 |
|
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
เรื่องสั้น สัมพันธภาพ (บทที่ 7)
บทที่เจ็ด
ภาพคนที่เฝ้าคอย สถานที่ ป้อมฮวาซอง เมืองซูวอน ประเทศเกาหลี
หลุมดำขนาดใหญ่ที่ทั้งกว้างและลึก ถูกขุดไว้ระหว่างใจคนทั้งสอง จะผ่านข้ามไปก็ไม่ใช่เรื่องง่ายหรือจะปล่อยให้ตกลงไปก็ทำไม่ได้อีกเช่นกัน คิดแล้วยังตัดสินใจหาทางออกไม่ได้
พี่รักแขครับ พิภพพูดซะเร็วปรื๋อ เสมือนว่ารวบรวมความกล้าที่มีอยู่ทั้งหมดผลักดันมันออกมาในคราวเดียว เขานิ่งไปพักใหญ่ ภาวนาให้อีกฝ่ายได้ยินชัดทุกถ้อยวจีที่กล่าวออกไป
นิศากรยังเงียบไม่มีคำตอบ หล่อนได้ยินทุกคำพูดดี แต่ในเมื่อยังหาคำตอบที่เหมาะสมเพียงพอไม่ได้อย่างเดียวที่ทำได้คือทำเป็นไม่ได้ยินซะ
แข พี่รักแขมานานแล้ว จำได้ไหมที่แขเคยถามพี่ว่าสัญญาอะไรกับยัยฝน และนี่แหละคือคำตอบ พี่ยังไม่เร่งรัดเอาความกับแขหรอก แต่พี่อยากให้รู้ไว้ว่าพี่ชายคนนี้ก็จะรอ รอแขเสมอ
พิภพรู้สึกโล่งที่กล่าวออกไปได้ ตอนนี้เขากลับมาเป็นพิภพคนเดิมได้อีกครั้ง คนที่กล้าคิด กล้าทำ กล้าตัดสินใจ นิศากรเมื่อได้ยินในประโยคท้ายก็เบาใจเช่นกัน หล่อนเพียงแต่ขอบคุณเขาเบาๆ แล้วนั่งเงียบแสร้งทำเป็นสนใจดูหนังต่อไป ทั้งที่สมาธิหล่อนนั้นแตกกระเจิงหลุดลอยไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วไม่รู้
พิภพเป็นคนดีมากในสายตาหล่อน เขาไม่เคยเลยที่จะสร้างข้อขุ่นข้องหมองใจหรือประพฤติเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้หล่อนเห็นแม้แต่ครั้งเดียว เขาไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า ไม่เล่นพนัน จะมีแต่สนุกสนาน เฮฮา สังสรรค์กับเพื่อนฝูงบ้างเป็นครั้งคราวตามนิสัยชายหนุ่มทั่วๆไปกระทำกัน ทางบ้านหมายถึงพ่อและแม่ของหล่อนนั้นก็ดูจะพอใจในตัวเขาอยู่มาก หากได้พิภพเป็นคู่ครองของหล่อนจริงก็คงจะไม่มีใครขัดข้อง แม้แต่ตัวหล่อนเองยังเผลอนึกเทิดทูนในความเอาใจใส่อย่างสม่ำเสมอโดยไม่ขาดตกบกพร่องของเขา จนบางครั้งแอบคิดไปว่ามีใจให้เขาอยู่เช่นกัน
หนังจบลงแล้ว ทุกคนต่างทยอยกลับ ตลอดทางทั้งสองฝ่ายนั่งเงียบไม่มีผู้ใดเอ่ยปากคุยซักคำ ไม่ใช่เพราะความมึนตึงหรอก แต่เป็นเพราะต่างคนต่างเขินอายจนไม่อาจกล่าวอะไรออกมาได้ สิ้นสุดปลายทาง นิศากรกล่าวขอบคุณและยิ้มให้เขาก่อนหมุนตัวหันเขาบ้านไป คืนนี้คงต้องนอนไม่หลับเป็นแน่หล่อนคิด แต่ผิดคาด เพียงหัวถึงหมอนนิศากรก็หลับลงอย่างง่ายดาย คงเพราะสมองถูกใช้การจนอ่อนล้าเต็มทีนั่นเอง
เอ๊ะ! ที่ปลายเตียงมีใครกันนั่งอยู่ ใช่พี่ภพหรือเปล่าน๊า หล่อนคิด เขากำลังทำอะไรหน่ะ มือที่กำลังเอื้อมไปโอบบางสิ่งมาประคองไว้ในอ้อนแขนของเขา เขาต้องการอะไร แผ่นหลังที่งามสง่านั้นบนเตียงคู่ที่ทำด้วยไม้ ทุกมุมมีเสาฉลุลายตั้งเป็นโครงติดกับขอบเตียงอยู่ ผ้าม่านเนื้อบางพริ้วถูกรวบไว้ที่เสาทั้งสี่ต้น ไม่ใช่ห้องเรานี่ ใครกัน เขากำลังจะหันมาเห็นเราแล้ว ใจหล่อนเต้นแรงตึกตัก ตึกตัก ฉับพลันนิศากรก็สะดุ้งตื่นขึ้น หล่อนนึกดีใจที่อย่างน้อยเจ้าของห้องก็ยังไม่ทันเห็นหน้าหล่อน มันเป็นการเสียมารยาทมากทีเดียวที่แอบเข้าห้องผู้อื่นโดยพลการ และที่สำคัญหล่อนเป็นหญิงไม่สมควรเข้าห้องฝ่ายชาย แต่อีกใจก็นึกเสียดายไม่น้อยที่ไม่ได้เห็นหน้าเขาเช่นกัน จริงสิวันนี้ต้องรีบไปส่งงาน หล่อนนึกขึ้นได้เพียงเท่านี้ทุกอย่างก็ถูกยุติลงพับเก็บไว้ก่อน
ถึงที่คณะหล่อนรีบตรงไปห้องพักอาจารย์เพื่อส่งงานที่ได้รับมอบหมายเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว
เอ่อ... ขออนุญาตค่ะ หล่อนยืนพูดอยู่หน้าห้องพักอาจารย์
ครับ เชิญครับ อีกฝ่ายตอบรับโดยไม่ละสายตาออกจากจอคอมพิวเตอร์เลย
ส่งงานหรือครับ เขาพูดเป็นเชิงถามหลังรู้สึกว่าสิ่งหนึ่งถูกวางบนโต๊ะเบื้องหลังอย่างเบามือ
ค่ะ นิศากรตอบเพียงสั้นๆ แล้วก้าวออกไปเพื่อเตรียมเรียนในเช้านี้ ท่ามกลางความตระหนกที่ค้างคาใจเธออยู่ ช่างมีบุคลิกลักษณะคล้ายภาพฝันไม่มีผิด ทำไมถึงกลายเป็นอาจารย์ไปได้ เราไม่เคยพบอาจารย์มาก่อนเลยนี่นา ทั้งที่จริงควรจะฝันถึงพี่ภพมากกว่า เหตุการณ์ระทึกพึ่งเข้ากระทบหัวใจเธอเข้าอย่างจังเมื่อวานนี้เอง
ภายหลังหล่อนก้าวพ้นไปครู่เดียว เขาก็เบือนหน้าจากจอ บัดนี้เขาได้ทบทวนแผนการสอนเพื่อหาข้อผิดพลาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงหันกลับมารวบหนังสือที่โต๊ะ แต่ด้วยความรีบร้อน กระดาษม้วนหนึ่งจึงตกลงสู่พื้น ริบบิ้นที่ถูกผูกไว้หลวมๆ คลายปมออก เขาก้มลงเก็บพลันก็สะดุดตากับสิ่งที่เห็น ภาพเบื้องหน้านั่นเหมือนจริงเหลือเกิน เหมือนยกจากความทรงจำลงมาจำลองไว้บนแผ่นกระดาษไม่มีผิด ทุกๆ รายละเอียดถูกเก็บถ่ายทอดลงไว้อย่างมีชีวิตชีวา หล่อนไปไหนเสียแล้ว เขารีบวิ่งตามไปที่หน้าประตูทางซ้ายไม่มีใครอยู่เลย ทางขวาที่กำลังเลี้ยวมุมตึกนั่น ใช่ต้องใช่หล่อนแน่ๆ เพียงแวบเดียวก็รู้ได้ว่าต้องเป็นเธอ เธอไม่ผิดแน่ บุหลัน มุขริมน้ำ ฉันคอยเธอมานาน นานเหลือเกินแล้ว
อาจารย์คะ ส่งงานได้ที่ไหนคะ เสียงหนึ่งทำให้เขาสะดุ้งน้อยๆ
เอ่อ ที่ผมเลยก็ได้ครับ หรือจะวางที่โต๊ะผมก็ได้ เขากำลังตื่นเต้นกับสิ่งที่พึ่งสัมผัส
ขอบคุณค่ะ พรรษยื่นภาพของเธอส่งให้อาจารย์ แล้วอาจารย์จะเข้าสอนตอนนี้เลยหรือเปล่าคะ หนูจะช่วยถือของให้ค่ะ หล่อนรีบถามเอาใจอาจารย์หนุ่มผู้ซึ่งเป็นที่หมายตาของใครหลายๆ คน
ไม่เป็นไรครับ ผมถือเองดีกว่า คุณล่วงหน้าไปก่อนเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวผมตามไป
เขาบอกลูกศิษย์เมื่อเห็นว่ายังคงยืนลังเลอยู่ แล้วหันไปม้วนเก็บภาพมุขริมน้ำไว้อย่างระมัดระวังด้วยเกรงว่าจะได้รับความเสียหาย ที่มุมภาพเขาสะดุดกับสิ่งหนึ่ง นิศากร รัชนีมาส ชื่อนี้เขาท่องในใจไปตลอดทางเดินประหนึ่งจะให้จำฝังลึกเป็นเนื้อเดียวไปกับสมองอย่างไม่มีวันลืม
**********************************************
| Create Date : 02 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 3 กรกฎาคม 2553 22:50:40 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 470 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: poongie  วันที่: 2 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:13:49 น. |
|
| โดย: นู๋สุ วันที่: 3 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:21:26 น. |
|
|
|
|
| Sleeping_prince |
 |
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
แม้รูปจะไม่สวย เรื่องจะไม่เด่น แต่ขอสงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2539 ห้ามละเมิดไม่ว่าการลอกเลียน นำรูป ข้อความที่เขียนไว้หรือส่วนหนึ่งส่วนใดในบล็อกแห่งนี้ ไปเผยแพร่อ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล็อกนะครับ
 |
| |
|
|
|
และมาบอกว่า.. หาบ้านใหม่ให้รูปได้แล้ว...