ภาพถ่าย+ยังคงยิ้มให้เรา..เสมอ

สวัสดีทุกคน วันนี้วันดี
ได้ฤกษ์อับบล็อก หลังจากที่ห่างหายมา นาาาาาาาาาาานนน จนลืมว่าเราก็มีบล็อกเป็นของตัวเองนี่หว่า

ไม่เคยคิดจะเขียน เอ๊ย...ที่จริงคิดจะเขียนตั้งหลายรอบแล้วล่ะค่ะ
แต่พอเปิดคอมปุ๊บ เข้าเน็ตปั๊บ เปิดหน้าบล็อกปุ๊บ
โหลดดดดดดดดดดด นานนโคตร
ความเซ็งก็บังเกิด จนหน้าบล็อกมา ความอยากเขียนก็หายวับไปทันตา
จึงจบลงด้วยไดที่ว่างปล่าวดังเดิม

แต่ อ่ะฮ้าาา
วันนี้แหละที่ข้าเจ้าจะมาอัพได้ อ่ะฮิ้ ในที่สุด...
เอาล่ะ สิ่งที่ข้าเจ้าจะมาเขียนในวันนี้ก็คือ

มันมีแรงขับเคลื่อนปรี๊ดมาจากที่ข้าเจ้าได้เข้าเฟสบุ๊ค และไปเจอรูปเก่าๆในเฟสเพื่อน

บังเกิดความคิดถึงเพื่อนขึ้นมาจับใจ
เปิดไปหลายต่อหลายรูป
มีคำถามปุ๊ดติ๊งขึ้นมาในใจ ...."ทำไม ไม่มีกู อยู่ในรูปวะ"
หรือกูเป็นคนถ่าย

หลังจากตรองได้ไม่นาน
ก็ถึงบางอ้อว่า
อันตัวข้านั้น
แต่ก่อนเป็นคนที่สุขุม และรอบคอบ
วางตัวอย่างเหมาะสม สงบเสงี่ยมเจียมตัว
เรียบร้อย คงแก่เรียน

วันใดเห็นผองเพื่อนหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย และต่างแข่งกันทำหน้าแบ๊ว
อันตัวข้าก็บังเกิดความ "เง้อะ"
ขึ้นมาทันใด แล้วก็คิดซะว่า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม(เกี่ยวมั๊ยเนี่ย)

เออ แล้วก็กรรมจริงๆ
ไอ้การถ่ายรูปที่ข้าเจ้าคิดว่ามันไม่จำเป็นและเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหลายนั้น

วันนี้ข้าเจ้ากลับนึกได้ว่ามันสำคัญเพียงใด
ตอนที่เราถ่ายรูปและยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุขนั้น
ข้าเจ้าไม่เข้าใจว่าเราจะยิ้มให้ใคร

ตอนนี้ข้าเจ้าได้รู้ว่า รอยยิ้มเหล่านั้นได้ยิ้มให้ข้าเจ้าที่นั่งดูพวกเขาอยู่ ในวันนี้
รอยยิ้มที่แม้จะเกิดขึ้นนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่เห็น
ทำให้ใจของข้าเจ้าชุ่มชื้นรวมทั้งดวงตาข้าเจ้าก็เช่นกัน

วันนี้ข้าเจ้าไม่มีอะไรจะพูดอีกนอกจากว่า
พวกเองจะไปอยู่ไส เป็นอย่างไรข้าเจ้าไม่เคยรู้ วันนี้เราห่างกันมาแสนไกล
และนานมากแล้ว แต่ทุกครั้งที่ดูรูป ยังเหมือนว่าเมื่อวานเรายังเป็นเพื่อนกัน จับมือเดินเล่นกัน เสียงของพวกเอง ข้ายังคงจำได้ ไม่ลืมเลือน
ข้าขอบใจพวกเองทุกคนๆ ที่ทำให้ความทรงจำของข้าเจ้าไม่ว่างปล่าวและเดียวดาย

จากกันวันนี้หรือวันไหนมันก็เหมือนกัน
สิ่งที่ข้าเจ้าและพวกเองยังรู้และจำได้เสมอคือ
เราเคยมีช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดร่วมกัน
และมันจะอยู่อย่างนั้น ที่ตรงนั้น...ในความทรงจำของข้าเจ้า....ตลอดไป

Create Date : 02 กันยายน 2553		1 comments
Last Update : 2 กันยายน 2553 16:35:56 น.
Counter : 398 Pageviews.
Share Tweet