--[ความสุขของคะน้า ตอนที่ 5]--

ตอนที่ 1 "กุเจอเมิงแล้ว"

ตอนที่ 2 "เปลี่ยนใจ"

ตอนที่ 3 "ฝากรอยเท้าเอาไว้"

ตอนที่ 4 "เปิดศึก"

ตอนที่ 5


ตอนที่ 5

.........ผมวิ่งหูตูบลงไปชั้นล่างทันที ในหัวผมตอนนั้นไม่อยากคิดเลยว่าสภาพคุณนายจะเป็นยังไง
ถึงรู้ว่า ตามสัญชาติญาณของแมว ต่อให้ตกจากที่สูงมันก็จะกลับตัวกลางอากาศและเอาเท้าลงได้
แต่นี่มันชั้น 3 นะครับไม่ใช่หลังตู้เย็น!!! มันสูงมากกว่า 10 เมตร หล่นลงมาสูงขนาดนั้น
ต่อให้ไม่ตายก็เจ็บแน่ๆ ไอ้ดำเกิงน่ะผมไม่ห่วงเลย จะคอหักตายก็ช่างมันอันธพาลนัก
แต่คุณนายของผมนี่สิ ยังเก็บเกี่ยวไม่คุ้มเงิน 3000 เลย T_T

.........ปรากฎว่า ผมวิ่งลงบันไดไปได้แค่ครึ่งชั้น ก็ต้องเบรกหัวทิ่มแทบจะตกบันไดตาย
เพราะอีนังคุณนายดันวิ่งสวนขึ้นมาจากชั้น 2 ตรงกลับไปที่ห้อง

“เฮ้ย!!! อ้าว เอ๊ะ คะน้า”



.........ผมร้องออกมาด้วยความดีใจ (เงิน 3000 บาทยังไม่สุญโว้ย)
พร้อมหักเลี้ยวเปลี่ยนทางกลับขึ้นห้อง และแน่นอน ไอ้ดำเกิงมันก็วิ่งหางชี้ตามมาด้วยหลังจากนั้น
เมื่อเห็นไอ้ดำเกิง มันทำให้ผมหยุดชะงักชั่วครู่ ไอ้ดำเกิงคงจดจ่ออยู่กับคุณนาย
ที่วิ่งนำไปก่อนแล้วจึงไม่ได้สังเกตุว่ามีมนุษย์ร่างโย่งหยุดอยู่ตรงนั้น มันกระโดดขึ้นมา
ขณะเดียวกันผมก็สวมวิญญาณคริสเตียโน โรนัลโด้ ง้างติงจังหวะมันกระโดด
ขึ้นบันไดกำลังลอยอยุ่ในอากาศ ผมก็หวดไปแบบเต็ม ๆ ด้วยเท้าซ้ายข้างที่ไม่ถนัด

“โครม!!!! แง๊ววววววววววว”

.........หึหึหึหึหึ สะใจว่ะ!!!.........โอยยยยย

.........ครือ แบบว่า ............ติงผมปะทะเข้ากับขั้นบันไดแบบเต็ม ๆ
ส่วนไอ้ดำเกิงแหกปากตกใจ กระโจนหลบไปได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด
แหม มันไวจริงๆ ยังผลมาให้โรนัลโด้ เตะวืดจากแมวไปโดนเหล็กยึดราวบันไดแทน T_T

“โอ้ววววววววววววววววววว”

.........น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มด้วยความปลาบปลื้มที่ได้เอาส้งติงของตัวเอง
ไปทำความรู้จักกับราวบันได โชคดีของผมเหมือนกันที่แค่เฉี่ยว ๆ
ไม่งั้นมีหวังหักแหง ๆ ผมนั่งจับเท้าตัวเองอยู่ตรงขั้นบันไดนั้น
ได้ยินเสียงแม่ตะโกนเย้ว ๆ ด้วยความดีใจ คะน้าคงเข้าบ้านไปแล้ว
ส่วนไอ้ดำเกิงมันเปลี่ยนทิศวิ่งลงไปข้างล่าง แทนที่จะวิ่งตามคุณนายขึ้นข้างบน
เอาน่ะ อย่างน้อยการหวดฟรีคิกของผมก็ไม่เสียเปล่า แม้จะไม่โดนมันก็เปลี่ยนทิศวิ่งไปละวะ!!!

.........ส่วนผมยังขึ้นไปไม่ได้เพราะยังเจ็บเท้าอยู่ แม้จะเตะโดนเฉี่ยว ๆ
แต่นั่นก็เหล็กทั้งท่อน นั่งอยู่ได้ซักพัก แม่ผมคงเห็นว่าผมหายไปนาน
หายไปไหนลงไปตามแมว แมวกลับมาแล้วคนตามหายหัวไปแทน
แกเลยชะโงกหน้าลงมาดู เห็นผมนั่งเอามือกุมเท้าอยู่ ก็ตะโกนถามลงมา

“อ้าว เป็นไรล่ะ”
“เตะเหล็ก” ผมเงยหน้าตอบกลับไป แกพยักหน้าหงึก ๆ

"เจ็บไหม??~"
"อะโห ถามมาได้ ไม่เจ็บมั้ง"

"เป็นไรมากหรือเปล่า"
"เดี๋ยวก็หาย ไม่เป็นไรหรอก"

"อืมมม ดีแล้ว"

แล้วก็หดหัวเดินเข้าบ้านไปเลย

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”

“.............”


เอ่อ...................... ครับ ขอบคุณครับ ที่เป็นห่วง ขอบคุณมากกกกกกก



.........เอาน่ะ แม่คงเห็นว่าเราเอาตัวรอดได้ละมั้ง เลยไม่สนใจอะไร ผมนั่งอยู่ได้ซักพัก
พออาการทุเลาลงแล้วก็เดินลงไปดูสถานที่เกิดเหตุ ผมเห็นว่ามันวิ่งเลี้ยวมาจากชั้นสอง
ไม่ได้วิ่งขึ้นมาจากชั้นล่าง นั่นแสดงว่าทั้งคุณนายและ ไอ้ดำเกิง ไม่ได้ตกลงไปที่พื้นปูนด้านล่างแน่ๆ
ผมเขยก ๆ ไปดูสถานที่ว่ามันตกมาติดอยู่ที่ชั้นสองได้อย่างไร กะระยะตรงที่มันตกลงมาจากชั้นบน
ว่ามันควรจะหล่นลงมาตรงไหน อืมมม น่าจะตรงนี้ ผมเดินตรงไปที่มุมห้องสุดท้ายของชั้นสอง
แล้วเกาะขอบปูนด้านหน้า ชะโงกลงไปดูระเบียงด้านนอก อื้อหือออออ



....................... “กันสาด!!!!”



จบข่าว.................... สมันน้อยรายงาน!!!


.........เดินกระเผลก ๆ ขึ้นบ้านจะมีครั้งไหนมั๊ยที่ตรูจะไม่ต้องเจ็บตัวกับการข้องเกี่ยวกับคุณนาย มีมั๊ยห๊ะ!!!



.........เรื่องคุณนายกับเรื่องไอ้ดำเกิงนี่ยังมีอีกเรื่องครับ แหม มันก็ต้องมีพลาดกันบ้างเพราะตอนนั้น
คุณนายก็ยังสาวอยู่ แม้จะโดนทำหมันไปแล้วก็ตาม อารมณ์อยากเที่ยวมันก็ยังคงมีกันบ้าง
เลยชอบหลบออกนอกบ้านเวลาเผลอ แล้วก็ชอบไปจ๊ะเอ๋กับไอ้ดำเกิงทุกทีสิน่า
แต่หลัง ๆ มาคงเข็ดเลยไม่ไปขู่กันตรงระเบียงอีกแล้ว วิ่งไล่กันทั่วตึกเป็นที่สนุกสนาน
และ ไอ้ดำเกิงก็รอดพ้นจากส้งติงผมไปได้ทุกทีเหมือนกัน โคตรจะไวเลย T_T


.........มีอยู่ครั้งนึงที่ทำให้คุณนายกลายเป็นแมวกลัวความสูงไปเลย วันนั้นผมกลับมาจากทำงาน
กลับมาถึงบ้านที่หลังแม่ครับ แม่ผมกลับมาถึงก่อนแล้ว พอกลับมาแกก็ถามผมทันทีว่า
คะน้าไปไหน เอ่อ แล้วผมจะรู้ไหมครับ ผมก็เพิ่งจะกลับมาเนี่ยแหล่ะ แต่ตอนเช้าออกไปทำงานก็ไม่เห็นนะ
แม่อ่ะแหล่ะปล่อยมันออกไป แกคงจำไม่ได้ เลยไม่รู้จะเถียงผมได้ยังไงเหมือนกัน
เดินร้องเรียกคะน้า ๆ ๆ ไปทั่วตึก

.........ผมเดินเข้าบ้านไม่สนใจ เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะพยายามเสียแล้ว เสียงแม่ก็ยังเรียกคะน้าต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง
ผมผลัดผ้าเข้าห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำ ระหว่างที่กำลังสระผมอยู่นั่นเอง เสียง ๆ นึงก็ดังอยู่บนหัวผม

“แม๊ว แม๊ว” ผมเงยหน้าขึ้นทันที โอว พระเจ้าช่วย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

แชมพูไหลเข้าตา แสบชิบเป๋ง T_T


.........ด้านบนห้องผมจะเป็นฝ้าเพดานเอามาปูต่อ ๆ กันครับโดยมีรวดสลิงยึดมันไว้
พอเวลามีอะไรเดินอยู่ข้างบน (ซึ่งก็มีแต่แมวกับหนู) จะยวบ ๆ เสียงดังคึ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ตอนแรกผมยังแม่แน่ใจ คิดว่าหูฝาด แต่ได้ซักพักมันก็ดังอีก


“แม๊ว แม๊ว” แล้วก็มีเสียงเดินกึ่ก ๆ อยู่บริเวณหัวผม!!!

.........ผมร้องเรียกเสียงก้องห้องน้ำ “คะน้า” ทันใดนั้นเสียงตอบกลับมาทันที “แม๊ว แม๊ว”

ครับ คุณนายของผมเอง แม่ผมร้องเรียกอยู่ตั้งนานไม่ยอมขาน แต่พอผมอาบน้ำ
ได้ยินเสียงในห้องน้ำ มันดันร้องเรียก ดูมันสิ ดูมัน และที่สำคัญคือ เมิงขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ยังง๊าย!!!!!



.........เสียงร้องเรียกของคะน้ายังคงดังอยู่เป็นระยะ ๆ ส่วนผมก็วางใจแล้วว่ามันอยู่บนนี้แน่ ๆ
พออาบน้ำเสร็จเช็ดหัวเช็ดหูเรียบร้อยก็ใส่เสื้อผ้าเดินออกมาหน้าบ้าน ซึ่งตรงนั้นด้านบน
มันจะมีช่องว่างอยู่ 1 ช่อง เพื่อระบายอากาศ คือ แบบว่า ด้านล่างมีเพียงชั้นวางรองเท้า
สูงประมาณ 2 เมตร ในขณะที่ เพดานนั่น สูงประมาณ 4 เมตรได้มั้งครับ มันกระโจนขึ้นไปได้ยังไง แต่ก็พอจะ
เข้าใจอยู่ว่า คงไปปะเข้ากับไอ้ดำเกิงมาอีกแล้ว จึงสามารถทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำได้ขึ้นมา
แต่ที่แปลกใจยิ่งกว่านั้น คือ มันขึ้นไปได้ แต่ทำไมมันลงไม่ได้!!!

.........ผมไปยืนอยู่ตรงช่องนั้น เงยหน้าแล้วร้องเรียก “คะน้า เมี๊ยว ๆ ๆ ๆ มานี่มา” ยืนอยู่ซักพัก
คุณนายก็โผล่หน้าอ้วน ๆ ของเธอออกมาให้เห็น ระยะจากช่องนั้นถึงชั้นวางรองเท้าที่อยู่ด้านล่าง
มันก็ไม่ได้ไกลเกินระยะกระโจนของเธอแน่ ๆ แต่เธอก็ไม่ลงมา ได้แต่โผล่หน้าออกมาให้เห็นเท่านั้น

“เอ้า จะโผล่มาทำไมล่ะ ลงมาซิ เมี๊ยว ๆ ๆ ๆ”

คุณนายก็ได้แต่โผล่หน้ามาอย่างนั้น พยายามห้อยขาลงมาทีละข้าง เหมือนจะกะระยะ
แล้วก็ดึงกลับไป แล้วก็ไม่ยอมลงมา ร้องออกมาสั้น ๆ

“แง๊ว” แปลเป็นภาษามนุษย์ได้ว่า “ไอ้โง่ ถ้าฉันลงเองได้ คงไม่ไปเรียกให้แกมาช่วยหรอก”

.........เมื่อผมเห็นว่าคุณนายลงไม่ได้แน่ ๆ แล้ว จึงต้องเดือดร้อนหาบันไดมาปีนขึ้นไปรับลงมา
แล้วคุณนายก็เป็นคุณนายวันยังค่ำแหล่ะครับ พอผมโผล่หน้าขึ้นไปรับ คุณนายก็เดินหนี คือแบบว่า
เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย บางทีก็โมโหนะครับ จะเดินหนีทำไมขึ้นมาช่วยแท้ ๆ T_T

.........พอทำเป็นไม่สนใจ ผมหดหัวลงมาจากช่องนั้น คุณนายก็เดินโผล่หน้ามาเรียกอีก
คือถ้าพูดกันภาษามนุษย์นี่ก็ต้องเรียกว่า

“กวนส้งติง” นั่นแหล่ะครับ ไม่ช่วยก็ไม่ได้ ช่วยก็เดินหนี เดี๋ยวกุก็ปล่อยให้อดข้าวอยู่บนนั้นซะหรอก!!!

.........กว่าจะเอาตัวลงมาได้ก็ทุลักทุเลเหลือเกิน โดนข่วนอีกเป็นแถบ ๆ เพราะต้องลากคุณนายออกมา
แล้วไอ้แมวบ้านี่ก็ชอบกางเล็บทุกที ไม่รู้จะกางทำไม กุไม่ปล่อยเมิงหรอกน่ะไม่ต้องกลัว
จิกกุซะเลือดซิบ ๆ เห็นหลังกุเป็นโซฟาหรือไงเนี่ย T_T




แหม เลี้ยงคุณนายเนี่ย มันช่างสนุก และ ระทึกดีเสียนี่กระไร!!!


จบตอนที่ 5


สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 19 มีนาคม 2551 Last Update : 19 มีนาคม 2551 14:21:28 น. Counter : 338 Pageviews.		8 comments
Share Tweet