Bloggang.com : Mrs S A Smiles : Care Assistant

Care Assistant

"งานแคร์" หรือที่เค้าเรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า
Care Assistant, Support Worker
หรืออีกมากมายหลายชื่อแล้วแต่จะเรียก
ซึ่งจะเรียกว่าอะไรมันก็ความหมายคล้าย ๆ กันอ่ะนะ
แล้วก็ทำหน้าที่ไม่ค่อยแตกต่างกันซักเท่าไหร่

ก่อนตัดสินใจมาทำงานนี้ ก็คิดอยู่นานมากกกกกกกกก
เพราะเท่าที่เคยได้ยิน ได้ฟังมา มันค่อนข้างหนักเอาการอยู่เชียว
งานที่ต้องดูแลคนแก่...เช็ดอึ เช็ดฉี่ เช็ดอ้วก
แค่นึกก็สยองแล้ว Smiley

แต่ในที่สุด...หลังจากหางานไม่ได้ซะทีตั้งแต่หลังปีใหม่
ก็เลยตกลงปลงใจไปสมัครงาน "แคร์"
แล้วบริษัทก็รับเราอย่างง่ายดาย...จนเราแปลกใจ
ไม่กี่วันถัดมา เราก็ได้เข้าไป Training
5 วันเต็ม ๆ เช้าจรดเย็น กับการ Training แบบเต็ม ๆ
เพื่อนร่วมรุ่นที่ Train กับเราเป็นฝรั่งอังกฤษทั้งหมด (แถมเด็กด้วย)
(ไหนใครว่างานนี้มีพวกต่างชาติอย่างเราทำเยอะวะ)
Smiley

ผ่านการ Training เรียบร้อย อาทิตย์ถัดมาไม่รอช้า
ก็ได้เริ่มงานจริงกันเลย (แต่วันแรกเป็นแบบ Shadowing ไปก่อน)
วันถัดมาถึงได้ทำแบบเต็ม ๆ เดี่ยวบ้าง double up บ้าง

งานไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราเคยคิดหรือจินตนาการ
การดูแลคนแก่ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
บางคนอาจจะต้องเช็ดตัวให้ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เปลี่ยนผ้าอ้อม
เช็ดตูด เช็ดอึ เช็ดฉี่ เทกระโถนอึ-ฉี่
บางคนอาจจะต้องช่วยจัดอาหารให้ แต่ก็แค่อาหารง่าย ๆ
เช่น พวกคอนเฟรก ซีเรียล สำหรับอาหารเช้า
หรืออุ่นอาหารสำเร็จรูปในไมโครเวฟใ้ห้ หรือทำแซนวิชให้
แล้วก็ชงชา กาแฟ หรือเครื่องดื่มง่าย ๆ
ให้ยา...ซึ่งยาก็มีการแพ๊กแยกเป็นเวลา ๆ ให้อยู่แล้ว
เราก็แค่แกะออกมาจากแพ๊ก ส่งให้กับมือ
แล้วก็คอยดูให้ลูกค้ากินยาก็เท่านั้น

สำหรับลูกค้าบางคนที่เดินไม่ได้เลย ต้องมีอุปกรณ์ช่วยยก
เราก็จะต้องทำร่วมกับแคร์อีกคนนึง (เค้าไม่อนุญาตให้ทำคนเดียว)
ซึ่งก็ไม่หนักหนาสาหัสอะไร เพราะมีเครื่องช่วยยกอยู่แล้ว

เวลาในการดูแลลูกค้าแต่ละคนก็จะมีตั้งแต่ 15, 30, ถึง 45 นาที
เริ่มตั้งแต่ 7 โมงเช้าไปจนถึงสี่ทุ่ม (ถือว่ายาวเชียวล่ะ)

เราค่อนข้างสนุกกับงานนี้นะ (เฉพาะงาน)
เพราะการได้ดูแลคนแก่พวกนี้ มันทำให้้เรารู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก
เหมือนได้อยู่กับญาติผู้ใหญ่ อย่างปู่ ย่า ตา ยายของเรางั้นอ่ะ
แล้วคนแก่ส่วนใหญ่ที่เราเจอ ก็ค่อนข้างน่ารักมาก ๆ ด้วย
การได้ช่วยเหลือพวกเค้าทำให้เรารู้สึกเหมือนได้บุญอีกด้วยล่ะ

แต่สิ่งนึงที่เรารับไม่ได้...และทำให้เราไม่อยากทำงานนี้ต่อ
ก็คือเรื่องของเวลาแล้วก็การเดินทางที่หนักหนาเอาการ
ซึ่งถ้าบางวันที่เราต้องทำตั้งแต่ 7 โมงเช้าจนถึงสี่ทุ่ม
รวมระยะเวลาตั้งแต่ออกจากบ้านจนกลับถึงบ้าน
ก็ปาเข้าไปสิบสี่สิบห้าชั่วโมง...แต่ค่าแรงที่ได้
กลับได้ไม่ถึงสิบชั่วโมงด้วยซ้ำ

และด้วยการที่บริษัทไม่ได้จ่ายค่าแรงในเวลาที่เราเดินทาง
แต่จ่ายให้เฉพาะเวลาที่เราไปถึงลูกค้าและดูแลเท่านั้น
ซึ่งกว่าเราจะได้ค่าแรงแต่ละชั่วโมง เราต้องตระเวนไปทำหลายบ้าน
และเวลาส่วนใหญ่ที่หมดไปก็คือ "เวลาเดินทาง"

สุดท้ายแล้ว....เราก็อดทนทำงานนี้ได้ไม่ถึงเดือน
ก็ตัดสินใจลาออก...เพราะมานั่งคำนวณดูแล้ว "ได้ไม่คุ้มเหนื่อย"

ก่อนจะลาออก ก็มีเหตุการณ์นึงล่ะ ที่ทำให้เราฉุนจัด
เพราะหลังจากที่เราตรากตรำทำงานจากเช้ายันค่ำ ขับรถทั้งวัน
ติด ๆ กันเป็นอาทิตย์ จนร่างกายรับไม่ไหว
เช้าวันนึงเราเป็นไข้ ถึงกับลุกไม่ขึ้น
สามีเราก็รีบโทรศัพท์แจ้งบริษัท...แต่บริษัทเฮงซวย
มันดันไม่ยอมให้เราลาป่วย...แต่กลับบอกให้เราออกมาทำงาน
ทั้ง ๆ ที่เราป่วยจนลุกจากที่นอนไม่ขึ้น
เราบอกว่าเราขับรถไปไม่ไหวหรอก...มันก็ยังยืนยันจะให้เราออกมา
มันอ้างว่าหาคนมาทำแทนเราไม่ทัน
แล้วมันบอกว่าเราต้องรับผิดชอบลูกค้าคนแก่ ๆ ใครจะดูแล
เราก็เลยบอกไปตรง ๆ เลยว่า
ชั่วโมงนี้ชั้นต้องเป็นห่วงชีวิตและสุขภาพของชั้นก่อนล่ะ

มันเถียงกับเราอยู่หลายนาที....พอเรายืนกรานที่จะไม่ออกไป
มันก็เลยขู่เราว่าจะไล่เราออก
เราก็เลยหมดความอดทน...พอกันที...ออกก็ออกสิวะ

สรุปเราก็ลาออก ตามที่บอก
แล้วก็เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดจริง ๆ
เพราะหลังจากที่ไอ้บริษัทแคร์เฮงซวยนี่โอนเงินค่าแรงมาให้
เราถึงกับช๊อก....เพราะค่าแรงขาดไปเกือบ 6 ชั่วโมง
แถมค่าน้ำมัน ที่มันจ่ายให้ก็ขาดทุนไปอีกเกือบ 50 ปอนด์
มีอย่างเหรอ....เราขับรถทำงานให้มัน 300 กว่าไมล์
แต่มันจ่ายค่าน้ำมันให้เรามาแค่ 170 กว่าไมล์

เฮ้อ...แต่ก็ตัดใจไม่อยากทวงถาม
ให้มันจบ ๆ กันไป ชาตินี้ไม่้ต้องเจอะเจอกัีนอีก
ถือว่าเป็นประสบการณ์(เลว ๆ ) ไปละกัน กับการทำงานแคร์ตามบ้านแบบนี้
Smiley