ละคร พ่อหนูเป็นซูเปอร์สตาร์ ตอนอวสาน

ตอนที่ 19

เมื่อรู้ว่าไอด้าไปหาแดนเทพ ด้วยความเป็นห่วงลูก เคทมาเปิดกล่องที่เก็บของกระจุกกระจิกแบบไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวมันอีก เพื่อเอามือถือที่เธอแยกโทรศัพท์กับแบตออกจากกันมาประกอบ แล้วเปิดเครื่องกดเบอร์แดนเทพ ตัดสินใจโทร.ไปหาแต่ได้ยินเสียงให้ฝากข้อความอัตโนมัติ เคทลังเลว่าควรฝากหรือไม่...

ในขณะที่ไอด้านั่งอยู่กับปรายฟ้าในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ทั้งสองนั่งมองหน้ากันโดยไม่มีใครแตะอาหาร ปรายฟ้าถามขึ้นว่า

"อยากได้เบอร์โทร.แดนเทพ...ที่ช่วยฉันก็เพราะเหตุนี้สินะ แต่ยังไงเธอก็ควรทานอะไรซะหน่อยนะ ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอเดินทางมาจากไหน แต่หน้าตาเธอน่ะดูไม่ดีเลย"

"ตอนคุณอยู่ต่อหน้านักข่าวเมื่อกี้ก็ดูไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ"

ปรายฟ้าตาวาวที่โดนเหน็บ ไอด้าพูดแบบเด็กตรงๆซื่อๆ "คุณส้วยสวยนะคะคุณปรายฟ้า แต่นิสัยคุณน่ะ...เฮ้อ"

"พอได้แล้วนะ วันนี้ฉันเจออะไรมาเยอะ เธอควรจะเห็นใจฉันบ้าง"

"ก็แล้วใครที่ช่วยคุณออกมาล่ะ"

"ฉันก็พาเธอมาเลี้ยงตอบแทนแล้วนี่ไง"

"บอกแล้วไงว่าหนูไม่หิว หนูต้องติดต่อพ่อให้ได้วันนี้ ถ้าคุณจะไม่ช่วยก็บอกมา หนูจะได้ไป" ไอด้าเอาผ้าโพกผมบังหน้า สะพายกระเป๋าเตรียมลุก"

ปรายฟ้าจับแขนไอด้าไว้ "ให้ฉันได้ขอบคุณเธอก่อนสิ"

ไอด้ามองปรายฟ้าแบบจะมาไม้ไหนอีก ปรายฟ้ายิ้มแล้วถามว่าต้องการเบอร์แดนเทพใช่ไหม ปรายฟ้าเอามือถือ ออกมากดหาแดนเทพ "ตั้งแต่แดนเทพออกจากสกาย ฉันก็ไม่รู้ตารางเค้าหรอก..."

พอโทร.ไปเป็นเสียงให้ฝากข้อความจึงส่งมือถือให้ไอด้า เธอหน้าเจื่อน "พ่อคะนี่หนูเองค่ะ ตอนนี้หนูอยู่กรุงเทพฯ หนูต้องการเจอพ่อ ด่วนมาก พ่อโทร.กลับมานะคะ"

พูดจบส่งมือถือคืนให้ปรายฟ้า ปรายฟ้าเห็นสีหน้าหงอยๆของไอด้าจึงลองกดเบอร์ปั๋งก็เป็นฝากข้อความเช่นกัน "ปิดเครื่องเหมือนกัน อะไรกัน ไม่ยอม...โทร.อีก"

ปรายฟ้าพยายามกดโทร.หาแดนเทพอีกหลายครั้งเพราะอยากช่วยไอด้าจริงๆ...

ต่างกับเคทที่ตัดสินใจไม่ฝากข้อความ เธอได้แต่รำพึง "ไอด้า ลูกจะทำอย่างนี้อีกสักกี่ครั้งกี่หน อยากเห็นแม่ขาดใจไปเลยรึยังไง"

"ก็เมื่อคุณน้าให้ไอด้าอยู่กับพ่อเค้าถาวรน่ะสิครับ" โม่งตอบคำรำพึงของเคท

เอื้อมดาวทำตาดุใส่โม่ง ไม่ใช่เรื่อง แล้ววางแก้วนมให้เคท "ดื่มนมนะคะ"

"ทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้น" เคทข้องใจ

"เพราะผมเป็นคนที่เห็นไอด้าตั้งแต่วันแรกๆที่เข้ามาตามหาพ่อเค้าน่ะสิครับ" โม่งคิดถึงวันแรกที่เห็นไอด้าขึ้นไปบนเวทีร่วมกับแดนเซอร์แต่เต้นไม่เป็น โดนแดนเทพเอ็ดตะโรใส่

"ไอด้าอยากเจอพ่อมาตลอดชีวิต แต่วันนี้เค้าก็เลือกที่จะอยู่ดูแลคุณน้า" โม่งพูดจริงจัง

เอื้อมดาวจึงช่วยพูดเสริม "เอื้อมดาวคิดว่าการไปครั้งนี้ของน้องไอด้า เค้าไปเพื่อคุณเคทกับ...น้องของเค้านะคะ" เอื้อมดาวมองที่ท้องเคท

เคทเห็นความจริงใจของทั้งสองคน รู้สึกว่าตัวเองนี่แย่มากที่เป็นแม่ไอด้าแท้ๆแต่กลับมองข้ามความรู้สึกของลูกไป

ooooooo

ปรายฟ้าขับรถมาส่งไอด้าที่สนามบิน แล้วยื่นมือถือให้เอาไว้โทร.หาแดนเทพ แต่ไอด้าไม่รับ ขอแค่ให้ปรายฟ้าช่วยโทร.แทนเธอ ปรายฟ้าอวยพรให้ไอด้าโชคดี ไอด้ายิ้ม
"หนูขอโทษนะคะที่เคยลามปล้ำคุณ"

ปรายฟ้าหน้าเหวอรับไหว้ไอด้า ไอด้าลงจากรถเดินไปแล้วนึกได้ว่าตัวเองพูดผิด "มันต้องพูดว่าลามปามนี่ไม่ใช่ลามปล้ำ" แต่หันกลับไป ปรายฟ้าขับรถออกไปแล้ว

ไอด้าเดินหลงในสนามบินอีกแล้ว จะต้องไปที่ผู้โดยสารขาออกแต่กลับเดินมาที่ทางผู้โดยสารขาเข้า โมโหตัวเองจะเดินกลับไปก็ชนกับฝูงแฟนคลับของใครไม่รู้กลุ่มใหญ่ ได้ยินเสียงกรี๊ดสนั่นจึงเดินหนี หารู้ไม่ว่านั่นคือแฟนคลับของแดนเทพที่มารอรับ แดนเทพเดินมาพร้อมบอดี้การ์ดและปั๋ง เขาเหลือบเห็นไอด้าด้านหลัง เฉลียวใจ

"ผู้หญิงคนนั้น"

ปั๋งแปลกใจว่าแดนเทพหมายถึงใคร แดนเทพรีบบอกว่าคนที่เขาเห็นที่สนามบินเชียงใหม่เมื่อเช้า ปั๋งไม่เข้าใจอยู่ดี แดนเทพไม่ตอบแต่วิ่งฝ่าฝูงแฟนคลับออกไป ปั๋งตกใจวิ่งตามแดนเทพไปด้วย จนมาหอบแฮ่กๆอยู่ข้างหลังแดนเทพ

"เกิดอะไรขึ้นครับ...โอย..."

"ผู้หญิงคนนั้นเหมือนไอด้า"

"นั่นนะต่ำๆต้องปาเข้าไปสามสิบ จะไปเหมือนไอด้าได้ไง โอย...วิ่งมาเพราะแค่นี้น่ะนะ รีบไปเถอะครับ เราสายแล้ว"

แดนเทพจำต้องเดินตามปั๋งกลับไป จนขึ้นมานั่งบนรถ ปั๋งเอามือถือแดนเทพมากดเปิดเครื่อง เห็นข้อความเพียบ มีจากปรายฟ้าด้วย "ฮะ! สามสิบข้อความ สงสัยเรื่องข่าวคีตะจูบกับสามีเก่าแหงๆ"

พอกดมาเรื่อยเห็นข้อความหนึ่งจึงยื่นให้แดนเทพ แต่เขาไม่สนใจ จึงบอกว่า "คุณเคทนะครับ"

แดนเทพหันขวับคว้ามือถือจากปั๋งมากดโทร.กลับ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ ปั๋งถามว่าไม่ติดหรือ มีฝากข้อความด้วย แดนเทพรีบกดฟังแต่ไม่มีเสียงอะไรเลย เขาผิดหวังเสียใจคิดว้าวุ่นไปหมด แล้วถามปั๋ง "พี่ลบข้อความปรายฟ้าไปรึยัง"

"มันจะเกี่ยวกันเหรอ" ปั๋งส่ายหัว

แดนเทพกดฟังข้อความจากปรายฟ้า ได้ยินเสียงที่ไอด้า ฝากไว้ เขาจึงรีบมุ่งหน้าไปหาปรายฟ้าทันที...

"ด้วยความสัจจริง ฉันไม่รู้อะไรเลย ไอด้าดูมีลับลม คมในเอามากๆ" ปรายฟ้ารีบบอก

"แล้วทำไมไม่ถาม" แดนเทพตวาด

ปรายฟ้าฉุนตะเบ็งเสียงดังกว่า "แล้วมันเรื่องของฉันมั้ยล่ะ รู้อย่างนี้ไม่ยุ่งด้วยเลยดีกว่าทั้งพ่อทั้งลูก"

แดนเทพสงบลงขอโทษ ปรายฟ้าจึงบอกให้ทำโทรศัพท์ ทุกเครื่องให้ว่าง ไอด้าต้องโทร.กลับมาแน่ แดนเทพสงบลงพูดดีกับปรายฟ้า "เสียใจกับเรื่องคีตะด้วย"

"คนอย่างฉันไม่เป็นอะไรนานหรอก ฉันรู้คุณร้อนใจเรื่องไอด้า รีบไปเถอะ ฉันเองก็มีนัดทนายจะฟ้องหย่านายคีตะหาตังค์ใช้ซะหน่อย" ปรายฟ้าพูดเหมือนคนปลงได้ แต่พอแดนเทพเดินพ้นประตูไปก็ขรึมเศร้าลงกับชีวิตตัวเอง

"กรรมตามสนองฉันแล้วล่ะ" ปรายฟ้ารำพึงเหมือนจะบอกกับแดนเทพ

ooooooo

ขับรถไปพลางคุยมือถือกับปั๋งไปด้วย แดนเทพบ่นว่าเขาถามแล้วไอด้าไม่ได้ฝากอะไรถึงเขา แล้วฉุกใจคิดถึงผู้หญิงที่เขาเห็นที่สนามบินทั้งสองครั้ง

"ผู้หญิงคนนั้นต้องใช่ไอด้าแน่ๆ ผมมีสายซ้อน เผื่อเป็นไอด้า" แดนเทพกดรับสายอย่างตื่นเต้น ถามทันที "ไอด้าใช่มั้ย!"

"พ่อคะ ฮัลโหลๆๆ" เสียงสายหลุดไป ไอด้าพยายามกดกลับไปใหม่

ได้ยินเสียงแดนเทพรับสาย พอไอด้าตั้งท่าจะพูดสายก็หลุดไปอีก เธอมองเหรียญในมือเหรียญสุดท้ายอย่างกังวลใจ ตัดสินใจเปลี่ยนตู้สาธารณะใหม่ไปอีกตู้ไม่ห่างจากตู้เก่า พอหยอดเหรียญไม่ทันกดเบอร์ ตู้กินเหรียญเข้าไป ไอด้าครางออกมาอย่างเศร้าใจ เธอไม่รู้เลยว่าตู้ที่เธอผละมามีเสียงเรียกเข้า แดนเทพกดโทร.กลับมา

ไอด้าเดินห่อเหี่ยวกลับมาที่เชิงภูโฮมสเตย์ เอื้อมดาวกับโม่งกำลังชะเง้อมองอย่างใจจดใจจ่อ พอเห็นไอด้ามาก็ดีใจร้องเรียกเคท "ไอด้ากลับมาแล้วค่ะ"

เคทเดินสีหน้าเรียบเฉยออกมา พอไอด้าเห็นหน้าแม่ก็โผกอดร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆ

"หนูกลับมามือเปล่าค่ะแม่ หนูมันไม่ได้เรื่อง หนูขอโทษที่ทำให้แม่เสียใจ"

เคทกอดไอด้าอย่างแสนรัก ตบหลังปลอบเบาๆ "แม่ไม่เคยเสียใจเพราะหนูนะจ๊ะ แม่รักหนูลูก"

"หนูรักแม่ค่ะ" ไอด้ากอดเคทเหมือนเด็กผิดหวังหาที่ยึดเหนี่ยว

เอื้อมดาวกับโม่งเห็นภาพแม่ลูกถึงกับน้ำตาซึม...

แดนเทพไม่รอช้า แต่งตัวพลางหน้าตาสวมหมวกใส่แว่นดำ เดินก้มหน้าก้มตาอยู่ที่สนามบินเชียงใหม่ เขาโทร.คุยกับปั๋งไปด้วย เสียงปั๋งตกอกตกใจ

"ไปเชียงใหม่เดี๋ยวนี้เนี่ยนะ!!"

"ผมเจอไอด้าที่เชียงใหม่ เบอร์ที่โทร.เข้าเครื่องผมก็เบอร์ที่เชียงใหม่ ผมจะหาลูก"

"แล้วงานล่ะ?"

"พี่ก็แก้ปัญหาไปสิ"

"อ้าวเฮ้ย! ทำไมอย่างนั้นล่ะครับ"

ขณะพูด แดนเทพมองไปรอบสนามบิน หาตู้โทรศัพท์ที่มีอยู่หลายจุด ส่วนใหญ่มีคนกำลังใช้อยู่ เขาลองกดเบอร์ที่ไอด้าโทร.เข้ามา ครั้งแรกสายไม่ว่าง พอกดอีกครั้งเป็นเวลากับที่คนใช้วางสาย เขาสะดุ้งที่โทรศัพท์ดังขึ้นผงะถอยออกจากตู้ แดนเทพเห็นก็อมยิ้มดีใจรีบกดตัดสายพึมพำ "เราอยู่ใกล้กันแล้วนะ"

ความหนักใจเริ่มเข้ามา แดนเทพไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน จึงเริ่มที่เช่ารถโฟร์วีลเพื่อตระเวนหา และเข้าพักที่รีสอร์ต

ห้าดาวในเชียงใหม่ เขาขอให้พนักงานหารายชื่อและเบอร์โทร. โรงแรมทั้งหมดในเชียงใหม่ให้ ถ้ามีแผนที่ด้วยยิ่งดี...

เช้าตรู่วันใหม่ เอื้อมดาวกับไอด้าช่วยกันเข็นรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆของเอื้อมดาวออกมาให้พ้นจากบ้าน แล้วค่อยติดเครื่องขี่ออกไปตลาด เอื้อมดาวมาหายายของเธอ แล้วให้ต้องโวยวายยายที่เอาหนังสือที่เธอเก็บมาฉีกกระดาษพับถุงอีก

"นี่มันหน้าสัมภาษณ์ฉันนะ ฮือ...ทำไมทำอย่างนี้"

"ก็เพราะเห็นว่ามีหน้าแกนั่นล่ะถึงได้เอามาพับถุง คนเค้าจะได้อยากซื้อ"

เอื้อมดาวปล่อยโฮเพราะทำอะไรไม่ได้ ไอด้ายืมมือถือโม่งมา เดินหาสัญญาณเพื่อโทร.กลับไปหาแดนเทพอีกครั้ง กดไปบ่นไปเพราะสัญญาณไม่มี แต่แล้วพลันติดขึ้นมา

แดนเทพได้ยินเสียงมือถือดังรีบกดรับ "ไอด้า?"

"พ่อคะ นั่นพ่อใช่มั้ยคะ"

"พ่อเอง ลูกอยู่ไหน ตอนนี้พ่ออยู่เชียงใหม่แล้วนะ ลูกอยู่ที่ไหน"

"หนูได้ยินพ่อไม่ค่อยชัดเลย พ่ออยู่เชียงใหม่เหรอคะ พ่อมาหาหนูนะคะ หนูคงไปหาพ่อไม่ได้ แม่ไม่ให้หนูห่างเลย"

"สัญญาณลูกขาดๆนะ ไม่เป็นไร พ่อจะไปหาลูกเอง ลูกอยู่ที่ไหน"

"ตลาดค่ะ"

"ไม่ใช่ พ่อหมายถึงลูกพักที่ไหน"

"เชิงภูโฮมสเตย์ค่ะ"

"เพิงอะไรนะ"
"เชิงภูค่ะ เชิงภูโฮมสเตย์ ฮะโหล พ่อได้ยินหนูมั้ย" เสียงแดนเทพตะโกน "ฮะโหล...ฮะโหล..."
ไอด้าพยายามโทร.กลับไปอีก เสียงสัญญาณติดครั้งสองครั้งแล้วดับปึ๊บ ไอด้าตกใจ
"อ้าว!ทำไมเงียบล่ะ โธ่นี่มันอะไรกันนักกันหนา ฮือ..." ไอด้าร้องไห้เพราะแบตหมด
เอื้อมดาวเดินตามมาถามว่าเรียบร้อยไหม ไอด้าโมโหเอามือขยี้หัวตัวเองอย่างเจ็บใจ
"เรียบสิ แบตหมดเรียบเลยไง ฉันจะฆ่าแกนายโม่ง"
ไอด้าเดินไปขึ้นขี่มอเตอร์ไซค์ด้วยความโมโห เอื้อมดาว ถามว่าขี่เป็นหรือ ไอด้าส่ายหัวแล้วย้ายมานั่งซ้อนท้ายอย่างอารมณ์บูด
ooooooo
พอติดต่อกลับไปไม่ได้ แดนเทพก็ให้พนักงานรีสอร์ตช่วยหาหนังสือการท่องเที่ยวมาเปิดหาโรงแรมหรือรีสอร์ตที่มีชื่อขึ้นต้นว่าเพิง พนักงานทำหน้างงๆ
"โรงแรมใช้ชื่อขึ้นต้นว่าเพิงน่ะหรือครับ"
"ใช่...ไม่เพิงก็เชิง เพิงงู เชิงงูโฮมสเตย์ อะไรทำนองนี้ มีมั้ย"
พนักงานพากันขำสุดฤทธิ์ แต่ก็ช่วยกันค้นหา พอได้ รายชื่อ แดนเทพก็ขับรถออกตามหาพร้อมกับโทร.คุยกับพนักงาน ตลอด
"เอางี้ โฮมสเตย์ในเชียงใหม่มีเยอะมั้ย"
"ก็ประมาณหกสิบเจ็ดสิบที่ครับ ส่วนใหญ่ก็อยู่แถบๆนอกเมือง"
แดนเทพฟังแล้วปวดขมับ ต้องเอามือคลึงคลายเครียด พึมพำขอให้ไอด้าโทร.กลับมาอีกสักครั้ง พลันเห็นนักท่องเที่ยวคนหนึ่งขี่จักรยานแฉลบขึ้นมาบนถนนตรงหน้า เขาหักรถหลบได้ทัน แต่จักรยานตกใจเสียหลักล้มไถลไปกับพื้น เขารีบจอดรถข้างทางลงมาดู นักท่องเที่ยวอีกคนขี่จักรยานมาสมทบ คนที่ล้มท่าทางขาเจ็บ แดนเทพจึงพาทั้งสองไปโรงพยาบาล
เมื่อทำแผลเรียบร้อย บุรุษพยาบาลประคองนักท่องเที่ยวชายที่ขาเจ็บออกมาจากห้องทำแผล นักท่องเที่ยวหญิงผู้เป็นภรรยากำลังขอโทษแดนเทพที่ทำให้ต้องเสียเวลา นักท่องเที่ยวทั้งสองเป็นชาวญี่ปุ่น แดนเทพจะพากลับไปส่งตรงที่ที่ทิ้งจักรยาน ไว้ นักท่องเที่ยวหญิงถามแดนเทพว่า "คุณเป็นดาราใช่มั้ย"
แดนเทพประหลาดใจ ตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษว่า "ก็ไม่เชิงฮะ ผมแค่เป็นนักแสดงกับนักร้อง"
บุรุษพยาบาลช่วยประคองคนเจ็บมาส่งที่รถแดนเทพ... พอมาถึง แดนเทพเห็นสองคนผัวเมียชาวญี่ปุ่นทุลักทุเลว่าจะขี่จักรยานกลับอย่างไรสองคัน จึงอาสาพาไปส่ง
ooooooo
กลับจากตลาด ไอด้าก็โวยวายหาว่าโม่งแกล้ง ให้โทรศัพท์ที่แบตใกล้หมดเธอไป จึงยืนคุมให้โม่งชาร์จแบต โม่งพยายามอธิบายว่าเขาจะแกล้งทำไม แต่ ไอด้ายังโวยวาย
"โอย แล้วเราจะรู้มั้ยว่าแบตมันเหลือเท่าไหร่น่ะ ให้ยืมแล้วยังบ่นอีก คราวหน้าไม่ต้องเลย"
"ไม่ได้นะ ถ้าเธอไม่ให้ยืมแล้วเราจะโทร.หาพ่อยังไงล่ะ เต็มแล้วรีบเอามาให้เราเลยนะ ป่านนี้พ่อคอยเราแย่แล้ว"
"งั้นก็ไม่ต้องรอให้แบตเต็มหรอก โทร.มันตอนชาร์จนี่เลย"
ไอด้าพยักพเยิดไปในบ้าน เอื้อมดาวจึงถามว่า "คุณเคทเหรอ เดี๋ยวพี่กับนายโม่งดูต้นทางให้ สบายมาก"
"ดูต้นทางอะไร" เคทเดินเข้ามาพอดี
สามคนลุกพรวดเหมือนเจอครูดุๆ เคทมองทั้งสามคนอย่างจับพิรุธ...
พอเวลาบ่ายใกล้เย็น โม่งเช็ดจักรยานที่จอดอยู่สองสามคัน เอื้อมดาวเข้ามาแซวว่าทำคะแนนเอาใจไอด้าหรือ โม่งเซ็ง
"ผมว่าเจ๊เปลี่ยนชื่อจากเอื้อมดาวเหลือเอื้อมเฉยๆเหอะ"
"ทำไมล่ะ"
"ก็เอื้อมมันใกล้กับเอือม เหมือนที่ผมกำลังเอือมเจ๊อยู่นี่ไง เจ๊เอือม"
"ไปช่วยคุณเคทตั้งโต๊ะอาหารเย็นดีกว่า" เอื้อมดาวสะบัดหน้างอนๆ
"ได้เวลามื้อเย็นแล้วเหรอ แต่ญี่ปุ่นสองคนยังไม่กลับเลยนะ นี่ไงจักรยานหายไปสองคัน"
"แขกจะกลับหรือไม่กลับมากิน เราก็ต้องทำอาหารรอย่ะ ไม่รู้เรื่องเล้ย"
"แต่อาหารเหลือก็ดีเหมือนกันนะ คุณน้าทำกับข้าวอร่อย" โม่งเช็ดปากซู้ดน้ำลาย
เอื้อมดาวเบ้ปากก่อนจะเดินไป...
ooooooo
บนโต๊ะอาหารที่จัดแบบบุฟเฟต์ มีแขกเดินเวียนกันตักอาหารแล้วไปนั่งทานตามมุมร่มรื่นต่างๆ เคทเดินดูความเรียบร้อย และทักทายพูดคุยกับแขกพอเป็นมารยาท ไอด้ายกเหยือกน้ำสมุนไพรมาตั้งก่อนจะหันมาดุเคท
"เข้าข้างในได้แล้วค่ะแม่ พาน้องหนูยืนนานๆอีกแล้วนะ" ไอด้าก้มจุ๊บพุงเคท
"อย่าเล่นสิ แม่ไม่มีแรงจะหัวเราะ"
ไอด้ามองอาหารบนโต๊ะแล้วแปลกใจที่อาหารเหลือเยอะ "ทำไมวันนี้ขายไม่ค่อยดี เกิดอะไรขึ้น"
"คุณเอกิฮาระยังไม่กลับมาจ้ะ ปกติก็กลับมาแล้วนะ"
"คงขี่จักรยานเที่ยวเพลินมังคะ อย่างนั้นหนูจะได้หา กล่องมาแบ่งอาหารเก็บไว้ให้พวกเค้า"
"น่ารักมากจ้ะ แม่เข้าบ้านนะ"
ไอด้าชูสองนิ้วให้เคทพร้อมกับพูดว่า ไม่ต้องห่วง พอเคทเดินไป ไอด้าก็หุบยิ้มถอนใจบ่นพึมพำ "ป่านนี้พ่อจะเป็นไงบ้างนะ"...
ooooooo
รถโฟร์วีลของแดนเทพเข้ามาจอดที่เชิงภูโฮม-สเตย์ แล้วช่วยประคองชายชาวญี่ปุ่นที่ขาเจ็บลงจากรถ เคทเดินผ่านมารีบเข้าไปถามด้วยความตกใจที่เห็นลูกค้าของตัวเองบาดเจ็บกลับมา ว่าเกิดอะไรขึ้น แดนเทพหันมาตอบแทนว่าประสบอุบัติเหตุ พอทั้งสองมองหน้ากันก็ตกตะลึง หญิงชาวญี่ปุ่นเล่าให้เคทฟังถึงเรื่องราวที่ เกิดขึ้นและได้รับการช่วยเหลือจากแดนเทพ เคทได้แต่พยักหน้ารับทราบ แต่สายตายังตะลึงมองแดนเทพ ไอด้าส่งเสียงแหวมาก่อนตัว
"เอาอีกแล้ว คุณนายจอมดื้อ ใครอนุญาตให้...ออก... พ่อ!..."
แดนเทพหันมามองพูดไม่ออก ไอด้าโผเข้ากอดปล่อยโฮ "พ่อจริงๆด้วย พ่อคะ..."
แดนเทพกอดไอด้าด้วยความคิดถึง สายตามองเคท อย่างห่วงใย เคทมีท่าทีผิดปกติตัวงอกุมท้องมีอาการเกร็ง แดน-เทพเรียกเคท ไอด้าหันมามองแม่รับปรี่เข้าประคองถามเป็นอะไร มือไอด้าสัมผัสน้ำคร่ำที่ไหลออกมาตามขาของเคทแล้วตกใจ "นี่มันอะไรคะพ่อ"...
หน้าห้องคลอด แดนเทพ ไอด้า และเอื้อมดาวยืนกระวนกระวายเป็นห่วงเคท หมอเดินหน้าเครียดออกมาถามหาแดนเทพ และเชิญมาคุยตามลำพัง
"ตามแฟ้มบันทึกการตั้งครรภ์ของคุณเคทธี่ ลงไว้ว่าบิดาของเด็กคือคุณแดนเทพ ยุทธดำรง"
"ครับ..." ในใจแดนเทพมีแววดีใจ
"ในฐานะที่คุณเป็นพ่อ คุณมีสิทธิ์ที่จะรู้อาการของทั้งแม่และลูก"
แดนเทพพยักหน้าใจเต้นระส่ำ หมอกล่าวออกมาว่า "ผมเสียใจ"
"คุณหมอกำลังจะพูดอะไร เคทเป็นอะไร"
"ไม่ใช่คุณเคทธี่ครับ แต่เป็นเด็กในท้อง หัวใจลูกคุณไม่เต้นแล้ว เค้าเสียชีวิต แต่ยังไงเราก็ต้องทำคลอดเค้า"
แดนเทพซวนเซแทบทรงตัวไม่อยู่ "เคทรู้รึเปล่า"
"เธอยืนยันจะคลอดตามธรรมชาติอย่างที่เธอตั้งใจมาตลอด และปากมดลูกก็เปิดอย่างน่ามหัศจรรย์"
"ผมต้องอยู่กับเค้า"
ทันทีที่เคทเห็นหน้าแดนเทพเดินเข้ามาก็น้ำตาไหลริน แดนเทพกุมมือเธอแน่นบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ พูดเสียงแผ่วเบาว่า
"ผมจะอยู่กับคุณ"
"ลูกยังอยู่กับเราค่ะ เคทกำลังจะคลอดเค้าออกมาแล้ว" เคทร่ำไห้อย่างคุมสติไม่อยู่ แต่แล้วก็พูดออกมาอย่างน่าสงสาร "แดนเทพ...ลูกไม่อยู่กับเราแล้วฮือ...คุณหมอคะ เคท อยากเห็นหน้าลูก"
แดนเทพต้องเมินหน้าเพราะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หมอกับพยาบาลมองหน้ากันแล้วหมอก็พยักหน้า พยาบาลจึงบอกเคทว่า
"คุณเคทธี่พร้อมเบ่งนะคะ สูดหายใจลึกๆช้าๆ อย่างนั้น ดีค่ะ คราวนี้เบ่งนะคะ สูดหายใจลึกๆช้าๆ เบ่งค่ะ ดีมากค่ะ"
เคททำตามที่พยาบาลบอกทุกอย่างราวกับเชื่อว่าลูกยังมีชีวิตอยู่...

ooooooo

เวลาผ่านไป เคทสามารถเบ่งทารกออกมาได้ เป็นลูกสาว ทั้งห้องเงียบงันไม่มีเสียงร้องของทารก หมอแจ้งให้เคททราบว่าเป็นลูกสาว แดนเทพขออุ้มลูก หมอพยักหน้าให้พยาบาลที่นำทารกไปล้างเนื้อตัวและห่อด้วย ผ้าขาวสะอาดมาส่งให้ ต่างพยายามกลั้นน้ำตา แดนเทพรับลูกมาเห่กล่อมดูน่าสงสาร เคทเอื้อมมือที่สั่นเทามาลูบผ้าที่ห่อตัวลูกเบาๆ
"ส่งเค้าให้พยาบาลเถอะครับ" หมอเข้ามาปลอบแดนเทพ
แต่แดนเทพยังเห่กล่อมลูกเหมือนไม่ได้ยินที่หมอพูด ใจเขาแทบขาด น้ำตาไหลริน สักพักมีเสียงทารกไอค่อกแค่ก หมอเรียกพยาบาลให้นำเด็กไปทำตามขั้นตอน ไม่ทันไรเสียงเด็กร้องจ้าออกมา ทุกคนหัวเราะทั้งน้ำตา แดนเทพทรุดลงร้องไห้โฮ ซุกหน้ากับตัวเคทที่สะอื้นฮัก
พยาบาลออกจากห้องคลอดมาบอกข่าวไอด้า "ได้
น้องสาวแล้วนะคะ ทั้งคุณแม่และน้องปลอดภัยดีค่ะ"
ไอด้ากระโดดกอดเอื้อมดาวด้วยความดีใจ

ooooooo

วันเวลาผ่านไป เคทอุ้มหนูดีกลับมาที่เชิงภูโฮมสเตย์ ทั้งแดนเทพและไอด้าช่วยกันเลี้ยงน้อง ดูวุ่นวายไม่เบาแต่ก็มีความสุข...แดนเทพเดินช็อปปิ้งซื้อของเด็กมากมาย ของถูกทยอยส่งมามากมายจนเคทต้องโวย ภาพข่าวแดนเทพเดินซื้อของเด็กทารกปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์ ปรายฟ้าได้อ่านข่าว
"ลือหึ่ง ซุปเปอร์สตาร์ซุกลูกอีกแล้ว...แดนเทพดอดช็อปของให้ลูกสาวคนใหม่..."
ตลอดเวลา แดนเทพช่วยอุ้มลูกต้อนรับแขกที่มาพักที่เชิงภูโฮมสเตย์ เคทเห็นภาพพ่อลูกแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แต่แล้วความรู้สึกเจ็บปวดที่เคยได้รับก็แวบเข้ามาอีกครั้ง
เคทชวนแดนเทพมาเดินเล่นที่ริมลำธาร แดนเทพคาดเป้อุ้มหนูดีมาด้วย เขาป้อนนมให้หนูดี เคทเห็นแล้วหัวเราะ "ดูคุณรักลูกดีนะ"
"ลูกใครใครก็รัก" แดนเทพตบก้นกล่อมหนูดีไปด้วย
"ยังไงเสียลูกก็ยังเป็นลูกของคุณวันยังค่ำนะ ทั้งไอด้าและหนูดี ฉันไม่ปิดกั้น"
"คุณจะพูดอะไร"
"คุณคือความวุ่นวายที่สุดในชีวิตฉัน ยิ่งอยู่ใกล้คุณมากเท่าไรฉันก็ยิ่งอยากหนีไปให้ไกลมากเท่านั้น"
"คุณคิดไปเอง ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ทุกคนก็มีความสุขดี ผมมีส่วนทำให้โรงแรม เอ้ย...โฮมสเตย์ของคุณเต็มด้วยซ้ำไป"
เคทหาว่าแดนเทพทวงบุญคุณ เพราะแขกที่เข้าพักเต็มแทบทุกวันส่วนใหญ่เป็นเพื่อนของชาวญี่ปุ่นที่แดนเทพช่วยไว้ แต่เคทก็ยังพูดออกมาจนได้ว่า
"ฉันต้องการให้คุณไป คุณกลับไปทำหน้าที่ของคุณ ซะเถอะ ระหว่างเรามันเลยมาไกลเกินไปแล้ว"
"เกินกว่าที่จะให้อภัย โอ๋...ลูก...เกินกว่าที่จะฟังคำอธิบาย เกินกว่าที่จะทำหน้าที่พ่อแม่ร่วมกันงั้นเหรอ โอ๋...โอ๋..." แดนเทพกล่อมหนูดีที่เริ่มร้องไห้งอแง
หนูดีร้องจ้าขึ้นมา เคทเอาลูกมาอุ้ม "ฉันไม่มีเวลาจะพูดมาก คุณไปซะ โอ๋...มีเวลาอยากมาเยี่ยมลูกก็มา แต่ถ้าจะไม่มาก็ โอ๋...ไม่เป็นไร ฉันเลี้ยง...โอ๋...ทั้งสองคนเองได้"
"พูดอะไรของคุณผมฟังไม่รู้เรื่อง"
"เหมือนกัน ฉันก็ไม่รู้เรื่อง เอาขวดนมมา"
แดนเทพส่งขวดน้ำให้ เคทเอ็ดว่าจะเอาขวดนม แต่
แดนเทพถือมาแต่ขวดน้ำ เคทจึงว่านี่แหละที่เขาว่าเลี้ยงลูกไม่เป็น เคทอุ้มหนูดีเดินไป ทิ้งแดนเทพยืนอึ้งเพียงลำพัง...

ooooooo

ทุกคนยืนส่งแดนเทพที่รถ ไอด้าทำร่าเริงกอดแดนเทพและบอกว่าเสร็จงานแล้วให้รีบกลับ แดนเทพมองหน้าเคทงงๆ เคทบอกว่าไอด้าเข้าใจดีว่าเขามีงานมากต้องรีบกลับ แดนเทพขออุ้มหนูดีอีกสักครั้ง เขากอดหนูดีและไอด้าแนบแน่น ไอด้าแปลกใจที่แดนเทพตัวสั่นๆ
"ทำไมพ่อตัวสั่นคะ ไม่สบายรึเปล่า กอดหนูแน่นเชียว หนาวหรือคะ"
เอื้อมดาวรู้สึกผิดสังเกต มองเคทที่ดูจะหลบหน้า
แดนเทพสั่งไอด้าให้ดูแลแม่กับน้องให้ดี เคทน้ำตาร่วง...พอมีโอกาสอยู่ตามลำพัง เอื้อมดาวจึงถามเคทว่าทำแบบนี้ทำไม
"ลูกสองคนของคุณทั้งน่ารักและน่าสงสาร คุณทำพวกเค้าลงได้ยังไง คุณแดนเทพไม่ได้มีงานด่วน แต่คุณนั่นล่ะที่ผลักไสไล่ส่งคุณแดนเทพไปจากที่นี่"
เคทอึ้งที่เอื้อมดาวรู้ เอื้อมดาวจึงบอกว่ารู้กันหมดทุกคน แม้แต่ไอด้าที่พยายามทำเป็นร่าเริงเพราะไม่อยากให้เคทหน้าแตก "เด็กๆต้องการพ่อนะคะคุณเคท คุณแดนเทพเองก็รักคุณกับลูกมากๆ คุณต้องการอะไรอีก"
"ถูกต้อง แดนเทพรักเธอกับลูกมากนะ" ปรายฟ้าเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
เอื้อมดาวกับเคทตกใจ เอื้อมดาวปกป้องเคท กลัวปรายฟ้าจะมาทำร้ายอีก เคทเข้าใจว่าปรายฟ้ามาตามแดนเทพ พอดีไอด้าวิ่งมา พอเห็นปรายฟ้าก็เข้าไปกุมมือดีใจ ปรายฟ้า
จึงถามไอด้าว่าเคทไม่รู้เรื่องเธอกับแดนเทพหรือ ไอด้าตอบว่า
ที่นี่ไม่เคยพูดเรื่องที่กรุงเทพฯเลย ปรายฟ้าถึงเข้าใจและบอกว่าเธอมาเพื่อแสดงความยินดีกับน้องใหม่
"ฟังให้ดีนะเคทธี่...ฉันกับแดนเทพไม่เคยแต่งงานกัน ผู้หญิงที่แดนเทพรักคือเธอแล้วก็ไอด้า...เรียกแดนเทพออกมาพูดเองเถอะ"
เคทน้ำตาร่วงบอกว่าแดนเทพไปแล้ว...

ooooooo

ระหว่างทางแดนเทพขับรถไปปากก็บ่นว่าเขาไม่มีวันยอมแพ้ เขารักเคทและลูกมาก ทันใด! มีรถตรง มาชนประสานงากับรถเขาอย่างจัง...
แขกที่พักวิ่งหน้าตื่นมาบอกเคทว่าเห็นรถแดนเทพประสบอุบัติเหตุ เคทถึงกับเป็นลมพับไป...
หลายวันผ่านไป งานศพเสร็จสิ้น เคทท่าทางอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด และปีถัดมาตรงกับวันนั้น เธอก็จัดทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับคนตายและอุบัติเหตุครั้งนั้นอีก เพราะเธอโทษตัวเองที่ขับไล่แดนเทพออกไป ทำให้รถผู้ตายซึ่ง ยางระเบิดเสียหลักมาชนรถแดนเทพ
"ผมรักคุณจัง คุณเข้าใจทำให้ผมรู้สึกดี รวมทั้งวันนี้ ทำบุญแล้วผมรู้สึกดีจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณผมก็คงคิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้" แดนเทพโอบกอดเคทที่ทำทุกอย่างให้เขา
"แต่ก่อนไม่เห็นพูดอย่างนี้เลย มีแต่ทำให้เสียใจ"
"ก็พอกันน่ะล่ะ" แดนเทพจูงมือเคทไปขึ้นรถ เคทเขินเพราะอยู่ในบริเวณวัด...
ที่ผ่านมาทั้งสองได้จัดงานแต่งงานกันโดยมีลูกทั้งสองเป็นพยานรัก ปรายฟ้าได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของครอบครัวและดุท่าจะเริ่มสนิทสนมกับดนัย โอ๋และปั๋งเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมากๆ ต้อมยังคงแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนและเป็นพ่อทูนหัวให้กับหนูดี
ระหว่างทางกลับจากวัด แดนเทพจอดรถชวนเคทมาชมวิวข้างทาง เคทอยู่ที่นี่มานานแต่เพิ่งจะมองอย่างจริงจังว่า
ที่นี่สวย แดนเทพแขวะ "ไงล่ะ ทำพูดมาก สวยมั้ยล่ะ"
"ที่สวยน่ะ ฉันหมายถึงตัวฉันย่ะ"
แดนเทพยอมรับและกอดเคทแนบแน่น ทั้งสองรู้ว่ามีปาปาราซซี่ตามมาถ่ายภาพ เคทกระซิบถามแดนเทพว่าจะ
ทำอย่างไรดี แดนเทพบอกไม่ต้องหันไปมอง และดึงเคทมาจูบนิ่งนาน ปล่อยให้ปาปาราซซี่รัวกดชัตเตอร์ตามต้องการ

ooooooo
-อวสาน-

เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2553		7 comments
Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2553 13:50:15 น.
Counter : 19435 Pageviews.
Share Tweet