บทกวีของคนโดนเท กวีศรีS_Nuke สวัสดีกลางดึกครับ เพื่อนคนนอนดึก วันนี้นึ่้งรถไฟฟ้ากลับบ้านตามปกติ มาต่อรถสาย 39 กลับอพาร์ทเนนทื ก่อนกลับก็ซื้อกับข้าวยายใจดีหน้าปากซอย ซื้อครึ่ง แกก็แถมมาครึ่ง ตามประสาคนไทยขายของ แบบเอื้ออารีย์ต่อกัน ซึ่งจะไม่พบเจอในห้างสรรพสินค้า ถ้าใครไม่เคยพบบรรยากาศแบบนี้ ก็ทดรอง ขึ้นรถเมล์ กินข้าวหน้าปากซอย ก็จะได้อัตถะรส แบบมีน้ำใจที่ยังเหลือ ๆ อยู่ในกรุงเทพฯ กินอาหารเสร็จ ก็หลับไปตื่น ตื่นมามันยังไม่สว่าง ตี สอง กว่า ๆ ปัญหาของผมละ เลยเอาสมุดบันทึกเก่า ๆ มาอ่าน เจอบทกวีที่เคยแต่ง แบบไม่ได้ความ คือมันไม่เพราะนะครับ ตอนนี้ บรรยากาศตอนแต่งกลอน มันคือ ผมกับเพื่อน ที่ผมมีความรู้สึกดี ๆ พูดตรง คือ เริ่มแยกย้ายกันไป เพราะ เรียนจบบ้าง แยกกันเรียนคนละที่บ้าง เลยต้อง ย้ายหอไปไกล อารมย์อกหักรักคุด ของวัยรุ่นก็ตามมา ยิ่งเป็นวันเสาร์ อาทิตย์ เพื่อนๆ คนอื่นกลับบ้าน ก็โคตรเหงาเลย ตามประสาเด็กบ้านนอกมาอยู่หอสมัยนั้น สถานที่แต่งกลอน ก็ริมสระน้ำ ในอินดอเสตเดี้ยม หัวมหากสมัยนั้น ตอนเย็น ๆ จะมีเพื่อน ๆ นึกศึกษา มาออกกำลัง มาพรอดรักกันริมสระ ใต้สุมทุมพุ่มมไม้ ตามแต่ว่าใครจะชอบมุมไหน สมัยนั้น รอบ ๆ สระน้ำพุ หน้าองค์พ่อขุน ม. รามฯ รอบสระน้ำ ในอินดอเสตเดี้ยม (มันยังมุดรั้วเข้าออกไปมากันได้อยู่) ยามเย้น ๆ แดดร่มลมตก นักศึกษา จะมานั้งจับคู่บ้าง จับกลุ่มบ้าง คุยกันตามประสา เป็็นยุคที่ดูเกรดประกาศผลสอบแต่ละวิชาสนุกมาก ๆ เพราะอาจารย์ชอบปิดประกาศผลสอบตามบอร์ดตอนเย็น ไม่มีระบบอินเตอร์เน็ตนะครับสมัยนั้น มือถือยังไม่เกิด เป็นระบบใช้โทรศัพท์สาธารนะหยอดเหรียญ และเด็กรามก็มีความสามารถหยอดเหร๊ยญ แบบองค์การไม่ได้สตางค์คือโทรได้กแต่เหรียญหล่นออกคืนมา ก็จะไปดูผลสอบกันเป็นหมู่คณะหมายถึงเพื่อน ๆ ชาวหอที่ลงเหมือนและไม่เหมือนไปเป็นเพื่อนดูผลสอบ บางบอร์ดมันก็มือ ก็ต้องจุดเทียนดู เป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมบางวิชาที่ตกเยอะจะมีรอยรนไฟ ก็สนุกดีครับยิ่งเล่าต่อจะไม่ถึงบทกวีทีเจอในสมุดบันทึกนะครับ เอาเป็นว่า แต่งกลอนนี้ที่สระน้ำในอินดอเสตเดี้ยมหัวหมาก ตอนมีอารมย์รักคุด สุดที่รักมาห่างหายย้ายหอไปอยู่มหาลัยอื่น ๆ พระอาทิตย์กำลังตก หัวใจกำลังห่อเหี่ยว โอ้ที่รัก....นะครับ วันนี้ขอนำเสนอ บทกวีศรี S_Nuke เรียนเชิญเพื่อน ๆ ที่อ่าน อยากนำเสนอบทกวี ก็ลงต่อ ๆ กันได้นะครับ ในส่วนของ คอมเม้นท์ท้ายบล๊อกนะครับ บทกวีนี้เป็น กาพ 11 สุภาพบ้างไม่สุภาพบ้างนะครับขอเรียนเชิญทุกท่านทอดทัศนาครับ  เพื่อรัก ข้ายอมพลี เจ็บฟรีจะยอมทนแม้รักจะสับสน แสนทุกท้นทรมาร คอยเธอ สินานนัก สุดที่รักสุดใจฉัน หัวจิตไม่แบ่งปัน หัวใจฉันนั้นคือเธอ จากไกลสิใจหวิว สายลมพริ้ว สิเพ้อเพ้อ เช้าค่ำพร่ำหาเธอ เธอ เธอ เธอ เธอผู้เดียว ตกบ่ายตะวันคล้อย ใจละห้อย แสนห่อเหี่ยว เงียบหงาอยู่แดเดียว สิจะเหลียวไปหาใคร เคยเล่นเคยหยอกล้อ สิมาพ้อเธอจากไป ถิ่มฉันใจสลาย เจ็บเจียนตายเจ็บเหลือเกิน ฟ้ามืดแผ่นดินดับ ใจฉันกลับไม่เพลิดเพลิน คิดฮอดเธอเหลือเกิน เหงาเหลือเกิน เหงาจิงๆฯ ยังไม่จบนะครับ แต่แค่นี้ก่อนละกัน ครับ วันนี้ขอบคุณทุกท่านที่ตามมาอ่าน เรื่องเก่า ๆ ถูกใจไม่ถูกใจก็ต้องขออภัย แต่เป็นเหตุการณ์ที่ยังอยู่ในความทรงจำของคน คนหนึ่งและหลายคนก็มีภาพนี้อยู่ในใจเช่นกัน ก่อนจากกันฝากทุนท่านท่านอ่านชอบ ก็กดไลท์ ไม่ชอบก็กด ไลทไลท์ นะครับ ขอให้ทุกท่านนอนหลับฝันดี อรุณสวัสดิ์ครับ เพระใกล้รุ่งแล้ว
|
สมาชิกหมายเลข 5561968
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ผม S_Nuke อดีตเคยเป็นช้าราชการ ตำแหน่งนักวิชาการชำนาญการ ระดับ แปด เคยปฏิบัติหน้าที่เลชาคณะกรรมการแก้ไขปัญหาฯ ระดับจังหวัด หลาย ๆ คณะ แต่ก็มองเห็นว่า จังหวัดก็ไม่สามารถตอบปํญหาประชาชนได้เท่าไรนักจึงออกจากราชการมา หลายปีแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังรักทุกคนเหมือนเดิมครับ เพียงแต่เรามองเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกไม่ควรในความคิดของคนแก่ ก็อยากบอก ๆๆ ออกมาเท่านั้นครับ จะถูกหรือผิดก็เป็นความหวังดีของคนคนหนึ่ง ช่วยกันกดไลน์ กดแชร์ และกดติดตามให้กำลังใจเสียงเล็ก ๆของชาวบ้านคนหนึ่งนะครับ
Group Blog All Blog
Friends Blog Link |
|||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
||||||||||||||
https://nakpraditawag.jeunesseglobal.com/