|
|||
เพราะเธอ..เจ้าโควิด covid nineteen มากันอีกแล้วสินะ...ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ตอนที่ได้ยินชื่อเธอครั้งแรก เธอยังอยู่ที่ประเทศจีน ในเมืองอู่ฮั่น แล้วเธอก็แพร่พันธุ์ขยายไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีพรมแดน และไม่สนด้วยว่า คนที่ได้รับเชื้อจากเธอจะรวยล้นฟ้า หรือยากดีมีจน ตอนที่เธอเข้ามาเมืองไทยครั้งแรก ทุกคนต่างก็กลัวเธอ เราต่างก็ระแวงกัน รวมถึงระแวงตัวเองด้วยซ้ำ...ตอนนั้นฉันก็ถูกระแวงจากคนรอบข้าง จากเพื่อนร่วมงาน เพราะฉันเป็นห่วงงานมากเกินไป..ฉันยังคงเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด ในช่วงก่อนที่รัฐบาลจะประกาศเคอฟิว เพียงไม่กี่วัน แน่นอน ย่อมมีคนบูลลี่ฉัน หลังจากรัฐบาลประกาศเคอฟิว และแน่นอนที่ทำงานของฉันก็ประกาศปิด..ให้ทำงานอยู่บ้าน ประชุมผ่านออนไลน์..นั่นมันทำให้ชีวิตฉันรวนมากเลยทีเดียว ไม่รู้เลยว่าต้องนอนตอนไหน รู้แต่ว่าต้องทำงานให้เสร็จ ไม่รู้เลยว่าต้องกินตอนไหน รู้แต่ว่าหิวก็หาอะไรกิน ไม่รู้เลยว่าต้องตื่นตอนไหน รู้แต่ว่า ถ้ามีเสียงไลน์เด้งขึ้นมา ต้องรีบลุกทันที...มารู้ตัวอีกที สุขภาพพังไม่เป็นท่า บางวันนอนตอนเช้า ตื่นตอนสาย กินบ้าง ไม่กินบ้าง เรื่องออกกำลังกายไม่ต้องพูดถึง เพราะว่ายิมก็ปิด เปิดคลิปเต้นตามก็ไม่ค่อยจะได้ผล เพราะว่าตามใจตัวเองมากเกินไป ผ่านมาสักระยะ..เราคนไทยช่วยกัน ป้องกันและควบคุมโรคร้ายนี้ได้ หลายเดือนเลยทีเดียว จนกลายเป็นความละเลย จนสามารถใช้ชีวิตปกติได้ เราใช้ชีวิตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนกับเจ้าโควิดอยู่ใกล้ตัว... แต่มาวันนี้...มันยังอยู่ใกล้ ๆ เรานี่เอง ก่อนวันที่รัฐบาลจะประกาศว่า มีผู้ติดเชื้อโควิดจากแรงงานพม่า ฉันทำงาน ฉันดินทาง แต่ก็ไม่วายที่จะถูกบูลลี่ เพียงเพราะฉันมาจากพื้นที่เสี่ยง...แต่ไม่ดูไทม์ไลน์อะไรเลย ต่อให้ฉันไม่ติดโควิด แต่ฉันก็รู้สึก เหมือนถูกเป็นที่รังเกียจไปเลย..แน่นอน ที่ทำงานของฉันประกาศปิดก่อนที่จะปิดปีใหม่ซะอีก เราต้องยกเลิกนัดประชุมถึงสองนัด...จนปีใหม่ หยุดกันไปยาว ๆ แต่ดูท่าที สถานการณ์มันยังไม่ดีขึ้น กลับบานปลายและกระจายไปทั่วแล้ว เย็นนี้ควรเป็นวันที่ฉันควรจัดกระเป๋า เตรียมข้าวของ พร้อมจะเดินทางไปทำงานในวันรุ่งขึ้น แต่เปล่าเลย ที่ทำงานประกาศปิดต่อไปอีก 1 เดือนเต็ม...ทำงานที่บ้าน ครั้งนี้มันน่ากังวลมากที่จะทำให้การทำงานไม่เป็นไปตามเป้า...ไม่รู้จะมีคนอื่นที่ไม่ได้อยู่ในพื้นที่เสี่ยง เข้าใจสถานการณ์แบบนี้ไหม๊ ใกล้จะเริ่มต้นทำงาน...ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะจัดการกับการงานในรูปแบบ work from home กับตัวเองยังไงดี งานบางอย่างทำที่บ้านได้ แต่งานบางอย่างมันก็ทำไม่ได้..แทบจะอยากอุทานเป็นภาษาเกาหลีว่า "อ๊กท๊กเก่!!!" เอาเถอะ..ปลอบใจตัวเองไว้ว่าเดี๋ยวมันจะผ่านไป เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ยังมีคนที่ลำบากกว่าเราอีกเยอะเน๊อะ 3 มกราคม 2564 หนุ่มทุ่มเจ็ดนาที |
สมาชิกหมายเลข 6207774
![]() ![]() ![]() ![]() Group Blog All Blog Link |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |