บทที่สิบสาม

ภาพโบกมิกกี้เมาส์ สถานที่ สามพันโบก อ.โพธิ์ไทร จ.อุบลราชธานี

พรรษแสร้งทำเป็นไม่ตอบ ถ่วงเวลาให้เพื่อนกระวนกระวายอยากรู้คำตอบมากขึ้น

“จะว่าไปก็ยังชอบอยู่นะ ชอบตลอดแหละ ชอบแบบปลื้ม แต่จะให้ฉันตามตื้อขอเป็นแฟนฉันก็ไม่เอาหรอก” พรรษตอบยิ้มๆ เพราะพอจะรู้ดีว่าเพื่อนก็ชอบอาจารย์ไม่น้อยไปกว่าหล่อนเลย

“ก็ฉันรู้น่ะสิว่าหล่อนก็ชอบอาจารย์อยู่” พรรษอธิบาย

“ไม่หรอก เรื่องนั้นชั้นไม่โกรธ แต่เรื่องพี่ภพถ้าไม่รีบเคลียร์ฉันโกรธเธอแน่” ประโยคท้ายของหล่อนทิ้งไว้ด้วยคำขู่เชิงขอร้องในทีให้เห็นใจพี่ชายหล่อน

“โอ.เค. ถ้าหล่อนยังไม่ตัดสินใจเลือกใครตอนนี้ ก็ยังถือว่าพี่ภพมีหวังอยู่ ฉะนั้นฉันยังไม่เอาเรื่องเธอหรอกไอ้เพื่อนรัก” พรรษเห็นใจเพื่อนไม่แพ้พี่ชาย

“ไม่หรอก พี่ภพดีทุกอย่าง แต่ความรักมันพูดยากนะฝน เธอก็รู้” นิศากรไม่รู้จะอธิบายได้อย่างไรดี

พิภพก็ยังคงปฏิบัติต่อนิศากรเช่นเคย แม้จะได้รับคำเตือนจากน้องสาวมาแล้ว แต่เขาก็ยังคิดเสมอว่ายังมีหวัง แม้หวังนั้นจะเป็นเพียงลมๆ แล้งๆ ก็ตาม เขายังคงเป็นพิภพที่แสนดีเสมอ ไม่เคยเลยที่จะล่วงละเมิดสิทธิละลาบละล้วงซักถามเกี่ยวกับเรื่องรพี หรือแม้กระทั่งกล่าวให้ร้ายเขาในทางที่เสียหายให้นิศากรได้คับข้องใจ นับว่าเขาเป็นลูกผู้ชายพอตัว

“แน่นอนสิคะ พี่ชายเรียนจบทั้งที แขไม่มาก็นับว่าแย่มากๆ เลยล่ะค่ะ” หล่อนจงใจเน้นคำว่าพี่ชายให้เขาได้ยิน และให้ตระหนักถึงความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนและเขาให้มากขึ้น

“แขขอตัวก่อนนะคะ พอดีต้องค้นคว้าข้อมูลทำรายงานค่ะ” หล่อนชี้แจงเหตุผลที่ต้องรีบปลีกตัวไปจากเขา

หนังสือหน้าที่หล่อนเปิดอยู่ถูกหยุดไว้เป็นเวลานานแล้ว โดยปราศจากสายตาที่ควรจะเลื่อนจับความในแต่ละบรรทัดดั่งที่มันควรจะเป็น ไม่ใช่เพราะเนื้อหาไม่น่าสนใจจนถูกละเลยหรอก แต่เพราะผู้ที่หยิบมันอยู่ต่างหากเล่า ที่ตอนนี้ดูเหมือนสมองจะว่างเปล่าไร้ความคิดอื่นๆ นอกจากการพิสูจน์ จะบอกได้อย่างไรว่าเราคือบุหลัน หล่อนคิด คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก

“เอ่อ…” นิศากรยังไม่ทันจะตอบ พรรษก็หยิบกระดาษที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าหล่อนขึ้นมาดู

นิศากรมองหน้าทำตาปริบๆ ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไร

“เดี๋ยว! ฝนจะพาฉันไปไหน” หล่อนโวยวายเพราะยังไม่ทันได้เก็บของที่วางแบอยู่บนโต๊ะ

“ฝน ฟังฉันก่อน ฉันเกรงใจพ่อแม่เธอที่ต้องลำบากมาดูแลฉันทุกครั้งที่ฉันไปบ้านเธอ และที่สำคัญเธอก็บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากให้พี่ภพเสียใจไปมากกว่านี้” นิศากรพยายามปฏิเสธคำชวนเพราะเธอคิดอย่างนั้นจริงๆ คือไม่อยากให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต้องลำบากใจ ทั้งพ่อแม่พิภพและพ่อแม่ของหล่อนล้วนเห็นดีด้วยกันทั้งคู่ มันจะเป็นการยากหากหล่อนยังคงทำตัวถลำลึกลงไปกว่านี้ ทางที่ดีควรบอกตั้งแต่เนิ่นๆ จะดีกว่า บอกปัดความหวังดีของพี่ภพ เราจะทำได้จริงหรือ คนที่แสนดีขนาดนั้น เราจะทำร้ายได้ลงคอหรือนิศากร หล่อนคิด

“ก็ได้ฉันยอมแพ้” นิศากรตอบเพื่อนไป ทั้งๆ ที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก

หลังมื้ออาหารที่บ้านพรรษ สองสาวขอตัวออกมาคุยกันลำพังที่ลานหน้าบ้าน พรรษไม่ยอมให้ทุกเวลาที่มีค่าผ่านเลยไปแบบเปล่าประโยชน์ จึงเริ่มขึ้น

“คือ…เราก็ยังเรียนไม่จบกันนี่นา” หล่อนตอบแบบอ้อมแอ้ม

“ดีแล้ว ถ้าเธอยังไม่คิดฉันก็เบาใจ แต่ถ้าคิดไปแล้ว ฉันก็จะขอร้อง ขอร้องเพื่อฉันเองไม่ใช่เพื่อใครทั้งสิ้น” พรรษพูดออกมา ทำให้นิศากรงงไม่น้อย

“ฉันหมายความว่าฉันจะไม่ยอมพรากจากเธอไงยัยแข เธอก็รู้เราอยู่ด้วยกันมาตลอด แล้วจู่ๆ เธอก็คิดจะแยกตัวไปจากพวกเรา” พรรษระเบิดออกมา

“ถ้าอย่างนั้นสัญญาได้ไหมหล่ะ สัญญากับฉันว่าจะยังไม่เลือกใครตอนนี้” หล่อนขอคำมั่นสัญญาจากเพื่อนรักไว้เป็นประกัน

พรรษได้ยินคำตอบก็เข้าไปกอดคอเพื่อนรักไว้ คิดอยู่เหมือนกันว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า หล่อนอยากได้นิศากรมาเป็นพี่สะใภ้ด้วยเหตุผลหลายประการด้วยกัน ที่แน่ๆ คือพี่ชายคนเดียวของหล่อนรักนิศากรมาก หล่อนจึงไม่อยากให้พี่ชายต้องเสียใจ และหล่อนก็รักเพื่อนคนนี้มาก เหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมาเลยก็ว่าได้ อีกทั้งนิศากรยังเป็นคนดีเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง พ่อแม่เธอเองก็สนับสนุนพี่ชายหล่อนอยู่ไม่น้อย ทางก็สะดวกขนาดนี้ ใครจะไปคิดว่ามีอุปสรรคเพียงแค่เขาคนนั้น อาจารย์รพี

“จริงสิฝน เรากลับก่อนนะ” นิศากรรีบบอกลาเพื่อน

พิภพไม่ตอบ เพียงแต่หันมาโบกมือให้น้องเป็นเชิงหยุดพูดได้แล้ว พรรษจึงกลับเข้ามารอพี่ชายในบ้าน ทั้งพ่อและแม่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“ฝนก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกค่ะ” ในความไม่แน่ใจของหล่อนดูจะค่อนไปทางหนักใจซะมากกว่า ผู้เป็นบิดามารดาต่างก็รับรู้ได้ และเห็นใจลูกชายอย่างยิ่ง แต่ก็ยังเป็นกำลังใจและคอยสนับสนุนเสมอไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร

**********************************************

ความรัก............
คิอฉันใด ใครบอกได้บ้าง
มีทั้งสุข ทุกข์ กลืนกล้ำ เจ็บช้ำ
สดใส ร่าเริง เงียบเหงา
และความรักของเราเป็นแบบไหน

Create Date : 23 กรกฎาคม 2553
Last Update : 23 กรกฎาคม 2553 22:51:28 น.		10 comments
Counter : 607 Pageviews.
Share Tweet