ไม่รู้จะเริ่มยังไงกับการเขียนครั้งนี้

มีคนเคยบอกว่าการเขียนตรงจุดที่ยากที่สุด คือการเริ่ม

เพราะการเริ่มที่จะทำ เริ่มที่จะเขียน มันเริ่มมาจากความว่างเปล่า

ไม่มีอะไรมาเสริมเติมแต่งก่อนหน้า อาจเป็นเพียงแผ่นหน้ากระดาษขาวๆ

เป็นหน้าBlogโล่งๆ กว้างๆ ไร้ตัวอักษรใดมาแต่งเติม

สิ่งที่ผมใช้เวลาในการเริ่มส่วนใหญ่ก็จะมาจากการตั้งชื่อ "หัวข้อ"

เพราะเวลาตั้งมันขึ้นมา หลายๆครั้งที่มันค่อยๆทยอยความรู้สึก

กลั่นออกมาจากข้างในลึกๆ เรียงร้อยเป็นคำพูด แล้วก็แปะมันลงไปในหน้าBlog หรือกระดาษ

จริงๆนิสัยของผม เป็นคนที่ไม่ชอบการเขียนเท่าไรนัก การอ่านก็เช่นเดียวกัน

ตำราเรียนตั้งแต่ตอนที่ยังตัวเล็กๆ จนโตมาได้สักระยะ นับตัวอักษรได้ว่าอ่านไปทั้งหมดกี่ตัวแล้ว

แต่ชอบที่จะอยู่ในร้านหนังสือกองโตๆ มันเงียบ และมันแฝงอะไรภายในนั้นเยอะแยะมากมาย

เสียงเพลงเบาๆ~ 

หนังสือที่กำลังซ่อนตัวกันอย่างเป็นระเบียบ รอการหยิบจับจากใครสักคน...

สิ่งที่เรากำลังชื่นชอบอาจจะอยู่ในนี้ คำตอบอาจอยู่ภายในแผ่นกระดาษนับร้อยล้านแผ่นภายในร้านหนังสือเล็กๆก็เป็นได้

นั่นทำให้ผมเริ่มที่จะใช้ชีวิตในที่แบบนี้บ่อยขึ้น และหลากหลายครั้งก็พยายามที่จะนำมาบอกเล่าความรู้สึก ส่งต่อให้กับใครก็ได้ที่อยากฟังมัน

เผื่อมันอาจะเป็นประโยชน์ หรือเป็นอะไรที่ไม่ได้เจอะเจอมาก่อน

เช่นเดียวกับผม.. ไฮเดรนเยียที่เพิ่งเคยจะได้รู้จัก อาจเคยเห็น แต่ไม่รู้จัก

ก็เหมือนการไม่รู้จักอยู่ดี

ผมเริ่มที่จะรู้จักดอกไม้ดอกนึง ที่ใช้ชื่อว่า 'ไฮเดรนเยีย'

จากผู้หญิงคนนึง เค้าเดินเข้ามาในชีวิตของผม ในวันที่..

วันที่ผมกำลังขับร้องเพลง ผ่านUkuleleของน้องตัวน้อยๆ ที่นิ้วของผมมันยาวเกินกว่าจะทาบukuleleตัวเล็กๆของน้องไว้ได้ มันเล็กเกินไป แต่ผมก็ยังเล่นมัน..

วันที่ผมยังคงเดินไปเดินมา พบปะผู้คนมากมาย เพื่อนที่คอยจะชักชวนไปโน่นนี่อยู่ตลอด ไม่อยากให้ผมได้หยุดพักหายใจ

วันที่ผมกลับมาอยู่ที่บ้าน รดน้ำต้นไม้ อยู่กับสุนัขที่ผมรักและเลี้ยงดูมันมากับมือจนโต จากวันที่แม่ไม่ชอบสุนัขเอาเสียเลย วันนี้ท่านบอกท่านรักมัน..

บางครั้งมันก็เงียบ-บรรยากาศ แต่ผมชอบนะที่มันเงียบ

เวลาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา จริงๆมันก็ดี แต่ผมกลับชอบที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

เคยมีหมอดูท่านนึงทักผมมาว่า 'วันนึงเมื่อคุณโตขึ้น คุณต้องอยู่ไกลจากพ่อแม่ถึงจะดี'

ผมเถียงกลับไปเบาๆว่า "ผมใช้ชีวิตอยู่ใกล้ชิดกับพ่อ แม่ ได้เลี้ยงดูท่านยามท่านแก่ตัวลง ทำไมต้องไกลกันกับท่าน ผมไม่เข้าใจ"

'ทำได้ คุณสามารถไปเยี่ยมพ่อกับแม่ได้บ่อยเท่าที่ต้องการ หมอเองก็บอกไม่ได้ว่าทำไม แต่พื้นดวงของเราเป็นแบบนี้' นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่หมอบอกกับผมมา

คำพูดของหมอดูย้อนกลับเข้ามาในหัวผม

วันที่เราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ผมมักพยายามปลีกตัวออกมา

เพื่อมาอยู่คนเดียว ผมรักพ่อกับแม่มาก มันอยู่ในใจของผมตลอด

และผมอาจจะรัก"ระยะห่าง"เข้าจริงๆก็ได้

มีคนบอกว่า "ระยะห่าง ทำให้เราคิดถึงวันที่เราจะกลับมาใกล้ชิดกัน.."

ผมว่าอาจจะจริง เหมือนเวลาเราอยู่กับห้องโล่งๆห้องเดิม กับภาพความทรงจำที่ฝังแน่นอยู่ภายในห้อง เราจะไม่คิดถึงมัน จนกว่าเราจะสร้างระยะห่างไว้ วันนั้นเราแทบริดรอนความรู้สึก อยากจะหวนกลับไปที่ห้อง นอนนิ่งๆสักพัก อยู่กับความทรงจำดีๆเหล่านั้น แบบคิดไปน้ำตาไหลไปก็ได้

ระยะห่างยังคงทำหน้าที่ของมัน..

ไฮเดรนเยียสีฟ้า ผู้หญิงคนนึง

ผมไม่รู้ว่าผมห่างไกลจากพวกเค้า และเธอมาไกลเท่าไหร่

ระยะห่างยังคงตรึงรั้งมันไว้แบบเงียบเชียบที่สุด

ผู้หญิงคนนึงที่มาพร้อมกับสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจกับสิ่งที่เค้าถ่ายทอดออกมา และผมยอมรับว่า ผมชอบสิ่งเหล่านี้มาก่อน และยิ่งผมมาเจอกับสิ่งเหล่านี้ ผมรู้สึกว่าเธอเข้ามาช่วยให้สิ่งเหล่านี้ดูมีความหมายมากขึ้น

เธอตอกย้ำความรู้สึกให้ผมรับรู้ว่าจริงๆแล้วผมรักสิ่งเหล่านี้..

.. ผมชอบดอกไฮเดรนเยีย อาจเพราะสีฟ้าที่ดูอ่อนโยนมาก คอยขับความแข็งของผมลงไปได้เยอะ ดอกที่ดูกระจุกเรียงตัวกันใกล้ชิดแนบกัน

ดอกไม้อะไร..อบอุ่นขนาดนี้~ เช่นเดียวกันกับเธอ..

เนื่องจากผมเขียนลายน้ำไม่เป็น เลยขอให้เครดิตรูปกับเจ้าของภาพไว้ตรงนี้นะครับ

ขอบคุณ คุณle temps สำหรับรูปๆนี้นะครับ จริงๆมีอีกหลากหลายรูป แรงบันดาลใจหลายๆอย่างเกิดมาจากรูปภาพเหล่านี้

ที่เคยส่งมอบมาให้ อยากขอบคุณจริงๆ

Free
TextEditor