เรือเกือบจม ..คิดถึงเมืองไทยมาก เกือบเอาชีพมาทิ้งที่อเมริกา...ลูกเรือไทย

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ..
เรื่องราวอยู่ที่ แกลเลอรี่....

รู้แต่วันเกิดไม่รู้วันตาย จรีง ๆ ...

สมรัชนะ
ติดตามเรื่องและภาพได้ทาง พันทิป

//www.bloggang.com/mainblog.php?id=sochana9
Cruise ship accident-วิบัติเรือสำราญ เกือบล่มแทบเอาชีพไม่รอด Live from Florida , USA reported by Somratchana,crew on board
วันนี้เรือมาถึง ท่าเรือของอเมริกา Port Caneveral ซึ่งอยู่รัฐฟลอริด้า ใกล้กับ Orlando ทางตอนเหนือของ Miami – Tampa
ผมทำงานรอบเช้า เข้าหกโมงถึงสิบเอ็ดโมง บริการห้องอาหารบุฟเฟต์ หน้าที่ของผมคือบริการเสิร์ฟชา กาแฟ หรือแอร์ตอหลี น้ำผลไม้ ซึ่งจะมีรถเข็ญ ๆ ไปตามโต๊ะ
คอยถามลูกค้า รับชากาแฟ หรือน้ำผลไม้
หลังเลิกงานจึงรีบออกไปโทรศัพท์ถึงคุณแม่ที่เมืองไทย เพราะโทรบนบกเสียงจะชัดและไม่ดีเลย์ ตามประสาสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำอย่างเรา...
“เป็นจ๊ะไดพ่อง หล้าสบายดีก่อ มีอะหยั๋งถึงได้โทรมาหาแม่บ่อย หว่างนี้ ...”(เป็นอย่างไรบ้าง ชายเล็กสบายดีมั้ย ทำไมโทรมาหาแม่บ่อยจังพักนี้) เสียงทักทายของแม่ยังอบอุ่นเสมอ ด้วยวัยเจ็ดสิบ ฟังทีไรก็เป็นสุขแบบอิ่มอุ่นทุกที...
“บ่อ มีอะหยั๋ง อะแม่ โทรมาถามว่าตังค์ส่งมาได้ฮับหรือยัง แม่สบายดีก่อคั๊บ “ (ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แค่โทรมาถามว่าเงินที่ส่งมาได้รับหรือยัง แล้วแม่สบายดีมั้ยครับ )
สักพักสายก็ตัด อย่างไม่รู้สาเหตุ ผมเดินกลับมาทานข้าว ที่เรือ เพราะท่าเรือนี้ ค่อนข้างจะไกลจากเมือง ซึ่งผู้โดยสารส่วนมากจะ ซื้อทัวร์ไปเที่ยว KENNEDY SPACE หรือ NASA สถานที่ปล่อยยานอวกาศ อันเป็นแหลม ที่อยู่ติดทะเล ไม่มีอาคารบ้านเรือนมากนัก สถานที่แห่งนี้จึงเต็มไปด้วยสัตว์ป่า หลากหลายชนิด
ตามตารางเรือจะออกจากท่าเรือบ่ายสอง เพื่อมุ่งหน้าไป นิวยอร์ก ซึ่งต้องใช้เวลาหนึ่งวัน จากรัฐฟลอริด้า ไปนิวยอร์ก
ผมนอนหลับกลางวันก่อนทำงานรอบตอนเย็น บ่ายสามต้น ๆ ผมสะดุ้งตื่นมา เปิดม่านที่นอนดู ว่าเวลากี่โมงแล้วเพราะตั้งนาฬิกาไว้ไม่ยอมปลุกซักที ไม่เกินห้านาที เรือได้โคลง เอียงอย่างมาก ผมนอนอยู่เตียงชั้นบนด้วยสภาพเปลือยล้อนจ้อน เพราะอยู่ห้องคนเดียว เพื่อนร่วมห้องทำงานรอบกลางวัน
แรงโน้มถ่วงทำให้ผมกระเด็นตกลงมาข้างล่าง ได้แผลถลอกนิดหน่อย สักพักเรือยิ่งเอียงมากกว่าเดิม เรื่อย ๆ ทำให้ผมไปติดอยู่ประตูห้อง ขวดน้ำอัดลม น้ำดื่ม ล้มระเนระนาด เก้าอี้ไหลจะมาทับผม จึงถีบออกได้ทัน
“ladies and gentlemen please stay where you areeeeeeee …..” เสียงประกาศของกัปตันสั่นเครือ อย่างมาก ยิ่งทำให้ตอนนั้นผมรู้สึกกลัวยิ่งกว่าเดิม
“จะรอดป่าววะเนี่ย เกิดอะไรอีกแล้ว เหมือนคราวก่อนตอนอยู่เท็กซัส ไม่มีผิดเลยอะ “ ต่างกันตรงที่คราวนั้นผมทำงานที่ห้องอาหาร แต่ตอนนี้ผมยังสลึมสลือ นึกว่าละเมอ ด้วยสภาพล้อนจ้อน เพราะเป็นคนที่นอนหลับแล้วจะไม่ใส่อะไร ปลดปล่อยให้หลุดพ้นพันธนาการ พอระลึกสติได้จึงหากางเกงมาใส่เพราะความคิดแรกที่คิดคือ “สภาพศพ จะล้อนจ้อนหรือเปล่าเนี่ย....” ปลงอย่างหาที่ติไม่ได้ ก็แหม...คนพึ่งนอนตื่นมาด้วยความบังเอิญ เจอแบบนี้ใครจะคิดอะไรได้มากมายนัก
สักพักเพื่อนมาเคาะ ที่ห้องถามไถ่ ต่างคนต่างกลัว
“เอ้ย มล... นึกออกแล้วให้ตายสิ เมื่อคืนเราพึ่งฝัน ว่า เรือได้เกิดอุบัติเหตุ ทำให้โอมต้องนั่งเครื่องบินไปอีกท่าเรือหนึ่ง ...ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นลางสังหรณ์ได้แม่นขนาดนี้”
พูดแล้วยังขนลุกซู่ โดยไม่รู้ตัว... ผมสนทนากับเพื่อน
“โอมต้องมีองค์แน่เลย รู้อะไร ล่วงหน้า หลายครั้งแล้วหนิ ใช่ปะ” เพื่อนเชื่อเรื่องพรรค์นี้ เป็นทุนเดิม เพราะผมเคยเล่าให้เค้าฟังว่าผมฝันแม่น มั่ก ๆ บางเหตุการณ์ยังกับเคยเห็นก่อนเกิดเหตุการณ์จริง ซะงั้นหละ...
เสียงประกาศ ทีมกู้ภัย ดังเป็นระยะ ๆ และแล้วจึงได้ยินเสียงประกาศ PAX ASSISTANT หรือคนช่วยเหลือผู้โดยสารให้ไปประจำฐาน ซึ่งเป็นหน้าที่ผม จึงขึ้นไป เห็นสภาพหน้าห้อง Medical Center หรือห้องพยาบาล (ไม่ใช่ห้องพญา –บาน(ไม่รู้โรย) ..) ผู้โดยสารรและลูกเรือได้รับบาดเจ็บกันระนาว ผมไปห้องอาหารเห็นถ้วยจาน แก้ว โต๊ะ ระเกะ ระกะ แตกจนนับไม่ถ้วน พนักงานส่วนหนึ่งที่เสิร์ฟน้ำชาตอนบ่าย ช่วยกันเก็บเคลียร์ของอย่างขมีขมัน ..
หลังจากนั้นผมจึงกลับมาห้อง เพราะจำนวนคนไปช่วยผู้โดยสารมีเยอะแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังเป็นระยะ ๆ สลับกับเสียงประกาศจากกัปตัน และ passengers service ผมล้มตัวลงนอนอย่างหมดความรู้สึก และชาชินกับสิ่งที่ไม่คาดฝันกับเหตุการณ์เลวร้ายอย่างนี้
ห้าโมงคือเวลาทำงาน อาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดสูทสีดำไปทำงาน ห้องอาหารหนึ่งหน้องปิดเพราะเต็มไปด้วยผู้โดยสารนั่งรอปฐมพยาบาล
พนักงานส่วนหนึ่งต้องไปช่วยห้องอื่น ผมทำหน้าที่ส่งผู้โดยสารจากอีกห้องอาหารหนึ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง...
ภาพทั้งหลายไม่ได้เห็นอะไรมากมายนัก แต่ได้ยินเสียงเล่าและบอกต่อจากเพื่อนที่อยู่แต่ละมุมของเรือ ว่าความเสียหายนับไม่ถ้วน
กัปตันได้ตัดสินใจหันเรือกลับมา ยังท่าเรือเดิม ซึ่งออกไปได้7 ไมล์ แล้ว พอกลับมารถพยาบาล เฮลิคอปเตอร์ และรถฉุกเฉินจอดรออย่างนับไม่ถ้วน
เสียงของทาง passengers service ประกาศว่าครูซนี้ ฟรี ไม่เสียตังค์ รวมฟรีค่าตั๋วเครื่องบินให้ผู้โดยสารทุกท่าน และมีความจำเป็นต้องให้ผู้โดยสารกลับบ้านก่อนกำหนด
สำนักข่าว CNN (ไม่ใช่สำนักข่าวเห็นสองเอ็น นะครับ-ซีเอ็นเอ็น) รายงานทันด่วน หลังจากเกิดเหตุการณ์ได้ไม่ถึงสิบห้านาที ผู้โดยสารบางท่านบอกว่า ข่าวที่นิวยอร์กรายงานทางเว็บไซด์ เรียบร้อยแล้ว
ส่วนพนักงานลูกเรือไทยทุกคนสบายดี มีรายหนึ่งได้รับบาดเจ็บโต๊ะหินอ่อน ที่เอเทรี่ยม ล้มทับใส่ ลูกเรือชาวอินเดียกุ๊ก ได้รับบาดเจ็บสาหัสในครัว ผู้โดยสารเสียชีวิตหนึ่งศพ ผู้บาดเจ็บนับไม่ถ้วน
ผู้โดยสารบางคนว่ายน้ำที่สระน้ำชั้น 15 บนสุดของเรือ กระเด็นออกจากสระน้ำ ยังกะปลาพยูนเกยตื้น น้ำครึ่งสระทะลักไหลท่วม ห้องอาหาร ฉากในหนังเรื่องโพไซดอนและไททานิค ยังคงติดตาอยู่เสมอ...
เสียงกัปตันประกาศถึงสาเหตุล่าสุดคือ คอมพิวเตอร์ควบคุมการทำงานของเรือทำงานผิดพลาด...
คืนนี้ที่ห้องอาหาร จึงเสิร์ฟ ฟรีเครื่องดื่ม ไม่อั้น ส่วนผู้โดยสารเริ่มทะยอยกลับบ้าน .....
ห้องอาหารหลายห้อง ปิดอย่างไม่รู้กำหนดการเปิดทำการได้เมื่อไหร่ ไม่รู้เรือจะไปถึงนิวยอร์กเมื่อไหร่
ผมไม่ได้รับรายงานอะไรมากมายไปกว่านี้ เพื่อนร่วมงานชาวต่างชาติหลายคนที่เคยทำงานด้วยกันเมื่อเรือเก่าปีที่แล้วที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... “อีกแล้วครับท่าน”
ชีวิตวันนี้ วันหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้ สิ่งที่รู้วันนี้คือจะทำดีที่สุด ก็พอ...

พิมพ์ครั้งล่าสุดเมื่อ วันที่ 18 เดือน ก ค 2549 ๐๐/๐๐/๐๐ ๐๐:๐๐ น. ตีหนึ่งของวันที่ 18 July 2006 ด้วยสัตย์และความจริงขอรับรองว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจริง ...

Create Date : 23 กรกฎาคม 2549		2 comments
Last Update : 23 กรกฎาคม 2549 0:21:38 น.
Counter : 623 Pageviews.
Share Tweet