ตอนที่ 5

รถบัสคันใหญ่สองคัน แล่นมาถึงก้นอ้าวตั้งแต่ตอนสาย เสียงคลื่นซัดเข้าสู่ฝั่งเป็นระยะ ๆ ดังซ่า…ซ่า… ลมพัดเอากลิ่นอายทะเลมาปะทะอย่างคุ้นเคย หาดทรายขาวเรียวยาวสุดสายตา มองเห็นเรือประมงอยู่ไกลลิบ อวน และแหตาข่ายที่กางอยู่ตามที่ต่าง ๆ เป็นสัญลักษณ์ของการดำรงชีพของชาวบ้านแถบนี้ บ้านชาวประมงถูกสร้างขึ้นอย่างง่าย ๆ ประปรายอยู่ริมหาด มีร้านอาหารทะเล และเตียงผ้าใบเรียงรายเป็นระยะ ฟ้าสีครามสดใส ทะเลสีเขียวมรกตกำลังเต้นระยิบระยับดูงดงาม ความงามของธรรมชาติดูหม่นหมองไปถนัดตา เมื่อหันไปเจอเศษขยะ ขวดเหล้า ขวดเบียร์ ซองมาม่า รองเท้าข้างหนึ่งบ้าง กล่องโฟม ซองยาสระผม เศษกระดาษห่อท็อฟฟี่ และอื่น ๆ อีกมากมาย มองไปตรงไหน ก็เกะกะสายตาไปหมด

ขบวนการรับน้องเริ่มขึ้น รุ่นพี่เริ่มฝึกวิชาเสริมสวยให้กับน้อง ๆ ทุกคน ด้วยการผูกผมจุก ให้คนละสามสี่จุก ใบหน้าถูกพอกทาด้วยสีสันแสบตา และลวดลายน่าเกลียดสุด ๆ พวกผู้ชายถูกถอดเสื้อ ให้ใส่ยกทรงของผู้หญิงแทน แล้วแบ่งเป็นกลุ่ม ๆ รุ่นพี่หน้าตาดุ ๆ คอยส่งไอ้โน่ ไอ้นี่มาให้อม แล้วบอกให้ส่งอันที่อมแล้วต่อไปให้คนอื่นอมต่อ วนไปวนมา

“เอ้า! อมไว้! “ รุ่นพี่หน้าโหด หนวดเคลาเฟิ้ม ผิวดำเข้ม ตัวโตยังกะยักษ์ขหมูขี ส่งอมยิ้มมาให้ปารอมไว้ แล้วเดินไปดูน้องคนอื่น ๆ
“ปาร…กินเข้าไปเลย” ยนตร์แอบเข้ามากระซิบเบา ๆ
ปารทำตาม เพราะคิดว่า คนอื่นจะได้ไม่ต้องอมต่อ เธอเคี้ยวกลืนลงไป
“อ้าว..!! น้อง! อมยิ้มล่ะ” ชายหน้าดุเดินกลับมาโวยวายเสียงดัง

ปารหน้าถอดสี จ๋อยลงทันที ก่อนที่จะตะกุกตะกักตอบไปอย่างยากเย็น
“อยู่…อยู่ในท้องแล้วค่ะ”
“พี่สั่งให้อม ไม่ได้ให้กิน แทงปาไหลเดี๋ยวนี้ 30!!” เขาสั่งเสียงเหี้ยมดังลั่น ทำเอาหน้าของปาร หดเล็กลงเข้าไปอีก แต่ไม่วายที่จะหันไปขว้างค้อนใส่ยนตร์ด้วยสายตา

นับว่า โชคดีที่เธอถูกทำโทษ ทำให้รอดพ้นจากการอมมะนาวครึ่งลูกที่ต้องส่งให้เพื่อนอมต่อด้วยปากต่อปาก แม้จะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ก็อดรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่ได้ น้ำลายงี้…ยี้….แต่ทุกคนก็ต้องทำตามคำสั่งบ้า ๆ บอ ๆ ไปตามระเบียบ

จากนั้นทุกคนถูกปิดตา ต้องเดินไปตามฐานต่าง ๆ โดนรุ่นพี่สั่งให้ทำโน่น ทำนี่ ซึ่งล้วนแล้วแต่น่าเกลียด แปลกประหลาด และไม่เป็นผู้เป็นคน ต้องกินอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
“กินเข้าไปน้อง!!” เสียงรุ่นพี่สั่งให้น้องที่เดินมาถึงฐานนั้น ให้กินไข่นกกระทาที่อมมาจากฐานที่แล้ว
“ทั้งเปลือกเลยหรือคะ” ปารถามเสียงหลง
“อะ! แกะเปลือกก่อนก็ได้”
“แต่…พี่คะ มันยังไม่สุขเลย”
“เอ๊ะ! ยังไง! พี่บอกให้กินเข้าไป”

ยนตร์คอยสังเกตคนคุม เมื่อเห็นเขาหันไปทางอื่น รีบบอกปารให้ขุดหลุมฝังไข่เสีย ปารรีบทำตามทันที แล้วก้มหน้านิ่งไว้ ขืนกินเข้าไป มีหวังอวกแตกออกมาพอดี

ชายหนุ่มสะพายกล้อง เดินไปเก็บภาพตามฐานต่าง ๆ อดขยักแขยงไม่ได้ เมื่อเดินไปหยุดที่ฐานแปรงฟัน มองน้ำในโถที่แต่ละคนถูกบังคับให้อมแล้วแปรงฟันด้วยยาสีฟัน ก่อนจะบ้วนกลับลงไปในโถตามเดิม ไม่รู้กี่คนต่อกี่คน มีทั้งน้ำลาย ยาสีฟัน ขี้ฟัน เชื้อโรค ไม่รู้มีเศษอาหารด้วยหรือเปล่า หากมีใครอวกใส่ลงไปด้วย ดีที่แต่ละคนถูกปิดตาเอาไว้ เขารู้สึกสงสารจนต้องแวบขโมยโถน้ำไปเททิ้ง แอบเปลี่ยนน้ำมาให้ใหม่อยู่เสมอ

“ปาร…เป็นไงบ้าง กินน้ำจ้ะ” ยนตร์มองสาวน้อยที่มุดขึ้นมาจากหลุมทราย ผมเผ้าหยุ่งเหยิง หัวเต็มไปด้วยฟักทองเละ ๆ หน้าตาเนื้อตัวมอมแมม
“น้ำจริง ๆ นะ ไม่ได้แกล้ง กินเถอะ”
ปารจึงยอมดูดน้ำจากหลอดกาแฟอย่างกระหาย
“พอ ๆ ไปได้แล้ว ไว้ให้คนอื่นเขากินมั่ง” เขาไล่เธอให้คลานไปฐานต่อไป

ตอนเย็นกิจกรรมตามฐานต่าง ๆ จึงสิ้นสุดลง รุ่นพี่อนุญาตให้น้อง ๆ เล่นน้ำทะเลได้ แต่ต้องให้พี่รหัสเป็นคนแกะผ้าผูกตาให้ก่อน ห้ามแกะเองหรือให้เพื่อนแกะให้
“เอ้า! ปาร พูดเพราะ ๆ ซิ แล้วจะแกะผ้าออกให้”

ปารนิ่งเฉย ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น นึกถึงตอนที่ถูกเพื่อน ๆ ของเขาล้อครั้งใด แล้วเขาแอบอมยิ้มสบายใจอย่างมีความสุข เธอก็ยังอดมีน้ำโห แค้นใจไม่หาย ทั้งเจ็บใจทั้งเสียใจ อับอายขายหน้าที่สุด ไม่เคยคิดว่าจะโกรธเขาได้นานขนาดนี้เลย เพียงแต่ยังทำใจยอมรับกับการกระทำของเขาที่ผ่านมานี้ไม่ได้

ยนตร์ถอนใจ “ไม่อยากพูดก็ไม่ต้อง! พี่ไม่บังคับ” แล้วแกะผ้าผูกตาออกให้

ปารค่อย ๆ เดินเข้าหาทะเลอย่างช้า ๆ ด้วยความรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ อย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนเธอตัวนิดเดียวเมื่อเทียบกับพื้นทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล นานแล้วที่เธอไม่ได้มาทะเลเลย ภาพท้องทะเลเบื้องหน้าดูเวิ้งว้าง แฝงความน่ากลัวอยู่ลึก ๆ คล้ายจะกลืนกินสิ่งที่พัดหลงเข้าไปให้จมลงสู่ก้นบึ้งของทะเล คลื่นค่อย ๆ ม้วนตัวแล้วซัดกระแทกเข้าหาฝั่ง เป็นระยะ ๆ ตลอดเวลา พื้นน้ำใสจนมองเห็นทรายเบื้องล่าง

ยนตร์เดินตามน้องระหัสของเขาด้วยความห่วงใย เขาไม่แน่ใจว่า เธอว่ายน้ำเก่งขึ้นหรือยัง หลังจากที่เคยพยายามสอนเธอหัดว่ายน้ำเมื่อนานมาแล้ว แม้ว่าเธอจะพอว่ายน้ำเป็นแล้ว แต่ในความรู้สึกของเขา เธอก็ยังว่ายน้ำไม่ได้เรื่องอยู่ดี เขาพยายามชวนเธอพูดคุย แต่สาวน้อยก็ยังคงไม่พูดไม่จา ตีสีหน้าเครียดอยู่อย่างเดิม จนต้องเดินผละออกมาอย่างเหนื่อยใจ

“ทำไงก็ไม่หายโกรธซักที ขี้งอนชะมัดเลย” เขาบ่นอยู่ในใจ ถึงอย่างไรเขายังไม่เคยคิดจะยอมแพ้ หันกลับไปมองอีกครั้ง เห็นเธอกำลังตะกุยตะกายเหมือนกำลังจะจมน้ำ เขาตกใจรีบว่ายเข้าไปช่วย แต่เขาก็ได้แต่เฝ้ามองเธออย่างเป็นห่วง เมื่อมีเด็กหนุ่มรุ่นน้องด้วยกัน เข้าไปช่วยเธอก่อนที่เขาจะว่ายไปถึง

“เป็นไรหรือเปล่าครับ”
ปารลืมตามองคนที่ช่วยเธอไว้ มือของเขายังประคองเธอไว้ในอ้อมแขน ในใจรู้สึกผิดหวังที่เขาไม่ใช่ “พี่ยนตร์” ของเธอ
“ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” ปารยิ้มแห้ง ๆ ให้เขา ก่อนที่จะผละออกมาอย่างห่อเหี่ยวหัวใจ

‘บ้าจัง ทำไมต้องคิดถึงพี่ยนตร์ด้วยนะ’ เธอตำหนิตัวเอง และคิดว่า ต่อไปนี้เธอจะช่วยตัวเองโดยไม่หวังความช่วยเหลือจากเขาอีกแล้ว

ปารเปลี่ยนท่าว่ายน้ำจากท่าลูกหมาตกน้ำเป็นท่าฟรีสไตล์ ด้วยเหตุผลที่ว่า “พี่ยนตร์” เป็นคนสอนท่าลูกหมาตกน้ำให้เธอ แต่ไม่ว่าจะว่ายท่าไหน ก็ยังคงเป็นท่าว่ายน้ำที่เขาเคยสอนให้เธออยู่ดี เพราะอย่างไรเขาก็เป็นคนสอนให้เธอว่ายน้ำเป็นนั่นเอง อยู่ ๆ เธอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แขนขวาขึ้นมาเฉย ๆ ปวดแสบไปทั้งแขน เหมือนโดนอะไรซักอย่าง และสิ่งนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพิษ คลื่นลูกโตซัดมาในจังหวะที่เธอกำลังตกใจ จึงทำให้สำลักน้ำอย่างแรง ทั้งไอสำลักน้ำ ทั้งแสบร้อนไปทั้งแขน แต่ต้องฝืนใช้แขนนั้นช่วยพยุงตัวอีกแรงหนึ่งอย่างทุกลักทุเล แล้วตะเกียกตะกายว่ายน้ำกลับเข้าหาฝั่ง เริ่มรู้สึกเหนื่อยและกำลังจะหมดแรง

ยนตร์เข้าไปประคองร่างของปารเอาไว้ เมื่อเห็นเธอท่าทางไม่ค่อยดี
“ปาร! ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
ปารเงยหน้ามองเขา ไม่พูดอะไร แต่พยายามผละออกจากการช่วยเหลือของเขา
“ปารว่ายกลับเองได้หรอ ดูปารเหนื่อยมากนะ” เขาพยายามบังคับน้ำเสียงให้ปกติ แม้จะเริ่มรู้สึกโกรธที่เธอดื้อดึง

“ต่อไปนี้ พี่ยนตร์ไม่ต้องมาคอยช่วยปาร หรือทำอะไรให้ปารอีกแล้ว ปารไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากพี่ยนตร์อีกต่อไปแล้ว” แม้เสียงนั้นจะเบาด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่เขาก็ได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ

“อยากให้ไอ้หนุ่มคนนั้นมาช่วยใช่มั้ยล่ะ ถึงไม่อยากรับความช่วยเหลือจากพี่” เขาเริ่มโมโห ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องไปพาดพิงถึงรุ่นน้องที่ช่วยเธอเอาไว้ก่อนหน้านี้ด้วยนะ
“พี่จะไปตามเขามาให้ ถ้าเธอต้องการ”
ยนตร์ปล่อยมือ

ทันทีที่ยนตร์ปล่อยมือ ร่างของเด็กสาวก็จมดิ่งลงไปในน้ำด้วยความเหนื่อยล้าเต็มที่

เขาตกใจ รีบคว้าตัวเธอขึ้นมา แล้วพากลับเข้าฝั่งทันที วางเธอลงบนพื้นทราย พร้อมปฐมพยาบาลเบื้องต้น
“ปารฟื้นสิ! ปารไม่เป็นไรใช่มั้ย” เขาตบหน้าเธอถี่ ๆ เบา ๆ
“ฟื้นเร็วเข้า ปาร!” มองร่างเธอที่นอนแน่นิ่ง ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ขอให้เธอฟื้น
“ถ้าเธอไม่ฟื้นพี่ต้องเม้าท์ทูเม้าท์นะ ว่าพี่ไม่ได้นะ” เขาใจคอไม่ค่อยดีเอาเสียเลย เพราะไม่อยากใช้วิธีผายปอดด้วยการเม้าท์ทูเม้าท์แบบในละครซักเท่าไหร่
“พี่ไม่เคยนะปาร อย่าล้อเล่นสิ ลืมตา เร็วเข้า” เขาก้มมองหน้าซีดขาวของเธอพลางเขย่าตัวสาวน้อย แต่ร่างนั้นยังคงนอนนิ่งงัน ไม่กระดุกกระดิก

ยนตร์ยกมืออังลมหายใจของเธอที่แผ่วเบา แล้วตัดสินใจผายปอดให้เธอ ทำสมาธินิ่งชั่วอึดใจ และบอกตัวเองว่า นี่คือการช่วยเหลือ ไม่ใช่การล่วงเกินเธอ ยกคางของเธอให้สูงเงยไปทางด้านหลัง อ้าปากเด็กสาว เอามือครอบริมฝีปากของปารเอาไว้ เขานึกถึงวิธีผายปอดแบบเซี่ยงเศร้าหลง ในหนังจีนเรื่องเจาะเวลาหาจิ๋นซี ที่ใช้วิธีผายปอดแบบเม้าท์ทูเม้าท์ได้อย่างเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่เหมือนใคร

ชายหนุ่มเงยหน้า สูดลมหายใจทางปากเข้าปอดให้เต็มที่

เหมือนเด็กสาวจะได้ยินถ้อยคำ ครู่หนึ่งต่อมาเธอไอถี่ ๆ และสำรอกน้ำออกมา

ยนตร์รีบประคองเธอลุกขึ้นนั่ง ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างดีใจ ที่เห็นเธอฟื้น

“โดนอะไรมาปาร แมงกะพรุนหรือเปล่า” เขาสังเกตเห็นแขนขวาของเธอแดงปื้นไปทั้งแขน เห็นรุ่นน้องและเพื่อน ๆ เขาโดนไปหลายคนแล้ว

ปารไม่ตอบ ขยับตัวเองลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยวพี่จะไปเก็บผักบุ้งทะเลมาทาให้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอดึงแขนตัวเองออกจากมือชายหนุ่ม แล้วผละเดินจากมา

ความรู้สึกที่ค่อย ๆ สะสมมาทีละเล็กละน้อย ความอึดอัดใจ ความน้อยใจที่ทับถมอยู่ในใจ วันแล้ววันเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่เธอแสดงแต่อาการเฉยชา ถูกกดดันจนระเบิดออกมาอย่างสุดที่จะทนอดกลั้นต่อไปได้อีกแล้ว

“หยุด!! อยู่ตรงนั้นนะปาร!!” ยนตร์ตะโกนสั่งเสียงดังลั่น

เด็กสาวชะงัก!!

น้ำเสียงโกรธจัดจนแตกพร่านั้น ทำให้เธอไม่กล้าที่จะก้าวเท้าออกไป และสัมผัสได้ว่าเขากำลังโกรธเธอมาก ๆ ที่เธอปฏิเสธความหวังดีของเขาอย่างนี้ อยากจะสั่งเท้าให้วิ่งออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่เท้ากลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง

“มานี่! เดี๋ยวนี้!”

นอกจากเท้าจะไม่ยอมทำตามคำสั่งเธอแล้ว ยังเดินเข้าไปหาเขาตามคำสั่งเขาอีก ตอนนี้เธอหยุดโกรธเขาชั่วคราว ราวกับว่า ความโกรธถูกถ่ายเทไปกองรวมอยู่ที่เขาหมดแล้ว เลือดฝาดฉีดขึ้นหน้าจนใบหน้าเขาแดงจัด ในดวงตาเหมือนมีน้ำใส ๆ คลออยู่

“รออยู่นี่นะ” เขาลดเสียงฉุนเฉียวลง และเริ่มรู้สึกดีขึ้นที่เธอเชื่อฟัง

ยนตร์เดินไปเก็บผักบุ้งทะเลที่เรื้อยแผ่กิ่งก้านสาขาอยู่เต็มแนวของหาดทรายด้านบน แล้วเดินกลับมา ขยี้ผักบุ้งทะเล เค้นน้ำทาบนแขนขวาของเด็กสาวที่เป็นรอยปื้นแดงเต็มไปหมด

ปารรู้สึกปวดแสบปวดร้อนอย่างมาก บริเวณที่เป็นรอยแดง แต่พยายามไม่แสดงออกมาทางสีหน้า ได้แต่มองเขาก้มหน้าก้มตาเอาผักบุ้งทะเลทาแขนให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างตั้งอกตั้งใจ สายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของเขาแบบนี้ ไม่เคยเปลี่ยนเลย เหมือนที่เธอเคยเห็นเมื่อครั้งยังเยาว์วัย

น้ำตาพาลรื้นขึ้นมาคลอดวงตาของเธอเอาไว้ ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามกดข่มความรู้สึก พยายามที่จะอดทน อดกลั้น พยายามจะซ่อนมันเอาไว้ พยายามจะไม่ให้เขาเห็นน้ำตา แต่ยิ่งห้ามกลับยิ่งทำให้เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักมากกว่าเดิม จนตัวสั่นเทาไปหมด ยิ่งเห็นเขาทำดีกับเธอน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้เลย

ยนตร์ดึงเด็กสาวเข้ามากอดไว้ ยกมือตบหลังเธอเบา ๆ ปลอบโยน
“ปาร…พี่ขอโทษ ขอโทษนะ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย… “ เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจเหลือเกินกับการเฉยชาของเธออย่างนี้
“เราดีกันนะ ปารเลิกโกรธพี่นะ ได้มั้ย… พี่ขอร้อง…”

เมื่อเด็กสาวได้สติ คิดได้ว่า เธอโตแล้ว ไม่ควรจะร้องไห้ให้เขาคอยปลอบเหมือนเด็ก ๆ อีกแล้ว เธอต้องหัดเข้มแข็งด้วยตัวเองซะที เธอรีบวิ่งผละออกไปจากอ้อมแขนของเขา

เขามองเธอวิ่งจากไปอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่า เขาทำอะไรผิดอีกแล้วหรือ รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างวิ่งตามเธอไปด้วย

==============

ตอนที่ 6

ตอนค่ำ…ฟ้าสีน้ำเงินเริ่มปรากฏดาวประจำเมืองทอแสงสว่างสุกสกาวเด่นเหนือดาวอื่นใด เสียงคลื่นยังคงบรรเลงเพลงซัดฝั่งตลอดเวลา เมื่อถึงเวลารับประทานอาหาร พี่รหัสทุกคนต้องคอยดูแลน้องรหัสของตัวเอง ต้องทำหน้าที่หาข้าวหาน้ำให้น้อง พร้อมกับต้องไปนั่งทานข้าวกับน้องรหัสของตัวเองด้วย ห้ามนั่งจับกลุ่มกับรุ่นพี่ด้วยกันเด็ดขาด พี่รหัสทุกคนต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เพื่อการสร้างสัมพันธไมตรีระหว่างพี่กับน้อง

ปารยกจานข้าวหันไปทางอื่น เมื่อยนตร์ส่งจานข้าวให้ แล้วนั่งลงตรงหน้าเธอ น้ำตาพาลจะไหลซึมออกมาอีก เมื่อมองเห็นใบหน้าของเขา สมองของเธอกำลังสับสนวุ่นวาย ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจว่า ต่อไปนี้ เธอจะต้องเข้มแข็งและยืนหยัดด้วยตัวเองให้ได้ จะไม่รับความช่วยเหลือใด ๆ จากเขาอีกเลย แต่ทุกครั้งที่คิดว่า เธอจะไม่มีเขาอีกแล้ว หัวใจกลับเจ็บปวดเหลือเกิน และไม่อาจหลีกหนีความรู้สึกของตัวเองลึก ๆ ไปได้เลยว่าเธอยังต้องการความรัก ความหวังดี ความห่วงใยจากเขาอยู่…

ยนตร์กลืนเม็ดข้าวแต่ละเมล็ดลงคออย่างยากลำบากที่สุด เป็นมื้อเย็นที่ไม่อร่อยเอาเสียเลย เขารู้สึกเหนื่อยใจ และเริ่มท้อใจเป็นครั้งแรก

“นี่เราต้องทนสภาพแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่” เขาถามตัวเอง

เขาอยากจะพยายามไม่สนใจ ไม่ใส่ใจเธอ แต่ก็ทำไม่ได้ หากเขาทำอย่างนั้น มันเป็นแค่การประชดประชัน มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริง เป็นการพยาบาท เป็นแค่การแก้แค้น สุดท้ายเธอและเขาก็ต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิม และไม่รู้ว่า เขาจะทรยศต่อความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองเพื่ออะไร ทำไมจะต้องทำอะไรตรงกันข้ามกับหัวใจตัวเองอย่างนั้น มันขัดกับนิสัยของเขาที่ทำอะไรตรงกับใจ ตรงกับความรู้สึกของตัวเอง ที่สำคัญการที่เขาเป็นคนมีน้ำใจ ชอบดูแล ชอบช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ ๆ ทำให้เขาไม่อาจทำเฉยชา เมื่อเห็นเธอกำลังเดือดร้อน หรือต้องการความช่วยเหลือ เธอสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อขังตัวเองเอาไว้มากพอแล้ว เขาคงไม่จำเป็นต้องสร้างกำแพงของตัวเองขึ้นมาขังตัวเองเอาไว้อีก เพราะเท่าที่เป็นอยู่นี้มันก็ย่ำแย่เหลือเกิน…

………………….

เขาคิดวกวนอยู่นาน อยู่ในความน้อยใจ ความเสียใจ ในสิ่งที่เขาทำให้เธอ มันไม่มีค่า ไม่มีความหมายกับเธอเลย เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาอีกแล้ว…

“ต่อไปนี้ พี่ยนตร์ไม่ต้องมาคอยช่วยปาร หรือทำอะไรให้ปารอีกแล้ว ปารไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากพี่ยนตร์อีกต่อไปแล้ว”

ประโยคนั้นดังขึ้นมาตอกย้ำความเสียใจ ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนพายเรือวนอยู่ในบ่อ ที่หาทางออกไปสู่ทะเลกว้างใหญ่ไม่ได้

ในที่สุดเขาก็เลิกคิด

เลิกกังวล

และจะไม่สนใจเธอ…อีกแล้ว…

ว่าเธอจะยกโทษให้เขาหรือไม่!!

เขาจะไม่ทำดีกับเธอ

เพื่อขอให้เธอรู้สึกดีดีกับเขาเหมือนเดิม

แต่เขาจะทำดีกับเธอเพื่อทำตามหัวใจของตัวเอง ที่ยังอยากดูแลเธอ ยังห่วงใยเธอเสมอ และขอทำตามความถูกต้อง ความเหมาะควรที่พึงช่วยเหลือกัน

สมองของเขารู้สึกโล่งขึ้นมาอย่างประหลาด

รู้สึกสบายใจขึ้น ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี๊หัวมันยังหนักอึ้ง ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น เหมือนหมดอะไรตายอยาก หมดเรี่ยวหมดแรง หมดกำลังใจ จนเขารู้สึกแย่เอามาก ๆ

แต่ตอนนี้….

เขากลับรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ครูครับ ครูไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลปารเหมือนที่เคยสัญญากับครู และผมไม่ได้ทำเพราะผมสัญญากับครู แต่ผมจะทำ เพราะ ผมทำตามความรู้สึกของตัวเองที่ยังอยากจะดูแลปารเหมือนเดิม เหมือนที่เคยดูแลปารเมื่อยังเด็ก” เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มราวกับว่าอยากส่งผ่านถ้อยคำไปถึงใครบางคนที่เขายังรัก เคารพ และศรัทธาเสมอ

เขาหันกลับมามองปารอย่างสงสาร ที่เธอกำลังกักขังตัวเองอยู่กับความโกรธ ความเสียใจ ความผิดหวัง และผูกโซ่ตรวนให้ตัวเองด้วยภาพอดีต ที่ทำร้ายจิตใจตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้ดีว่า เธอคงไม่มีความสุขเลย เขาจะไม่โกรธเธออีกแล้วที่เธอทำบึ้งตึงและเย็นชากับเขาอย่างนี้ เพราะเธอกำลังทุกข์อยู่กับความรู้สึกนั้นมากเกินพอแล้ว เขาจะไม่ซ้ำเติม ไม่เพิ่มความทุกข์ให้กับเธออีก เพียงแต่เขายังไม่รู้ว่าจะใช้กุญแจดอกไหนเพื่อไขให้เธออกมาจากกรงขัง และโซ่ตรวนอันหนักอึ้งนั้น

เขาอยากช่วยเธอ….

เขาอยากช่วยเธอจริง…จริง….

================

กองไฟถูกก่อขึ้นริมหาดทรายในยามค่ำคืน มีแสงไฟวอมแวมจากร้านขายอาหารใกล้ ๆ มองไปในทะเลพบแต่ความมืด ยกเว้นแสงไฟจุดเล็ก ๆ จากเรือประมง คลื่นยังคงบรรเลงเพลงซัดฝั่งเหมือนเดิม บนท้องฟ้าประดับด้วยเพชรพราวจากบรรดาดวงดาวนับร้อยนับพัน เรียงรายเป็นรูปร่างต่าง ๆ ระยิบระยับตัดกับความมืดของยามราตรี เป็นความงดงามที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นภาษาได้หมด

เกมภาคค่ำเริ่มขึ้นแล้ว….

ทุกคนนั่งล้อมกันเป็นวงกลม พี่รหัสและน้องรหัสที่เป็นผู้หญิงกับผู้ชายจะโดนแกล้งมากกว่าเพื่อน เริ่มต้นที่เกมอุบาทก์เกมแรก เกมพับหนังสือพิมพ์ ที่หญิงชายจะต้องอยู่บนหนังสือพิมพ์ให้ได้ เมื่อมันถูกพับให้เล็กลง ๆ และเล็กลงเรื่อย ๆ เด็กสาวเด็กหนุ่มบางคนสนิทกันมากกอดคอกัน ขี่หลังกัน กอดกันอย่างไม่อาย หัวเราะกันอย่างสนุกสนานเฮฮามาก

ยนตร์แกล้งล้มออกมานอกหนังสือพิมพ์ คู่ของเขาจึงต้องออกจากการแข่งขัน เขาเบื่อและอึดอัดที่จะต้องเล่นเกมบ้าบอพวกนี้ ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดเพื่อปกป้อง และรักษาเกียรติของปาร เธอเองคงไม่ชอบเหมือนกัน เขามีความเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ใช้เกมเหล่านี้ล่วงเกินเธอ ตลอดจนหญิงสาวทุกคน แต่ก็ไม่วาย โดนเรียกออกมาแกล้งเกือบทุกรอบ ทั้ง ๆ ที่เพื่อนหลายคนก็รู้ว่าเธอกับเขามีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอยู่

เกมอุบาทก์ยังคงดำเนินต่อไป เกมถัดไปเป็นเกมเก้าอี้ดนตรี ที่จะใช้บรรดาหนุ่ม ๆ เป็นเก้าอี้ นั่งขัดสมาธิบนพื้น แล้วให้สาว ๆ เต้นและเดินวนรอบ ๆ ไปตามเสียงเพลงและจังหวะดนตรี เมื่อเสียงเพลงหยุดจะต้องนั่งบนเก้าอี้ทันทีตามแบบฉบับของเกมเก้าอี้ดนตรีทั่วไป เพียงแต่นี่ไม่ใช่เก้าอี้ธรรมดา

ยนตร์แอบยิ้ม ที่เห็นปารฉลาดพอ เธอไม่ได้นั่งบนตักของผู้ชายคนไหน ได้แต่นั่งอยู่ที่พื้นห่าง ๆ เท่านั้น และแกล้งนั่งไม่ทันในรอบต่อมา ทำให้ต้องออกจากการแข่งขันไป

มาถึงเกมอุบาทก์เกมสุดท้าย ที่อุบาทส์สุด ๆ ไม่รู้ว่า หัวสมองของใครที่มันคิดเกมนี้ขึ้นมาได้ ปารและยนตร์ถูกเรียกออกมาอีกตามระเบียบ รวมทั้งคู่อื่น ๆ เริ่มด้วยแต่ละคู่ หญิงชายต้องหันหน้าเข้าหากัน คาบแท่งป๊อกกี้ไว้คนละหนึ่งแท่ง กติกามีว่า แต่ละคู่คาบป๊อกกี้แล้วต้องช่วยกันประคองยางวงเล็กวงหนึ่งที่อยู่ระหว่างกลาง พร้อม ๆ กับค่อย ๆ กัดกินแท่งป๊อกกี้เข้าไปเรื่อย ๆ

ยนตร์มองหน้าปารที่อยู่ตรงหน้า มีระยะห่างแค่แท่งป๊อกกี้สองอันเท่านั้น ปารก็จ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบเช่นกัน เป็นครั้งแรกหลังจากที่เขาและเธอมีเรื่องไม่เข้าใจกัน ทำให้ไม่ได้มองหน้ามองตากันอีกเลย เพิ่งมีโอกาสมองหน้ากันเต็มตาก็ครั้งนี้เอง

การแข่งขันเริ่มต้นไปได้สักครู่ ยนตร์แกล้งตวัดยางออก ทำให้เขาและเธอรอดตัว ออกมานั่งดูคู่อื่น ๆ ที่ยังแข่งขันต่อไป และไม่เข้าใจว่า จะทนแข่งเกมอุบาทก์ ๆ อย่างนี้กันต่อไปทำไม ส่วนใหญ่แล้วฝ่ายหญิงจะเป็นฝ่ายทนไม่ได้รีบออกมาก่อนเสมอ

เวลาประมาณห้าทุ่มเกมงี่เง่าจึงเลิกลา กว่าจะเก็บงานเสร็จก็ปาเข้าไปเที่ยงคืน แต่เพื่อน ๆ ไม่ว่าจะเป็นบรรดาสาว ๆ หรือหนุ่ม ๆ ต่างพากันไปกินเหล้า เล่นไพ่กันต่อ เป็นเรื่องธรรมดาไปซะแล้ว

“ยนตร์ไปกินเหล้า เล่นไพ่กัน” เพื่อนคนหนึ่งหันมาชวน

ยนตร์โบกมือปฏิเสธ เป็นอันรู้กันในกลุ่มเพื่อนว่าเขาไม่ใช่พวกนักดื่มหรือนักเที่ยวกลางคืน

“แหม…กลัวน้องปารว่าเอาเหรอ” เพื่อน ๆ ก็ยังอุตส่าห์ส่งเสียงแซวหยอกล้อมาอีกจนได้ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า เขาไม่เคยเกเรเสเพลไร้สาระอย่างนั้นเลย

===============

ความรู้สึกที่ค่อย ๆ สะสมมาทีละเล็กละน้อย ความอึดอัดใจ ความน้อยใจที่ทับถมอยู่ในใจ วันแล้ววันเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า ที่เธอแสดงแต่อาการเฉยชา ถูกกดดันจนระเบิดออกมาอย่างสุดที่จะทนอดกลั้นต่อไปได้อีกแล้ว

“หยุด!! อยู่ตรงนั้นนะปาร!!” ยนตร์ตะโกนสั่งเสียงดังลั่น

เด็กสาวชะงัก!!

น้ำเสียงโกรธจัดจนแตกพร่านั้น ทำให้เธอไม่กล้าที่จะก้าวเท้าออกไป และสัมผัสได้ว่าเขากำลังโกรธเธอมาก ๆ ที่เธอปฏิเสธความหวังดีของเขาอย่างนี้ อยากจะสั่งเท้าให้วิ่งออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่เท้ากลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง

“มานี่! เดี๋ยวนี้!”

นอกจากเท้าจะไม่ยอมทำตามคำสั่งเธอแล้ว ยังเดินเข้าไปหาเขาตามคำสั่งเขาอีก ตอนนี้เธอหยุดโกรธเขาชั่วคราว ราวกับว่า ความโกรธถูกถ่ายเทไปกองรวมอยู่ที่เขาหมดแล้ว เลือดฝาดฉีดขึ้นหน้าจนใบหน้าเขาแดงจัด ในดวงตาเหมือนมีน้ำใส ๆ คลออยู่

ยนตร์เข้านอนอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ยังนอนไม่หลับ เรื่องของปารยังวนเวียนอยู่ในสมอง เขานึกทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา รู้สึกใจชื้นขึ้น และรู้ว่า อย่างน้อยเธอก็ยังแคร์เขาอยู่ ไม่เช่นนั้นคงไม่หยุดอยู่ตามที่เขาสั่ง ตอนนั้นเขาตั้งใจไว้ว่า หากเธอกล้าเดินจากเขาไป เขาจะไม่สนใจเธออีกเลย

มีรอยยิ้มคลี่บนใบหน้าชายหนุ่มเล็กน้อย เมื่อนึกถึงตอนที่เขาสั่งให้เธอเดินกลับมา เธอก็เดินกลับมาอย่างว่าง่าย

“ยัยปารขี้งอนเอ๊ย!! ถ้าพรุ่งนี้ยังงอนอยู่อีก จะจับมาตีก้นให้เข็ดเลย” เขาหงุดหงิดรำคาญขึ้นมาอย่างลืมตัว ที่วันนี้ทั้งวันเธอยังคงเฉยเมย บึ้งตึงมาตลอด

“พรุ่งนี้…ปารอาจจะหายโกรธก็ได้” เขาปลอบใจตัวเอง

ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจไว้แล้วว่า จะทำดีกับเธอ โดยไม่หวังว่าเธอจะคืนดีกับเขาหรือไม่ก็ตาม แต่ความคิดที่อยากให้เธอรู้สึกดีดีกับเขาเหมือนเดิมก็ยังแวบขึ้นมาอยู่ในสมองอยู่ดี

================

ตอนที่ 7

ทรายยุบตัวลงไปเป็นรูปรอยเท้า เมื่อเด็กสาวยกเท้าเปล่าเปลือยขึ้นจากเม็ดทราย ปรากฏรอยเท้าของเธอเองบนผืนทรายนั้น ไม่นานถูกน้ำทะเลซัดหายไป เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังหยอกล้อกันอยู่ไม่ไกล ปารหันไปมอง เห็นเด็กสาวอายุใกล้เคียงกับเธอนั่งอยู่บนตักชายหนุ่ม เสื้อสายเดี่ยวตัวเล็กนิดเดียวรัดรูปจนมองเห็นทรวดทรงของวัยสาวได้อย่างชัดเจน ผิวขาวเนียนบริเวณต้นคอเรื่อยลงมาไม่มีอะไรปกปิด ปารละสายตาจากภาพนั้นอย่างละเหี่ยใจ แล้วเดินเร็ว ๆ จากมาด้วยความรู้สึกสงสาร คนเป็นพ่อเป็นแม่ของเด็กสมัยนี้

ไม่ทันได้มองทาง เธอชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง!

“ขอโทษค่ะ..!!” ปารเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะรีบถอยตัวออกมา

“พี่ยนตร์!!”

ชายหนุ่มส่งยิ้มให้
“มาเดินคนเดียวไม่กลัวหรอ อันตรายนะ” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ซึ่งเธอเองก็สัมผัสได้

“แล้วพี่ละคะ มาทำอะไร”
“มาเป็นบอดี้การ์ดให้ปารไงจ๊ะ” เขาตอบอย่างอารมณ์ดี
“ปารหายโกรธพี่รึยัง” ไม่รู้ทำไมเขาจะต้องเฝ้าถามคำถามนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยนะ ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะไม่สนใจแล้วว่าเธอจะอภัยให้เขาหรือไม่

ปารเดินต่อไปเงียบ ๆ อยากจะบอกเขาว่าหายโกรธแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมมันพูดไม่ออก หัวสมองกลับตื้อตันชอบกล
เขาเอื้อมมือมาจับแขนเธอไว้
ปารหันมามองด้วยสายตาดุ ๆ เป็นเชิงบอกให้เขาปล่อยมือ

ยนตร์ปล่อยมืออย่างว่าง่าย

ทันทีที่เขาปล่อยมือ เธอเดินสะดุดตกหลุมทรายที่ใครไม่รู้มาขุดเอาไว้อย่างไม่ทันมองเห็น

ยนตร์หัวเราะก๊าก จริง ๆ เขาเห็นหลุมนั้นอยู่แล้ว กำลังจะบอกเธอ

“พี่ยนตร์อ่ะ!! หัวเราะเยาะหรอ! เห็นแล้วก็ไม่บอก” เงยหน้ามองคนที่ก้มหน้ามองเธอตอนนี้ด้วยสายตาเขียวปัด

“ก็…กำลังจะบอก…” เขาพูดกลั้วหัวเราะ มองเธอนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในหลุมทรายอย่างขำ ๆ ขนาดมันพอดิบพอดีกับตัวเธอเลยทีเดียว

“เอ้า! ขึ้นมาเร้ว! คนเก่ง” เขาช่วยพยุงสาวน้อยขึ้นมาจากหลุมทรายตื้น ๆ

“ปารหายโกรธพี่นะ” เขาถามคนที่อยู่ในอ้อมแขน
เด็กสาวรีบผละออกมา แต่ถูกเขาล็อคตัวเอาไว้
“ไม่งั้น….พี่จะกอดไว้แบบนี้ไม่ให้ไปไหนเลย” เขาโน้มตัวลงเล็กน้อยสวมกอดเด็กสาวเบา ๆ

“พี่ยนตร์บ้า!! ทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ปารเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ”

แล้วดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งแรงของคนหนุ่ม
“พ่อกับแม่ต้องไม่อนุญาติให้พี่ยนตร์ทำแบบนี้กับปารนะ” เธอได้แต่โวยวาย โดยไม่กล้าหันไปมองคนที่ประชิดตัวอยู่ขณะนี้แม้แต่นิดเดียว รู้สึกถึงอุ่นไอความอบอุ่น จากตัวชายหนุ่มที่สัมผัสโอบกอดเธอเอาไว้
“พ่อของปารฝากปารไว้กับพี่แล้วไง” เขายื่นหน้ามาวางคางไว้บนไหล่เด็กสาว ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาอยู่ใกล้เหลือเกิน
“ก็ให้ดูแลเฉย ๆ ไม่ได้ให้ทำแบบนี้นี่…”

ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ
“ว่าไง จะหายโกรธมั้ย” เขากระชับวงแขนแน่นขึ้น พลางเอนศีรษะมาซบกับศีรษะของเธอ
“ก็เราอยากดื้อกับพี่ทำไม ต้องทำโทษด้วยวิธีนี้” เขากอดเธอนิ่ง หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข แหม…น่าจะคิดหาเรื่องกอดเธอแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ได้แต่อมยิ้ม คิดอยู่ในใจ

“หายแล้ว ๆ หายตั้งนานแล้ว…” ปารรีบพูดด้วยเสียงรัว ๆ

รีบผลักเขาออกไปไกล ๆ เมื่อเขาคลายวงแขนออก รู้สึกใจหายใจคว่ำอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าว หัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ แต่สีหน้าคนหนุ่มกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดเวลา

“พี่ยนตร์ห้ามทำแบบนี้อีกนะ!!” เธอตะเบ็งเสียงเอาเรื่องเอาราวน่าดู แต่จริง ๆ แล้ว แก้เขิน มันเขิน และอายจะแย่อยู่แล้ว

เขาหัวเราะ “ได้ ถ้าปารไม่ดื้อ และพูดรู้เรื่องนะ” เขามองอาการของเธออย่างขำ ๆ

ต่างคนต่างเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เขาได้แต่มองสาวน้อยทำหน้าตึงอยู่เงียบ ๆ เหมือนกำลังช่างใจ หรือตัดสินใจอะไรบางอย่าง

“ปาร…”

เด็กสาวฟังเขาเรียกชื่อเธออย่างแปลกใจ น้ำเสียงของเขาไพเราะ และอบอุ่นเป็นพิเศษ

“พี่ถามไรปารหน่อยนะ”

ปารขมวดคิ้ว ไม่รู้ทำไมรู้สึกกลัวคำถามของเขาขึ้นมาตะหงิด ๆ ยังรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี๊ไม่หาย พยายามรักษาระยะห่างจากเขาพอสมควร กลัวเขาจะเข้ามากระโดดกอดเธออีก

“ปารชอบพี่ใช่มั้ย”

ปารทำตาโต แทบหยุดหายใจ นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไม่นึกว่าถูกถามด้วยคำถามแบบนี้

“บ้า!! ขี้ตู่จังเลยอ่ะ พี่ยนตร์ เข้าข้างตัวเองจังเลยนะคะ” เธอเริ่มค่อนแคะชายหนุ่ม นึกอยู่ในใจ ถามออกมาได้ยังไง!!
“แต่…ไม่ต้องเสียใจนะคะ ยังไงปารก็ชอบพี่ยนตร์ค่า….” คำสุดท้ายลากเสียงซะยาวเชียว พลางตีสีหน้าระรื่นเกินเหตุ ทำหน้าตาทะเล้น แถมยังฉีกยิ้มกว้างแบบกวนประสาทให้อีกต่างหาก

“หน้าตาน่าเชื่อถือมากเลยนะ” มองหน้าเธอแล้วอยากจะเขกหัวเธอซักทีสองที เขาไม่อยากจะเชื่อเธอเลยว่าเธอพูดจริง อารมณ์ซึ้ง ๆ วิ่งหนีกระเจิดกระเจิงไปหมด

“อ้าว! ไม่เชื่ออีก ตามใจ” ปารลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก จริง ๆ เธอตอบตรงกับใจเธอทุกประการ แต่แกล้งทำหน้าตากวนบาทาไปอย่างนั้นเอง

“ว่าแต่ชอบพี่แบบไหนหรอ” เขายังไม่วายถามต่ออีก

ทำเอาปารอึ้งไปอีกเป็นรอบที่สอง
“เอาแบบไหนดีคะ” เธอขมวดคิ้ว ตีสีหน้าคร่ำเคร่ง เป็นจริงเป็นจังเกินเหตุ จนดูโอเวอร์มาก
“แบบพี่ชายสิคะ จะให้ชอบแบบไหนล่ะ” เธอไม่กล้าบอกความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจ เพราะเธอเองก็ยังไม่มั่นใจตัวเองเหมือนกัน ว่าชอบเขาจริงหรือเปล่า หรือชอบแบบไหน ที่สำคัญกลัวเสียฟอร์ม กลัวเขาจะรู้ความในใจ

“แล้วพี่ยนตร์ละคะ รู้สึกยังไงกับปารคะ” เธอสวนถามเขากลับอย่างทันควัน

ปารจ้องมองริมฝีปากสีชมพูของเขาจะเอื้อนเอ่ย…อย่างใจจดใจจ่อ เขาทำหน้าลำบากใจอยู่ไม่น้อย…ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า ต้องเจอเธอย้อนถามแบบนี้

==================

ความรู้สึกที่เลือนลางค่อย ๆ แจ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ จนมีสติรู้ตัว ตื่นเต็ม ปารลืมตาขึ้นในความมืด พยายามลำดับความคิด ค่อย ๆ ยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มองซ้ายมองขวาอย่างงุนงง มองเห็นบรรดาเพื่อน ๆ กำลังนอนหลับสนิท พลางยกมือเกาหัวแกรก ๆ

“ฝันไปนี่นา…โธ่..!!! เอ๊ย!!” ภาพความฝันยังฉายชัดอยู่ในหัวสมอง

“ฝันไรไม่รู้ บ้าจริง ๆ เลย ฝันแบบนี้ได้ยังไงนะ ขนาดอยู่ในฝันยังมาตามง้ออีกแฮะ” ปารอมยิ้มคนเดียวอยู่ในความมืด รู้สึกดีใจที่เป็นแค่ความฝัน หากเขาทำอย่างในฝันจริง ๆ ถามเธออย่างในฝันจริง ๆ ยังไม่รู้เลยว่าเธอจะทำอย่างไร แต่เธอก็ยังเชื่อมั่นว่า “พี่ยนตร์” ของเธอเป็นสุภาพบุรุษเสมอ มองออกไปที่หน้าต่าง เห็นแสงสว่างลาง ๆ ที่ขอบฟ้าไกล เหลือบมองนาฬิกาแล้วตัดสินใจลุกออกจากที่นอน

“รีบตื่นทำไมไม่รู้ เลยไม่รู้เลยพี่ยนตร์จะตอบว่าไง” เธอคิดทบทวนความฝันนั้น รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากสีหน้า หลังจากล้างหน้าล้างตาแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว เดินตรงไปที่ทะเลทันที เธออยากเห็นพระอาทิตย์ขึ้นจากทะเล…

ปารนั่งทอดอารมณ์อยู่บนพื้นทรายอย่างสบายใจ หูเงี่ยฟังเสียงคลื่น เสียงลม ที่คอยเป็นเพื่อนสำหรับยามเช้ามืดอย่างนี้ สายตากำลังจ้องมองแสงแรกอันงดงามที่จะโผล่พ้นขอบทะเลอย่างช้า ๆ ปลายฟ้าด้านตะวันออกระบายด้วยสีชมพูเข้ม แม้จะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบทะเลอย่างที่ได้ตั้งใจไว้ก็ตาม เพราะเป็นฝั่งทะเลด้านตะวันตก แต่ภาพธรรมชาติยามเช้ายังเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน

ยนตร์ตื่นเช้าพอ ๆ กับปาร เพื่อมาชื่นชมความงามของธรรมชาติยามเช้าเช่นกัน เขาได้แต่ยืนมองเธออยู่ห่าง ๆ กลัวว่า จะทำให้บรรยากาศยามเช้าของเธอหม่นหมองลงไป

เขาจำได้ว่า ตอนยังเด็ก ไม่ว่าเขาจะแข่งอะไรแพ้ก็ตาม เธอจะมาบอกเขาเสมอว่า
“พี่ยนตร์เก่งจังเลย” เขาไม่รู้ว่าการที่เขาพ่ายแพ้มันเก่งตรงไหน แต่เธอกลับบอกเขาว่า “พี่ยนตร์เก่งในสายตาปารเสมอ พี่ยนตร์เก่งที่ยอมรับกับความพ่ายแพ้ พี่ยนตร์มีน้ำใจเป็นนักกีฬา แค่นี้ก็เก่งแล้วค่ะ” คำพูดของเธอทำให้เขายิ้มได้ทุกครั้ง

และสิ่งที่เขาไม่เคยลืมเลย เธอเคยรับผิดแทนเขาจนถูกพ่อตี ตอนนั้นเขาถามเธอว่า
“ปารทำแบบนี้ทำไม รับผิดแทนพี่ทำไม ทำไมไม่บอกว่าพี่เป็นคนทำล่ะ พี่เป็นลูกผู้ชายพอ กล้าทำต้องกล้ารับ” ด้วยวัยเด็กของเขาจึงทำอะไรอย่างรู้เท่าไม่ถึงการ
“ไม่เป็นไรหรอก ปารไม่เจ็บเท่าไหร่ค่ะ” เขามองมือของคนที่บอกว่าไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ ที่แดงเป็นปื้นเต็มฝ่ามือน้อย ๆ นั้น
“คราวหลัง ห้ามทำแบบนี้อีกนะ”
“ปารเห็นพี่ยนตร์มีเรื่องราวไม่สบายใจมากอยู่แล้ว ก็เลย…แค่อยากช่วยแบ่งเบาพี่ยนตร์บ้างเท่านั้น หากปารพอจะช่วยได้” ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เขากำลังมีปัญหามากมายหลังจากพ่อของเขาถูกยิงตายในหน้าที่
แม้เหตุการณ์นั้นจะผ่านมานานแล้ว แต่ยังคงประทับอยู่ในหัวใจของเขาเสมอ….


ปูลมตัวเล็ก ๆ ค่อย ๆ เดินกระดื๊บ ๆ มาผ่านหน้าสาวน้อย
“ว่าไง…เจ้าปูน้อย…” เธอมองเจ้าปู่ตัวเล็กกระจิดริดสีเดียวกับผืนทรายอย่างเอ็นดู
“ถ้าวันนี้พี่ยนตร์มาทำดีกับเราอีก เราจะให้อภัยเขาดีมั้ยเจ้าปู”
ปูน้อยไม่ตอบ มันมุดลงหลุมไป เธออยากจะขุดรูของปูเข้าไปดูว่า ปูเขาอยู่กันยังไงนะ แต่ก็..เลิกคิด ไม่อยากรบกวนเจ้าปูน้อย มันคงจะไม่ชอบแน่ ๆ เลย

ภาพความฝันแวบเข้ามาให้สมองอีกแล้ว…คิดถึงครั้งใดก็ทำให้ต้องอมยิ้มแล้วอมยิ้มอีกทุกที
ปารนั่งนับนิ้วมือของตัวเอง
“หืม…นี่เราโกรธกับพี่ยนตร์เป็นเดือนแล้วหรอเนี่ย…” เธอรู้สึกว่า มันเป็นเวลานานมากเลย จนใคร ๆ ต่างให้ฉายาเธอว่า “ยัยขี้งอน” ไปซะแล้ว เธอไม่ได้ตั้งใจจะงอนเขานานขนาดนี้เลย เพียงแต่มันยังโกรธอยู่เฉย ๆ เท่านั้นเอง แต่ก็ทำให้รู้ว่า เขายังแคร์เธอเสมอ เขาไม่เคยละลดความพยายามที่จะง้อเธอเลย แม้ว่าเธอจะทำตัวไม่น่ารักกับเขามาก ๆ เขาก็ยังอดทน ทั้งยังพูดจาด้วยถ้อยคำที่ทำให้เขาเสียใจ แต่เขาก็ยังทำดีกับเธอ คอยช่วยเหลือเธอเหมือนที่เคยทำมาตลอด

จะมีใครที่แคร์ความรู้สึกเธอเท่ากับเขา…คง….ไม่มีอีกแล้ว…

“ถ้าเขาถามเราแบบในฝัน เราจะตอบเขาว่ายังไงดีนะ” ปารถามตัวเอง เธอรู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที คำว่า “รัก” เป็นอะไรที่พูดยากเหลือเกิน เพราะเธอไม่เคยบอกรักใคร แม้แต่พ่อ ที่เธอรักเคารพเทิดทูนที่สุด แต่ใช้การกระทำ เป็นการบอกแทน เพราะพ่อทำตัวอย่างให้ดูมากกว่าที่จะพูดเสมอ

“แต่…พี่ยนตร์คงไม่ถามหรอก” เธอรู้ดี เพราะพี่ยนตร์ของเธอนิสัยเหมือนพ่อของเธอราวกับถอดแบบออกมาจากพิมพ์เดียวกัน เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอรักและศรัทธาในตัวเขามากกว่าใคร

“ถ้าเขาไม่ยอมถามเรา เราจะไปบอกเขาดีมั้ยนะ” บางครั้งเธอรู้สึกอยากจะไปบอกเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็ไม่เคยกล้า และรู้สึกกลัว…กลัวอะไรบางอย่าง เธอยังไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกลัวอะไร

ปารขยับตัวลุกขึ้น สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ อย่างรู้สึกสดชื่น บิดซ้ายบิดขวาเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าของกล้ามเนื้อให้กระปี้กระเปร่าขึ้น เดินเล่นไปเรื่อย ๆ นึกสนุกเมื่อเดินผ่านประตูโกฟุตบอล มีแคร่เก่า ๆ วางอยู่ใต้นั้น เธอก้าวเท้าขึ้นไปยืนบนแคร่ แล้วกระโดดเกาะคานโกประตูฟุตบอล โหนไปมาได้สองสามที มือก็ลื่นหลุดจากคานนั้น เนื่องจากมีน้ำค้างยามเช้าเกาะอยู่ ร่างของเธอหล่นลงมากระแทกกับแคร่เก่า ๆ นั้นตามน้ำหนักตัว บวกกับแรงเหวี่ยงของการโหนตัว ลำตัวที่เลยออกจากแคร่ไปมากกว่าครึ่ง ทำให้เธอหงายหลังตกจากแคร่ บั้นเอวและแผ่นหลังตลอดจนศีรษะฟาดลงกับพื้นทรายอย่างแรง ส่วนขาตีกลับไปอยู่บนพื้นเหนือศีรษะ เรียกว่าถ้าเงยหน้าเหลือบมองข้างบนเมื่อไหร่ ต้องมองเห็นเท้าของเธอแหง ๆ

ยนตร์มองเหตุการณ์นั้นอย่างตกใจ แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันที

“ปาร! เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาประคองเธอไว้ในอ้อมแขน

“อู๊ย..ย…ย” เสียงซีดรอดออกมาตามไรฟันอย่างเจ็บปวดสุดแสน เป็นช่วงเวลาที่ต้องใช้ความอดทนเพียงอย่างเดียวเท่านั้นจนกว่าอาการดังกล่าวจะหายไป หรือค่อยทุเลาขึ้น ปารรู้สึกชาซ่านไปทั่วบริเวณบั้นเอว รู้สึกหัวมึนงง และหนักอึ้ง มองเห็นแต่แสงสีขาววิบวับเต็มไปหมด

ยนตร์เขย่าร่างสาวน้อยเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วง
“ปาร…ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

เด็กสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วสะบัดหัวไปมา ยกมือนวดเฟ้นบริเวณที่กระแทกกับพื้น

“พี่ยนตร์หรือคะ”

“จ้ะ…พี่เอง เจ็บมากหรือเปล่า” เขายกมือช่วยกดช่วยนวดช่วยคลึงศีรษะให้ ทั้งยังดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาอังความร้อนจากริมผีปาก เป่าลมร้อน ๆ เพื่อให้ผ้าเช็ดหน้าอุ่น ๆ แล้วประคบให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า
“ซนจริง ๆ เลย ขึ้นไปโหนทำไมบนนั้น เกิดตกลงมาคอหักแล้วจะทำยังไง” เขาเริ่มดุ

ปารทำหน้าเหยเกบิดเบี้ยว เจ็บก็เจ็บ แถมยังถูกเขาต่อว่าอีก ยิ่งทำให้เจ็บมากกว่าเดิม คือเจ็บใจ

“พี่ยนตร์นะ!! แทนที่จะปลอบน่ะ ไม่มีเลย เจ็บจะตายอยู่แล้ว เอาแต่ว่า ๆ ๆ อยู่ได้ ดุยังกะปารเด็ก ๆ งั้นแหละ”

“พี่…ขอโทษ…อย่าโกรธนะ”



ตอนที่ 8

ปารเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า เขารอสบตากับเธออยู่ก่อนแล้ว สายตาของเขาดูแปลก ๆ ทำให้หัวใจของเธอหวิวไหวชอบกล พาลทำให้พูดอะไรไม่ออกเอาเสียเลย

“ปารหายโกรธพี่นะ” เขาถามคนที่อยู่ในอ้อมแขน

พลันภาพเหตุการณ์ในฝันปรากฏขึ้นในหัวสมอง มองมือของเขาที่ยังประคองเธอเอาไว้อยู่ ปารรีบผลุนผลันลุกขึ้นถอยตัวออกไปยืนห่าง ๆ

ยนตร์มองอาการของปารอย่างงุนงง
“ปารเป็นไร ทำไมออกไปยืนซะห่างอย่างนั้นล่ะ” เขาสาวเท้าตามไป

เด็กสาวส่ายหน้า อึก ๆ อัก ๆ
“ปะ…ปล่าวค่ะ คือ…” พลางเดินถอยหลังช้า ๆ ตามที่เขาก้าวเท้าเข้ามาหา

“ออกมายืนตั้งหลักค่ะ” เธอคิดได้ว่ามันเป็นคำแก้ตัวที่เก๋ไก๋ที่สุด จริง ๆ แล้วเธอกลัวเขาจะเข้ามากอดไว้เหมือนในฝันต่างหาก

ยนตร์หัวเราะก๊ากก อย่างขำสุดขีด

เอ…เธอรู้ได้ไงหว่า…ว่าเขาคิดจะทำอะไร?

ตอนแรกเขาตั้งใจว่า ถ้าเธอไม่หายโกรธจะต้องจับตัวมาตีก้นเสียให้เข็ดเลย แต่ตอนนี้…ความรู้สึกบางอย่างมันแวบเข้ามาแทนที่ในสมอง มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่แวบเข้ามาในจิตใจตามประสาคนหนุ่มที่ได้อยู่ใกล้สาวน้อยน่ารัก ถึงเธอจะไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย แต่ด้วยหัวใจที่งดงามของเธอ ทำให้เธองดงามกว่าคนสวย ๆ บางคนเสียอีก

“แล้วพี่จะได้ยินหรอปาร เข้ามาบอกพี่ใกล้ ๆ สิ พี่อยากฟังใกล้ ๆ” เขาแกล้งเย้า

แล้วกัน! เธอรู้หรอเนี่ย…ว่าเขาคิดจะกอดเธอ ถ้าเธอดื้อ ปากแข็งไม่ยอมตอบอีก

“เฮ้ย!! ไม่เอา ไม่กล้า กลัวนะ อย่าเดินเข้ามาซี่…” เธอบ่นอุบอยู่ในใจ มองเขายังสาวเท้าเข้ามาหา

“ปารตั้งใจจะบอกพี่เดี๋ยวนี้นะคะ ว่าปารหายโกรธพี่แล้วนะ แล้วก็…ที่จริงปารควรจะขอบคุณพี่ยนตร์มากกว่านะคะ” เธอรีบตอบเร็วบรื๋อกลัวเหตุการณ์มันจะเป็นเหมือนอย่างในฝันจริง ๆ

ชายหนุ่มเลิกคิ้วหนาเข้มอย่างงง ๆ พลางขยับแว่นสีชาให้กระชับ

แล้วทีนี้เขาจะอ้างเหตุผลไหนไปกอดเธอได้ล่ะเนี่ย…หมดกัน!!

แต่จริง ๆ ทุกครั้งที่เขากอดเธอเอาไว้ เพียงต้องการอยากปลอบเธอ อยากทำให้เธอรู้สึกดีเท่านั้น เหมือนเวลาที่เขาไม่สบายใจ แม่จะเข้ามากอด ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกดีเสมอ แต่ถ้าไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอ หรือเอาเปรียบเธอแม้แต่ครั้งเดียว แล้วตอนนี้เด็กหญิงที่น่ารักคนนั้น ก็เติบโตเป็นสาวแล้ว เขารู้ดีว่าไม่เหมาะ และไม่ควรทำอย่างนั้น ไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหนก็ตาม เขาจะช่วยรักษาเกียรติของผู้หญิงคนนั้น แม้เธอคนนั้นจะไม่ต้องการรักษาเลย เพราะรู้สึกสงสารพ่อแม่ของผู้หญิงเหล่านั้นมากกว่า หากเขามีลูกสาว ก็คงไม่อยากให้ไอ้หนุ่มหน้าไหนมากอดลูกสาวของเขาในเวลาที่ไม่เหมาะควรเหมือนกัน

“ขอบคุณที่พี่ช่วยปารมาตลอดในการรับน้องนะคะ” พลางยิ้มให้เขาอย่างเบิกบานหัวใจที่สุด เธอไม่น่าโกรธเขานานขนาดนี้เลย มัวแต่โง่ขังตัวเองอยู่กับอดีตแห่งความคับแค้นใจ ความน้อยใจ ความผิดหวัง ความเสียใจ แทนที่ช่วงเวลานั้นจะได้หัวเราะ มีความสุข พูดคุยกับเขาอย่างสนุกสนานร่าเริงเหมือนที่เคย กลับเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง เป็นช่วงเวลาที่ไม่มีความสุขเลย ทั้ง ๆ ที่เขาอภัยให้เธอมาตลอดเสมอ

ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน นานแล้วที่ไม่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มที่สดชื่นแจ่มใสของเธอแบบนี้

“ไม่เป็นไรหรอก ที่จริงพี่ก็ไม่เห็นด้วยกับเกมทุเรศ ๆ พวกนั้นเลย แต่ไม่รู้จะทำยังไง ที่จริงเราน่าจะทำอะไรที่ดีกว่านั้น กิจกรรมอย่างอื่นก็สร้างสัมพันธภาพที่ดีระหว่างพี่ ๆ น้อง ๆ ได้” เขามองไปรอบ ๆ ตัว
“เช่น ช่วยกันเก็บขยะที่ชายหาดนี่ไงล่ะ ความจริงพลังของพวกเราหนุ่มสาวน่าจะทำอะไรที่มีประโยชน์และสร้างสรรค์กว่านั้นนะ”

“ปารก็ว่าอย่างงั้นค่ะ งั้นเริ่มที่เราสองคนก่อนเลยเป็นไงคะ”

ทั้งสองวิ่งแข่งกันเก็บขยะตามชายหาดอย่างสนุกสนานร่าเริง เพื่อคืนความสวยงามให้แก่ธรรมชาติ

ปารแอบมองคนตัวสูงที่ช่วยเก็บขยะอยู่ข้าง ๆ อย่างมีความสุข แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ เขาอย่างนี้ เท่านี้ก็มีความสุขมากมายแล้ว…เธอไม่ต้องการอะไรจากเขาอีกแล้ว…

================

“ปาร…สัญญากับพี่นะ ว่าเราจะไม่โกรธกันอีก” เขาหันมาถามเธอ หลังจากทิ้งขยะกองสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เม็ดเหงื่อใส ๆ พร่าพราวเต็มบนใบหน้าของเธอสะท้อนแสงกับแดดยามสายเป็นประกายงดงาม

ช่วงเวลาที่เธอโกรธเขาช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอึดอัด และทรมานใจเหลือเกิน…

“ก๊อ! ไม่แน่ค่ะ! “ สาวน้อยยักไหล่ ตอบด้วยสีหน้ากวน ๆ
“นี่! แน่! “ เขาวางมือบนศีรษะของเธอแล้วทุบกำปั้นลงบนมือตัวเอง

“โอ๊ย!!”

“อะไร! ยังไม่ทันตีเลย ร้องแล้ว” เขาหัวเราะ มองดูเธอพยายามจะเอาศีรษะออกจากมือของเขาที่จับไว้

“พี่ยนตร์! ปารไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ ปล่อยนะ!”

เขาจึงเอามือออก “ทำไม โตแล้วแกล้งไม่ได้หรอ”
“พี่ก็ไปแกล้งแฟนพี่สิ!“

ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย สีหน้าหม่นลง

“พี่ยังไม่เคยมีแฟนเลยปาร และตอนนี้…เขาก็มีคนอื่นไปแล้วล่ะ” น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าสร้อยไปด้วย

“ทำไมเธอ…” เธอไม่รู้ว่าควรจะถามเขาดีหรือเปล่า

ยนตร์หันมามอง เมื่อเสียงของสาวน้อยขาดห้วงไป

“ทำไมเธอถึงมีคนใหม่หรอ” เขาต่อคำถามที่ขาดไปให้
“ทำไมเธอไม่เลือกพี่ยนตร์ละคะ พี่ยนตร์เป็นคนดีมาก ๆ นะคะ” เธอมองเขาด้วยสายตาชื่นชม อยากจะบอกเขาเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมานอกจากพ่อแล้ว เธอยังไม่เคยพบเจอผู้ชายคนไหนที่ดีเท่ากับเขาเลย เขายังเป็นฮีโร่ในใจเธอเสมอ

ยนตร์มองสายตาของสาวน้อยตรงหน้า สายตาแบบนี้เองที่คอยมองเขามาตั้งแต่เยาว์วัย แม้วันเวลาจะเปลี่ยนไป แต่สายตาเธอที่เคยมองเขาอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ไม่เคยเปลี่ยนเลย มันทำให้เขารู้สึกดีดี รู้สึกว่าตัวเองมีค่า มีความหมาย มีความสำคัญ เธอทำให้เขามีความมั่นใจในตัวเองในการทำอะไรในหลาย ๆ อย่าง และมีกำลังใจที่จะสู้เสมอ

“เธอบอกว่าพี่ดีเกินไปน่ะ” เขายิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าที่มีอยู่ในจิตใจ

“พี่ยนตร์ตามจีบเธอนานไหมคะ”

เขาหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ “นานสิ นานมาก แต่สิ่งที่พี่ทุ่มเทให้กับเธอ มันไม่มีค่า ไม่มีความหมายอะไรในสายตาเธอเลย เธอบอกพี่ว่า เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน”

“พี่ทำดีกับเธอ เพื่อแลกกับความรักของเธอหรือคะ”

คำถามของเธอ ทำให้เขาสะกิดใจ นี่เขาทำทุกอย่างให้เธอ เพื่อหวังผลตอบแทนเป็นความรักตอบกลับมางั้นหรือ?? เขาเป็นแค่คนที่ทำอะไรเพื่อหวังผลตอบแทนเท่านั้นเองหรือ?? เมื่อไม่ได้รับสิ่งที่หวัง เมื่อไม่ได้ดั่งใจต้องการ ถึงต้องมานั่งเสียใจอย่างนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจตัวเอง ว่าที่ผ่านมานั้น เขาทำเพื่อเธอจริง ๆ ด้วยความรัก หรือ…เขาทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อให้เธอมารักเขา เพราะว่ารักตัวเองกันแน่!!

แล้วเขาจะทำเพื่อคนที่เขารัก โดยไม่ต้องหวังผลตอบแทนเป็นความรักตอบกลับมาได้ไหม…

เขารู้สึกว่า มันยากเหลือเกิน กับการที่จะทำอะไรเพื่อคนที่เขารัก โดยไม่หวังผลตอบแทนจากเธอเลย ลึก ๆ เมื่อรู้ว่าเธอไม่รัก คงรู้สึกเจ็บปวด

“บางทีนะคะ พี่กับเขาไม่มีใครผิดหรอกค่ะ ไม่ใช่เพราะพี่ไม่ดี หรือเขาไม่ดี ไม่ใช่เพราะใครดีเกินไปสำหรับใคร เพียงแต่…คนเราอาจจะชอบไม่เหมือนกันเท่านั้นเองค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่ ของเขา หรือของใครทั้งนั้นหรอก และเราไปบังคับใครให้ชอบอะไรไม่ได้ด้วย เหมือนที่เราเองก็บังคับใจตัวเอง ให้ชอบคนที่เราไม่ชอบไม่ได้”

ยนตร์ยิ้มอย่างทึ่ง ไม่เจอเธอมานาน มีคำถาม มีถ้อยคำเด็ด ๆ แฮะ

“ขอบใจปารมากนะ ที่เป็นห่วงพี่ พี่ทำใจได้แล้วล่ะ”

“จริงนะ” ปารถามย้ำเบา ๆ แววตานั้นแสดงความห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยม

ชายหนุ่มพยักหน้า “จริงสิ”

เธอจึงยิ้มออกมาได้

“แล้วพี่ลืมเขาได้แล้วหรอคะ”

เขาจ้องมองแววตาช่างสงสัยของคนถาม

“ไม่ลืมหรอกปาร…แต่เธอคนนั้น จะกลายเป็นอดีต ที่พี่จะไม่ใส่ใจอีกแล้วล่ะ” เขายิ้มให้เธอ

“คำว่าเพื่อนที่เธอให้พี่ พี่คิดว่ามันมีค่าน้อยไปที่จะรับจากเธอคนนั้นหรือเปล่าคะ”

คำถามของปารทำให้เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ใช่สิ!! ทำไมเขาถึงไม่อยากได้นะ ทำไมถึงต้องการอยู่ในฐานะคนพิเศษของหัวใจเท่านั้นนะ เธอทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างออก

“คำว่า เพื่อน มีค่าสำหรับพี่เสมอ”

ปารคลี่ยิ้มบาง ๆ ระบายในสีหน้า

“ขอโทษนะคะ” ปารเอื้อมมือไปถอดแว่นสีชาของเขาออก
“อื้ม!! ค่อยเหมือนพี่ยนตร์ตอนเด็ก ๆ หน่อย พี่มองเห็นปารหรือเปล่าคะ”
“เห็นไม่ชัดนะ” ภาพเด็กสาวตรงหน้าพร่ามัวไป
อยู่ ๆ เขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าเธอ “ขนาดเนี้ย! เห็นชัด” ใบหน้าของเขาห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ

ปารรีบถอยฉากออกมาอย่างตกใจ หัวใจหลุดหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบคืนแว่นให้เขาสวมไว้ตามเดิม
“ปาร! ขี้ตา! ตื่นมาไม่ได้ล้างหน้าหรือไงจ๊ะ”
“พี่ยนตร์บ้า! ล้อปารอีกแล้วนะ” แล้วรีบยกมือขึ้นจะแคะขี้ตาออก แต่ถูกชายหนุ่มยึดมือไว้
“ไม่ได้นะ! มือสกปรก จับขยะมา เดี๋ยวเชื้อโรคเข้าตาหรอก”
ยนตร์ยิ้ม “ไม่มีขี้ตาหรอก พี่ล้อเล่น”

ปารกระชากมือออกจากมือของเขา “พี่ยนตร์น่ะ แกล้งอีกแล้ว แบบเนี้ย! จะไม่ให้โกรธได้ยังไง” เธอสะบัดหน้าหนีแล้วนั่งลงทำหน้ามุ่ย
“โธ่…พี่ล้อเล่นนิดเดียว ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ พี่ยนตร์น่ารักออกนะ” ได้แกล้งเธอแล้ว เป็นอะไรที่มีความสุขสนุกจังเลย
“น่ารักตายเลยอ่ะ” ปารประชดพลางผุดลุกขึ้นยืน

เขาลุกขึ้นตามมองสาวน้อยอย่างเอ็นดู เธอเป็นเจ้าหญิงน้อย ๆ ในความรู้สึกของเขาเสมอ แล้วคว้ามือเธอวิ่งไปหาทะเลด้วยกัน

บางครั้งเขาสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะเขาเริ่มรู้สึกเหมือนเธอเป็นเงาของความรู้สึกพิเศษ เธอเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของความสุข ที่เวลาได้อยู่ใกล้ ๆ แล้วทำให้เขายิ้มได้ เป็นคนที่เขารู้สึกแคร์ความรู้สึกของเธออย่างมากมาย เป็นคนที่เขาอยากคอยดูแล อยากคอยห่วงใย อยากคอยปกป้องเธอ เขาไม่แน่ใจตัวเองว่าเขารู้สึกกับเธอในฐานะน้องสาว หรือฐานะไหน เขาไม่รู้ว่าเรียกว่า “ความรัก” ได้ไหม เขาอาจจะรู้สึกเหงา และเหน็ดเหนื่อยกับความรักมามากแล้วก็ได้ จึงรู้สึกเหมือนเธอเป็นที่พักพิงของหัวใจอันอ่อนล้าเต็มที

อยากถามเธอเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไร แต่ทว่าเขากลับกลัวคำตอบ

กลัวเธอจะเปลี่ยนไป….

หากความรู้สึกของเขาและเธอไม่ตรงกัน

แต่ ณ เวลานี้ เขารู้สึกมีความสุข และพอใจกับสิ่งที่เธอมอบให้เขามาตลอดแล้ว มือของเขาที่จับมืออุ่น ๆ ของเธอเอาไว้ขณะนี้ เขาสัมผัสได้ว่า เธอจับมือของเขาเอาไว้เช่นกัน

ปารวิ่งตามเขาไปแต่โดยดี มองมือของเขาที่กระชับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น มันเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความผูกพันมากมาย เธอยังรู้สึกดีดีกับเขามาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก และยังไม่มีใครสามารถเข้ามาเปลี่ยนความรู้สึกนี้ของเธอได้เลย เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาทำให้เธอยิ่งแน่ใจ คน ๆ นี้เองที่จะคอยปกป้องและดูแลเธออย่างดีที่สุด คนที่พร้อมจะให้อภัย คนที่พร้อมจะเข้าใจ คนที่พร้อมจะยอมรับสิ่งที่เธอเป็น คนที่พร้อมจะให้โอกาศเธอเสมอ

เธอมั่นใจว่าเป็นเขา “พี่ยนตร์”

ความรู้สึกกลัว…กลัวอะไรบางอย่างเข้ามาคุมคามจิตใจ

ตอนนี้…เธอรู้แล้ว…

เธอกลัวเขาจะเปลี่ยนไป

…หากเขารู้ความจริงว่าเธอคิดกับเขาอย่างไร เขาอาจจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ซึ่งเธอไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าจะพร้อมที่จะรับความเปลี่ยนแปลงอย่างนั้นได้ ถึงแม้เขาเองก็รู้สึกใจตรงกันกับเธอ ก็ยังรู้สึกกลัวเขาจะเปลี่ยนไป ที่จะคอยให้การดูแลเอาใจใส่เธอมากกว่าเดิม มากกว่าที่เป็นอยู่นี้ เธอไม่รู้เหมือนกันว่า เธอจะต้องการอย่างนั้นจริงหรือ?? และหากมีวันหนึ่งที่เขาเปลี่ยนไปจากนี้ เธอจะยอมรับเขาได้ไหม เธอจะทนเขาได้ไหม หากเขาไม่เหมือนเดิม เธอไม่อยากกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง ที่จะต้องเรียกร้องให้เขามารัก มาเอาใจ มาทำอะไรให้ อย่างที่เป็นคนรักกันหรือคนพิเศษของใจ

เพราะเท่าที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ขณะนี้ ก็อบอุ่นใจ เท่านี้เพียงพอสำหรับเธอแล้ว….


ไม่อยากให้เขาคอยใกล้ชิด
อยากเพียงมีมิตรอยู่ใกล้…ใกล้….
ไม่อยากให้เขาคอยเอาใจ
เพียงแค่ใส่ใจบ้างก็พอ…


เขียนครั้งแรก ต.ค.-พ.ย. 2538
ปรับปรุงใหม่ 31-10-46

ยาวจัง แต่ก็อ่านจนจบ

ก้อเพราะดีนะครับอ่านสนุกดี

ความห่วงใยใส่ใจซึ่งกันและกันเป็นมิตรภาพที่ดีเสมอ
อ่านแล้วรู้สึกดี