--[ในที่สุดความฝันก็เริ่มต้น เมื่อ คอลัมม์ที่เราเขียน ออกมาเป็นนิตยสารเล่มแรกในชีวิต!!]-- ใครที่ติดตามอ่าน blog นี้ของผม คงจะรู้สึกได้ว่า ผมหายไปนานมาก จนหลายคนคิดว่าผมคงเสียชีวิตตายไปแล้วแหง ๆ เพราะไม่โผล่มาอัพเดทเสียงฮากันเลย!! ยังครับ ผมคงยังทำให้พวกเพื่อน ๆ สมปรารถนาไม่ได้ เพราะผมยังไม่ตาย!! 5555 ที่หายไปก็เพราะว่า ช่วงนี้ค่อนข้างจะยุ่ง ๆ เรื่องงานแหล่ะครับ ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง ปนกันนัวเนียนุงนัง จนบางทีผมเริ่มคิดว่า เราทำงานเยอะเกินไปหรือเปล่าวะ T_T น่าแปลกที่แม้ผมจะบ่นว่างานผมเยอะ แต่ผมก็รักที่จะทำมัน ผมเคยอ่านประโยค ๆ หนึ่ง จากหนังสือเล่มไหนผมก็จำไม่ได้แล้ว (ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นหนังสือของคุณ อุดม แต้พานิช) เค้าบอกว่า "ถ้าเราได้ทำงานที่เรารัก ก็เหมือนเราไม่ได้ทำงานตลอดชีวิต" ตอนแรกไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้เริ่มเ็ห็นด้วยกับประโยคด้านบนแล้ว นั่นก็เพราะว่า ทุกวันนี้ผมทำงานเกี่ยวกับการตัดต่อรายการทีวี ของสถานีโทรทัศน์แห่งหนึ่ง งานเข้า 4 โมงเช้า เลิกงาน 6 โมงเย็น ผมจะบอกอะไรให้ครับ ตั้งแต่ผมเริ่มทำงานที่นี่ ผมไม่เคยเลิกงาน 6 โมงเย็นซักวัน!!! เพราะอย่างต่ำก็ 3 ทุ่ม บางวันหนักหน่อย ก็ตี 2 บางวันหนักมากกว่าหน่อย ก็นอนออฟฟิต บางวันหนักมากกว่าหน่อยนิดนึง ก็ไม่ได้นอนเลย 2 คืนติด!!! ถามว่าผมไม่ตายเหรอ? ก็นั่นน่ะสิครับ ผมก็ยังเอาชีวิตรอดมาเขียนเรื่องนี้จนได้ ถามว่างานดี เงินดีไหม ก็ขอตอบแบบเข้าใจได้ง่าย ๆ ว่า เงินชั่วมาก!! สิ้นเดือนไม่จ่ายเงิน เงินติดเรามาปี ไม่ยอมจ่าย เงินเดือนไม่ยอมขึ้น (เงินเดือนผม น้อยกว่าลูกน้องในห้องอีกนะ) หลายคนคงคิดว่า ถ้าเป็นตัวเอง คงหนีไปทำงานที่อื่นหมดแล้ว งานหนัก เงินน้อยขนาดนี้ แต่ทุกอย่างมีข้อแม้ เพราะผมเล่าไม่หมดครับ เลิกงานดึกจริง บางวันถึงขั้นไม่ได้กลับบ้าน แต่สำหรับงานที่ผมทำ มันมีข้อแม้ ที่หลายคนไม่กล้าว่า นั่นก็คือ "เมิงจะมากี่โมงก็ได้ และ จะกลับกี่โมงก็ได้"!!! โดยมีข้อแม้เล็ก ๆ ว่า "แต่งานต้องเสร็จนะ" แค่นั้นเองครับ ที่ทำให้ผมยังทำงานอยู่ที่นี่เพราะความอิสระในการทำงานอย่างนี้ มันหาไม่ได้จากที่อื่น .......... เอ๊ะ นี่ผมจะมาเล่าเรื่องที่ผมเขียนคอลัมม์ลงหนังสือนี่หว่า T_T แล้วผมบ่นอะไรเยอะแยะวะนั่น!! เอ่อ......เอาล่ะครับ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน คือ เมื่อประมาณ 5 เดือนก่อนหน้านี้ มันมีนิตยสารเล่มหนึ่ง ถือกำเนิดขึ้นมาบนพื้นพิภพนี้ เป็นนิตยสารเกี่ยวกับ บาสเกตบอล ที่ถ้านับเล่มนี้ ก็มีเพียงหัวเดียวในประเทศไทย เมื่อก่อนมีนิตยสารชื่อ SLAMDUNK แต่เจ๋งไปแล้ว หลังจากนั้นมาก็ไม่มีนิตยสารเกี่ยวกับกีฬาบาสเกตบอลอีกเลย จนกระทั่ง 5 เดือนที่แล้ว ก็มีนิตยสารเล่มที่ผมว่านั้น โผล่ขึ้นมาใน 7 - 11 พวกเราชาวบาสเกตบอล ตื่นเต้นกันมากเพราะไม่มีหนังสือที่เราชอบมาให้อ่านนานแล้ว เลยพยายามขวนขวายหาซื้อมันมาอ่าน ปรากฎว่า หาซื้อกันไม่ได้ เพราะมันขายเฉพาะใน 7-11 แถมยังไม่ได้มีอยู่ทุกเซเว่นซะด้วย จึงแล้วแต่บุญแต่กรรม ใครโชคดีก็หาได้ ใครโชคร้ายก็ไม่ได้อ่าน จนทุกวันนี้ เพื่อนผมหลาย ๆ คนยังไม่มีเล่ม 1 เลย เพราะหาซื้อไม่ได้ T_T ส่วนผม โชคดีหน่อย ที่ดันมีขายอยู่ในเซเว่นแ่ห่งหนึ่งในจังหวัดอยุธยา ที่บังเอิญวันนั้นผมไปแข่งบาสที่นั่นแล้วเดินไปหาอะไรกินในเซเว่น ปรากฎว่า หลังจากอ่านแล้ว ผมมาตั้งกระทู้พูดถึงหนังสือเล่มนี้ในห้องศุภชลาศัย (บาสเกตบอล) เนื้อหาที่เขียน หนักไปทางด่า และ ด่า ว่าหนังสือบาสอะไรเอาดารามาขึ้นปก แถมดาราที่ว่า เราก็ไม่รู้จักซะด้วย!!! ติซะไม่มีดี T_T เรื่องราวน่าจะจบแต่เพียงเท่านั้น แต่อยู่ดี ๆ ก็มีคนติดต่อมาว่า เป็นเจ้าหน้าที่จากหนังสือเล่มที่ว่า ตอนแรกนึกว่าจะโทรมาขอที่อยู่บ้านผม แล้วจะส่งระเบิดมาให้ เพราะผมด่าไปเยอะ T_T แต่กลับกลายเป็นว่า เค้าชอบสไตล์การเขียน เลยอยากให้ช่วยเขียนคอลัมม์ในหนังสือหน่อย!! เหมือนฟ้าผ่ากลางกบาลตอน 10 โมงเช้า โคตรดีใจ ดีใจจนถ้าใครยืนข้าง ๆ ผมตอนนั้น ความดีใจของผม คงกระโดดออกจากหน้า แล้วไปกระโดดถีบคนข้าง ๆ แน่นอน แต่จะออกอาการมากไม่ได้ เลยตอบเค้ากลับไปว่า "นัดคุยเมื่อไหร่ดีล่ะครับ" สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นึกว่าเจ๋ง !!! วันนัด (เมื่อประมาณ 5 เดือนก่อน) จำได้ว่านอนไม่หลับ เดินทางไปที่นัดด้วยหน้าตาที่อิดโรย ถ้าไม่แนะนำตัวกับเค้า เค้าคงไม่เชื่อว่า ผมคือคนที่เขานัดมา เพราะคงคิดว่า ขี้ยาที่ไหนมาเดินอยู่แถวนั้นแน่ ๆ คุยรายละเอียดกันเรียบร้อย เค้าบอกว่า ส่งไฟล์ให้ได้เลย ไม่ต้องรีบ อีก 3 เดือนหนังสือถึงจะออก ผมก็ไม่รีบเลย เพราะกลับมาหลังจากนั้น 1 ชั่วโมง ผมก็ส่งเรื่องให้เค้าแล้ว T_T เร็วจนพี่คนนั้นลืม เพราะอีก 1 เดือนต่อมา เค้าโทรมาทวงเรื่องผมซะงั้น!!! 5 เดือนผ่านไป (หนังสือราย 3 เดือน แต่ออกช้ากว่ากำหนด มว๊ากกกกก) เล่ม 2 ก็คลอดออกมาจนได้ หลังจากที่ผมคิดว่า คงไม่มีเล่มต่อไปแล้วแหง ๆ และเรื่องของผมก็คงเป็นหมันสมชื่อไปโดยปริยาย ตอนที่พี่ที่ สนพ โทรมาบอกว่า หนังสือออกแล้ว และ เรื่องที่ผมเขียนก็อยู่ในเล่มนี้ด้วย ผมงี้แทบจะบึ่งออกจากบ้านไปที่ 7 - 11 เลยทีเดียว ติดแต่ว่า ถึงไปก็ไม่มีให้ซื้อ เพราะเล่มแรกที่ซื้อมา ไปหามาได้จากอยุธยา!! แถวบ้านไม่มีขายเด็ด ๆ เพราะลองแล้วเมื่อเล่มแรก 5 วันผ่านไป ผมยังไม่เห็นนิตยสารที่ผมเขียนเลยซักเล่ม จนแปลกใจว่า ทาง สนพ คงดีใจที่ผลิตหนังสือมาให้คนอ่าน หาซื้อยาก ๆ T_T แต่ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น เมื่อผมแวะเข้าปั๊มผีสิงแห่งหนึ่ง เรียบทางด่วนตรงเกือบถึงวัชรพล แล้วแวะเข้าไปหาน้ำกินในเซเว่น!!! สายตาก็พลันไปประสบกับหนังสือเล่มที่ว่า!!! ดีใจเหมือนได้ออกเดทกับพลอย เฌอมาลย์ (ทั้งที่ไม่เคยออกเดทกับเค้าซักที แม้แต่ตัวจริงยังไม่เคยเห็น) พุ่งตรงไปคว้ามาไว้ในมือ เพราะกลัวโดนตัดหน้า จ่ายเงินด้วยมืออันสั่นเทา (ไม่ได้สั่นเพราะดีใจ แต่สั่นเพราะมันเป็นเงิน 100 บาทสุดท้ายในกระเป๋า T_T) และก็รีบกลับบ้านไปยลโฉมเรื่องราวของตัวเอง!! ทะยอยเปิดนิตยสารเล่มนั้นทีละหน้า ๆ ทีละหน้า ทีละหน้า ทีละหน้า ทีละหลาย ๆ หน้า จนจะหมดเล่ม เช๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไหนวะ เรื่องที่กุเขียน T_T หาไม่เจอ โดนหลอกแล้ว สาดดดดดดดดดดดดดดดด อีก ไม่กี่แผ่นจะหมดเล่ม เอาวะ เรื่องดี ๆ เค้าชอบเอาไว้หลัง ๆ กะว่า ถ้าเปิดไม่เจอซักหน้า จะโทรไปฟ้องแม่ ว่าหมันโดนหลอก แต่แล้วเมื่อเปิดแผ่นถัดไป ก็พบกับคอลัมม์ ที่มีตัวหนังสือเยอะที่สุดในเล่ม และมันเป็นเรื่องที่เราเขียน!!! ขอบอกว่า ดีใจมาก ๆ ผมไม่รู้ว่า คนที่มีบุญได้อ่าน (ต้องบอกว่ามีบุญเพราะมันหาซื้อโคตรยาก) เค้าจะชอบเรื่องราวที่เราเขียนหรือไม่ อาจจะชอบ เฉย ๆ หรือบางคนอาจจะด่า เพราะภาษาค่อนข้างตรง ๆ ไม่สละสลวย แต่อย่างน้อย ผมก็ต้องขอขอบคุณ ที่ยอมสละเวลา และสายตาอ่านกระดาษ 2 หน้านี้ นี่สินะ ที่เค้าบอกว่า ถ้าเราฝัน แล้ว ฝันมันเกิดเป็นจริงขึ้นมา แม้จะได้ค่าตอบแทนน้อยนิด แต่ ความรู้สึกในใจ มันยิ่งใหญ่แบบมีเงินเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้ แค่นี้แหล่ะครับ (แค่นี้ของเมิงนี่มันก็ยาวเหยียดจนพิมพ์หนังสือได้เป็นเล่มแล้ว ไอ้ฟายยยยยย) รักคนอ่านทุกคน สมันน้อย เบอร์ 14 555 vjkoc]h;Vk,kd 86Il,yoohvp v[8e;jk lkffffffffffffffff c;t,kmyd8jt
โดย: cinanan วันที่: 11 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:03:24 น.
555 ตัวหนังสือสีเหลือ มองไม่เห้ฯ เลยลืมเปลี่ยนภาษา เขียนได้ฮามากค่ะ ไม่ได้แกล้งน๊า
โดย: cinanan วันที่: 11 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:08:34 น.
พี่แต่ก่อนน้องก็อ่านสแลมดังก์นะ
แต่ตอนนี่มันหงไม่ค่อยมีแล้วมั้ง สู้ๆแล้วกันนะพี่ถ้าน้องมีบุญคงหาอ่านได้ไม่ยากเนาะ สู้ๆพี่ โดย: MaZZO วันที่: 11 พฤศจิกายน 2553 เวลา:21:30:45 น.
ว้าว น้าหมันอัพบล็อก
แสดงความยินดีด้วยค่ะ เกรงว่าจะไม่มีบุญได้อ่าน เพราะถ่อสังขารไปซื้อที่อยุธยาไม่ไหว 555 โดย: ตามใจ อะไรก็ได้_แต่ IP: 172.16.7.32, 115.31.176.130 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2553 เวลา:18:23:03 น.
อยากอ่านมั่งอ่ะ แถวนี้(ที่เราอยู่) มี 7-11 อยู่รายรอบประมาณ 17 แห่ง มันจะมีซักที่ไม๊นะ
โดย: rata_rg IP: 161.246.48.253, 161.246.254.166 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2553 เวลา:15:23:18 น.
น้าหมัน ป่านฉะนี้ มันยังมีขายอยู่มั้ย....อยากได้อ่ะ
แล้วน้าหมันเป็นนักเขียนประจำคอลัมน์เลยป่ะคะ เข้าไปดูในเว็บ ไม่มีสั่งซื้อออนไลน์ ... ถ้าหาซื้อยากอย่างงี้ น่าจะเพิ่มช่องทางขายนะ เฮ้อออออออออออ โดย: แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ วันที่: 16 สิงหาคม 2554 เวลา:14:02:04 น.
|
สมันน้อย เบอร์ 14
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?] สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามผู้ใดละเมิด โดยนำ ภาพถ่าย,รูปภาพ, บทความ,งานเขียน รวมถึงข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดใน Blog แห่งนี้ ไปใช้เผยแพร่ .ไม่ว่าส่วนตัวหรือเชิงพาณิชย์ โดยไม่ได้ รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูกดำเนินคดี ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด
Custom Search
Group Blog All Blog Friends Blog
Link |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |