Bloggang.com : Heavenworth : ละคร ผู้ใหญ่ลีกับนางมา ตอนที่ 1

กรกฏาคม 2552

>>

			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31

11 กรกฏาคม 2552

ละคร ผู้ใหญ่ลีกับนางมา ตอนที่ 1

ละคร ผู้ใหญ่ลีกับนางมา ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

ภายในสตูดิโอถ่ายแฟชั่นนิตยสารชื่อดังอันดับต้นๆของเมืองไทย...มาลินี นางแบบสาวสวย กำลังถูกช่างแต่งหน้าทำผมมะรุมมะตุ้มแข่งกับเวลา เสร็จแล้วมาลินีในชุดแฟชั่นก็เตรียมโพสท่า แต่ประดิษฐ์ แฟนหนุ่มของมาลินีที่ยืนอยู่มุมหนึ่งมองมาอย่างรำคาญลูกตา
"ชุดบ้าอะไรวะ ไม่เห็นสวยเลย" เสียงประดิษฐ์สำรากออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร มาลินีชะงักแทบสะอึก ขณะที่สไต�ลิสต์หันขวับไปตอบโต้ประดิษฐ์อย่างเหลืออด
"นี่คุณดิ๊ก หลายหนแล้วนะคะ คุณเป็นใครไม่ทราบ เจ้าของหนังสือก็ไม่ใช่ เจ้าของเสื้อผ้าก็ไม่ใช่ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาวิพากษ์วิจารณ์งานของฉัน"
"ก็มันไม่สวยจริงๆนี่หว่า เสื้อผ้าอย่างนี้ขืนใส่ออกมาเดินถนนหมาเห่าตาย"
"มันเป็นแฟชั่นเข้าใจไหมคะ แฟชั่นน่ะ"
"แต่มันทำให้แฟนผมดูไม่ดี"
มาลินีพยายามจะปรามแฟนหนุ่มแต่ไม่เป็นผล สองคนทุ่มเถียงกันหน้าดำหน้าแดง
"แต่ฉันเป็นสไตลิสต์ คนที่จะตัดสินงานชิ้นนี้คือฉัน"
"งานห่วยๆ มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละจะแต่งตัวแบบนี้"
"คุณออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ ความจริงคุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาด้วยซ้ำ"
"ถ้างั้นก็เลิกถ่าย....กลับ...มาลินี"
ทุกคนอ้าปากค้างกับคำบัญชาของประดิษฐ์ มาลินีเกรงใจสไตลิสต์ รีบไกล่เกลี่ย
"ใจเย็นๆนะคะพี่บ๊วย...เดี๋ยวมาจัดการเองค่ะ" ว่าแล้วมาลินีเข้าต้อนประดิษฐ์ออกไป ประดิษฐ์ท่าทางฮึดฮัดขัดใจเป็นที่สุด...
"โอ๊ย...ถ้าฉันติดคุกใครจะไปประกันตัวฉันบ้างเนี่ย" พี่บ๊วยแผดเสียงไล่หลัง ช่างผมเลยสงสัยว่าพี่บ๊วยจะทำอะไร "ฉันจะบีบคอผู้ชายคนนี้ให้ตายคามือน่ะสิ"
พาออกมาหน้าสตูดิโอแล้ว ประดิษฐ์ยังไม่เลิกปากเสีย จนมาลินีอ่อนใจ
"เสื้อผ้าห่วยๆแบบนี้ไปเป็นแบบให้มัน...เกรดเราตกเปล่าๆ ไป...กลับ"
"ดิ๊กกลับไปก่อนนะคะ"
"หมายความว่ายังไง"
"มาจะกลับเข้าไปทำงานให้เสร็จก่อนค่ะ"
"จะบ้าเหรอ มีสมองรึเปล่าเนี่ย"
"มันเป็นงานของมานะคะ ยังไงมาก็ต้องรับผิดชอบให้เสร็จให้ได้"
"นี่คุณตั้งใจจะฉีกหน้าผมใช่ไหม"
"ดิ๊กคะ เสื้อผ้ายุคนี้มันเป็นอย่างนี้เอง มันเป็นเทรนด์ อย่าไปคิดอะไรมากสิคะ ถ่ายอีกไม่กี่เซตก็จะเสร็จแล้ว"
"คิดซะอย่างนี้น่ะสิ ค่าตัวถึงไม่ขยับไปไหนซะที"
"ถ้าดิ๊กไม่ชอบ ดิ๊กก็รออยู่ข้างนอกนี่ก็ได้นะคะ"
"นี่คุณไล่ผมอีกคนใช่ไหม"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ"
"ได้...โอเค งั้นก็หาทางกลับเอาเองแล้วกัน ตัวใครตัวมัน เสียเวลาทำมาหากิน"
ประดิษฐ์หัวเสียเดินลิ่วไปขึ้นรถ มาลินียืนละล้าละลังจะตามออกไปก็ไม่ได้...มาลินีกลับเข้าไปข้างใน เห็นพี่บ๊วยยืนหน้าหงิกเท้าสะเอวคอย จึงรีบขอโทษพี่บ๊วยและทุกคน
"เอาไปล่ามโซ่ไว้ที่ไหนล่ะ เอาตะกร้อใส่ปากไว้ด้วยรึเปล่า"
"ดิ๊กเขาก็เป็นอย่างนี้เอง พี่บ๊วยอย่าไปถือสาเขาเลยนะคะ"
"ฉันละไม่เข้าใจจริงจริ๊ง หล่อนก็ออกจะทั้งสวยทั้งเก๋ ทำไมถึงได้ยอมเป็นเบี้ยล่างผู้ชายห่วยๆอย่างนายคนนี้ด้วย มีอะไรดีอยากรู้นัก"
มาลินียิ้มเจื่อน พี่บ๊วยเซ็งจัดถอนใจดังเฮือก ก่อนร้องบอกทีมงานให้ทำงานกันต่อ
oooooooo
บ่ายวันเดียวกัน ลีนวัตร...หรือผู้ใหญ่ลีของชาวบ้าน กำลังจัดดอกไม้อยู่ในศาลาวัดซึ่งตั้งศพคุณนายวันผู้มีพระคุณของเขาและครอบครัวมาตลอด...ผู้ใหญ่ลีอาศัยอยู่กับแม่ปุยและลูกชายอีกคนชื่อปื๊ด
แม่ปุยหอบใบไม้ดอกไม้เข้ามาสมทบ พลางก็ถามลูกชายว่าดอกไม้พอไหม ไม่พอจะได้ให้เด็กๆไปช่วยกันหามาอีก
"น่าจะพอจ้ะแม่ เอาเท่านี้ก่อน"
ทันใด มีเสียงร้องไห้ดังโฮขึ้นมา สองแม่ลูกสะดุ้งเล็กน้อย หันมองปื๊ดที่นั่งอยู่มุมนึงถัดไป
"ปื๊ด...ร้องไห้ทำไม" ลีนวัตรถาม
"หนูคิดถึงคุณนายวันนี่พ่อ"
"หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ คุณนายวันสั่งเอาไว้ว่ายังไงจำได้ไหม"
"จำได้สิพ่อ คุณนายวันสั่งว่างานศพแกห้ามใครร้องไห้ ถ้าใครร้องแกจะมาหา"
"เออ...แล้วเอ็งก็ยังร้องอีก ไม่กลัวท่านมาหารึไง" แม่ปุยดุ
"หนูไม่กลัวหรอกแม่ คุณนายวันใจดี ถึงเป็นผีก็คงไม่ได้เป็นผีหน้าเละหรอก หนูจะกลัวทำไม"
"ไปๆ เอ็งไปช่วยพวกข้างล่างเขาดีกว่า ทำตัวให้มีประโยชน์ ไม่ใช่มานั่งขี้แงอยู่ยังงี้"
ปื๊ดเช็ดน้ำมูกแล้วคลานออกไป ลีนวัตรมองตามส่ายหน้า พอหันกลับมาที่แม่ปุย ได้ยินเสียงกระซิกๆ แล้วกลายเป็นปล่อยโฮออกมา
"อ้าวแม่...แม่นี่ก็อีกคน เดี๋ยวคนอื่นมันก็เอาอย่างหรอก"
"ไม่มีใครเห็น ช่างหัวมัน คุณนายแกเป็นคนดี ไม่ใช่ญาติแต่ก็เป็นยิ่งกว่าญาติ แล้วจะไม่ให้แม่เสียใจได้ยังไง"
"งั้นคืนนี้คุณนายวันก็คงมาหาแม่ให้หายคิดถึงแน่ๆ"
แม่ปุยสะอึกระงับน้ำตาได้ทันที เมื่อเหลือบไปมองรูปคุณนายวัน
"แต่แม่ว่าไม่มาจะดีกว่า...แม่จะไม่ร้องแล้ว ไม่อยากให้คุณนายวันแกมีกังวล" แม่ปุยเช็ดน้ำตาป้อยๆ ลีนวัตรถอนใจ หันมองรูปคุณนายวันแล้วอดนึกถึงอดีตไม่ได้...
วันนั้น ลีนวัตรเดินตามหลังคุณนายวันไปบนคันนา คุณนายวันมองท้องทุ่งที่เต็มไปด้วยต้นข้าวด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ
"ถึงฉันจะต้องตายวันนี้ ฉันก็ไม่เสียดายแล้วล่ะผู้ใหญ่... ผู้ใหญ่ดูสิ ทุ่งนาที่เจ้าของเคยทิ้งขว้างมีแต่หญ้า มีแต่กกขึ้นรก วันนี้กลับมาสวยงามด้วยต้นข้าวแล้ว ก่อนนี้ฉันเคยปลงซะแล้วว่าชาวนาจะไม่มีวันได้ลืมตาอ้าปาก เป็นพลเมืองชั้นล่างของประเทศทั้งตาปีตาชาติ แต่วันนี้ใครๆก็ต้องเห็นค่าของชาวนา เห็นค่าของข้าวแต่ละเม็ดว่ามันแลกมาด้วยหยาดเหงื่อความทุกข์ยากขนาดไหน...ฝากด้วยนะผู้ใหญ่ คนอย่างผู้ใหญ่นี่แหละที่จะเป็นอนาคตของชาวนาไทย"
คุณนายวันโอบไหล่ลีนวัตรอย่างภาคภูมิใจ...นึกถึงแล้วลีนวัตรน้ำตาร่วงอย่างยากจะฝืน พอแม่ปุยขยับเข้ามาใกล้ ลีนวัตรแอบป้ายน้ำตาทิ้ง แต่แม่ปุยก็ยังอุตส่าห์เห็นจนได้
"ว่าแต่แม่...ผู้ใหญ่เองก็ขัดคำสั่งคุณนายวันเหมือนกัน"
"ฉันพยายามแล้วแม่ แต่ก็อดคิดถึงแกไม่ได้ คิดถึงคุณงามความดีของแกที่ทำให้พวกเรา จะหาใครที่หัวใจแกร่งกล้าอย่างคุณนายวันแกคงไม่ได้อีกแล้ว"
"อืม...เราต้องทำบุญไปให้แกมากๆนะลูก"
"จ้ะแม่ แล้วก็สานต่อความคิดของแกด้วย แกจะได้ภูมิใจว่าความทุ่มเทของแกไม่สูญเปล่า"
"แล้วสมบัติพัสถานที่นาของแก ผู้ใหญ่จะจัดการยังไง"
"แกสั่งเสียเอาไว้ให้ติดต่อหลานสาวคนเดียวของแกจ้ะแม่"
"สมบัติไม่ใช่น้อยๆ เป็นผู้หญิงยิงเรือด้วย จะจัดการยังไง"
"เราแค่ช่วยดูแลเฉยๆ เขาจะจัดการยังไงก็ต้องแล้วแต่ เขาละจ้ะแม่"
แม่ปุยไม่ออกความเห็นอะไรอีก ได้แต่พยักหน้ารับรู้
oooooooo
ในสตูดิโอ ทีมงานเก็บข้าวของเคลียร์ทุกอย่าง ขณะที่มาลินีก็ล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว และเธอกำลังโทร.ตามประดิษฐ์ให้มารับกลับ แต่คำตอบที่ได้จากประดิษฐ์กลับทำให้มาลินีแอบสะอึก
"ผมไม่กลับไปให้อีตุ๊ดปากจัดนั่นมันมาด่าผมหรอก คุณเรียกแท็กซี่กลับไปเองก็แล้วกัน"
พี่บ๊วยที่ยืนมองอยู่ห่างๆเหมือนรู้แกว เดินเตร่เข้ามาเหล่มองมาลินี
"แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหน จะกลับบ้านรึเปล่าคะ" เสียงมาลินีถามไปอีก
"อารมณ์ดีขึ้นเมื่อไหร่ผมจะกลับไปเอง" ประดิษฐ์ตอบเสร็จก็ตัดสายทันที
พี่บ๊วยเห็นมาลินีหน้าเจื่อนๆ อดปากไม่ได้อีกตามเคย
"กลับยังไงยะ"
"คงต้องเรียกแท็กซี่ค่ะ พอดีดิ๊กเขาติดธุระ"
"รถนั่นมันก็รถหล่อนไม่ใช่เหรอยะ แล้วธุระอะไรมันจะสำคัญจนมารับหล่อนไม่ได้"
"มาบอกดิ๊กเขาเองค่ะว่าไม่ต้องมา มันไกล เปลืองน้ำมันเปล่าๆ"
"หล่อนนี่ความอดทนเป็นเลิศจริงๆ ทนเข้าไปได้ผู้ชายแบบนี้"
มาลินียิ้มแห้งๆ ปล่อยพี่บ๊วยแกว่าของแกไป แต่ถึงยังไงมาลินีก็รักประดิษฐ์ และพร้อมจะออกรับแทนเขาทุกอย่าง...ขนาดเขาไม่ยอมมารับกลับ มาลินีก็ยังอุตส่าห์แวะไปซื้ออาหารหรูหราราคาแพง อีกทั้งผลไม้เมืองนอกที่หากินไม่ได้ง่ายๆ กลับมาเตรียมไว้รอประเคนเขา

อ่านต่อพรุ่งนี้ค่ะ

เครดิต //www.thairath.co.th

Create Date : 11 กรกฎาคม 2552

Last Update : 11 กรกฎาคม 2552 10:18:52 น.

0 comments

Counter : 307 Pageviews.

Heavenworth

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ

Webmaster - BlogGang

[Add Heavenworth's blog to your web]

Bloggang.com