนานๆ เพราะรู้ตัวเองว่าคุยไม่สนุก แล้วก็ไม่รู้จะคุยอะไร เลย On ไว้คุยเรื่องงานเป็นส่วนใหญ่ แต่งานนี้คุยกับเพื่อนคนนี้ได้นานๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อาจเป็นเพราะเป็นการคุยกับเพื่อนจริงๆ ที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน แล้วมันเกี่ยวกับการเขียน BloG ยังไง... มันเกี่ยวตรงเพื่อนคนนี้้เป็นเพื่อนที่เจอกันจากการเขียน BloG เลยเป็นแรงกระตุ้นให้อยากกลับมาเขียนใหม่ อยากขอบคุณในความเป็นเพื่อนที่มีให้กันครับ :-D เมื่อกี้นั่งดูเปิด Olympic ดูแล้วบอกได้คำเดียวว่าอลังการมากมาย ทุกอย่างมันเยี่ยมมาก สมแล้วกับเม็ดเงิน(ทำไมต้องเป็นเม็ดด้วยก็ไม่รู้) เป็นแสนล้านที่ลงทุนไปกับการจัดการแข่งขันคราวนี้ หมายถึงรวมทุกอย่างที่ใช้จ่ายไปอ่ะนะครับ แต่ดูแล้วผมรู้สึกเศร้า ขึ้นมากระทันหัน มันบอกไม่ถูกเหมือนกัน เศร้าเพราะก่อนหน้านี้ดูข่าวเกี่ยวกับการเตรียมงาน ก็รู้ว่ามีคนจนๆ คนที่หาเช้ากินค่ำ คนเก็บขยะขาย ต้องหยุดงาน หรือต้องไปอยู่ที่อื่น ในช่วงที่มีการแข่งขัน วันนี้วันที่มีพิธีเปิดอันยิ่งใหญ่ไม่รู้เค้าเหล่านั้นจะเป็นยังไงกันบ้าง ลองคิดเล่นๆ ถ้าจัดงานให้อลังการน้อยกว่านี้หน่อย แล้วเอาเงินที่ประหยัดได้ เอาไปช่วยคนเหล่านี้ งานเปิด Olympic วันนี้จะดูอบอุ่นและยิ่งใหญ่กว่านี้หรือเปล่านะ ที่เขียนอย่างนี้ไม่ได้ต้องการต่อว่าใคร ว่าทำไม่ดียังไง มันเป็นแค่ความรู้สึก แวบนึงในวันที่นั่งดูถ่ายทอดสด ก็เท่านั้นเอง ไม่มีใครถูกใครผิดเรื่องนี้ มันอยู่ที่คุณมองจากมุมไหนของ Olympic ก็เท่านั้นเอง -------------------------------- มาว่ากันต่อเรื่องหนังสือ "ไปมาเหมือนลมพัด" ผู้แต่ง :: ฮวงซีเนี้ย สำนักพิมพ์ :: ฤดูร้อน ราคา :: 120 บาท หนังสือเล่มนี้เป็นการรวมเล่มงานเขียนของฮวงซีเนี้ย ฮวงซีเนี้ย เป็นนามปากกาของคนหญิงสาวชาวไทยนะครับ ไม่ใช่คนต่างชาติแต่อย่างใด หนังสือเล่มนี้อ่านแล้วมีความสุขครับ :-D ++ ส่วนหนึ่งจากคำนำ ++ "สุดสัปดาห์นี้ฉันกลับบ้านด้วยหัวใจที่อ่อนล้า เหนื่อยจนขี้เกียจหายใจ โก้วเล้งบอกผ่านปากลี้คิ้มฮวง เมื่อคราวบอกเพื่อนยามพ่ายแพ้ว่า มีสองสิ่งที่จะเยียวยาบาดแผลในใจได้ หนึ่งคือบ้าน และหนึ่งคือเวลา" ++ บางตอนจากเรื่อง ติ๋ม ++ " ฉันกับพี่นั่งมองร่างงอนั้นเงียบๆ "หนูเกลียดเขาค่ะพี่" "แต่ว่าหนูรักเขานา" พี่นั่งค้ำคางพูดซื่อๆอยู่ปลายเตียง คนหนึ่งเศร้าสุดใจ คนหนึ่งนั่งมองอย่างเข้าใจโลกและชีวิต "แกช่วยทำอะไรให้ฉันหน่อยได้มั้ย เหยียบฉันสักทีก็ได้" ติ๋มบอก ขณะจบคำประโยค สี่ตีนของฉันและพี่ก็ยันติ๋มเข้าไปหนึ่งที ติ๋มยิ้มทั้งน้ำตา กับความรักและสี่ตีนของเพื่อน " ++ บางตอนจากเรื่อง รอยยิ้ม ++ " บ่อยครั้งฉันเหนื่อย และสร้างรังอุ่นที่ปลอดภัยไว้ซุกตัวเงียบๆ ด้วยคิดว่าความโดดเดี่ยว ไม่เคยทำร้ายคนโดดเดี่ยว บางครั้้งชีวิตก็ต้องปิดวงเล็บไว้บ้าง ให้ตัวเองได้รู้สึกถึงความอบอุ่น ปลอดภัย ในวงเล็บ ไม่ใช่เขี้ยวเล็บ " ยังมีอีกมากมายที่คุณหาอ่านได้จากหนังสือเล่มนี้ครับ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเดินทาง ผู้ที่ต้องการอ่านต่อและเข้าใจกติกาแล้ว สามารถแจ้งได้ที่หลังไมล์ครับ ------------------------- อย่าลืมดูแลต้นไม้ของคุณนะครับ :-D ------------------------- ปล. เพลงนี้ไม่เกี่ยวกับเรื่องราวใน BloG นี้ แต่ผมอยากฟังเท่านั้นเองครับ :-P   Create Date : 09 สิงหาคม 2551 10 comments Last Update : 9 สิงหาคม 2551 0:48:35 น. Counter : 344 Pageviews. Share Tweet

แวะมาสวัสดีค่ะ คริ คริ แวะมาหาบ่อยๆยังนึกแปลกใจว่าพักนี้ไม่ค่อยเห็นคุณอัพบล็อก โอลิมปิกไม่ได้ดูกะเค้าหรอก ... งานมันยุ่งงงงง ... ชื่อหนังสือเพราะจังค่ะ ... เห็นชื่อเพลง นึกได้ว่าไปเที่ยวทะเลมา(เป็นเดือนแล้วมั้ง) ยังไม่ได้เอารูปวันทะเลแล้วสบายใจมาอวดกันเลย สุขสันต์วันหยุดนะคะ ปล. มะลิที่บ้านกำลังออกดอกเยอะเชียวค่ะ แสดงว่าดูแลต้นไม้ที่บ้านใช้ได้ใช่ไหมคะ   โดย: SevenDaffodils IP: 65.160.41.6 9 สิงหาคม 2551 1:18:21 น.

เพลงเพราะมาก่อนเลย ดีแฮะ   โดย: ตาพรานบุญ 9 สิงหาคม 2551 2:41:52 น.

สวัสดีค่ะคุณหนึ่ง...ดีใจที่เห็นคุณหนึ่งกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง นั่นแสดงว่าคุณหนึ่งฯคงสบายดีทั้งกายและใจเพียงพอที่จะมาแชร์สิ่งต่าง ๆ รอบตัวแก่เพื่อนพ้องร่วมชุมชนไซเบอร์... คิดเหมือนกันเด๊ะเลยค่ะ ขณะที่นั่งดูการถ่ายทอดสดพิธีเปิดโอลิมปิกอันตระการตาเมื่อคืนนี้...แต่เอาเหอะ มันเป็นเรื่องของเกียรติยศศักดิ์ศรีระดับโลก...ทำไงได้... หนังสือน่าอ่านจังค่ะ โดยเฉพาะเรื่อง"ติ๋ม"ที่คุณหนึ่งยกมาเป็นตัวอย่าง...สั้น ๆ แต่นึกภาพออกได้ชัดเจนทีเดียว เดี๋ยวว่าง ๆ จะหามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่นำมาแนะนำกันค่ะ   โดย: แม่ไก่ 9 สิงหาคม 2551 16:07:17 น.

SevenDaffodils : หวัดดีครับคุณแป๋ว ดีใจมากที่คนแรกที่เข้ามาทักทาย คือคุณแป๋ว กำลังคิดถึงอยู่เลยครับ เพราะผมติดค้างหนังสือคุณแป๋วอยู่ เลยต้องบอกตรงนี้ว่าผมจัดการส่งไปให้เรียบร้อยเเล้วนะครับ รบกวนคุณแป๋วอ่านหลังไมล์ครับ อยากเห็นต้นมะลิของคุณแป๋วจัง ว่างๆถ่ายต้นมะลิมาอวดกันบ้างซิครับ :-D ------------------- ตาพรานบุญ : เป็นเพลงที่ชอบมากเพลงนึงเลยครับ ขอบคุณที่แวะมาครับ ------------------- แม่ไก่ : หวัดดีครับคุณแม่ไก่ ขอบคุณมากมายครับที่แวะมา แล้วจะแอบไปก่อกวนที่บ้านคุณแม่ไก่ครับ ความจริงนึกอยู่นะครับว่าจะมีใครแวะมากันมั้ยเนี่ย หลังจากหายไปเกือบสองเดือน ดีใจที่ยังมีเพื่อนที่จำกันได้ครับ ขอบคุณมากมายครับ :-D   โดย: หนึ่งในชาวโลก 10 สิงหาคม 2551 22:56:57 น.

ดีใจๆๆๆๆ ดีใจที่กลับมา ที่ใจยังคิดถึงกัน   โดย: โมกสีเงิน 11 สิงหาคม 2551 13:07:02 น.

อย่าช่างสงสัยมากนักนะ เฟร๊ยยย   โดย: โมกสีเงิน 11 สิงหาคม 2551 13:31:19 น.

เพิ่งกลับจากโคราช เพิ่งมาไล่อ่าน blog เพื่อนในกลุ่มหนังสือ เพิ่งเห็น blog นี้หลังจาก comment ไว้ที่ blog ก่อน อยากบอกอีกครั้งว่า ดีใจที่ได้พบคุณหนึ่งอีกครั้ง ที่นี่ ค่ะ สำหรับหนังสือเล่มนี้ มีความรู้สึกเหมือนกับว่า จะมีแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามีรึยัง (จะบอกทำไม) คงต้องสรุปสั้นๆ เหมือนเดิมว่า ยังไม่ได้อ่าน นั่นแหละ ..... เกี่ยวกับพิธีเปิดโอลิมปิค ....ต้องยอมรับว่า นอกเหนือจาก"อลังการงานสร้าง" แล้ว ยังมีคำว่า "สมบูรณ์แบบ" อยู่ด้วย ผู้กำกับจาง ถ่ายทอดอารยธรรมจีนโบราณ ด้วยวิธีการสมัยใหม่ได้อย่างครบถ้วน จนเรารู้สึกเลยว่า เค้าตั้งใจจะสร้างความน่าทึ่งให้แก่พวกตะวันตกมากมากนัก แม้ว่าก่อนหน้านั้น จะมีเหตุการณ์ต่างๆ ที่อาจทำให้งานครั้งนี้สะดุด...แต่จีนก็จัดการได้เรียบร้อยดี เราว่าคนจีนที่ต้องอพยพเคลื่อนย้าย ก็คงรู้สึกเช่นเดียวกับผู้คนในชุมชนคลองเตย เมื่อครั้งมีการประชุมสำคัญที่ศูนย์สิริกิติต์ แล้วก็ชุมชนท่าเตียน เมื่อครั้งการประชุมที่หอกประชุมกองทัพเรือ พวกเค้าคือผู้เสียสละเพื่อหน้าตาของประเทศ ซึ่งอันที่จริงแล้ว ก็ไม่รู้จะปิดบังกันไปทำไม ในเมื่อเค้ารู้ เค้าเห็น ความเป็นไปต่างๆ กันทั้งโลก ผ่านเครือข่ายกันหมดแล้ว   โดย: นัทธ์ 12 สิงหาคม 2551 15:25:58 น.

คุณนัทธ์ครับ ถ้ายังไม่มีสนใจร่วมโครงการหนังสือเดินทางบ้างมั้ยครับคุณนัทธ์ รู้สึกจะมีแต่คนกลัวเจ้าของโครงการเลยไม่กล้าร่วมโครงการกันเลย...เฮ้อออออออออ ---------------------------------------------- เรื่องOlympic แค่รู้สึกว่า ไม่ว่าอะไรก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตของคน โดยเฉพาะคนที่อยู๋ชั้นล่างสุดของสังคม ไม่ว่าจะได้รับคำชื่นชมขนาดไหน มันก็ไม่คุ้มมั้ง... ไม่ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นที่ไหนบนโลกใบนี้ สำหรับผมมันก็แย่พอๆกันอ่ะครับ แต่ก็แค่ความรู้สึกของคนธรรมดาๆคนนึงซึ่งเพื่อนๆชอบเรียกว่าพวกคิดไม่เหมือนชาวบ้าน อะไรประมาณนั้นครับ :-P   โดย: เจ้าของบ้านครับ IP: 202.91.18.206 12 สิงหาคม 2551 22:29:12 น.

ไม่ได้กลัวเจ้าของโครงการนะคะ กลัวแต่ว่าจะรับมา "ดอง" ไว้เท่านั้นเองค่ะ ให้คนที่มีเวลาอ่าน ได้อ่านก่อนจะดีกว่า   โดย: นัทธ์ 13 สิงหาคม 2551 10:53:02 น.

คุ้นๆ ว่าเคยอ่าน นั่น...เปิดมาเคยอ่านแล้วจริงๆ ด้วย จำได้เพราะชื่อ "ฮวงซีเนี้ย" เค้าแปลว่า "ลม" ใช่มั้ยคุณหนึ่ง อ่านตั้งแต่หนังสือเพิ่งออกใหม่ๆ อ่านด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยคิดว่าวันนึงตัวเองจะได้มาเป็นคนเขียนบ้าง (ฮา) คุณหนึ่งจำงานเอเปคที่ไทยเป็นเจ้าภาพได้ไหม ตอนนั้นชีวิตเราเพิ่งเดินเข้าสู่การทำงานประจำ เราทำงานอยู่แถวสามย่านน่ะขณะที่บ้านเราอยู่ปิ่นเกล้า ทุกๆ วันจะต้องเช็คตารางการเดินทางเช้า-เย็น แทนที่ช่วงบ่ายเราจะได้เคลียร์งานออก กลับต้องใช้สมองไปกับการคิดถึงเส้นทางกลับบ้าน กระทั่งการไปกินข้าวกับเพื่อนก็ดูเหมือนมีปัญหา แล้วคุณหนึ่งจำที่รัฐมาขอความร่วมมือจากแม่ค้าแถวถนนราชดำเนินและสนามหลวงได้ไหม เพื่อหน้าตาของประเทศ ให้งดขายพวงมาลัย มันก็น่าเศร้าไม่แพ้กัน เมื่อนึกถึงว่าขนาดขายทุกวันยังแทบไม่พอกิน แล้วถ้าหยุดขาย...เค้าจะกินอะไรกัน ผลกระทบไม่ได้เกิดแค่กับเด็กขายพวงมาลัย ยังต้องมองย้อนไปถึง...คนร้อยพวงมาลัย คนขายดอกไม้ และเจ้าของสวนดอกไม้ เพื่อหน้าตาของประเทศ ณ วันนั้น รัฐจึงจ่ายเงินโง่ๆ ให้สวนผักชีรวยอื้อ   โดย: เพลงด้นสด IP: 125.26.109.79 17 สิงหาคม 2551 19:35:56 น.