เขายังอยู่กับเธอตลอดไป

เขายืนพิงขอบระเบียงอยู่ย่างนั้นมานาน สีหน้าของเขาวิตกกังวลสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยยังคงมองเพื่อนสาวที่นั่งชันเข่าอยู่กับพื้นระเบียง ใบหน้าเธออิดโรย ขอบตาบวมช้ำ จมูกแดงระเรื่อ เธอจมอยู่กับความโศกเศร้ามาตลอดสองอาทิตย์ เขาเองรู้สึกเหนื่อยใจต่อการปลอบโยนเพื่อนสาวให้คลายความอาลัยอาวรคนรักที่จากไป ไม่ใช่ว่าเขาเองไม่รู้สึกเสียใจ เพราะคน ๆ นั้น ไม่ใช่เป็นเพียงเพื่อนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง หรือเป็นเพียงคนรู้จักกันเท่านั้น แต่ทว่า เขาคนนั้นเป็นทั้งเพื่อนสนิท เพื่อนแท้ เพื่อนรัก เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา หรือแม้กระทั่งเป็นเพื่อนตาย! แต่มันคงไม่มีประโยชน์สำหรับการมัวเสียอกเสียใจ หากวิญญาณเพื่อนรักรับรู้ว่าคนข้างหลัง ที่ยังมีชีวิตอยู่มัวแต่คร่ำครวญเสียใจ วิญญาณของเขาคงจะหาความสุขไม่ได้เลย เครมขยับตัวออกจากขอบระเบียง เดินไปนั่งลงข้างเพื่อนสาว
"หักห้ามใจบ้างเถอะรี..." เครมตบไหล่เธอเบา ๆ
ใบหน้าซีด ๆ นั้นไม่แสดงการรับรู้ใด ๆ ดวงตาหม่นหมองคู่นั้นจับจ้องอยู่แต่รูปชายหนุ่มคนรักในมือ
"เอามานี่!" เครมผลุนผลันลุกขึ้นยืน พร้อมกับคว้ารูปออกจากมือเธอ
"เอารูปเกณฑ์คืนมานะเครม! เอาคืนมา!" รีเข้าไปแย่งรูปคืนจากเขาทันที น้ำตาไหลรินเปรอะแก้มขาวซีดนั้น
"ไม่!" เขาเบี่ยงตัวหลบ ยัดรูปใส่กระเป๋าเสื้อ
"ถ้ารียังเป็นอย่างนี้ เราจะไม่คืน สนใจตัวเองบ้างสิรี!"
"ขอรูปเกณฑ์คืนเถอะนะ เครมนะ ได้โปร..ด" รีจับมือเขาวิงวอน น้ำตาพรั่งพลูออกมาไม่ขาดสาย
"ไม่!" เขายืนกรานเสียงแข็ง
รีปล่อยมือเขา เดินถอยหลังช้า ๆ "เครม...ใจร้าย!"
เครมก้าวซวบเข้าไปหารี จับร่างนั้นเขย่าแรง ๆ
"รี! ฟังนะ! ขอถามเธอคำเดียว ยังจำคำพูดของเกณฑ์ก่อนตายได้ไหม หรือว่าลืมไปแล้ว เธอจำได้ไหม! เขาพูดอะไรบ้าง คิดดู! นึกทบทวนดูให้ดี ถ้าขาดเกณฑ์แล้วเธอต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ ก็ไปตายซะ!" เขากระแทกเสียงอย่างโมโหสุดขีด แล้วก้าวพรวดพราดลงบันได คว้ามอเตอร์ไซด์ชิ่งออกจากบ้าน
หญิงสาวทรุดตัวบงกับพื้น
"คำพูดของเกณฑ์ก่อนตาย" รีพึมพำเบา ๆ แล้วนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น...
รีเปิดประตูเข้าห้องอย่างร้อนรนเมื่อเดินมาถึงห้องคนเจ็บ หลังจากที่ทราบข่าวจากเครมว่า เกณฑ์บาดเจ็บสาหัสจากการถูกลูกหลงขณะที่พวกช่างอุตฯกับพวกเทคนิคยกพวกตีกัน
เธอรุดไปที่เตียงทันที
"เกณฑ์! รีมาแล้ว" รีจับมือเขาไว้แน่น น้ำตาพลันเอ่อล้นขึ้นมา
"ผม...กำลังรอ...รีอยู่ รอที่จะ..พบ..เธอเป็นครั้งสุดท้า..ย.." เสียงเขาแหบเครือ
"ไม่..เกณฑ์ต้องไม่ตาย เธอไม่เป็นอะไรมากหรอก เดี๋ยวก็หายนะ หมอรักษาเกณฑ์ได้แน่...เกณฑ์.." เธอหยุดกลืนก้อนสะอื้น "เกณฑ์อย่าทิ้งรีไป รี..รี..ไม่มีใครอีกแล้ว...พ่อแม่ก็ไม่เคยสนใจรี รีสัญญา...สัญญาว่าจะเป็นคนดี ไม่เกเรเหลวไหลเหมือนที่ผ่าน ๆ มา รี..รีทำได้นะเกณฑ์ รีทำได้" เธอพูดคลอเสียงสะอื้น น้ำตารินไหลเป็นทาง
เขายกมือวางบนมือเธออย่างยากลำบาก
"ดี..ดีมาก..รี ได้ยิน..เพียงแค่นี้ ผมก็ดีใจแล้ว...แม้ว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็น เวลา..เวลาของผม..เหลือน้อยเหลือเกิน" เขาหยุดพูดอย่างรู้สึกเหนื่อยอ่อน
"อย่าเพิ่งพูดอะไรอีกเลยนะ..นะ..นะคะ พักผ่อนเถอะค่ะ เกณฑ์จะได้หายเร็ว ๆ เกณฑ์หายแล้วจะได้เห็นรีเป็นคนใหม่ไงคะ" เธอซบหน้าลงกับมือของเขา
"ผมมีเวลาพักอีกนาน อย่าเสียใจไปเลยรี มันเป็นธรรมดา คนเราเกิดมาแล้วก็ต้องตาย..ไม่มีใครหนีพ้น แล้วแต่...ว่าใครจะไปช้าไปเร็วเท่านั้น แต่ทุกคนก็ต้องไปเหมือน ๆ กัน"
"ทำไมต้องเป็นเกณฑ์ด้วยล่ะ เกณฑ์เป็นคนดี เกณฑ์ทำแต่ความดี ดีกับทุก ๆ คนมาตลอด ทำไม..." เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น
"ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกรี ผมไปดี" เขาพยายามปลอบเธอ แม้จะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ เพราะไม่เคยมีใครเตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย ว่าสักวันหนึ่งสิ่งที่เรารักที่สุดก็ต้องจากเราไป
"รี..อย่าร้องไห้เลยนะคนดี นิ่งซะ ต้องเข้มแข็งเอาไว้" เสียงเขาเบาลงเรื่อย ๆ
"รู้มั้ย...ขณะที่ผมมีชีวิตอยู่ เห็นรีร้องไห้ทีไร ผมปวดร้าวใจขนาดไหน จงรู้ไว้ แม้ยามที่ผมตายไปแล้ว ยามที่รีร้องไห้ วิญญาณผมกำลังปวดร้าว"
"วิญญาณผมกำลังปวดร้าว..." เสียงคำพูดประโยคนั้นดังก้องกังวานอยู่ในห้วงนึกรีรีบยกมือเช็ดน้ำตา
"เกณฑ์..."
"รีขอโทษ...วิญญาณเธอคงกำลังปวดร้าว"


เครมบึ่งรถกลับบ้านเมื่อรู้สึกอารมณ์ดีขึ้น ในมือมีถุงพลาสติกติดมือมาด้วย
"รี...เราซื้อผัดไทยมา..ฝา..ก..ก" เขาชะงักคำพูดเมื่อมองไม่เห็นเธอ
"รี..." เขารู้สึกใจหาย จากนั้นจึงตะโกนเรียกเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เดินค้นหาจนทั่วบ้าน แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา เขารู้สึกหวั่นใจ กลัวเธอจะทำอะไรบ้า ๆ อย่างที่เขาพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะชิ่งรถมอร์เตอร์ไซด์ออกไปข้านอก
เครมคว้ามอร์เตอร์ไซด์บึ่งออกจากบ้าน ขับไปทุกที่ที่คิดว่าเธอเคยไป แต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะพบเธอเลย
"เกณฑ์! ฉันควรทำยังไง! ทำยังไงดี! รีหายตัวไป เพราะฉันเองไม่ดี ฉันว่ารี...ฉันว่ารีรุนแรงไป ฉันขอโทษ..เกณฑ์..ฉันไม่ได้ตั้งใจ" เครมรู้สึกกลุ้มเป็นที่สุด
เขาเป็นห่วงรีเหลือเกิน หากเธอมีอันเป็นอะไรไป เขาคงเหมือนมีตราบาปไปตลอดชีวิต
เครมกลับมาที่บ้านอีกครั้งเมื่อไม่พบเธอตามที่ต่าง ๆ ถามใครต่อใครก็ไม่มีใครพบเห็นเธอเลย เขารู้สึกมืดมิดแปดด้าน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ที่บ้านยังคงว่างเปล่า...
เขาขี่รถต่อไป มุ่งหน้าสู่หาดเงียบ ๆ เขากับเกณฑ์มักไปขลุกตัวอยู่ที่นั่นเป็นวัน ๆ หลังจากเกณฑ์จากไป เขาไม่เคยเหยียบย่างไปที่นั่นอีกเลย แต่บางทีมันคงดีที่เขาจะกลับไปเยี่ยมเยียนความทรงจำดี ๆ ระหว่างเขากับเพื่อนรัก มันอาจทำให้เขาคิดอะไรได้บ้างในช่วงที่เขารู้สึกกลัดกลุ้มเช่นนี้
เขาจอดมอร์เตอร์โซด์ไว้ริมหาดใต้ต้นมะพร้าว ระยะทางที่นี่กับบ้านของเขาไม่ไกลกันนัก เวลาไม่สบายใจเขามาที่นี่เสมอ สองเท้าพาเขาเดินเรียบไปตามริมฝั่งทะเล เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังอยู่ตลอดเวลา ลมทะเลพัดมาปะทะจนเสื้อยืดตัวโครกของเขาลู่ติดกายเปลยาวยังผูกอยู่กับต้นมะพร้าวอย่างเคย เขาระลึกถึงอดีตที่เกณฑ์เพื่อนรักยังมีชีวิตอยู่ เขาและเกณฑ์มาที่นี่บ่อย ๆ เสมอ หาดทรายขาวแห่งนี้เงียบสงบไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมานัก เขามานั่งปรับทุกข์สุขกับเกณฑ์ที่นี่ มานอนดูดาว มาฟังเสียงลม เสียงคลื่นด้วยกัน เขาและเกณฑ์ช่วยกันสร้างเพิงเล็ก ๆ ขึ้นจากใบมะพร้าวแห้ง ๆ อดเสียดายไม่ได้ที่ตอนนี้เหลือเพียงเศษใบทางมะพร้าวที่กระจัดกระจายไม่มีชิ้นดี มันพังราบเป็นหน้ากลอง หลังจากโดนพายุกระหน่ำเมื่อสองอาทิตย์ก่อน มันเป็นเวลาเดียวกันที่เกณฑ์จากไป เครมเดิมไปยังซากทางมะพร้าว
”มันจากไปพร้อม ๆ กับนายเลยเกณฑ์..." เขายืนมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตั้งจิตอธิฐานเบา ๆ
"ถ้าวิญญาณนายมีจริง ขอให้เราตามหารีเจอด้วยเถอะ"
เครมเดินเลยไปยังเนินหินที่วางตัวเรียงรายอย่างสลับซับซ้อน ปีนขึ้นไปบนนั้นเดินลัดเลาะตามโขดหินน้อยใหญ่อย่างคุ้นเคย ยังจำได้ดี เขากับเพื่อนรักมานั่งยลพระอาทิตย์ขึ้นและตกที่นี่เป็นประจำ แม้หลัง ๆ เขากับเกณฑ์จะไม่ได้มาด้วยกันสองคนเหมือนเคย เกณฑ์พารีติดสอยห้อยตามมาด้วย คนที่เกณฑ์ก้าวเขาไปในชีวิตของเธอ เพื่อหวังดึงเธอกลับมาสู่ทางเดินที่ดีงาม เกณฑ์พยายามอยู่นานกว่าจะเอาชนะใจรีได้ แต่แล้ว...เกณฑ์ก็ต้อง...
เครมถอนหายใจช้า ๆ แล้วปีนขึ้นไปบนโขดหินด้านบนสุด มีมือหนึ่งยื่นมาตรงหน้า ชายหนุ่ม
ชะงักกึ้ก! เงยหน้ามองเจ้าของมือนั้นทันที!
"รี!!" เครมอุทานอย่างดีใจ ไม่นึกว่าจะพบเธอที่นี่
เธอช่วยดึงเขาขึ้นไป
"เกณฑ์..ฉันพบรีแล้ว" เขารำพึงอยู่ในใจ
หญิงสาวยิ้มให้เขาก่อนที่จะนั่งลง เครมก้าวไปนั่งลงเคียงข้าง สองอาทิตย์เต็ม ๆ ที่เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มเธอเลย เห็นแต่น้ำตากับความโศกเศร้าตลอดมา
"รีมานี่ทำไมไม่บอก เราใจหายหมดเลย กลัวเธอจะ..."
"กลัวรีจะฆ่าตัวตายเหรอ" เธอยิ้ม "ไม่หรอก...ขอบใจที่เป็นห่วง รีคิดได้แล้วล่ะ และตั้งใจว่า จะต้องทำความดีอย่างน้อยให้ได้สักครึ่งหนึ่งของเกณฑ์ก่อนนะ ถึงจะยอมตาย"
"รี..โกรธเราหรือเปล่าที่ว่าเธอ เสียงดังใส่เธอ ขอโทษนะ"
"ไม่หรอก รีต่างหากที่ต้องขอโทษเครม ไม่อย่างนั้น..." เสียงรีเบาลง "รีคงทำให้วิญญาณเกณฑ์ปวดร้าวต่อไปอีก" เธอมองหน้าเขาอย่างเศร้า ๆ
"ต้องขอบใจเครมนะ ขอบคุณที่เครมช่วยเตือนสติรี คอยดูแล ห่วงใยมาตลอด นอกจากเกณฑ์ก็มีเครมที่ดีต่อรี แล้วรีก็ต้องขอโทษที่เป็นภาระเธอมาตลอด ขอโทษที่มาที่นี่ไม่ได้บอกเครมสักคำ วันมะรืนรีจะกลับกรุงเทพฯ เพราะโรงเรียนใกล้เปิดแล้ว รีจะเก็บความทรงจำดี ๆ ที่นี่ไว้เป็นกำลังใจให้ตัวเอง รีจะตั้งใจเรียน เป็นคนดีกับเขาเสียที จะเลิกแคร์พ่อแม่ที่ไม่เคยสนใจเอาใจใส่รีอีกแล้ว รีจะช่วยเหลือคนอื่น ๆ เหมือนที่เกณฑ์เคยทำมาตลอด รีจะทำให้ได้อย่างเกณฑ์เชียวนะเครม" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"เกณฑ์คงดีใจมาก" เครมรู้สึกดีใจที่เธอคิดได้
ทั้งสองยิ้มให้กัน แล้วนั่งมองพระอาทิตย์ที่ค่อย ๆ หายลับไปกับขอบทะเลทีละนิดอย่างช้า ๆ
ต่างคนต่างย้อนระลึกและจดจำวันเวลาเก่า ๆ เอาไว้ คงอีกนานกว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก ที่ที่มีความทรงจำดี ๆ ระหว่างกัน ที่ ๆ เธอเคยเคยอบอุ่นมีเขาเคียงข้าง คอยห่วงใย คอยตักเตือน คอยช่วยเหลือ คอายเป็นกำลังใจตลอดมา
รีเคยรู้สึกตลอดเวลาหลังจากที่เขาจากไป เธอรู้สึกว่าได้สูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไปเสียแล้ว แต่วันนี้ นับแต่นี้ จะไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นอีก ตรงกันข้าม เขายังอยู่เคียงข้างเธอเสมอ เพราะเธอจะทำความดีตามที่เขาได้ทำมาตลอดชีวิต ทำครั้งใด ก็รู้สึกเหมือนเขายังอยู่ใกล้ ๆ เธอ ไม่ได้จากไปไหน เขายังอยู่กับเธอ ตราบเท่าที่เธอมีความดีของเขาอยู่ในตัวเธอเอง เขายังอยู่กับเธอตลอดไป

๑๙ ธ.ค. ๓๘
ริเศรษฐ์

Create Date : 25 ธันวาคม 2547		1 comments
Last Update : 28 กรกฎาคม 2548 6:25:39 น.
Counter : 468 Pageviews.
Share Tweet